Het is maar goed dat je niets te kiezen hebt, maar ik zeg wel eens: - als ik zou moeten kiezen, doof of blind worden, dan zou ik voor blind kiezen. Ik ben al jarenlang aan het doof worden. Het gaat heel geleidelijk, maar ik merk dat mijn gehoor toch wel steeds minder wordt. Het nare van het doof worden is dat je heel gemakkelijk in een sociaal isolement kunt terechtkomen. De één op één gesprekken gaan nog redelijk goed als er niet te veel omgevingslawaai is; bij verjaardagvisites en dat soort bijeenkomsten kan ik net zo goed naar huis gaan, want de gesprekken die daar gevoerd worden gaan volkomen langs mij heen. Het is echt vreselijk om daar tussen te zitten en af en toe maar eens lukraak ja of nee te roepen, want ik weet uit eigen ervaring hoe irritant het is om steeds maar weer bij iedere zin 'Wat zeg je?' te vragen. Zelf een bijdrage leveren aan de conversatie durf ik ook niet goed, want de kans is groot dat iemand anders vijf minuten daarvoor al met dezelfde bijdrage gekomen is en dat die mij volkomen ontgaan is. Ik weet inmiddels wat het betekent: 'je opgelaten voelen'. Het enige dat er op zit is maar een gezicht te trekken of je het geweldig naar je zin hebt in die grauwe brij van geroezemoes en rumoer.
Vanmiddag naar het ziekenhuis geweest voor een onderzoek en een gehoortest. De eerste stap naar het gehoorapparaat is gezet. Ik wil het niet... zo'n apparaatje in je oor. Weer moeten toegeven aan het voortschrijden der jaren, weer iets inleveren, weer een hulpmiddel voor iets dat je zelf niet meer kunt. Door anderen wordt het gebagatelliseerd, maar dat zijn altijd de anderen die zoiets zelf (nog) niet nodig hebben. Ik wil het niet maar ik zal wel moeten. En ja.... als ik aan het blind worden was dan weet ik wel zeker dat ik voor doof worden zou kiezen. Een mens vindt immers altijd zijn eigen kwaal het ergste.
