Radiootje spelen.
Radio was nog een magisch medium. Op een gegeven moment stond in de krant hoe je je eigen radio-omroepje kon beginnen. Heel veel jongens deden dat. Het ging niet echt draadloos maar wel een beetje.
Je moest daarvoor de ene draad van de luidsprekeruitgang van een versterker verbinden met een waterleidingbuis en de andere met de stroomloze bus van het stopcontact. Dan moest je zoveel mogelijk vriendjes in de buurt zo gek zien te krijgen dat zij hetzelfde deden met een luidspreker. Wanneer je dan via je versterker plaatjes ging draaien, konden zij de muziek op hun luidsprekers beluisteren. Wanneer zij tenminste op dezelfde groep van de elektriciteit zaten, meestal een deel van de straat.
Vooral in het Noorden, waar veel werklozen woonden, had je talloze 'radiostations' die op die manier hele dagen en avonden een programma verzorgden. Het was wel een linke bezigheid, want als je per ongeluk het verkeerde busje van het stopcontact pakte, dan klonk er geen zoetgevooisde muziek uit je luidspreker, maar wel een vreselijke knal, gepaard met veel rook en vuurwerk. Dat was niet leuk, vooral niet omdat die luidspreker meestal even geleend was van pa. Het is mij een keer overkomen.
Er waren meer nadelen: Het systeem werkte niet erg ver en natuurlijk zaten er ook wel eens andere jongens op dezelfde draad, zodat je dan verschillende platen door elkaar heen hoorde. Dat moest je dus een beetje zien te coördineren. Erg lang heeft dit radiootje spelen niet geduurd. Gelukkig maar, want wanneer je met een aardleiding in je ene hand, met de andere het 'hete' pootje van het stopcontact beetpakte, dan was de kans dat je hetzelfde zou overkomen als die luidspreker, behoorlijk groot!
