Is dat lachen?!!

Een paar dagen geleden had ik twee kleinkinderen te logeren, een kleinzoon van 9 en een kleindochter van 7. Om ze bezig te houden draaide ik wat films op de tv. Bladerend door mijn verzameling films stuitte ik op een dvd van de Dikke en de Dunne. Oliver Hardy en Stan Laurel. 'Zou deze humor nog werken bij de jeugd van tegenwoordig?', vroeg ik me af. Ik besloot een korte film van hen op hen los te laten en koos daarvoor dan maar meteen de, naar mijn mening, allerbeste film die het duo ooit gemaakt heeft: The Musicbox.

In deze film moeten Laurel & Hardy een pianola bezorgen bij een huis bovenop een heuvel. Er zit niets anders op dan de kist met de pianola met veel moeite de ellenlange trap op te sjouwen en dat gaat meerdere malen fout zodat ze herhaaldelijk weer van onderaf moeten beginnen. Wanneer het uiteindelijk met veel pijn en moeite gelukt is hun vracht tot aan de voordeur te brengen, komt de postbode langs. 'Goh, hebben jullie dat zware ding helemaal langs de trap naar boven gesjouwd? Je had gewoon de weg kunnen volgen, dan was je ook hier gekomen.' Ze reageren hierop zoals alleen zij dat kunnen en sjouwen het zware instrument met veel moeite weer alle treden de trap af, laden het in hun paard-en-wagen en brengen het, nu dus via de weg, opnieuw naar het huis op de heuvel.

De beroemde trap met 131 treden in Los Angeles bestaat nog steeds en wordt nog heel vaak door Laurel & Hardy-fans als een soort pelgrimsoord bezocht. De trap heeft zelfs de naam 'Music Box Steps' gekregen. In werkelijkheid leidt de trap echter niet naar een enkel huis, maar naar de hoger gelegen Vendome Street.



Mijn kleinzoon trok al bij voorbaat zijn neus op toen hij de zwart/wit foto van die twee rare, voor hem volkomen onbekende kerels op de cover zag. 'Ouwe films voor oude mannen' was zijn keiharde oordeel. Ik zette door en schoof de dvd in de speler.

Het duurde even, maar toen klonk toch de eerste lach. Die werd al snel gevolgd door meerdere. Zelf genoot ik met volle teugen. Ik heb de film al tientallen malen gezien, maar het blijft grandioos, al is de humor nog zo voorspelbaar.

'Vonden jullie het leuk?' vroeg ik na afloop. 'Ja,' antwoordde kleinzoon met enige tegenzin; 'Nee.' antwoordde kleindochter uit de grond van haar hart. Er is dus niets veranderd. Door de jaren heen lagen de mannen bij deze films constant in een deuk, terwijl de vrouwen er geen spier bij vertrokken en absoluut niet begrepen waar die mannen nu toch zo onbedaarlijk om moesten lachen.

Lekkende theepot (2).

Op mijn vorige blog heb ik een aantal reacties gehad van lezers die mij verzekerden tocht echt in het bezit te zijn van een theepot die niet lekte, een enkele zelfs van een foto als bewijsmiddel.


Ach ja, eerlijk gezegd weet ik ook wel dat er nietlekkende theepotten bestaan. Sterker nog, ik bezit er zelf één: een echte Wedgewood die krankzinnig duur was, maar.... niet lekt. Anderzijds leerde enig gestruin door het internet mij dat het probleem zeker niet onbekend is. Ik ben er ook getuige van geweest dat mensen in een winkel de verkoper vroegen de pot met water te vullen zodat ze even konden proefschenken voordat ze hem kochten. Er zijn zelfs wetenschappelijk getinte publicaties aan gewijd:

--- Vloeistoffysici zijn het erover eens dat de ellende meestal niet te wijten valt aan de schenker, maar eerder aan de pot. Specifieker gezegd: aan de tuit. De wand daarvan is een beetje ruw. Dit heeft tot gevolg dat de onderste laag van de theestroom enigszins blijft plakken. Die laag wordt dus afgeremd, terwijl de bovenste theelaag ongehinderd naar buiten vloeit. Stop je met schenken, dan is de bovenste laag al weg terwijl de onderlaag er nog achteraan moet komen. Vandaar het lekken. ---
(Sander Becker in Trouw)

Maar er zijn natuurlijk veel belangrijker problemen in de wereld. Bij het ouder worden kunnen bepaalde lichaamsdelen ongewild gaan lekken. Dat lijkt me pas ècht vervelend.

Lekkende theepot.

Ze kunnen tegenwoordig een ruimtetuig naar de planeet Jupiter sturen, openhartoperaties verrichten, een robot maken die zichzelf voortplant; waarom is het dan nog steeds niemand gelukt een theepot te maken die niet lekt tijdens het inschenken?!

.....en Welkom.

De hele wereld om ons heen heeft drie dimensies, een lengte, breedte en diepte. Helaas zien we op een foto altijd alles afgebeeld in een plat vlak. Dat kan natuurlijk ook erg mooi zijn, maar foto's in 3D hebben toch iets extra's en zijn vaak bijzonder indrukwekkend. Eén keer per jaar ga ik dan ook naar een bijeenkomst van de Nederlandse Vereniging voor Stereofotografie. Dat is voor mij een dag lang genieten van de imposante afbeeldingen die daar op een groot scherm geprojecteerd worden. De ongemakken van een speciaal brilletje neem ik dan maar voor lief. Tot voor kort stond er in iedere aflevering van hun tijdschrift een foto waarop ik tussen de medegenieters zit.


Al jarenlang probeer ik zelf ook ook te fotograferen in stereobeelden, meestal met een redelijk goed resultaat. Eerst deed ik dat met een gewone monocamera en een zelfgemaakt speciaal schuifje voor op een statief. Daarmee nam je eerst één foto, verschoof de camera ongeveer 6,5 cm en nam dan de tweede foto. Dat ging prima, maar het grote nadeel was dat je op die manier altijd alleen maar volkomen stilstaande objecten kon fotograferen. Een klein beetje wind kon de 3D-illusie al volledig verstoren.

Daarna kocht ik een camera die een beeld in tweeën splitste en die twee beelden als één foto op een gewone rolfilm vastlegde. Die foto kon je na het afdrukken met een viewer bekijken. Was al een stuk beter, want daarmee kon ik ook bewegende onderwerpen fotograferen. Echt geweldig was het echter nog niet.

Speciale 3D-camera's bestaan al vanaf het begin van de fotografie. Het zijn eigenlijk twee camera's in één, ze werden gemaakt voor een relatief kleine klantenkring en ze waren dan ook altijd heel erg duur. Het kostte daarnaast ook een flinke investering aan tijd voordat je hiermee een bevredigende foto kon maken.

Twee jaar geleden verscheen de W3 Finepix Real 3D camera van Fujifilm op de markt. Dat was een W1 waar de kinderziektes uitgehaald waren. De besprekingen van deze camera waren niet slecht en de prijs, toen 450 euro, was verhoudingsgewijs goedkoop. Inmiddels is deze prijs tot minder dan de helft gezakt en ik vond mede daardoor dat het tijd werd er één aan te gaan schaffen.

Mijn eerste indruk is dat het een heel leuk apparaat is. Je kunt er mono- en stereofoto's mee maken, maar ook 3D films in een hoge kwaliteit. Foto's en films kun je meteen bekijken op een scherm achterop de camera...... in 3D! Natuurlijk kun je ze ook, en vaak beter, bekijken als je ze afdrukt op een printer of weergeeft op een 3D televisiescherm. Ik ga daar nu mee aan de slag en zal binnenkort het resultaat laten zien op deze weblog.

Afscheid.....

Het hele leven is afscheid nemen en naarmate je leeftijd vordert, is er steeds vaker een afscheid. Vandaag heb ik afscheid genomen van een trouwe en dierbare vriend: mijn ligfiets.


Wat hebben wij samen een plezier gehad! Ik ging er zomers regelmatig mee naar mijn strandje en kreeg daar de bijnaam Henk-van-de-ligfiets om mij te onderscheiden van de andere Henken daar.

Bij menig stoplicht werd ik aangesproken. 'Rijdt dat nou lekker?' Ik wilde, na honderden malen er serieus op geantwoord te hebben, wel eens grappen: 'Nee hoor, het is echt verschrikkelijk lijden op zo'n ding. Maar ik ben een liefhebber van SM, weet je?'
Bij ieder kruispunt gaven automobilisten ons voorrang omdat ze wel eens zo'n raar ding voorbij wilden zien rijden. Die voorrang werd voor mij zo vanzelfsprekend dat ik haar ook vaak ten onrechte nam als ik op mijn gewone fiets reed.

Hoeveel fietsvakanties heb ik niet op hem gereden, kriskras door Nederland, van hot naar her, de routekaart op het stuur geklemd en niet zelden met aan het eind van de dag 100 km of meer op de teller. Je kunt geen plaats in Nederland noemen of we zijn er samen geweest.
In België zagen we de monden van de mensen langs de weg echt letterlijk openvallen. Die hadden nog nooit zo'n 'zitfiets' gezien.

Soms deden we samen mee met een georganiseerde fietstocht. Dan sloofden we ons uit om nog meer op te vallen dan anders. Ik had op het bovenstuur dan een presenteerblaadje gemonteerd met daarop onder meer een flesje en glas met cola en een bakje met chips, alles vastgelijmd natuurlijk, en aan de rugleuning had ik een kleine, knaloranje balkonparasol bevestigd, tegen de felle zon. Menigmaal werden we gevraagd even te stoppen voor een foto.

Nu stond hij in mijn te kleine schuurtje al een paar jaar plaats in te nemen en rijden erop deed ik niet meer. Waarom niet? Ach, alles heeft zo zijn tijd en op een gegeven moment gaan de mensen toch zeggen: 'Kijk, die ouwe daar die moet nog zo nodig.' Pijnlijke knieën, het verlies van mijn fietsmaatje, andere bezigheden en belangstellingen...... het speelde allemaal een rol. Er komt voor alles een tijd dat je weet: het is voorbij. Voor mij was nu het moment gekomen om afscheid te nemen van mijn trouwe vriend.

Een advertentie op Marktplaats. Twee dames die hem ophaalden. Door de achterruit van hun bestelauto zag ik hem wat heen en weer wiebelen toen ze wegreden. Het was alsof hij naar me zwaaide. Ik zwaaide terug. Die dames zouden toch denken dat ik naar hen zwaaide.

Valentijn

Eigenlijk doe ik er niet aan mee, aan die flauwekul om de middenstand te spekken. Maar toch....... Ik heb een romantische geest en dus heb ik vanmorgen toch maar een Valentijnmail gestuurd naar een lieve vriendin van me in de hoop dat dit haar hart zal verwarmen.

Ach ja, voor een man bestaat er nu eenmaal niets mooiers dan een vrouw gelukkig te maken. Wanneer hem dat lukt dan is hij zelf ook gelukkig. We moeten dus die flauwekuldag maar gewoon in stand houden.

IJssie brouwen.

'IJssie brouwen, zou de jeugd dat tegenwoordig nog doen?' vroeg ik mij af toen ik vanmorgen langs de nog bevroren singels liep. In mijn tijd was het heel populair. Je kon het maar een heel korte tijd van het jaar doen, namelijk alleen tijdens de dagen dat de brede sloten net helemaal dichtgevroren waren, maar het ijs nog niet sterk genoeg was om je te dragen. Je nam een flinke aanloop richting sloot en liep dan heel snel over het dunne ijs naar de overkant. Deed je het te langzaam of kwam je ten val dan gaf je het ijs de gelegenheid om helemaal te breken en dan ging je roemloos ten onder in het ijskoude water. Terwijl je naar de overkant liep hoorde je onder je het ijs opwindend kraken en soms ook breken. Dat veroorzaakte een geweldig machogevoel, al lang voordat het woord was uitgevonden. Voor de jongens die na je kwamen werd het nog spannender, want natuurlijk werd het ijs bij iedere poging slechter. Meestal gingen we er mee door totdat één van ons er door zakte.

Enig onderzoek leerde mij dat deze niet ongevaarlijke wintersport alleen in Zuid Holland 'IJssie brouwen' wordt genoemd. Verder heeft zo'n beetje iedere streek en een andere naam voor. Ik noem er een paar: Bochelen, Schotsie bommen, Schollegie dansen, IJssie drossen, Skotsje dribbelen, Matjes lopen, Scholletje piepen, Schossie lidderen, Wakkie trappen, Scholletje trietsen, Guutje wippen, Buiglappen, Gollefieklettere, Schotsje raggen, Gammelen, Poepelieren en Gollefietroggelen. Er zijn er nog wel driehonderd. Wat een rijke taal hebben we toch!


Waarschijnlijk de meest bekende en beroemde ijssiebrouwer (m/v) was Eliza, die in 'De Negerhut van oom Tom' vlucht over de ijsschotsen om zichzelf en haar zoontje Harry in veiligheid te brengen voor de slavenjagers.

(Toverlantaarnplaat van de C. W. Briggs Company, getekend in 1881 door Joseph Boggs Beale.)

Zo maar......

Je hebt eigenwijsheid en eigen wijsheid. Ik ga meestal mijn eigen wijze weg en dat is tot nu toe altijd nog de beste gebleken. Zelfs als het de slechtste was.

Toch wel wat eng....... (1)

Tot nu toe was de meest ingrijpende medische reparatie van mijn, inmiddels enigszins op gevorderde leeftijd aangekomen lichaam, het plaatsen van een klein matje ter hoogte van mijn navel in verband met een breukje. Dat stelde niet zo heel veel voor, maar wat er nu aankomt.....

Ik ben vanmorgen naar de oogarts geweest en daar zijn mijn ogen uitgebreid onderzocht. Mijn vermoeden dat de, mij door velen aangeprate, bril geen optie zou zijn omdat er waarschijnlijk meer aan de hand is, kwam uit, want de uitslag was dat ik aan beiden ogen staar heb en dat ik daaraan geopereerd zal moeten worden. Dat gebeurt dan in twee afleveringen, voor één oog tegelijk, omdat er een, volgens de arts kleine, kans bestaat dat je er blind door kunt worden en dan heb je in ieder geval nog één oog over. Dat zou natuurlijk niet leuk zijn, want dan kan ik nooit meer naar de de open dag van de Stereofotografie-vereniging waar ik altijd zo van geniet, maar ik ga er maar vanuit dat het goed gaat.

Ik ben niet echt bang voor die operaties, maar vind het toch best wel eng. Het zijn wel je ogen waar ze in zitten te peuteren. Je moet er niet aan denken dat zo'n dokter net de hik krijgt terwijl ze met me bezig is. Het komt er op neer dat de eigen, troebele lens verwijderd wordt en wordt vervangen door een kunstlens. Je mag daarbij kiezen of je in de toekomst wilt gaan blijven verzien, of dichtbij zien. De derde mogelijkheid, helemaal niks meer zien, kies je zelf niet en schakelen we dus maar even uit.

Ik heb een afspraak gemaakt met de cataract (zo heet staar in de medische handboeken) -coördinator voor wat voorbereidende onderzoeken en het beantwoorden van eventuele vragen die opgekomen zijn nadat ik de meegekregen folder heb doorgelezen. Daarna ga ik dan binnen een paar weken voor de eerste keer onder het mes. Toch best wel wat eng.....

Armeluis iPad (2).

Zo'n tablet is, wanneer je hem koopt, al voorzien van een flink aantal programmaatjes, hier apps genoemd. Daarnaast kun je te kust en te keur de meest veelsoortige apps voor een luttel bedragje, of zelfs helemaal gratis, aanschaffen. Een app die je momenteel echt gewoon schijnt te moeten hebben is WordFeud. Eigenlijk is het gewoon Scrabble, met een iets aangepast bord en wat andere spelregels. Iedereen van jong tot oud doet het, in trein of bus, thuis, stiekem op het werk, tijdens een toiletbezoek, in de wachtkamer van de tandarts, echt overal.


Je speelt tegen echte partners, die je zelf kunt uitkiezen of willekeurig aan je kunt laten toewijzen. Die partners doen het echter bijna allemaal 'tussen de bedrijven door', dus kan het heel lang duren voordat jouw zet beantwoord wordt met een tegenzet. Soms moet je dagenlang wachten op een antwoord en dat kan heel frustrerend zijn wanneer je de letters klaar hebt liggen voor een zeer hoog scorend woord. De meeste spelen daarom simultaan met een stuk of acht partners.

Mij ligt dat niet zo. Ik speel liever één op één met een partner die je hooguit vijf minuten laat wachten op de volgende zet. In het echt vind ik het ook verschrikkelijk wanneer mijn tegenspeler een half uur zit te schuiven en te puzzelen om er nog 1 of 2 puntjes bij te kunnen scoren.
Een tweede frustratie is dat het programma vaak toch echt wel bestaande woorden als 'bravo' afkeurt en daarentegen woorden waarvan nog nooit iemand gehoord heeft, goedkeurt. Wanneer iemand een woord uit die laatste categorie gebruikt weet je vrijwel zeker dat hij sjoemelt en gebruik maakt van een hulpprogrammaatje. Wanneer je woord wordt afgekeurd kun je er over gaan heggesteggen of er de Dikke Van Dale bij gaan slepen, het helpt je niets, het programma is onverbiddelijk.

Sommige dingen kun je toch beter in het echt doen dan op de computer en het spelen van een spelletje Scabble is daar één van. Ik gooi mijn kartonnen bord met de houten steentjes nog niet weg.

Armeluis iPad (1).

Een tijdje geleden heb ik een tablet gekocht. Voor de leken: een tablet is een soort laptop zonder toetsenbord. Je kunt alles bedienen en ook briefjes tikken door slechts wat met je vingers over het scherm te strijken of het aan te tikken; touch screen heet dat. Daardoor kun je hem ook gebruiken wanneer je lekker gemakkelijk onderuit op de bank ligt. Eerst had ik plannen om, net als iedereen, zo'n aantrekkelijke en bijzonder verleidelijke iPad aan te schaffen, maar de eerste versie miste nog een paar voor mij belangrijke faciliteitjes en de tweede versie was ook nog niet helemaal wat ik wilde, en bovendien..... ze waren best wel erg duur voor een speeltje, want dat was het toch uiteindelijk. Echt nodig heb je zo'n ding niet, maar het is wel heel leuk om er één te hebben. Vijf, zeshonderd euro voor een hebbedingetje was me echter gewoon te gek.

Toen was er een aanbieding bij Bart Smit. De tablet die zij verkochten was slechts tweehonderd euro, was in sommige opzichten wel wat minder dan de iPad, maar had aan de andere kant ook weer een paar interessante mogelijkheden die de iPad niet had. Ik aarzelde niet lang, kocht er één en heb daar nog geen seconde spijt van gehad.

Wat is zo'n tablet leuk en gemakkelijk! Je geeft het een centrale plaats in de woonkamer en grijpt er dagelijks tientallen malen naar om even te zien wat er op tv is, het laatste nieuws te lezen, de aanbiedingen van AH te bekijken, de Buienradar te raadplegen, een straat op te zoeken, te kijken hoe laat de bus gaat, een vreemd woord op te zoeken, even een tv-programma van de vorige avond te bekijken, je kennissen foto's en filmpjes van je kleinkind te laten zien, je e-mail te checken, of.............. jawel, even een spelletje te spelen om je te ontspannen. Kortom, allemaal dingen die je op je gewone computer of in papieren versies ook wel kunt, maar je hoeft niet te wachten tot dat ding is opgestart, want hij is meteen klaar voor gebruik. Op treinreizen en vakanties kun je hem ook meenemen, want het is meteen ook een eBook-reader. Je kunt er dus hele boeken mee lezen. Steeds meer treinen worden voorzien van internet (dit heeft bij NS een hogere prioriteit dan toiletten, schijnt het) dus kun je ook tijdens de reis bijvoorbeeld je e-mails versturen of je Blog bijwerken.