Weer als vanouds.

Mijn culinaire vaardigheden waren in het verleden nooit om trots op te zijn, maar één keer in het jaar kon ik mijn ster laten schitteren: met oudejaar bakte ìk altijd de bollen en de flappen. Wanneer Ans dan thuiskwam van het boodschappen doen, pikte ze altijd, nog voordat zij haar jas had uitgetrokken, meteen wat van de 'mislukkelingetjes', die ik speciaal daartoe vervaardigd had. De 'echte', daar mochten we pas mee beginnen wanneer ik klaar was met bakken. Ze waren, al zeg ik het zelf, altijd verrukkelijk.

De laatste twee jaren heb ik voor mezelf een paar bollen gehaald bij de bakker, want 'om nou voor jezelf alleen te gaan staan bakken.....'


Dit jaar stond ik vanmorgen in alle vroegte toch maar weer de olie heet te maken, want 'waarom zou je eigenlijk niet alleen voor jezelf gaan bakken.....' Ik bracht er wat van rond en mijn schoondochter kwam langs met vier kleinkinderen. De schaal is nu al half leeg. Wat zijn ze toch weer lekker!

Het zijn alleen nog oliebollen, dit jaar; Volgend jaar komen de appelflappen daar weer bij.

O, die N.S.!

De gedachtegangen van de Nederlandse Spoorwegen zijn niet altijd gemakkelijk te volgen. Een paar weken geleden begon er opeens sneeuw te vallen in Nederland en dat is iets waar onze spoorwegen ogenblikkelijk volledig door van streek raken, net als van vallende herfstbladeren en van alles wat maar even buiten het normale valt. En dat is nogal wat.

Er waren toen talloze reizigers die geen reiziger konden zijn, omdat de N.S. de treinen niet liet rijden. Zij brachten vele uren door op een stervenskoud station en moesten uiteindelijk vaak ook nog huiswaarts keren wanneer bleek dat hun trein echt niet meer zou komen. Nu is het normaal gesproken zo, dat wanneer mensen ergens schade oplopen, de gedupeerden hun schade vergoed krijgen. Bij de N.S. werkt dat niet zo. Zij laat gewoon de gedupeerden nu ook nog eens figuurlijk in de kou staan en maakt het goed aan andere passagiers die helemaal geen last hebben gehad van bovengenoemde ns-troubles.

Ik had daar mazzel bij want ik ging vandaag toevallig naar de verjaardag van mijn schoonzus en mocht nu met 40% korting reizen. Leuk, maar ik had het niet verdiend, want die koude dagen had ik lekker thuis doorgebracht.

Voor de mensen die een abonnement hebben, had de N.S. een andere verrassing: zij mochten gratis iemand meenemen vandaag. Leuk verzonnen. Buurman belt in alle vroegte bij je aan en zegt: 'Vandaag mag ik jou gratis meenemen als ik met de trein naar mijn werk ga.' - 'O ja? Wat leuk! Maar als we dan om half acht bij station Hoofddorp uitstappen, wat moet ik dan gaan doen? Jij gaat werken.' - 'Ja....., natuurlijk....., maar er is daar op het perron zo'n glazen huisje met een metalen bank, daar zal het wel niet zo heel erg koud zijn. Neem een thermoskan mee en een boek, dan vliegt de tijd. Om vijf uur ben ik al weer vrij en dan kun jij weer met mij mee terugreizen. Gratis natuurlijk!!! Nou, wat vind je ervan?!'

Ze zijn echt helemaal compleet gestoord geworden bij de N.S. Enfin, ik had er mazzel bij, dus ik moet niet zeuren. Bedankt lieve anonieme klanten van de N.S. die die barre dagen voor mij hebben staan kleumen op een onherbergzaam perron. Die ergens in the middle of nowhere gestrand zijn. Die niet naar hun werk konden gaan en snipperdagen moesten opnemen. Die niet hun zieke moeder konden bezoeken. Het was allemaal niet voor niets. Het diende een goed doel. Ik mocht vandaag lekker goedkoop reizen vanwege jullie ellende, dat moet toch een geweldige troost zijn.

Een groet.

Het waren jòuw planten, die orchideeën op een rij in de vensterbank. Ze bloeiden vaak en uitbundig. Je kreeg er dikwijls complimentjes voor.

Toen werd je ziek en ook jij zelf wist al snel dat je niet meer zou genezen. Ik moest de verzorging van jouw planten overnemen, want jij kon ook dat al gauw niet meer zelf. De orchideeën leken nog meer hun best te doen als daarvoor. Er hingen grote, zware trossen kleurige bloemen aan de takjes.

'Het is een laatste groet aan mij.' zei jij dan en ik denk dat je gelijk had. De planten wilden jou nog één keer laten genieten van hun volle bloemenpracht, als dank voor al jouw goede zorgen.

Nu jij er niet meer bent, geef ik de planten volgens jouw instructies water en af en toe een beetje Pokon, en gelukkig, ook bij mij doen ze het niet slecht. Vandaag was er weer een nieuwe bloem.......


En steeds als er zo'n bloem verschijnt is dat voor mij een groet van jou.

Orchidee (4)

Het is toch echt niet te geloven! Even een klein beetje meer aandacht als anders, een foto, een berichtje op de blog, een paar vriendelijke woorden en mijn orchidee gaat opeens extra haar best doen en verrast mij de eerstvolgende dag al met haar eerste bloem.

Orchidee (3)

Op 16 november zaten er aan de stengel die zich vorige keer aan het vormen was bij mijn orchidee, nog allemaal kleine knopjes. 'Wat zouden dat worden?' vroeg ik mij af, 'Vertakkingen of misschien bloemen?' Inmiddels weet ik het.


Twee van die knopjes zijn uitgegroeid tot zijtakjes waaraan weer nieuwe knopjes ontspruiten, de overigen zijn al echte, mooie, grote knoppen geworden. Ik zie ze niet echt groter worden, want ik kijk er iedere dag naar en het gaat heeeeeeeeel langzaam. Een paar zien er uit of ze zich ieder moment kunnen gaan openen, maar dat is al weken zo. Iedere dag hoop ik, als ik opsta, een bloem te zien; ik denk echter dat het nog wel even duren gaat. De belofte is er echter: negen knoppen!

Zomaar opeens was hij stuk.

Een paar dagen geleden, net voor de Kerst, heeft onze (mijn) magnetron het begeven. Hij had daarvoor een beetje ongelukkig moment uitgekozen, maar daarover wil ik niet klagen, want hij heeft uiteindelijk maar liefst bijna twintig jaren lang zijn dienst onafgebroken en tot volle tevredenheid van iedereen gedaan.

In 1990 kochten wij hem bij de Megapool. Combimagnetrons waren toen nog maar pas op de markt en derhalve erg duur. We betaalden maar liefst 1000 gulden voor het apparaat, toen een fors bedrag, te vergelijken met zo'n 1000 euro nu, maar er was een actie dat je na tien jaar het volledige bedrag terug zou krijgen en dat trok ons over de streep. Tien jaar later, in 2000, konden wij dus onze 1000 gulden weer in ontvangst nemen. Megapool had er op gerekend dat tegen die tijd de meeste deelnemers die actie wel vergeten zouden zijn, maar dat viel tegen. Een paar bedrijven die een soortgelijke actie hadden gehouden, overleefden het niet en ook Megapool kreeg een forse financiële aderlating te verwerken.

Onze tron bleef ook daarna gewoon zijn werk doen. Ans hoopte wel eens dat hij kapot zou gaan, zodat ze weer eens wat nieuws kon kopen, maar ja.... zolang hij het nog goed doet....

Maar nu was het dan zover. Zomaar van de ene dag op de andere was het voorbij. Er moest een nieuwe komen. En snel, want ik wilde met de kerst wel even een banketstaaf kunnen opwarmen. De vraag van de verkoper wat voor soort magnetron ik in gedachten had, kon ik beantwoorden met: 'Ik wil er een diepgevroren pizza in kunnen doen en die er lekker warm en knapperig weer uit kunnen halen.' 'Dan moet u er één met een crisp-functie hebben.' was zijn advies en hij wees er één aan die dat had. De koop was snel gesloten. Mijn nieuwe tron ziet er moderner en mooier uit en heeft (nog) meer functies, maar of hij ook de twintig jaar gaat halen????????

Een kerstvoorstelling met de toverlantaarn.

Ook dit jaar zijn de televisiezenders weer rijkelijk gevuld met speciale kerstshows en allerlei andere, in een kerstjasje gestoken, programma's. Hoe slaagden de mensen erin zich te amuseren in de tijd dat er nog geen sprake was van televisie? Vader haalde de toverlantaarn van zolder en gaf een voorstelling voor zijn rijke kinderschaar. In een klein zaaltje toonde een rondtrekkende lantaarnist zijn kunsten aan een verbaasd publiek. Maar ook nu nog zijn er in Nederland een aantal enthousiaste lantaarnisten die de tijden van vroeger laten herleven en optreden voor een publiek dat, net als toen, vol verbazing toekijkt en geniet.

Deze geanimeerde toverlantaarnvoorstelling van mijn collega verzamelaar en bekend lantaarnist Henk Boelmans Kranenburg uit Den Haag is echt grandioos. Trek er even een klein kwartiertje voor uit, schakel het beeld op Full Screen, vergeet het geluid niet, en leun even lekker achterover in je stoel.

Voor de zekerheid.

o
ik
denk
dat ik
ook dit
jaar weer
vergeten ben
je een kaartje te
sturen met de wens
dat je heel fijne kerst-
en nieuwjaarsdagen zult
hebben en dat je veel geluk
en gezondheid mag ontvangen in
2010
dus nu nog maar even
voor de zekerheid:


Heel prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Toen was geluk..... (3)

Mijn herinneringen aan de jaren vijftig. De tijd dat geluk heel gewoon was.....

Kaarten.
Een spelletje dat bij jongens en meisjes populair was, werd gespeeld met sigarettendoosjes. Niet alle doosjes waren daarvoor geschikt. Je had in die tijd Amerikaanse sigaretten zoals Player, Roxi, Lexington, Lucky Strike en Hunter, en Engelse Virginia sigaretten, zoals Chief Whipp (op ieders lip), Golden Fiction en Miss Blanche. De verpakking van de Amerikaanse, van gewoon papier, waren waardeloos voor ons, maar de kartonnen doosjes van de Engelse sigaretten waren een gewild spelobject.

Wanneer je de voor- en achterkanten doormidden knipte dan had je een soort speelkaart. Er bestonden ook tien-stuks verpakkingen; die hoefde je niet doormidden te knippen, want die hadden al het juiste formaat. De spelregels waren erg eenvoudig: beide spelers maakten van hun kaarten een stapeltje met de onbedrukte kanten boven. Nu legden de spelers om de beurt een kaart met het merk naar boven op een stapeltje tussen hen in. Degene die een kaart van hetzelfde merk op de kaart van de ander legde, had gewonnen en werd eigenaar van alle neergelegde kaarten. Daar ging je dan mee door totdat de ander blut was en op zoek moest gaan naar nieuwe weggeworpen sigarettendoosjes.

Verjaardagen.
Het was in de jaren vijftig ook heel gewoon dat je bij verjaardagen en zo, overal bekertjes met sigaretten neerzette voor de gasten. En je zorgde er wel voor dat niemand zich beledigd hoefde te voelen omdat zijn merk er niet bij was. Ook voor hààr waren er sigaretten. Vrouwen begonnen aarzelend aan iets dat een inhaalslag zou gaan worden; ook zij staken er wel eens één op. Maar alleen binnenshuis. Op straat zou je een echte dame beslist nooit zien roken.

Toen was geluk..... (2)

Mijn herinneringen aan de jaren vijftig. De tijd dat geluk heel gewoon was.....

Maggi-kanon.
We maakten een kanon van een Maggi-blikje, dat toentertijd in elke keuken te vinden was. Zo’n blikje had een losse deksel die stevig in de rand vastgeklemd zat om te voorkomen dat de kubusvormige Maggiblokjes vocht zouden aantrekken, en dat maakte de lege blikjes zo uitermate geschikt voor ons doel.

We sloegen met een spijker een gaatje in de bodem. In het blikje deden we een stukje ongebluste kalk en daaroverheen ging dan een flinke klodder spuug. Er begon zich dan al snel een gas te vormen. De deksel ging erop en werd stevig aangedrukt. Blikje werd op de grond gelegd en met de voet er bovenop op zijn plaats gehouden. Dan werd een brandende lucifer bij het gaatje in de bodem gehouden en met een vreselijke knal vloog het dekseltje metersver weg. Niet ongevaarlijk, lijkt mij nu, maar je deed toen zulke dingen. Ik zou niet meer weten hoe we aan die ongebluste kalk kwamen. Ik geloof dat het door een klasgenoot werd gepikt van een bouwbedrijf.

Overigens: Het is niet zo dat de maggiblokjes gemaakt worden van de maggiplant (Levisticum Officinalis), iets wat veel mensen denken. Het is juist andersom: De plant wordt wel zo genoemd omdat smaak en geur overeenkomen met die van een maggiblokje. De officiële naam is Lavas.

Toen was geluk..... (1)

Over de jaren vijftig is al veel geschreven. Die boeken schetsen weliswaar meestal een uitgebreid maatschappelijk beeld van de tijd van toen, maar gaan vaak te weinig in op de wereld van het kleine. De wereld waarin je als kind toen leefde, wat je toen deed op school, na schooltijd onderweg naar huis en thuis. Ik schreef wat op van wat ik mij nog herinner van mijn leven als kind in de jaren vijftig. De tijd dat geluk nog gewoon was....

Bedriegertje.
'Bedriegertje' was een zeer geliefd spelletje dat gespeeld werd op en rond het schoolplein. Het is niet zo eenvoudig uit te leggen hoe het ging, maar ik zal het proberen. Eén van de jongens, want het waren eigenlijk alleen maar jongens die zich met dit ruwe spel bezig hielden, ging voor een groepje anderen staan. Hij hield de rechterhand als een oogklep naast zijn gezicht en de andere hand werd, onder de rechteroksel door, naar achteren gebracht. Nu moest één van de jongens uit het groepje met zijn vlakke hand een flinke klap geven tegen de vlakke hand van de jongen die voor hem stond. Daarna trok hij bliksemsnel zijn hand terug en hield dan, net als de overige jongens, zijn beide handen in een vuist voor zich uit, met de duimen omhoog gestoken. Die vuist waarschijnlijk om te verbergen dat zijn hand rood was geworden van het slaan, de zin van die duim omhoog is me eigenlijk altijd ontgaan. Daarna draaide het slachtoffer zich om en moest aanwijzen welke jongen geslagen had. Wanneer hij de juiste jongen aanwees dan was die de klos en moest op zijn beurt voor de anderen gaan staan om een dreun te incasseren.

Ja, een dreun, want het waren echt geen zachte tikjes die werden uitgedeeld. Het was voor ons jongens een uitgelezen gelegenheid de anderen onze kracht te tonen en het gebeurde niet zelden dat degene die de klap ontving, daarvan omtuimelde.

Natuurlijk werd gebruik gemaakt van allerlei trucs om het slachtoffer te misleiden, maar die werden al snel doorzien: de jongen met een van pijn vertrokken gezicht had het beslist nìet gedaan maar degene die met een onschuldig gezicht naar de blauwe lucht stond te staren, die zou het best eens geweest kunnen zijn.

Wat is het.....

Ventje.

Toen mijn moeder ruim zes jaar geleden begraven werd, kwam een nichtje van mij naar voren en zong terwijl zij zichzelf begeleidde op haar gitaar met een heldere, zuivere stem een kinderliedje dat oma vroeger vaak met haar gezongen had:

‘k Droomde gister van een ventje
en zijn buikje was van koek.
Van sukade was zijn neusje
en van chocola zijn broek.
Ventje liep op witte klompjes
en die waren van fondant.
En een wandelstok van suiker
hield hij in zijn rechterhand.

Weet je wat zijn oogjes waren:
kleine ronde stukjes drop
en hij had zowaar een hoedje
van rozijnen tulband op.
Droeg daarbij een heel kort jasje
en dat was van pannenkoek.
En dat stond hem toch zo netjes
bij zijn chocolade broek.

Hij stak zijn armpjes recht naar boven,
En sprak ‘nu ben ik een reus’.
En hij maakte van zijn handjes
Voor de grap een lange neus.
Toen ging hij een dansje maken.
En hij zong van tralala!
En tot slot kreeg ik een stukje
van zijn broek van chocola.

Dat zijn van die dingen die je nooit meer vergeet.....

Pas op voor nawraak.

In de oorspronkelijke versie van mijn vorige berichtje had ik de hoofdpersoon met naam en toenaam genoemd. Ik kon er niet toe komen het te plaatsen. Het voelde niet goed. Het voelde als wraak. In dit geval, na al die jaren, als nawraak.

Wraak is niet zoet en ook niet goed. Wraak is een vergif dat zich niet alleen op de ander richt, maar ook jezelf van binnenuit verteert. Ik heb al eens geschreven dat ik het niet leuk vind om ouder te worden. Eén van de weinige voordelen van het ouder worden is echter dat je, als het goed is, steeds milder gaat worden tegenover je medemens. Gewoon omdat je steeds meer gaat beseffen dat alles betrekkelijk is. Dat je zelf ook niet altijd 100% oké bent. Dat, zoals in dit geval, ook een B.N. maar een mens is.

Misschien was die B.N. op het moment van schrijven zo verblind door de liefde en bewondering voor zijn zoon dat hij de schrijnende werkelijkheid van diefstal en bedrog even helemaal uit het oog verloor. Mensen kunnen rare dingen doen wanneer zij zich uitsluitend laten leiden door hun emoties. En soms doen ze dan ook zomaar eens iets heel doms.

Pas op voor namaak.

'Krantenbezorgers die niet de echte bezorger zijn. Ze duiken ieder jaar weer op rond de feestdagen. Met een nepkaartje in de hand hopen ze snel wat geld op te halen.' zo waarschuwt een lokaal krantje mij voor deze verwerpelijke wandaad.

Het herinnert mij er aan hoe heel lang geleden mijn oudste zoon zo'n krantje bezorgde. Tegen de kerst ging hij in de ijzige vrieskou de deuren langs om Nieuwjaar te wensen en, natuurlijk, de fooi te ontvangen waarvoor hij in zijn wijk een jaar lang trouw door weer en wind de krant had bezorgd. Maar overal waar hij kwam kreeg hij te horen: 'Alweer? Ze zijn hier al geweest....' Mijn zoon begreep er niets van. Ik ook niet.

Een week later las ik in een tijdschrift de column van een B.N. (Bekende Nederlander), die zijn zoon de hemel in prees en tot voorbeeld stelde, omdat het toch zo'n bliksems handige jongen was. Die was op het idee gekomen om zelf kaartjes te laten drukken en ging daarmee langs de deuren.... Die jongen zou het vast nog ver schoppen.

Schrijnende bijzonderheid was nog dat die B.N. toentertijd een functie vervulde als helper van de zwakkeren in deze samenleving. De man tot wie je je kon wenden wanneer je ergens onrecht was aangedaan! De familie B.N. woonde bij ons in het dorp; de puzzelstukjes vielen op hun plaats.

Wit !!!

Uitzicht vanuit mijn huiskamerraam, voorzijde, 8:53 uur.

Santiago de Compostela.

Soms is iets zo mooi dat het niet in woorden te vangen is, dat heb ik vandaag weer eens kunnen ervaren. In de bibliotheek van Huizen kon ik vanmorgen genieten van een optreden van de zangeres Simone Awhina die haar toehoorders door middel van haar volle, prachtige stem, gevoelige teksten en inspirerende woorden meenam op een buitengewone reis, haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostella in augustus 2008.

Een mooie vrouw met een prachtige uitstraling: rust, geluk, blijdschap, warmte, liefde. Haar stem, haar woorden ontroerden me, boeiden me, raakten me en namen me mee als in een droom. Van 'Wonderful, Marvellous' tot 'Ave Maria', van 'You are so Beautiful' tot 'It's a Wonderful World' in het Hebreeuws, en dat alles afgesloten met een krachtige en prachtige vertolking van 'La Vie en Rose' van Edith Piaff.

Tegen het einde van haar optreden vertelde zij dat ze het fijn vond om te knuffelen en dat, wie dat wilde, dat gewoon kon doen na afloop van haar voorstelling. Ze had me dat niet hoeven te vertellen, want voor mij stond het al vast dat er geen betere manier was om haar te bedanken voor al het moois dat zij mij gegeven had. Die warme, liefdevolle knuf wederzijds was gewoon een vanzelfsprekend verlengstuk van haar heerlijke optreden.

Buiten was het beneden nul, maar in mijn hart was het lekker warm. Dank je wel, lieve Simone, je bent een heel bijzonder mens.

(c) foto Simone: www.simoneawhina.com.

Mediteren (3)

Honderd maal een kwartier is 100:4=25 uur. Meer dan een etmaal dus. Meer dan een etmaal lang heb ik de afgelopen 100 dagen mediterend doorgebracht. In porties van één kwartier, weliswaar, maar toch! Een kwartier is erg lang wanneer je op de volgende bus moet wachten als er net één voor je neus vertrokken is, een kwartier is niks wanneer je lekker aan het vrijen bent, en een kwartier mediteren ligt daar wat tussenin. Ik gebruikte een digitaal kookwekkertje, dat mij met zachte piepjes waarschuwde wanneer de 15 minuten verstreken waren. Soms zat ik ongeduldig wiebelend te wachten op de verlossende piep, een enkele keer kwam zij onverwacht vroeg.

Heeft het gewerkt? Het vervelende is dat je dit soort vragen nooit goed kunt beantwoorden omdat je niet weet hoe het anders zou zijn geweest. Ook bent ik er onzeker over of ik het goed gedaan heb. Wanneer is mediteren nog mediteren en wanneer zit je maar wat weg te dromen?

Vond ik het fijn om te doen? Tsja, het was wat dubbel, net als zoveel dingen. Vooraf had ik er meestal geen zin in, zag ik ertegenop, maar terwijl ik ermee bezig was vond ik het ook wel weer prettig en was ik blij het weer gedaan te hebben. Maar of ik het vol zal gaan houden zonder die stok achter de deur......? Ik weet het niet. Echt verlicht voel ik mij nog niet.

Wat in ieder geval wel heeft gewerkt was het 'zegeltjes-systeem'. Ik denk dat het op veel andere gebieden, waarbij je een afspraak maakt met jezelf, ook toepasbaar is. Honderd dagen niet roken, honderd dagen lijnen, honderd dagen een goede daad..... Het is voor vele dingen te gebruiken en dat ga ik vast nog wel eens doen ook.

Mediteren (2)

Vandaag is het een bijzondere dag. Ruim 50 dagen geleden schreef ik dat ik bezig was met het 100 Dagen Meditatieplan. Dat komt er op neer dat je van te voren met jezelf afspreekt dat je het 100 dagen vol gaat houden iedere dag een kwartier lang te mediteren. Om dat goed bij te houden kun je op een vel papier aftekenen dat je die dag gemediteerd hebt. Ben je het een keer vergeten of had je geen zin, dan moet je weer opnieuw, bij dag 1, beginnen. Dat is dus de 'stok achter de deur' die wij allemaal maar al te vaak nodig blijken te helpen wanneer wij dat soort afspraken maken met onszelf.


Ik kan nu wel zeggen dat het werkt. Gisteren heb ik dag 99 afgetekend en de kans is dus groot dat ik het de 100e keer ook nog wel ga doen, vandaag dus. Er waren nogal wat dagen dat ik eigenlijk helemaal geen zin had of het (bijna) vergat, maar dank zij dit 'zegeltjes-sparen-systeem', zoals ik het maar noem, ging ik er toch iedere dag weer voor zitten. Zonder het systeem was ik het zeker al snel gaan versloffen en was ik al spoedig helemaal afgehaakt, dat weet ik zeker.

En was het ergens goed voor? Het tijdschrift Happinez beloofde mij dat ik al snel in een positieve spiraal zou komen en dat de verplichting van het elke dag mediteren zou veranderen in een heerlijk dagelijks moment van ontspanning. Het iedere dag mediteren zou al snel net zo gewoon en vanzelfsprekend worden als tanden poetsen..... Morgen vertel ik er meer over.

Schoon schip.

De zondagmorgen is voor mij traditioneel het tijdstip dat ik gewapend met stofdoek, - zuiger en nog wat schoonmaakspullen de benedenverdieping te lijf ga. Dat was al zo toen Ans nog leefde en dat doe ik nog steeds. Die regelmaat hou ik er in, want mannen hebben nu eenmaal de eigenschap dat zij minder snel 'vuil' zien dan vrouwen. Als mannen louter afgaan op hun gezichtsvermogen wordt het al gauw een zootje en dus is het voor mij veiliger gewoon de kalender te laten bepalen wanneer ik aan een schoonmaakbeurt toe ben.

Waar ik toen al, en waar ik nu nòg van geniet is het moment dat het klaar is. Geen stofje meer op de kast te bekennen, planten uitgeschud en dode blaadjes opgeruimd, rondslingerende administratie, folders en tijdschriften weggestopt, een vergeten theekopje opgeruimd, stoelen in het gelid, een verdwaalde sok teruggevonden, kussens op de bank waar ze horen, alles perfect!

Met voldoening en genoegen overzie ik de huiskamer, wetend dat deze toestand maar kort zal duren. Voordat we een uurtje verder zijn kun je al weer zien dat hier iemand woont. En zo hoort het ook natuurlijk. Maar dat korte moment, even alles schoon, even alles netjes, even alles ordelijk, dat korte moment blijf ik koesteren.

Een nieuwe theepot.

Ik heb het al vaker ervaren, maar het werd weer eens duidelijk gedemonstreerd toen ik een nieuwe theepot moest kopen: ontwerpen voor nieuwe producten worden tegenwoordig op de computer gemaakt en niet eerst grondig in de praktijk uitgeprobeerd voordat ze op de markt verschijnen.

De eerste theepot die ik kocht was zo gemaakt dat de deksel er zo wiebelig oplag dat deze al halverwege het inschenken van de pot moest vallen, met alle dramatische gevolgen van dien. Natuurlijk, je kunt zo'n deksel vasthouden tijdens het inschenken en dat gaat tien keer goed, maar de elfde keer vergeet je het, omdat het bij de goede oude theepot nooit hoefde, en valt de deksel op je dure Wedgewood kopje. Oortje van je kopje er af, tafelkleed drijfnat, nooit meer helemaal verdwijnende vochtvlekken op het tafelblad, je goede humeur op slag tot nul gereduceerd, enz, enz. Ik kon de pot gelukkig nog naar de leverancier terugbrengen en ging met mijn verworven kennis op zoek naar een exemplaar met twee lipjes aan de deksel.

Ik vond er één waarbij je zelfs nog enige moeite moest doen om de deksel te openen. Wel wat prijzig, want gemaakt door een gerenommeerd merk, maar alla..... een goede pot mag wel wat kosten. De vreugde verdween op slag toen ik mijn eerste kopjes thee inschonk. Toen bleek de uitschenkopening zodanig gemaakt dat de thee er in één grote, onbeheersbare golf uitkwam, waarbij de helft weer langs de tuit omlaag liep, op het tafelblad. Lag het aan mij? Was ik zo onhandig? Neen, ik heb echt al mijn kennissen uitgedaagd het eens te proberen en geen van hen slaagde er in een kop thee in te schenken zonder er danig bij te morsen.

Dan denk ik toch..... Stel dat Kalle (mijn theepot was van Finse makelij) wekenlang bezig is geweest een nieuwe theepot te ontwerpen op de computer. Het programma waar hij mee werkt maakt er draadmodellen van en 3D-uitvoeringen met glanzende structuren, want zo'n programma kan echt enorm veel tegenwoordig. Op een gegeven moment heeft hij iets waarvan hij zegt: 'Oké, dat ziet er gelikt uit. Niets meer aan doen…… (maar dan in het Fins natuurlijk)!' Je zou verwachten dat er dan eerst eens heel voorzichtig een proefexemplaar van de pot gemaakt gaat worden en dat die vervolgens door Kalle mee naar huis wordt genomen om hem daar even goed door zijn vrouw te laten uitproberen.

Natuurlijk had Lotte dan diezelfde avond nog tegen hem gezegd: ‘Nou Kalle, het is echt een hartstikke mooi ontwerp hoor, je hebt er erg je best opgedaan, dat kan ik wel zien. Er is echter één klein minpuntje..... je kunt er geen thee mee inschenken. Misschien moet je morgen op de zaak toch nog maar eens wat anders gaan ontwerpen (dit alles natuurlijk ook in het Fins).’

Maar dat gebeurt dus kennelijk niet. Uitgaande van een grenzeloos vertrouwen in het computerprogramma, wordt zo'n ontwerp direct op de lopende band geslingerd en wat later zijn duizenden huisgezinnen gedupeerd, omdat ze met hun duur aangeschafte designpot nog niet eens de planten water kunnen geven.

(Dit is een ingekorte tekst van een column die eerder verscheen in de PHCC-Nieuwsbrief.)

Een Kerstverhaal (2)

Een citaat uit 'A Christmas Carol' van Charles Dickens:

'.... for it is good to be children sometimes, and never better than at Christmas, when its mighty Founder was a child himself'.

'.... het is goed om af en toe een kind te kunnen zijn, vooral met het Kerstfeest, toen de grote Grondlegger nog zelf een kind was.'

Een Kerstverhaal (1)

'Zet nog maar eens zo'n mooie kerstplaat op je blog, dan komen we een beetje in de stemming....'. Dat verzoek kreeg ik als reactie op een bericht van een week geleden, waarin ik een inderdaad heel fraaie toverlantaarnplaat met de kerstman liet zien. Nou, dan doen we dat toch!


Hier een toverlantaarnplaat uit een serie van maar liefst 25 platen. Een serie afbeeldingen die één van de mooiste kerstverhalen die ik ken illustreert, 'A Christmas Carol' van Charles Dickens. Het verhaal is talloze keren bewerkt voor theater, film en televisie. Rond de Kerst wordt er altijd wel één daarvan op de televisie uitgezonden en altijd ga ik weer kijken. Het verhaal van de gierigaard Ebenezer Scrooge en de geest van zijn overleden collega Marley, van de door en door goede kantoorklerk Bob Cratchit, van de zielige, maar flinke Kleine Tim. Zelden slaag ik er in het tot het einde toe droog te houden.

Deze platen werden in het begin van de jaren 1900 vervaardigd door het beroemde bedrijf van Newton & Co. uit Londen. De afmetingen zijn 8,2 x 8,2 cm.

Beetje pech.

Het is mij toch weer gelukt een aardige maaltijd te bereiden. In de keuken schep ik mijn bord vol en kijk met enige voldoening naar het resultaat. 'Dat ziet er weer professioneel uit', zo geef ik mijzelf mijn traditionele complimentje. Met het bord in de hand begeef ik mij naar de huiskamer om het daar met een sierlijke beweging op de tafel te plaatsen, tussen het gereed liggende bestek. Dat was tenminste het plan, maar helaas.... ik blijf daarbij met mijn mouw achter de deurknop haken. Bord vliegt uit mijn hand op de grond en is in scherven. De maaltijd, bestaande uit mootjes aardappel in de schil, blokjes wilde zalm, bloemkoolroosjes, romanesco, Parijse worteltjes en lenteui in een zachte romige mix van groene kruiden, ligt verspreid door de kamer.

Ik probeer alles redelijk schoon te houden, maar het gaat mij toch te ver om van de vloer te gaan eten, dus..... opruimen maar, uithuilen en opnieuw beginnen.

Het Pauperparadijs (2)

Er is nu veel veranderd. Vrijwel alle 'armen' van vandaag leven in rijkdom als je het vergelijkt met de levensomstandigheden die in Jansen's boek worden beschreven. Wat echter niet veranderd is, is de vaak mensonterende wijze waarop zij worden bejegend door de overheid en de 'Sociale' instellingen. Nog steeds moeten zij daar hun hele leven blootleggen voor een vreemde, ieder tientje dat op hun girorekening is bijgestort verantwoorden, verklaren hoe ze een paar dagen met vakantie konden gaan. Ze moeten gelaten een vergaande betutteling en bevoogding ondergaan, want ook nu zijn ze nog overgeleverd aan de luimen van een ambtenaar of geitenwollensokkenfiguur. Ieder verkeerd antwoord kan hun uitkering beknotten of zelfs laten stoppen. Ze moeten zwijgen wanneer hen onrecht is aangedaan. Er kan immers zomaar een 'boete' worden opgelegd waar geen enkel verweer tegen mogelijk is, zoals ik zelf heb kunnen ervaren toen ik voor een paar jaar in de WAO belandde.

Het is verschrikkelijk als je lot in handen komt te liggen van mensen die alle menselijkheid verloren hebben. Die handelen als kille robots volgens de 'regels zijn regels' methode. Ik kon het, met het gevaar van sancties, toch niet nalaten hun vernederend gedrag te beantwoorden met de uitspraak: 'Ik hoop dat jullie ooit nog eens aan de andere kant van het loket terechtkomen.'

Het Pauperparadijs (1)

Ik heb het uit, dat mooie boek van Suzanna Jansen: Het Pauperparadijs. Het is een boeiende en aangrijpende familiegeschiedenis die het leven beschrijft van de vijf generaties die haar voorgingen. Die geschiedenis voerde haar al snel naar het Drentse Veenhuizen, vanouds een plek waar armen, drankverslaafden en thuislozen werden opgeborgen.

Ik dacht altijd dat 'Veenhuizen' slechts een plek was waar mensen die zich misdragen hadden werden opgesloten, maar de werkelijkheid bleek heel anders. De 'gestichten' waren opgezet om de armen uit onder meer de grote steden een plek te bieden waar hen zou worden bijgebracht hoe zij hun leven zouden kunnen verbeteren. Ze moesten leren weer zelfstandig te worden en op eigen benen te kunnen staan. Van die idealen kwam helemaal niets terecht. De armen lieten zich niet zo gemakkelijk verplaatsen naar een streek die voor hen even vreemd was als Afrika, en hoe konden deze mensen leren zelfstandig te worden als zij vanaf de eerste minuut dat zij daar aankwamen, gevangen zaten in een militaristische discipline? Bovendien werden de mensen door hun verblijf in 'Veenhuizen' voor het leven getekend en konden alle hoop op enige verbetering in de toekomst wel laten varen. Wat begon als een goed plan om de onderklasse te verheffen, veranderde al snel in een fuik waaruit slechts weinigen wisten te ontsnappen.

Het is bijna niet voor te stellen, de treurige omstandigheden waaronder deze mensen moesten leven. Niemand die er echt iets aan deed. Men geloofde dat deze sloebers door hun geboorte al een minder slag mensen was, een gedegenereerde soort. Men geloofde dat zij er zelf voor kozen om dit armetierige leven te leiden en, het ergst van alles, dat God de armen had voorbestemd voor dit vreselijke lot en dat zij, de rijken, niet op de stoel van de Almachtige mochten gaan zitten om daar verandering in te brengen. De standen waren van God gegeven.


Ik ben er heel veel jaren geleden een keer geweest, in het museum daar, en herinner mij slechts de rechthoekige metalen kooien waarin de mensen sliepen. Zo groot als een bed met nog een paar stappen ruimte om je aan- en uit te kleden. Het leek mij 'bij de beesten af', maar in het boek lees ik dat de kooien door de mensen zelf als een verbetering werd ervaren. Daarvoor sliepen zij, dicht naast elkaar, in hangmatten die overdag werden opgehesen om meer ruimte te krijgen. Die kooi gaf hen tenminste nog enig gevoel van privacy.

'Het Pauperparadijs' is een geweldig boek, dat ik iedereen aan kan raden te lezen.

(Foto slaapkooien: Gevangenismuseum Veenhuizen.)

Hard werken.

Het was voor mij vandaag geen rustdag; integendeel, ik heb keihard gewerkt. Maar weer eens een nieuw item toegevoegd aan mijn toverlantaarnsite. Een pagina over de Amerikaanse Pettibone Manufacturing Company. Dit bedrijf fabriceerde aan het eind van de 19e eeuw een aantal prachtige, opvallende toverlantaarns, zoals deze:


Zijn bijnaam is de 'Peacock', de Pauw, en je kunt zelf wel bedenken waarom.

Daar ben je dan maar zo een hele werkdag mee bezig. Nauwelijks tijd voor een boterham tussen de middag en koffie en thee terwijl je doorwerkt. Foto's uitzoeken, bewerken, gegevens opzoeken, teksten schrijven, woordenboek raadplegen, opmaak bedenken, html-pagina van maken, nog iets veranderen, wat verbeteren..... vele uren werk dus. Zo hard heb ik vroeger bij mijn baas nooit gewerkt. Het is, denk ik, ook niet voor niets dat mensen die reageren op mijn site het meestal hebben over 'jullie' site. Ze kunnen zich kennelijk niet voorstellen dat alles gedaan wordt door slechts één persoon. Dat ìs ook eigenlijk niet te doen. Ik ben dan ook op zoek naar een heel knappe en ook nog heel knappe secretaresse die mij daarbij kan helpen.

De Engelse versie is nu zo goed als klaar. Daar begin ik altijd mee. Vroeger maakte ik eerst de Nederlandse, maar dan zag ik zo tegen het vertalen op, dat het weleens een tijdje bleef liggen. Vandaar nu dus andersom. Wanneer de Engelse teksten klaar zijn heb je immers toch de Nederlandse al in je hoofd en is het neerschrijven daarvan een 'piece of cake'.

Meestal moet alles na een paar dagen nog even wat bijgepoetst worden, hier en daar. Dat is vaak zo met teksten. Maar het item staat nu op de site. Of al dat werk er ook aan af te zien is? Kijk maar eens op www.luikerwaal.com/merk_pettibone_uk.htm.

5 december.

Vandaag is de dag, zoals je wel weet,
dat een ieder zich plots'ling gedraagt als poëet.
Gewoon maar iets schrijven kan echt dus niet meer.
Ik doe het in dichtvorm nu, voor deze keer.

Vandaag is de dag, dat men rijmt en dicht
zonder dat iemand zijn hempie oplicht.
Vandaar dat ook ik nu de woorden maar lijm
tot een hoop flauwekul, maar dan wel op rijm.

Ik weet dat de Sint weer heel lang moest denken
wat of hij mij dit jaar nu toch zou schenken.
Het is mij inmiddels een paar keer verteld.
Vervelend voor hem, maar wat echt geldt

is dat de dichter zijn best heeft gedaan
om mij te verrassen. Ik zie hoe de maan
schijnt door de bomen en voel mij heel fijn
en smul van de mierzoete marsepein.

Zoals dat behoort sluit ik af, zo je ziet,
met de vriend'lijke groeten van

                                                Sint en Piet.

Sint of Santa.

Er is al jarenlang een strijd gaande tussen de kindervriend Sint Nicolaas en zijn verre neef de Kerstman. Even leek het er op dat de Sint het zou gaan verliezen. Pedagogen vreesden dat kinderen, nadat zij ontdekt hadden dat de goedheiligman een verzinsel was, niet meer zouden weten wat ze nu wel en niet moesten geloven. Anti-racisten vonden dat de Zwarte Pieten niet meer konden vanwege hun huidskleur, maatschappelijk werkers haalden de roe uit de uitrusting van Pieterbaas omdat die deed denken aan mishandeling en op last van de psychologen verdween ook de reis naar Spanje voor stoute kindertjes uit het pakket omdat de kinderzieltjes daarvan trauma's en complexjes zouden kunnen oplopen. Die reis gaat nu naar brave huisvaders- en moeders, want de tijd dat er alleen kleine pakjes en surprises cadeau werden gegeven met Sinterklaas ligt ook achter ons. Maar hoe dan ook, de Sint heeft het allemaal overleefd!

De pafferige, te pas en te onpas 'Ho ho ho' om zich heen roepende creatie van Coca-Cola, Santa Claus, wint wel terrein. Vroeger wachtte hij nog netjes tot Sinterklaas was vertrokken. Op 6 december werden alle etalages en inrichting van winkels razendsnel veranderd. Chocoladeletters werden vervangen door kerstkransen, de pepernoten door pieken en ballen. Nu liggen de etalages begin oktober al vol met kerstspullen. Ieder spoedt zich al ver voor Sinterklaas naar de tuincentra om de voorraad kerstprullaria te verversen en aan te vullen.

Tot vreugde en tevredenheid van de commercie vieren steeds meer mensen nu beide feesten, allebei compleet met steeds groter en duurder wordende cadeaus. Sint of Santa, de echte winnaar is toch de lachende derde, de middenstand, want net als Moederdag, Valentijn, Pasen en noem maar op.... het zijn toch vooral feesten geworden voor de middenstand. En dat is toch wel een beetje jammer.

Eerst Sint, dan Santa.

Terwijl de goede Sint nog langs moet komen, ben ik al helemaal in de kerstsfeer. Dat komt omdat ik de hele dag bezig ben geweest met mijn toverlantaarnsite, in het bijzonder met het uitbreiden van een item over Kerstmis met een flink aantal nieuwe lantaarnplaten. Daar zitten zulke mooie bij, zoals deze, waarop te zien is hoe Santa Claus de kousen van de slapende kinderen vult met lekkernijen. (www.luikerwaal.com/kerstmis_nl.htm)


Ik heb ook de Engelstalige welkomspagina al voorzien van een kerst- en nieuwjaarswens. De Nederlandse bezoekers krijgen die pas na 5 december te zien. Sorry Santa, je moet hier toch echt nog even op je beurt wachten.

Een rijk gevoel (1)

Een kistje mandarijnen in de kamer, waar je zomaar de hele dag door uit kunt graaien.

Geachte heer/mevrouw,

Ik ben op het gebied van het tutoyeren erg gemakkelijk. In een persoonlijke situatie vind ik het al snel onprettig met 'u' aangesproken te worden en ik ben er dan ook meestal heel snel bij om voor te stellen: zeg maar 'jij'. Er is echter één situatie waarin ik er prijs op stel met enig respect benaderd te worden en dat is in een verkoper-klant verhouding. Juist daar gaat het heel vaak mis.

Het is geloof ik allemaal ooit begonnen met Ikea en Veronica en daarna nam het een snelle vlucht. Klanten werden door bedrijven en andere instellingen in advertenties en folders steeds meer schaamteloos met 'je' en 'jij' aangesproken. Wanneer ik de advertenties in een willekeurig tijdschrift turf, dan word ik in ca 70% van de advertenties aangesproken met 'je'. Ook in de winkels wordt je meestal benaderd of je nog met de verkoper in de klas hebt gezeten. Voor iemand die opgegroeid is met het idee dat de klant Koning was, geen prettige ervaring.

Ik kreeg zojuist een brief van BonBonBloc. De aanhef is zoals zij hoort: 'Geachte heer/mevrouw', maar dan gaat het al na twee woorden de verkeerde kant op: 'Onlangs heb je....' In de brief, die uit slechts zes regels bestaat, wordt vervolgens tien keer 'je' of 'jou' gebruikt daar waar het 'u' zou moeten zijn. 'Hallo,' denk ik dan, 'laat dan ook dat 'geachte heer' maar weg en begin uw brief maar gewoon met iets als 'Hé maatje.....'

Ouderenbond.

Straks ga ik weer het tijdschrift van de Ouderenbond, de ANBO, rondbrengen. 'Ik wil het wel gaan bezorgen, maar lid worden niet', die afspraak heb ik jaren geleden gemaakt toen men op zoek was naar vrijwilligers die het blad maandelijks wilden bezorgen bij de leden. Ouderen? Dat was een groep waarbinnen ik mij toch echt niet thuisvoelde als bijna zestiger. Nog steeds voel ik mij niet aangesproken wanneer ik het tijdschrift doorblader. Nog lang niet aan toe!

Oké, wanneer ik 's morgensvroeg de trap afstrompel voel ik mij ver in de tachtig, mijn horen en zien is behoorlijk verslechterd en ook andere functies laten het steeds meer afweten, ik heb pijntjes hier en pijntjes daar, vergeet soms afspraken, maar oud....? Kom nou, de duvel is oud!

Mijn lichaam is zesenzestig nu, dat voel ik helaas maar al te goed, maar dat is de verpakking. Van binnen, mijn ware ik, ben ik nog een vieve veertiger. Die discrepantie geeft nogal eens problemen. Ik wil nog zoveel maar moet mezelf soms terugfluiten. Er rijzen steeds meer vragen: kan ik als 65+er nog wel rondtoeren op mijn ligfiets? Kan ik nog wel staan hupsen bij biodanza? Kan ik nog wel verliefd worden? Ach.... dan laat ik toch maar weer mijn kalenderleeftijd voor wat hij is en leef zoals mijn echte ik zich voelt: Still going strong!

In drie dimensies.

Dat wij de wereld kunnen zien zoals we haar zien, in drie dimensies, hebben wij te danken aan het feit dat wij twee ogen hebben. Op een foto of een televisiescherm is de wereld plat. Natuurlijk zien we ook hier wel een zekere diepte omdat we uit ervaring weten dat een persoon die kleiner op de foto staat afgebeeld, zich verder weg bevindt als een persoon die er groter op staat, maar erg realistisch is dit dieptezien niet. Vanaf de beginjaren van de fotografie is men dan ook al bezig geweest om aan deze tweedimensionale foto's een derde dimensie, die van diepte, toe te voegen. Daarvoor werden allerlei hulpmiddelen bedacht, meestal in de vorm van spiegels en/of brillen, en de resultaten zijn zeker frappant te noemen. Ook films en televisiebeelden zijn al in stereo uitgebracht, maar een nadeel is natuurlijk toch wel dat men deze alleen in 3D kan bekijken door middel van een speciaal brilletje. De tijd is echter niet ver meer dat ook televisieuitzendingen zonder zo'n brilletje in 3D kunnen worden bekeken. Het kan zelfs nu al, maar echt geweldig zijn de resultaten nog niet.

Zelf ben ik, met een redelijk succes, ook wel bezig geweest met stereofotografie. De resultaten daarvan zijn te zien op mijn website www.luikerwaal.com/stereo1_nl.htm.


Gisteren was er in Huizen weer een verenigingsdag van de Nederlandse Vereniging voor Stereofotografie. Als het even kan ga ik daar heen, want wat je daar te zien krijgt is werkelijk verbluffend. Op een groot scherm worden dia's geprojecteerd die door de leden zijn ingebracht. De onderwerpen variëren van vakantiereizen tot bloemetjes en bijtjes, De zaal is gevuld met mensen die allen een brilletje met gepolariseerde glazen dragen. Het is een dag verbazen, bewonderen en genieten.

Als je dan weer buiten staat zie je ook weer alles in 3D stereo, maar ja.... dan vind je het weer heel doodgewoon.

Afbeelding: 3D-Bulletin, tijdschrift van de NVVS.

Pakjesavond.

Vanavond pakjesavond gevierd bij mijn zoon en zijn vriendin. Wel wat vroeg dit jaar, maar mijn kleinzoon heeft de pech op 5 december jarig te zijn en daarom worden de feestelijkheden wat gespreid. We zaten gezellig te eten. Kleindochter was erg moe, kleinzoon zat er wat hangerig bij. Toen we nog maar net de maaltijd beëindigd hadden werd er luid op de deur gebonsd. Er zat een brief in de brievenbus met een gedicht waarin stond dat er in de kelder een grote zak met cadeautjes stond. Kleindochter weer helemaal wakker, kleinzoon opgewonden. Beiden bezworen dat ze inderdaad Zwarte Piet buiten hadden gezien, op de fiets. Mijn kleindochter wist hem zeer gedetailleerd te beschrijven. Mijn kleinzoon had al geluiden op het dak gehoord.

Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ìk het was die op de deur bonsde. Dat mijn zoon en zijn jongere broer opgewonden op zoek gingen naar de zak met pakjes. Het ritueel is nog precies hetzelfde. Mijn zoon die, net als ik vroeger, regelde dat de cadeautjes gelijkelijk verdeeld werden en dat de mooisten tot het laatst werden bewaard. Gedichten die werden voorgelezen. Voor het slapen gaan nog even het speelgoed uitproberen. Alles is nog precies als toen. Alleen.... mijn zoons en ik, we zijn inmiddels wel zo'n vijfendertig jaar ouder geworden.

Ernstig verslaafd.

In een tijdschrift over psychologie las ik een artikel over verslaving. Volgens de schrijver mag een bepaald gedrag ‘verslaving’ heten wanneer het voldoet aan minstens drie van de volgende zeven kenmerken:
1. steeds meer tot zich moeten nemen van hetzelfde middel voor hetzelfde effect;
2. onthoudingsverschijnselen;
3. meer en langer gebruiken dan je van plan bent;
4. verlangen naar of mislukte pogingen doen om te minderen;
5. pogingen doen om toch aan het middel te komen;
6. belangrijke activiteiten worden opgeofferd om te kunnen gebruiken;
7. het gebruik gaat door, ondanks het besef dat je een probleem hebt.

Wanneer ik deze kenmerken loslaat op mijn computergedrag moet ik constateren dat ik aan alle zeven voorwaarden voldoe. Ik mag mezelf dus met recht een computerverslaafde noemen, en, gezien mijn bijzonder hoge score, nog een ernstig verslaafde ook.

Het gebruik van mijn computer is de laatste jaren flink toegenomen terwijl het effect hetzelfde is gebleven (1) en wanneer ik op vakantie ga zonder zelfs maar een eenvoudige laptop, mis ik hem al na een dag (2). Ik ga vrijwel altijd langer met computeren door dan ik mij had voorgenomen (3) en zou eigenlijk wel wat willen minderen (4), zodat ik ook nog wat tijd over zou houden voor mijn andere hobby’s, sociale bezigheden en verplichtingen. Wanneer mijn computer het laat afweten, stel ik alles in het werk om zo snel mogelijk een vervanger op mijn werktafel te hebben staan (5) of de gecrashte Windows te reanimeren, ook al zou ik mij nu eens mooi wat kunnen gaan bezighouden met andere activiteiten (6).

Ik kan niet zeggen dat ik ernstig gebukt ga onder mijn verslaving. Dank zij mijn computer kan ik een groot deel van mijn vrije tijd op een plezierige wijze invullen en het daar blijkbaar onvermijdelijk bij behorende ‘eindeloze geëtter’ en de steeds weer opduikende 'unexpected errors' onderga ik met een masochistisch soort genoegen.

Ik ga er dus gewoon mee door (7), ondanks het besef dat ik een probleem heb. Wat? Eén probleem? Was het maar waar. Met een computer heb je er al snel tientallen. Een programma dat zich moeiteloos op de computers van al je kennissen laat installeren, maar niet op die van jou. Je internetverbinding die het plotseling laat afweten. Een Windows die van de ene op de andere dag niet meer opstart, of zich juist niet meer laat afsluiten. En dan heb ik het nog maar niet over al die enge virussen, wormen en Trojaanse paarden die het op jouw computer voorzien hebben en zich daar, al ‘vrij’ je nog zo veilig, op een kwade dag toch in nestelen. De spionnen die je proberen te verleiden je creditcard gegevens, pincodes of wachtwoorden aan hen door te spelen. De spam-maffia die elke dag weer je digitale postbus vervuilt en laat dichtslibben. De………, nou ja, vul zelf maar in.

Het tweede punt, die onthoudingsverschijnselen, is misschien nog wel het lastigst om mee om te gaan. Wanneer je aan het lijnen bent, kun je op een gegeven moment alleen nog maar denken aan snoep, gebak en lekkere snacks, en wandelend door een winkelstraat zie je alleen nog maar etalages gevuld met taarten, chocolade en roomboterfondant. Zo vergaat het mij ook wanneer ik de computer enige tijd moet missen. Mijn partner kan me, tijdens vakanties, er vaak slechts met moeite van weerhouden de zoveelste computerzaak binnen te stappen. (Voor mode- en schoenenzaken geldt trouwens het omgekeerde, maar dit even terzijde.) Ik verveel me al na een paar dagen dood, want ik mis de dagelijkse spelletjes Freecell en ben al lang vergeten dat je patience ook met echte speelkaarten kunt spelen.

Ondanks dat alles heb ik mij nog steeds niet aangemeld bij je Jellinek kliniek. Ik ben al gestopt met roken, ontzeg mijzelf met een Spartaanse discipline wekenlang zoete lekkernijen wanneer de wijzer van de weegschaal een bepaalde grens overschrijdt, drink met mate een glaasje witte wijn van tijd tot tijd, spuit, slik en snuif helemaal niks, dus ach, één enkele ondeugd mag een mens toch wel hebben?! Ik rechtvaardig mijzelf met het drog-argument van alle verslaafden: ‘wanneer ik er ècht mee wil stoppen dan kan ik dat heus wel, hoor’.

(Deze tekst verscheen eerder als column in de PHCC-Nieuwsbrief.)

Katten en honden.

Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik dat het regent, en niet zo'n beetje ook. "It's raining cats and dogs"; de merkwaardige Engelse uitdrukking komt als vanzelf bij mij op. Het regent katten en honden, wie verzint er nu zoiets? Waar slaat dat op?

Voor de herkomst van deze uitdrukking bestaan een aantal verklaringen die stuk voor stuk te onwaarschijnlijk zijn om te noemen. De meest acceptabele oorsprong is nog te vinden in het feit dat de straten in het Londen van de 17e/18e eeuw erg vervuild waren met onder meer dode huisdieren. Wanneer het erg regende en stormde werden straatvuil en de dode dieren mee gevoerd door het hemelwater dat door de straten stroomde. Dit wekte de indruk dat de dieren met de neervallende regen uit de lucht waren gevallen.

In een gedicht van Jonathan Swift uit 1710 vinden we de volgende regels:
......
Drown'd Puppies, stinking Sprats, all drench'd in Mud,
Dead Cats and Turnip-Tops come tumbling down the Flood.

Zelf had ik verzonnen dat het soms zo hard regent dat de waterdruppels, natuurlijk sterk overdreven maar dat gebeurt in dat soort gevallen wel vaker, de afmetingen van hondjes en katjes hebben. De uitdrukking wordt immers niet gebruikt voor een motregentje of een druilerig buitje, maar alleen wanneer het echt heel heftig stortregent, met bakken uit de lucht komt vallen.


Het schijnt trouwens dat de uitdrukking in Engeland zelf al sinds de jaren 50 nog nauwelijks gebruikt wordt en nu dus nog voornamelijk gebezigd wordt door mensen daarbuiten, gewoon omdat het zo'n leuke, merkwaardige, raadselachtige en onbegrijpelijke uitdrukking is. Net even krachtiger als die 'pijpenstelen' van ons.

(c) afbeelding onbekend.

Het sprookje is voorbij.

Tsjaaaa..... en dan heb je ze allemaal compleet. En dan....?
Het jachtinstinct dat in ons allemaal nog latent aanwezig is, is bevredigd. Voorbij is de spanning of we de prooi wel binnen zullen halen. Met het ruilen van je laatste poppetje op de ruilmiddag werd dat gevoel van spanning meteen vervangen door een ander: Ja nou.... en nu???

Sneeuwwitje, alle dwergen, de heks, jager, prins en boze koningin, je hebt ze allemaal en de meeste ook nog eens dubbel of zelfs driedubbel. Ja nou.... en nu??

Snertweer.

Het was echt snertweer vandaag! Voor mij is het iedere dag snertweer, want of het nu zomer, winter, lente of herfst is, een lekkere kop erwtensoep gaat er altijd wel in. Toegegeven, hoe lager de temperatuur buiten, hoe beter hij smaakt, maar echt noodzakelijk is dat niet.

Gelukkig heb ik wat mensen om mij heen die van mijn snertliefde op de hoogte zijn en dus komt het wel eens voor dat ik bij thuiskomst een plastic zak aan de buitenkraan zie bengelen met daarin een emmertje snert. Vandaag kreeg ik van een vriend een ruime portie mee naar huis. Compleet met de daarmee verbonden roggebrood met spek. Dat was dus smullen vanavond.

Snert vind ik het lekkerst als hij goed dik is. De lepel moet er recht in overeind blijven staan. En........... dat deed hij:

Waar blijft mijn tijd?

Eén van mijn grootste problemen is dat een dag slechts vierentwintig uren telt. Ik kom er namelijk elke dag wel minstens een paar te kort. Dat komt omdat er nogal wat dingen zijn die ik leuk vind om te doen. Te veel eigenlijk voor een etmaal, want van die vierentwintig uren moet ik natuurlijk ook nog eens een groot aantal verslapen. Daarbij komen dan nog de huishoudelijke en sociale verplichtingen en dan blijft er niet zo heel veel meer over. Dat betekent dat ik voortdurend keuzes moet maken. Wanneer ik schilder kan ik niet schrijven. Wanneer ik aan mijn genealogie werk, kan ik niet met de toverlantaarns bezig zijn. Wanneer ik naar biodanza ga, kan ik geen boek lezen. Wanneer ik mediteer kan ik geen tv kijken.

Er zijn mensen die er op de één of andere manier in slagen wel 28, 30 of meer uren in die vierentwintig uur te stoppen. Zij doen hun werk, houden de tuin bij, besteden tijd aan hun hobby's, vullen de belastingpapieren in, laten de hond uit, onderhouden hun huis, volgen een cursus en als je bij hen op bezoek komt slagen ze er ook nog in ontspannen een kop koffie met je te drinken. Ik bewonder hen. Mij lukt dat niet. Integendeel, bij mij schijnen er veel uren zo maar in het niets te verdwijnen. Ik sta rond 7:00 uur 's morgens op. Ontbijt, drink koffie, ga wat mail beantwoorden, drink koffie, schrijf een blogje, en als ik dan op de klok kijk is het, zoals nu, al weer 11:00 uur geweest en heb ik het gevoel dat ik nog niets gedaan heb. Er staat nog een afwas op het aanrecht. Gisteren had ik vanwege de beurs geen tijd om de benedenverdieping te stoffen en te zuigen, dus dat moet vandaag gebeuren, er moet nodig weer wat aan mijn website gedaan worden, een pakket boeken dat ik via Marktplaats verkocht heb, moet naar het postkantoor, m'n anti-virus abonnement moet verlengd worden, ik moet nog boodschappen doen als ik vanavond wil eten, ik moet vanavond naar de computerclub omdat ik daar een afspraak heb..... En dan nog: een vriendin doet een beroep op me naar haar radio te kijken, die er zo maar mee gestopt is. Een vriend heeft computerhulp nodig. Een vriendin vraagt hulp bij een Engelse vertaling.... Help!!!!!!

Maar gelukkig heb ik niet te kampen met een veel groter probleem: het niet kunnen vullen van je uren en te vervallen in verveling. Dat lijkt me pas echt heel erg.

De Tooverlantaarn

Vandaag naar de Fotograficabeurs in Houten geweest. Veel gezien, veel gehoord, veel gepraat met verzamelaars van toverlantaarns, lantaarnisten en andere hobbyisten. De hele dag langs de kramen geslenterd. Erg leuk, maar ook erg vermoeiend. Daardoor vanavond geen puf meer om zelf nog iets te schrijven. Dan maar een leuk gedicht over de toverlantaarn. Het komt uit een oud kinderboek:


DE TOOVERLANTAARN

De tooverlantaarn is ons gistren vertoond;
Wat was dat een prachtig spektakel!
Het heeft ook wel meer dan twee uren geduurd;
Voor kleintjes geleek 't een mirakel.
Eerst stond hun die donkere kamer niet aan;
Maar weldra verschenen er leeuwen,
Hijena's en tijgers, wolvinnen en meer;
't Klein zusje begon haast te schreeuwen.
Jan Klaassen, Pierrot gaven meerdere pret,
Gelijk ook dat glas met soldaten;
Het was zoo bedrieglijk, als leefde de troep;
't Mankeerde nog maar dat zij praatten.
Het molentje heeft met zijn wieken gedraaid;
Van 't wagentje draaiden de wielen;
Soldaten, zij schoten hunn' snaphanen af,
Waardoor er twee vijanden vielen.
Een man nam zijn hoed af en't vrouwtje dat neeg,
Terwijl zij elkander passeerden.
Het ging al heel kunstig; mij trof bovenal
Soldaten, die heusch exerceerden.
Het werd door oom Gerrit zoo aardig vertoond,
Als hij maar wat zei, lachten allen;
Hij heeft het met geestigheid heerlijk gekruid,
Is nooit in het laffe vervallen.
De tooverlantaarn maakt verheugd, blij te moe.
Een tooverlantaarn wensch ik allen u toe!

Gedichtje voor Ans (5)

Het valt mij op
dat ik nog steeds soms in gesprekken
het woordje 'wij' zeg als ik 'ik' bedoel;
het over 'onze tuin' heb, waar het nu toch
niet 'onze', maar 'mijn' tuin zou moeten zijn.

ik ben nog niet
gewend dat er, na al die jaren samen,
alleen nog maar een 'ik' is in dit huis.
Dat 'wij' en 'onze' nog slechts past in zinnen
die over ons gaan in vergangen tijd.

Poen, poen, poen, poen.

Voor groenten ga je naar de groentenboer en voor brood naar de bakker. Voor geld ga je naar.... de bank zou je zeggen.

Ik had gisteren even snel twintig losse euromunten nodig en omdat winkeliers er doorgaans niet zo blij mee zijn wanneer ze hun wisselgeld kwijtraken, ging ik naar mijn bank en zei dat ik twintig euro wilde opnemen van mijn rekening en dat ik die graag in euromunten uitbetaald wilde zien. Vroeger was zoiets heel gewoon, maar tegenwoordig wordt je geacht je geld uit een muur te trekken en die muur spuwt alleen maar biljetten uit. Het bleek geen eenvoudig verzoek. Of ik identiteitkaart en bankpas bij me had..., of ik ze al van te voren telefonisch besteld had.... Van te voren besteld?! Ik dacht nog even dat de dame achter de balie mij verkeerd verstaan had en dacht dat het om 20 duizend euro ging. Ze moest telefonisch ruggespraak houden met een andere afdeling, of dat nog wel ging - ja, maar het zou wel even gaan duren - en begon vervolgens met een streng gezicht van alles in te tikken in haar computer. Ze was duidelijk niet blij met deze opdracht. Na een minuut of vijf mompelde ze dat ze iets verkeerd gedaan had en begon opnieuw. 'U moet toch nog wachten...' vergoeielijkte ze haar gestuntel. De telefoon ging. Of het er ook vijfentwintig mochten zijn, want zoveel gingen er in een rolletje. Ik wilde niet nòg moeilijker overkomen dan ik al deed, en gaf mijn toestemming. De dame ging verder met tikken. Mijn verlopen identiteitkaart werd met tegenzin geaccepteerd. Ze keek mij daarbij wantrouwend aan. Ik begon mij inmiddels behoorlijk crimineel te voelen. Gelukkig liet zij mij gaan en mocht ik in de wachtkamer plaatsnemen.

De spanning steeg. Ergens in dat grote gebouw was iemand bezig mijn 25 munten bij elkaar te sprokkelen. Het postzegelpotje werd geleegd, een briefje van vijf werd gewisseld in de lief-en-leedpot....

Tien minuten later werd het geld gebracht. Niet met zo'n blauwe geldtransportauto, zoals ik inmiddels verwachtte, maar gewoon overhandigd door een medewerkster. Wel werd nog even naar mijn identiteitkaart gevraagd. Misschien kun je tegenwoordig voor je geld toch maar beter even naar de groenteboer gaan.

Wat zeg je?

Het is maar goed dat je niets te kiezen hebt, maar ik zeg wel eens: - als ik zou moeten kiezen, doof of blind worden, dan zou ik voor blind kiezen. Ik ben al jarenlang aan het doof worden. Het gaat heel geleidelijk, maar ik merk dat mijn gehoor toch wel steeds minder wordt. Het nare van het doof worden is dat je heel gemakkelijk in een sociaal isolement kunt terechtkomen. De één op één gesprekken gaan nog redelijk goed als er niet te veel omgevingslawaai is; bij verjaardagvisites en dat soort bijeenkomsten kan ik net zo goed naar huis gaan, want de gesprekken die daar gevoerd worden gaan volkomen langs mij heen. Het is echt vreselijk om daar tussen te zitten en af en toe maar eens lukraak ja of nee te roepen, want ik weet uit eigen ervaring hoe irritant het is om steeds maar weer bij iedere zin 'Wat zeg je?' te vragen. Zelf een bijdrage leveren aan de conversatie durf ik ook niet goed, want de kans is groot dat iemand anders vijf minuten daarvoor al met dezelfde bijdrage gekomen is en dat die mij volkomen ontgaan is. Ik weet inmiddels wat het betekent: 'je opgelaten voelen'. Het enige dat er op zit is maar een gezicht te trekken of je het geweldig naar je zin hebt in die grauwe brij van geroezemoes en rumoer.

Vanmiddag naar het ziekenhuis geweest voor een onderzoek en een gehoortest. De eerste stap naar het gehoorapparaat is gezet. Ik wil het niet... zo'n apparaatje in je oor. Weer moeten toegeven aan het voortschrijden der jaren, weer iets inleveren, weer een hulpmiddel voor iets dat je zelf niet meer kunt. Door anderen wordt het gebagatelliseerd, maar dat zijn altijd de anderen die zoiets zelf (nog) niet nodig hebben. Ik wil het niet maar ik zal wel moeten. En ja.... als ik aan het blind worden was dan weet ik wel zeker dat ik voor doof worden zou kiezen. Een mens vindt immers altijd zijn eigen kwaal het ergste.

....... krijgt lekkers.

Voor wie het toch eens zelf wil proberen..... hier volgt het recept voor (hoogstwaarschijnlijk) de enige echte pepernoten:

- 400 gram bloem
- 1 theelepel bakpoeder
- 2 snufjes zout
- 300 gram schenk stroop of honing
- 4 theelepels kaneel
- 2 theeplepels kruidnagelpoeder
- 2 theelepels nootmuskaat
- 1 theelepel gemalen korianderzaad
- beetje gemalen anijszaad
Wie van gemak houdt kan natuurlijk voor de laatste 5 ingredienten ook een kant en klare koekkruidenmix nemen.

Zeef de bloem en de bakpoeder in een beslagkom. Maak met een lepel een kuil in het midden en schenk daarin de stroop of de honing en voeg daarbij alle kruiden. Roer vanuit het midden alles door elkaar en kneed het daarna met je handen tot een stevig deeg.

Smeer een bakblik in of dek het bakblik af met bakpapier. Kneed met je handen eerst een bolletje en maak daarvan een dobbelsteen met ongelijke, ingedeukte vlakken. Leg de blokjes op het bakblik

Bak de pepernoten in een voorverwarmde oven op 175°C in 15 tot 20 minuten lichtbruin. Af laten koelen op een rooster.

Wie zoet is ......

Het is bijna niet te geloven, maar veel mensen weten niet meer wat pepernoten zijn. Vooral kinderen hebben het vaak over pepernoten terwijl ze kruidnoten bedoelen, maar ook volwassenen gaan de fout in, terwijl zij het toch nog meegemaakt hebben: hoe een zwart gehandschoende hand op 5 december een paar handenvol snoepgoed door de deuropening de kamer in wierp. Schuimpjes, tumtum, hartjes, lettersnoepjes en.... pepernoten. Op een gegeven moment verdwenen de pepernoten steeds meer uit beeld. Het leek er zelfs even op dat zij helemaal zouden verdwijnen, maar gelukkig vinden we ze de laatste jaren toch weer wat vaker in de schappen van de supermarkten. Bolletje maakt ze ook weer. Maar uit het oog, uit het hart: Nederland lijkt massaal te zijn overgestapt op die harde, donkerbruingekleurde halve bolletjes.


Toen ik zelf pepernoten wilde gaan maken en een recept zocht op internet, kwam ik in negen van de tien gevallen bij de kruidnoten terecht. Dat er Pepernoten boven het recept staat, garandeert helemaal niets, want een huismoeder klaagt op een receptensite dat ze pepernoten wilde gaan maken, maar dat er kruidnoten uit de oven kwamen. Ik heb de veilige weg maar bewandeld en heb ze gekocht bij de bakker op de markt. Die zal je geen knollen voor citroenen en zeker geen kruidnoten voor pepernoten verkopen.

Orchidee (2)

'Een orchidee is een plant voor geduldige mensen' schreef iemand mij naar aanleiding van mijn eerste bericht over de vaak uitbundig bloeiende planten die mijn vensterbank sieren. Dat is zeker waar. Soms staan ze er maandenlang voor dood bij, om dan toch plotseling weer te gaan uitlopen. Ook voor dat uitlopen neemt de plant alle tijd. Soms lijkt het stil te staan; dan weer opeens gaat het heel snel.

De stengel die zich vorige keer aan het vormen was, is inmiddels vijftien centimeter langer geworden. En..... er komen nu allemaal kleine knopjes aan. Wat zouden dat worden? Vertakkingen of misschien bloemen? Ik ben benieuwd.

Gedichtje voor Ans (4)

het is gewoon
te zeggen met vier kleine woordjes
ik
mis
je
zo............

Even genieten.

De Senseo is een apparaat voor luie koffiezetters. De luiaard krijgt wat hij verdient: een bakkie bruin vocht dat slechts in de verte doet denken aan de geurige kop koffie zoals hij zou moeten zijn. Gezet zoals het hoort. De bonen vlak daarvoor gemalen; eerst een heel klein scheutje water om de gemalen koffie te laten wellen, dan steeds heel weinig opschenken. Het gaat tergend langzaam, maar je hebt dan wel iets. Een heerlijke kop koffie waarvan de geur door het hele huis trekt. Koffie die je smaakpapillen verwent, die je pep geeft, die je blij maakt.

Helaas, het gaat als met zoveel andere dingen, je kiest toch vaak voor het gemak in plaats van kwaliteit. Maar soms, zoals nu, tracteer ik mezelf maar eens op zo'n echte kop koffie. Terwijl ik dit schrijf loopt het water langzaam door. Bijna klaar. Het aroma komt mij tegemoet.... Zo'n kop moet je niet tijdens het werken gedachteloos naar binnen gieten. Daar moet je even speciaal voor gaan zitten. Even genieten. De computer gaat uit.

Een zoete verleider (2)

'De naam van het belegsel, Bebogeen, is ontstaan door het samenvoegen en omkeren van delen van -Geen boter beschikbaar-' schreef ik ik mijn column in de PHCC-Nieuwsbrief. Ik vond het zelf wel al wat gezocht, maar ik las het in diverse bronnen, waaronder de Wikipedia encyclopedie, dus ik nam het maar aan en nam het maar over. Het spul werd immers kort na de oorlog op de markt gebracht en toen was er inderdaad geen of weinig boter beschikbaar.

Inmiddels, een jaartje later, heeft een nieuwe zoektocht op het internet mij andere verklaringen opgeleverd. Ook de Wikipedia heeft zich aangepast. 'Er bestaan twee verklaringen voor de naam. Bebogeen zou ontstaan zijn door de samenvoeging en omkering van 'Geen boter beschikbaar'. Benno Benninga, de zoon van de laatste particuliere eigenaar, vertelde echter in 2009 aan een verslaggever van de Telegraaf dat de naam 'Beter dan boter' betekent en een samenvoeging is van de namen van de zoon en neef van de oorspronkelijke producent Benninga: Benno en Bob.' vermeldt ze nu.

Moeten we dit nu voor zoete koek, of beter zoet beleg, aannemen? Zou het niet kunnen dat de toen 84-jarige informant het wel leuk vond zijn naam verbonden te zien met dat zoete spul? En waar komt dan dat 'geen' vandaan? En hoe betrouwbaar is de Telegraaf?

Wat kunnen we hieruit leren? Geloof nooit blindelings wat je leest. Schrijvers schrijven gewoon allemaal alles van elkaar over en als dat maar vaak genoeg gebeurt wordt iets al snel een Waarheid. Ik lees nu ook op een site dat je Bebogeen kunt mengen met Seven Up en nootmuskaat en dan een roze drankje krijgt dat dezelfde uitwerking heeft als mescaline, volgens deskundigen een van de beste tripmiddelen. O jee...... waarschijnlijk ben ik, door het klakkeloos overnemen van deze informatie nu ook al weer bezig het volgende 'broodje aap' te creëren.

Een zoete verleider (1)

Ik wist eigenlijk niet eens meer dat het nog bestond, was zelfs al vergeten dat het ooit bestaan had, maar toen ik het daar in de schappen van de zelfbediening zag staan werden mijn smaakpapillen op afstand geprikkeld en wist ik meteen weer hoe het smaakte. Tegen mijn gewoonte in het prijskaartje negerend, strekte ik mijn hand uit en plaatste het glazen potje nostalgie met trillende handen in mijn mandje. Het was ondenkbaar dat ik het daar zou laten staan; ik moest en zou het hebben, tegen elke prijs, Het wederzien na al die jaren was bijna ontroerend.

Eigenlijk is het een heel vies spul. Het kleeft, lijkt qua substantie het meest op een mengsel van gluton en boenwas, de geur is niet aantrekkelijk, de kleur doet denken aan de inhoud van een babyluier, en het bevat veel te veel suiker. Maar sommige dingen zijn zo vies dat ze juist daardoor weer lekker worden en dit is één daarvan. Thuisgekomen bracht ik meteen een dikke laag ervan aan op mijn boterham. Ik bracht een hap naar mijn mond en ja hoor……… het smaakte inderdaad precies zoals ik het mij kon herinneren. Alsof er een engeltje over je tong fietst. Eén smaakonderdeel sprong boven alles uit…… dat van karamel. Bebogeen, gemaakt door het bedrijf dat ook de gestampte muisjes maakt, het bestond dus nog steeds!

Een zoektocht over het Internet leerde mij dat er heel wat aandacht geschonken wordt aan dit mierzoete product. De reacties variëren sterk. Het is als met de humor van Paul of Youp, je smult ervan of je vindt het walgelijk, er is geen tussenweg mogelijk. En dan blijkt er ook nog eens een heel grote groep te zijn van Bebogeen-verslaafden. Heel wat mensen slagen er niet in thuis langs het keukenkastje te lopen zonder even snel een lepel in de pot te steken. Ze scheppen daaruit een flinke klodder van het zoete spul en brengen het naar de tong, om het daar dan langzaam te laten wegsmelten. Ze kunnen het echt niet meer laten en zijn net zo verslaafd aan dit kleverige spul als anderen aan andere genotmiddelen. Bij hen komt het overgrote deel van de inhoud van de pot niet via de natuurlijke weg, in een dun laagje op een boterham gesmeerd dus, maar linea recta met een lepel in de mond terecht.

De naam van het belegsel, Bebogeen, is ontstaan door....... nee wacht.... daarover de volgende keer.

(Deze tekst is een verkorte versie van een column die eerder verscheen in de PHCC-Nieuwsbrief.)

Een klein beetje trots.

Gisteren gebeurde het weer. Ik zat wat in een computerblad te bladeren en keek plotseling in het gezicht van één van mijn zoons. Keurig in het pak, glad geschoren en het haar in model. Een mooie foto van een mooie man. Nu komt het wel vaker voor dat ik een artikel vind waar met grote letters de naam van het bedrijf dat zij runnen, bovenstaat. De oudste, met zijn computerkennis en ervaring, heeft het opgericht en de jongste, met zijn pr-ervaring en verkoopkunde, is er later bij gekomen. In vrijwel alle artikelen over online backups worden zij genoemd en in veel tests komen zij als één van de besten, zo niet de beste, uit de bus.

Ik ben daar trots op, of eigenlijk moet ik zeggen: ik ben daar blij mee. Trots impliceert dat je er zelf ook een aandeel in hebt gehad en dat is hier niet het geval. Of het zou moeten zijn dat ik, heel veel jaren geleden, mijn oudste zoon de eerste beginselen van het computeren heb bijgebracht. Op de ZX 81, een van de allereerste huiscomputertjes. Dan sta ik toch nog aan de roots en mag ik een heel klein pietsie trots zijn.

Lucille.

als ik dans met jou
laten wij een spoor achter
als zo'n staafje
met spetterende sterretjes
dat rond de kerst en oudjaar
door een kind
als een toverstafje
heen en weer gezwaaid wordt.

als ik dans met jou
laten wij een spoor achter
van fonkelend licht
en ieder die het ziet
is net zo sprakeloos verwonderd
als dat kind
dat rond kerst en oudjaar
zo'n sterrenstaafje heen en weer zwaait.

Downloaden (2)

Nog even over dat downloaden. Natuurlijk had ik het in mijn pleidooi voor het illegaal downloaden niet over de mensen die een film van het internet halen en deze op een aantal dvd's branden om ze in grote getale voor grof geld te verkopen. Dat is diefstal. Pure diefstal. Maar er zijn omstandigheden die het downloaden rechtvaardigen.

Ik heb al weer jaren geleden de Sneeuwwitje-film van het Internet gedownload. Er is namelijk al eens eerder een dvd van uitgebracht, maar deze was al heel snel uitverkocht en werd een collecters item waarvoor op Marktplaats erg veel geld moest worden betaald. Nu de nieuwe versie uit is, heb ik hem direct gekocht, ook al heb ik de gedownloade versie nog liggen.

Het is immers veel fijner om een paar vrolijk bedrukte schijfjes, verplakt in een luxe doosje, met nog een paar begeleidende boekjes erbij meeverpakt, in je handen te houden als een kale zelfgebrande cd?! Met als meerwaarde nog de geur van nieuwigheid en het plezier van jezelf een cadeautje te hebben gegeven. En met enige vertraging zijn al die mensen die aan de film gewerkt hebben nu dus toch nog aan het geld gekomen waar ze recht op hebben.

We benne op de wereld (2)

Lange tijd zat hij wat onderuit gezakt bij ons op de bank: Beer Bob van de Bijenkorf.

De kleinkinderen gingen niet al te zachtzinnig met hem om en daardoor had zijn neus ernstige schade opgelopen. De zwarte draadjes hingen er troosteloos bij. Het was geen gezicht. Ik legde hem maar op zolder neer.

Gisteren besloot ik hem toch maar weer naar beneden te halen, want zijn plaatsje op de bank was zo verschrikkelijk leeg. Met verschillende haak-, stop-, en naainaalden en allerlei ander gereedschap probeerde ik zijn neus weer toonbaar te maken. Het lukte niet. Het leek alleen maar steeds erger te worden.

Er kwam een vriendin op bezoek. 'Geef even een grote stopnaald', zei ze en terwijl ik thee ging zetten ging zij aan de slag. Toen de thee klaar was, was de neus hersteld. De eindjes van de draadjes mooi weggewerkt diep onder zijn dikke bruine berenhuid.

Er zijn gewoon gebieden waarop een man het altijd aflegt tegen een vrouw. Maar gelukkig..... We benne op de wereld.......

We benne op de wereld (1)

‘Als ik het toch eens allemaal zou mogen overdoen en zou weten wat ik nu weet……’, wie heeft deze verzuchting niet ten minste één keer in zijn leven geslaakt? Ìk zou het wel weten; wanneer ik mijn leven zou kunnen overdoen en ik zou vandaag de dag gaan beginnen met mijn computerhobby, dan zou ik dat voor iedereen, zelfs mijn naaste familie, ten diepste geheim houden. Jazeker! Het blijkt namelijk dat je, wanneer eenmaal bekend wordt dat je ‘iets van computers afweet’, met grote regelmaat besprongen wordt door mensen die helemaal niets van computers afweten, maar desondanks toch met het apparaat waar ze geen bitje van begrijpen aan de slag zijn gegaan. Zodra er iets mis gaat met hun speeltje, en daar kun je bij computers op wachten, moet er een beroep worden gedaan op een handig neefje, een behulpzame kennis, of op mij……

Ik heb er schoon genoeg van. Ik vind dat iemand die lange fietstochten maakt, zijn eigen band moet kunnen plakken. Iemand die zo nodig een computer wil aanschaffen moet ook weten wat te doen wanneer Windows eens een keer niet precies doet wat hij of zij verwacht dat het zal doen.

En toch, als ik het allemaal zou mogen overdoen…… ach, ik denk dat ik dan toch weer opnieuw de fout in zou gaan. Dat ik toch weer op ieder moment voor iedereen klaar zou staan. Gewoon omdat ik het ergens, diep in mijn hart, eigenlijk best wel leuk vind, dat geëmmer met die computers. En ach, ik plakte toch ook altijd de lekke band van mijn vrouw tijdens een fietstocht ???! We benne immers op de wereld om mekaar, om mekaar, te helleppe niet waar?

(Deze tekst is in een wat andere vorm eerder verschenen in de PHCC-Nieuwsbrief.)

Downloaden (1)

Heeeeeeeel lang geleden zat ik als een nog jonge jongen vaak met de vinger op de knop van mijn zelfverdiende bandrecorder naar de radio te luisteren. Wanneer er in "Tijd voor Teenagers" een plaat werd gedraaid die ik leuk vond, drukte ik razendsnel de rode record-toets in. Op die manier verzamelde ik bandenvol met tophits. Gratis en voor niets. Ik was niet de enige die dat deed. Iedereen deed dat.

Tegenwoordig gebeurt het ook nog, alleen noemt men het nu 'illegaal downloaden'. De radio is vervangen door het Internet en de bandrecorder door de computer. Naast muziek verzamelt men nu ook films, videoclips en computerprogramma's. Is dat erg? Nee!

Er komen steeds meer stichtingen en instellingen die roepen dat musici en andere uitvoerenden, tekst- en muziekschrijvers, filmmakers en andere creatievelingen daar miljoenen euro's schade door oplopen. Dat is natuurlijk onzin. Dat zou zo zijn wanneer iedereen de cd die hij nu illegaal download, anders zou gaan kopen. En dat is niet zo. Dat was ook in mijn tijd niet zo. Je had een beperkt zakgeld en dat kon je maar één keer uitgeven. De vinylen zwarte schijfjes kostten f. 3,60 en dat was veel geld in die tijd. Je kocht wat hits van je lievelingssterren en dan was het geld op. Zo is het nog steeds. Al die gedownloade muziek-cd's en film-dvd's zouden nooit gekocht zijn, sterker nog, ze worden vaak na het downloaden niet eens beluisterd of bekeken. Het gaat dan alleen maar om de heb.

Maar intussen is de gekte wel al zo ver toegeslagen dat je al auteursrechten betaalt op de blanco beschrijfbare cd's en dvd's die je koopt. Ze nemen bij voorbaat al aan dat je daar illegale muziek of films op gaat branden. Wanneer ik zo'n dvd vol schrijf met zelfgemaakte foto's, films of ander eigen materiaal, dan spek ik dus de portemonnee van bijvoorbeeld een Frans Bauer. Dat stemt mij niet vrolijk.

Antonius.

Soms gebeuren er vreemde dingen bij mij in huis. Een ding, een boek, een kledingstuk of wat dan ook is soms zo maar opeens weg. Helemaal weg. Hoe lang ik ook zoek, waar ik ook kijk, het blijft onvindbaar. Na talloze vruchteloze pogingen neem ik dan mijn toevlucht tot mijn laatste redmiddel: Ik vraag om hulp bij de Heilige Antonius. Dat werkt altijd.


Antonius van Padua, de patroonheilige van de Franciscanen die in 1193 in Lissabon geboren werd, wordt in katholieke kringen vaak aangeroepen om verloren zaken terug te vinden. Nu ben ik niet katholiek, maar ik maak toch graag gebruik van zijn diensten en Antonius is daar niet bekrompen in. Hij helpt ook andersdenkenden.

'Heilige Antonius, beste vrind, maak dat ik mijn puntjepuntjepuntje vind.' vraag ik hem, en voor dat puntjepuntjepuntje vul ik dan natuurlijk het verloren voorwerp in. Meestal loop ik daarna dan als vanzelf naar bijvoorbeeld een kledingkast op zolder en denk: 'Laat ik eens in die broek voelen die ik afgelopen zomer droeg. En jawel, daar in die broekzak vind ik mijn puntjepuntjepuntje terug! De regel schrijft voor dat je daarna Antonius altijd moet bedanken en dat doe ik dan ook. Dat soort vrienden moet je in ere houden.

Dromen zijn geen bedrog.

Wat je noemt echt troosteloos weer vandaag. De hele ochtend al valt er een druilerige regen en het ziet er niet naar uit dat daar snel een einde aan komt. Geen weer om een lekkere boswandeling te maken, boodschappen te gaan doen of zelfs maar een brief naar de brievenbus te brengen. Wel weer om, lekker op de bank, te gaan genieten van mijn gisteren aangeschafte Sneeuwwitje-dvd.

Walt Disney had een droom. Iedereen lachte hem daarom uit. Een avondvullende tekenfilm.... dat kon toch helemaal niet. De mensen zouden weglopen tijdens de voorstelling. Ze zouden hoofdpijn krijgen van de felle kleuren. Het zou niet lukken genoeg grappen te verzinnen om zo'n lange film mee te vullen. Maar Disney geloofde in zijn droom en hield vol. Hij had de tijd een beetje mee. In het begin van de jaren dertig was er een ernstige recessie en veel talentvolle animatietekenaars waren werkeloos en blij dat zij werk konden vinden in dit groot opgezette project. Hij slaagde er in de beste muziek- en tekstschrijvers aan zich te binden. Al snel had hij een ploeg van zo'n driehonderd mensen om zich heen die onder zijn bezielende leiding hun beste krachten gaven aan de film.

Al snel werd het budget voor de film ruimschoots overschreden. Disney nodigde een bankier uit en liet hem de film zien, of beter, wat er van klaar was; veel scènes waren nog in het potloodschetsenstadium. Disney zong er soms zelf de bijbehorende liedjes bij. De bankier liet uit niets blijken dat het hem aansprak. De spanning was te snijden toen hij de projectieruimte verliet. Vlak voordat hij in zijn auto stapte zei hij: 'U gaat rijk worden met deze film.' De financiering was rond.



Een paar weken voor de première werd er nog keihard aan de voltooiing van de film gewerkt. Het publiek stroomde toe, lachte uitbundig om de grappen en grollen van de dwergen en liet de tranen rijkelijk stromen toen Sneeuwitje levensloos in haar glazen kist lag en de dwergen haar beweenden. Nooit eerder was het gelukt zoveel gevoel in een tekenfilm te stoppen. De toeschouwers reageerden dol-enthousiast. De droom van Disney was uitgekomen. Net als de droom, - Someday my Prince will come -, van Sneeuwwitje.

Opa-zonder-oma-dag.

Vandaag was het op de school van twee van mijn kleinkinderen een opa-en-oma-dag. Tsja...... dat zijn dan toch weer van die dagen.........

Het was zo heerlijk hen daar bezig te zien. De jongste een lief klein meisje en de oudste een fijne knul.

Een paar dagen geleden haalde mijn kleinzoon, toen ik bij hen was, een grote groene, zwaar beschadigde stenen stuiter uit zijn knikkerzak. 'Die heb ik nog van oma gehad,' zei hij ernstig, 'ik neem hem altijd overal mee naar toe hoor....'

Dan weet je, oma is nog altijd bij hen, al is het maar in zo'n grote, groene stuiter.