Allemaal aan de burka!

Nog even dan zijn we allemaal aan de burka. Wie had dat nou toch gedacht? Het gevaar kwam van een heel andere kant als Wilders altijd predikte. Het blijken niet de religieuze of culturele motieven van bij ons ingetrokken buitenlanders te zijn die ons daartoe dwingen, nee..... de boosdoener is degene die wij miljoenen jaren lang als een grote vriend hebben gekoesterd en aanbeden, de Zon!

In mijn jonge jaren genoten wij van de zon. Op mooie, warme, zonnige dagen (we hadden toen nog ieder jaar echte zomers!) sprongen wij op de fiets en reden naar Katwijk. Daar brachten we vele uren op het strand door. Van zonnecrèmes of parasols had nog niemand gehoord. Wanneer we huiswaarts trokken waren we allemaal zo rood als een kreeft. Dat zou ons een paar slapeloze nachten gaan opleveren, wisten we, maar dat hadden we er graag voor over. Moeder legde wat schijfjes komkommer op de pijnlijke plekken en dan ging het wel weer gauw over. Het mooiste kwam een paar dagen later. Dan kon je zo de vellen huid van je rug trekken. We vonden dat zowel eng als leuk. We deden wedstrijden wie de grootste lappen er van aftrok.

Tijden veranderen. We weten al lang dat te veel zonlicht niet best is voor de huid. Dat krijg je als je het beter wilt weten dan de natuur. In een lang verleden besloten we kleren te gaan dragen, waardoor onze natuurlijke bescherming, tegen het zonlicht, een sterk behaarde vacht, niet meer nodig was en verdween. Apen hoeven geen zonnecrème, die dragen geen badpak. Wij zijn eerst een vijgenblad en later dierenhuiden gaan dragen, ons kale huidje daaronder kon al snel niks meer hebben.

Nu zag ik gisteren bij Radar een dame die met een betrokken gezicht verkondigde dat we eigenlijk niks meer mochten zodra de zon er bij kwam kijken. Vonden wij een aantal jaren geleden een crème met een beschermingsfactor van 6 al heel wat, nu moet dat minstens 30 of 50 zijn. En dan niet hier en daar een dun likkie, nee.... lekker dik en vet er bovenop. Geen cm vergeten. Een borrelglaasje per insmeerbeurt, minder kon het niet. En niet denken dat je in huis veilig was. Nee, ook binnenshuis deed het zonlicht zijn vernietigende werk. Eigenlijk was je alleen veilig wanneer je de gordijnen gesloten hield en jezelf zodra je naar buiten ging van top tot teen met kleding bedekte. Met hooguit een gleufje voor de ogen. De fabrikanten van burka's krijgen het druk.

Wat leefden we eenvoudig vroeger. Je kon en mocht nog gewoon alles eten. Een BMI bestond nog niet. Internetcriminaliteit? Je kreeg nog gewoon je verdiende salaris in een papieren zakje mee naar huis en je kon daarmee nog veilig over straat zonder bang te hoeven zijn te worden beroofd, onderweg of op het World Wide Web. Of verkracht of in elkaar geslagen. En de zon maakte je alleen maar vrolijk.

We worden constant bang gemaakt voor alles, door journaal, politici, fabrikanten en wetenschappers. Misschien moeten we gewoon weer eens leren geheel onbekommerd van van alles te genieten. Eens een dagje op een zonovergoten naaktstrand, ergens in een volkomen fout bananenland, zonder crèmes en parasols, lekker smullen van een onfatsoenlijk grote coupe ijs met vruchten en extra slagroom, bijvoorbeeld.

Vakantie..... is dat leuk?

Wanneer ik iemand tegen het lijf loop die mij vertelt dat hij of zij binnenkort drie weken op vakantie zal gaan naar, laten we zeggen, West-Maleisië, dan kraai ik natuurlijk vol geveinsd enthousiasme.... ' O, wat heerlijk zeg. Wat leuk! Wat ben je een bofkont. Fantastisch!!! Geniet er van!'  Dat hoort nu eenmaal zo. Degene die mij deelgenoot maakt van zijn voornemens wil immers niet anders horen en het is dan maar gelukkig kan hij geen gedachten lezen, want op dat moment denk ik.... 'Ooooh, ooooooohhhh, wat een ellende! Jij liever dan ik. Wat ben ik blij dat ik niet hoef. Voor geen duizend gulden... eh... euri ga ik mee.'  De gedachte aan hotels en zwembaden en een terrasje met een glas wijn in een ver en onbekend land kan mij opwinden noch blij maken. Ik kan genieten van een wandeling over de Holterberg of een nachtje in een hotelletje in Vierhouten, maar veel verder moet het niet worden.

Waarom zou ik? Thuis heb ik alles wat ik wens onder handbereik. Ik kan een dagje op de bank blijven luieren in plaats van een excursie te moeten maken. Trek een flesje wijn open op het moment dat ik daar zin in heb en heb de koelkast in de buurt voor de snacks. Genieten doe ik volop op de momenten dat het me uitkomt en niet wanneer het moet. Ik spring op mijn bike en rij de polder in in plaats van een misselijk makend tochtje op een vieze vissersboot naar een nietszeggend eiland. Al die prachtige ruïnes, die schitterende stranden, die vergezichten, al die plekjes waar je toch echt geweest moet zijn.... Ik zie ze wel op de televisie.

Maar nu heb ik in een ver verleden in een moment van verstandsverbijstering zomaar 'ja' gezegd tegen een voorstel om op vakantie te gaan naar Portugal. Ik kon niet meer terug. Het leek toen nog zo lekker ver weg, maar nu is het morgen toch echt zo ver. Ik ben de koffer al aan het inpakken terwijl alle rampscenario's door mijn hoofd gaan. Vlucht gemist vanwege een lekke band op de rit naar Schiphol. Een gestolen, verloren of vergeten paspoort. Dubbel geboekte kamers in het hotel. En vliegen gaat vrijwel altijd goed, maar ook wel eens een enkel keertje fout. Ach.... er kan zòveel mis gaan.

Waarom ga ik eigenlijk niet gewoon lekker naar mijn vaste huisje in Holten?

Koninklijke Bibliotheek archiveert 'de Luikerwaal'.

Mijn toverlantaarnwebsite 'de Luikerwaal' is vanaf 2 april  opgenomen in de archieven van de Koninklijke Bibliotheek als digitaal erfgoed. Een website is een kwetsbaar iets. Vooral de wat oudere eigenaren van een site zullen zich wel eens met enige zorg afvragen wat er gebeurt met hun site wanneer zij hem niet meer kunnen onderhouden. Er hoeft maar iemand ergens de steker uit te halen en de site is verdwenen. De overlevingskansen van een website zijn daardoor heel wat kleiner dan die van bijvoorbeeld een boek en dat is voor een groot aantal sites op zijn zachts gezegd erg jammer. De Koninklijke Bibliotheek  vond dat ook en archiveert nu al een aantal jaren websites die van maatschappelijk of cultureel belang zijn als digitaal erfgoed. Veilig opgeslagen voor de toekomst. Regelmatig vinden updates plaats.

Natuurlijk ben ik er blij mee dat de KB mijn site geselecteerd heeft, en ja.... natuurlijk ook best wel een beetje trots.

Een goede grap?

Wat is een goede grap? Daar kun je eindeloos over discussieren en van mening verschillen. Een paar dagen geleden was het dè dag van de grappen, 1 april. Ook de kranten, televisie en andere media doen hier altijd ten volle aan mee. Een dolfijn met twee koppen die vanaf dinsdag te zien is, televisiebeelden op het schermpje van je gewone mobieltje, je kunt dat soort aankondigingen allemaal verwachten in de dagen kort voor de eerste april. Dat zijn grappen. Daar zijn leuke grappen bij en minder leuke.

Een schooljuf in Heerhugowaard had ook een grap bedacht. Ze beloofde de aan haar toevertrouwde kinderen van groep 1/2 dat zij dinsdag allemaal een gratis iPad zouden krijgen. Op 1 april kregen de kinderen een gewatteerde pet met het opschrift 'aaipet'. Leuk? De kinderen konden er, denk ik, niet om lachen.

De NS deelde kaarten uit met een code waarmee mensen een gratis dagkaart voor de trein konden bestellen. Afgelopen dinsdag ja, dat was dus op..... 1 april. Op de website kregen de aanvragers te horen dat zij beetgenomen waren. Geen gratis kaart voor hen.

Zijn dit soort grappen leuk? Ik vind van niet. Wanneer je beloofd wordt dat je iets cadeau krijgt van iemand, dan maakt dat je blij en als dan blijkt dat het niet doorgaat is dat toch wel even slikken. In het geval van de kinderen was het al helemaal niet leuk. Veel van hen zullen de nacht ervoor niet hebben kunnen slapen van de opwinding. Zomaar een echte iPad cadeau.... dat is niet niks.

Het iemand een worst voorhouden en die op het laatste moment wegtrekken als hij toehapt, is niet leuk. Ook niet op 1 april. Gelukkig was er een bedrijf dat dat ook vond en de kinderen alsnog een tablet cadeau deed. Die domme juf verdient dat zij volgend jaar een brief van de Staatsloterij krijgt met de mededeling dat ze een forse hoofdprijs heeft gewonnen. En dan dus op de volgende dag een lollig briefje in de bus er achteraan met...... '1 april !!!!'

Daar moet ze toch vast wel heel hard om kunnen lachen!