Straks ga ik weer het tijdschrift van de Ouderenbond, de ANBO, rondbrengen. 'Ik wil het wel gaan bezorgen, maar lid worden niet', die afspraak heb ik jaren geleden gemaakt toen men op zoek was naar vrijwilligers die het blad maandelijks wilden bezorgen bij de leden. Ouderen? Dat was een groep waarbinnen ik mij toch echt niet thuisvoelde als bijna zestiger. Nog steeds voel ik mij niet aangesproken wanneer ik het tijdschrift doorblader. Nog lang niet aan toe!
Oké, wanneer ik 's morgensvroeg de trap afstrompel voel ik mij ver in de tachtig, mijn horen en zien is behoorlijk verslechterd en ook andere functies laten het steeds meer afweten, ik heb pijntjes hier en pijntjes daar, vergeet soms afspraken, maar oud....? Kom nou, de duvel is oud!
Mijn lichaam is zesenzestig nu, dat voel ik helaas maar al te goed, maar dat is de verpakking. Van binnen, mijn ware ik, ben ik nog een vieve veertiger. Die discrepantie geeft nogal eens problemen. Ik wil nog zoveel maar moet mezelf soms terugfluiten. Er rijzen steeds meer vragen: kan ik als 65+er nog wel rondtoeren op mijn ligfiets? Kan ik nog wel staan hupsen bij biodanza? Kan ik nog wel verliefd worden? Ach.... dan laat ik toch maar weer mijn kalenderleeftijd voor wat hij is en leef zoals mijn echte ik zich voelt: Still going strong!
