De operatie is achter de rug. Viel het mee? Ja, eigenlijk wel. Het is zeker niet 'een fluitje van een cent', maar je voelt geen pijn, het is voornamelijk het ongemak dat het vervelendste is. Pilletje in het oog, druppels in het oog, wachten tot alles gaat werken, nog meer druppels voor de verdoving, wachten weer, en dan, anderhalf uur later, de uiteindelijke operatie.
Laat er nu uitgerekend vandaag een man na mij komen met bijna dezelfde achternaam als ik. Ik heb voortdurend in de gaten gehouden dat we niet verwisseld zouden worden en dat ik aan het verkeerde oog zou worden behandeld of dat ik zijn lensje in mijn oog geplaatst zou krijgen. Dat is dan weliswaar niet zo erg als het amputeren van het verkeerde been, zoals in dergelijke gevallen wel eens schijnt voor te komen, maar leuk is het niet.
Het is even vervelend dat je helemaal wordt afgedekt en er slechts een klein gaatje in het laken wordt geknipt om bij het oog te kunnen. De arts wekte vertrouwen en bleef steeds met me in gesprek. Ik zag felle lichten en prachtige psychedelische kleuren die je anders pas te zien krijgt na het slikken van peperdure pillen en waar je onder andere omstandigheden best wel van zou kunnen genieten. Mijn eigen, oude lensje er uit, plastic lensje er voor in de plaats..... wat zijn ze toch knap tegenwoordig! Na een half uur werd mijn oog afgeplakt en was de operatie voorbij.
Nu volgen nog drie weken van druppelen en nacontroles en als alles goed gaat kan ik mij gaan opmaken voor de tweede ronde. Volgende maand is mijn tweede oog aan de beurt. Daar zie ik toch een stuk minder tegen op.
