In mijn jonge jaren genoten wij van de zon. Op mooie, warme, zonnige dagen (we hadden toen nog ieder jaar echte zomers!) sprongen wij op de fiets en reden naar Katwijk. Daar brachten we vele uren op het strand door. Van zonnecrèmes of parasols had nog niemand gehoord. Wanneer we huiswaarts trokken waren we allemaal zo rood als een kreeft. Dat zou ons een paar slapeloze nachten gaan opleveren, wisten we, maar dat hadden we er graag voor over. Moeder legde wat schijfjes komkommer op de pijnlijke plekken en dan ging het wel weer gauw over. Het mooiste kwam een paar dagen later. Dan kon je zo de vellen huid van je rug trekken. We vonden dat zowel eng als leuk. We deden wedstrijden wie de grootste lappen er van aftrok.
Tijden veranderen. We weten al lang dat te veel zonlicht niet best is voor de huid. Dat krijg je als je het beter wilt weten dan de natuur. In een lang verleden besloten we kleren te gaan dragen, waardoor onze natuurlijke bescherming, tegen het zonlicht, een sterk behaarde vacht, niet meer nodig was en verdween. Apen hoeven geen zonnecrème, die dragen geen badpak. Wij zijn eerst een vijgenblad en later dierenhuiden gaan dragen, ons kale huidje daaronder kon al snel niks meer hebben.
Nu zag ik gisteren bij Radar een dame die met een betrokken gezicht verkondigde dat we eigenlijk niks meer mochten zodra de zon er bij kwam kijken. Vonden wij een aantal jaren geleden een crème met een beschermingsfactor van 6 al heel wat, nu moet dat minstens 30 of 50 zijn. En dan niet hier en daar een dun likkie, nee.... lekker dik en vet er bovenop. Geen cm vergeten. Een borrelglaasje per insmeerbeurt, minder kon het niet. En niet denken dat je in huis veilig was. Nee, ook binnenshuis deed het zonlicht zijn vernietigende werk. Eigenlijk was je alleen veilig wanneer je de gordijnen gesloten hield en jezelf zodra je naar buiten ging van top tot teen met kleding bedekte. Met hooguit een gleufje voor de ogen. De fabrikanten van burka's krijgen het druk.
Wat leefden we eenvoudig vroeger. Je kon en mocht nog gewoon alles eten. Een BMI bestond nog niet. Internetcriminaliteit? Je kreeg nog gewoon je verdiende salaris in een papieren zakje mee naar huis en je kon daarmee nog veilig over straat zonder bang te hoeven zijn te worden beroofd, onderweg of op het World Wide Web. Of verkracht of in elkaar geslagen. En de zon maakte je alleen maar vrolijk.
We worden constant bang gemaakt voor alles, door journaal, politici, fabrikanten en wetenschappers. Misschien moeten we gewoon weer eens leren geheel onbekommerd van van alles te genieten. Eens een dagje op een zonovergoten naaktstrand, ergens in een volkomen fout bananenland, zonder crèmes en parasols, lekker smullen van een onfatsoenlijk grote coupe ijs met vruchten en extra slagroom, bijvoorbeeld.
