De allereerste echte radio die ik zelf bouwde was een foxhole-ontvanger. Dat was eigenlijk gewoon een kristalradio waarbij het kristal was vervangen door een gebruikt(!) scheermesje, een veiligheidsspeld en een potloodpunt. Verder had je eigenlijk alleen nog maar een wc-papier-rol, een paar punaises en wat koperdraad nodig. Het bouwschema stond in het jeugdblad Arend, onderdeel van het christelijke weekblad De Spiegel, waar ik op geabonneerd was. Voorop stond een bijzonder spannende strip over Daan Durf. de piloot van de toekomst. De radio was zo genoemd omdat zij, volgens zeggen, vaak gebruikt werd in de loopgraven (fox holes) van de Amerikaanse militairen tijdens WO II.
Het geheel werd gebouwd op een houten plankje. Daar prikte je met twee punaises een scheermesje op vast. Hoe roestiger dat mesje was, hoe beter. Een veiligheidsspeld werd verbogen zodat hij met de punt over het scheermesje kon glijden, maar eerst moest er nog aan die punt een staafje grafiet uit een potlood worden bevestigd. Dat was een lastig karweitje. De spoel maakte je van koperdraad uit een oude transformator, gewikkeld om een kartonnen wc-rol. 120 wikkelingen, dus een geduldwerkje en als de spoel na 80 wikkelingen uit je hand viel of als je de tel kwijt was, kon je weer opnieuw beginnen. Met wat draadjes werden de onderdelen aan elkaar gekoppeld en, het allerbelangrijkste, vastgemaakt aan een goede antenne en aardleiding (een waterleidingbuis). Met een klein hoofdtelefoontje kon je dan luisteren naar de twee Nederlandse zenders. Vaak naar allebei tegelijk, doorelkaar heen, maar dat gaf niet. Je had toch maar je eigen radio gemaakt!
