Rhinotillexe is de wetenschappelijke naam voor het verwijderen van neusslijm uit de neus met een vinger, zeg maar neuspeuteren. Als je dat vaak doet, dan wordt het dwangmatig neuspeuteren, oftewel rhinotillexomanie. Het consumeren van het verwijderde neusslijm heet mucofagie en wordt algemeen als onfatsoenlijk gezien, maar desalniettemin veelvuldig in de praktijk gebracht. (Al die moeilijke woorden ter inleiding dienen om dit nogal onsmakelijke bericht een wetenschappelijk tintje te geven.)
In maart 2007 presenteerde het tijdschrift GezondNU een hygiëneonderzoek onder een respresentatieve groep van meer dan 500 Nederlanders. Het onderzoek begon met wat onschuldige, inleidende vragen, maar spitste zich al snel toe op het neuspeuteren. Ruim 91% van de Nederlanders doet het, bleek uit de enquête, en bijna de helft peutert zelfs dagelijks een of meerdere keren in zijn (of haar) neus.
Waar laat men de opbrengst? GezondNU schrijft:
.... de meerderheid deponeert dit in een zakdoek. Vrouwen overigens vaker (68%) dan mannen (46%). Echt schaamteloos zijn degenen die toegeven er een balletje van te draaien en dat weg te schieten. Dit is een behoorlijk populaire balsport onder mannen (28%) maar ook vrouwen bezondigen zich eraan (9%). Ruim 8% van de mensen geeft aan de neusinhoud meestal op te eten. .... Weinig populair zijn de opbrengst afvegen aan de kleding (2%) of onder stoel of bank smeren (1%).
Er zit een gevaar aan het neuspeuteren, volgens sommige internetberichten. Bij één op de drie mensen is in de neusholte de staphylococcus-bacterie aanwezig, die onder meer de beruchte MRSA-infectie kan veroorzaken. Bij een onderzoek naar de aanwezigheid van deze bacterie op pinautomaten bleek ruim tien procent besmet. Anderen zeggen weer dat je alleen met neuspeuteren de neus echt goed schoonmaakt en dat het opeten van het neusslijm het immuun-systeem versterkt. Doen dus.
Waar of niet waar? Wie het weet mag het zeggen!
(c) foto: Tijdens het bloemendefilé op Soestdijk peutert W.A. uitgebreid in zijn neus. Spaarnestad Photo, Ger Dijkstra, 1970.
