Tot nu toe was de meest ingrijpende medische reparatie van mijn, inmiddels enigszins op gevorderde leeftijd aangekomen lichaam, het plaatsen van een klein matje ter hoogte van mijn navel in verband met een breukje. Dat stelde niet zo heel veel voor, maar wat er nu aankomt.....
Ik ben vanmorgen naar de oogarts geweest en daar zijn mijn ogen uitgebreid onderzocht. Mijn vermoeden dat de, mij door velen aangeprate, bril geen optie zou zijn omdat er waarschijnlijk meer aan de hand is, kwam uit, want de uitslag was dat ik aan beiden ogen staar heb en dat ik daaraan geopereerd zal moeten worden. Dat gebeurt dan in twee afleveringen, voor één oog tegelijk, omdat er een, volgens de arts kleine, kans bestaat dat je er blind door kunt worden en dan heb je in ieder geval nog één oog over. Dat zou natuurlijk niet leuk zijn, want dan kan ik nooit meer naar de de open dag van de Stereofotografie-vereniging waar ik altijd zo van geniet, maar ik ga er maar vanuit dat het goed gaat.
Ik ben niet echt bang voor die operaties, maar vind het toch best wel eng. Het zijn wel je ogen waar ze in zitten te peuteren. Je moet er niet aan denken dat zo'n dokter net de hik krijgt terwijl ze met me bezig is. Het komt er op neer dat de eigen, troebele lens verwijderd wordt en wordt vervangen door een kunstlens. Je mag daarbij kiezen of je in de toekomst wilt gaan blijven verzien, of dichtbij zien. De derde mogelijkheid, helemaal niks meer zien, kies je zelf niet en schakelen we dus maar even uit.
Ik heb een afspraak gemaakt met de cataract (zo heet staar in de medische handboeken) -coördinator voor wat voorbereidende onderzoeken en het beantwoorden van eventuele vragen die opgekomen zijn nadat ik de meegekregen folder heb doorgelezen. Daarna ga ik dan binnen een paar weken voor de eerste keer onder het mes. Toch best wel wat eng.....
