In deze film moeten Laurel & Hardy een pianola bezorgen bij een huis bovenop een heuvel. Er zit niets anders op dan de kist met de pianola met veel moeite de ellenlange trap op te sjouwen en dat gaat meerdere malen fout zodat ze herhaaldelijk weer van onderaf moeten beginnen. Wanneer het uiteindelijk met veel pijn en moeite gelukt is hun vracht tot aan de voordeur te brengen, komt de postbode langs. 'Goh, hebben jullie dat zware ding helemaal langs de trap naar boven gesjouwd? Je had gewoon de weg kunnen volgen, dan was je ook hier gekomen.' Ze reageren hierop zoals alleen zij dat kunnen en sjouwen het zware instrument met veel moeite weer alle treden de trap af, laden het in hun paard-en-wagen en brengen het, nu dus via de weg, opnieuw naar het huis op de heuvel.
De beroemde trap met 131 treden in Los Angeles bestaat nog steeds en wordt nog heel vaak door Laurel & Hardy-fans als een soort pelgrimsoord bezocht. De trap heeft zelfs de naam 'Music Box Steps' gekregen. In werkelijkheid leidt de trap echter niet naar een enkel huis, maar naar de hoger gelegen Vendome Street.
Mijn kleinzoon trok al bij voorbaat zijn neus op toen hij de zwart/wit foto van die twee rare, voor hem volkomen onbekende kerels op de cover zag. 'Ouwe films voor oude mannen' was zijn keiharde oordeel. Ik zette door en schoof de dvd in de speler.
Het duurde even, maar toen klonk toch de eerste lach. Die werd al snel gevolgd door meerdere. Zelf genoot ik met volle teugen. Ik heb de film al tientallen malen gezien, maar het blijft grandioos, al is de humor nog zo voorspelbaar.
'Vonden jullie het leuk?' vroeg ik na afloop. 'Ja,' antwoordde kleinzoon met enige tegenzin; 'Nee.' antwoordde kleindochter uit de grond van haar hart. Er is dus niets veranderd. Door de jaren heen lagen de mannen bij deze films constant in een deuk, terwijl de vrouwen er geen spier bij vertrokken en absoluut niet begrepen waar die mannen nu toch zo onbedaarlijk om moesten lachen.
