Soms is iets zo mooi dat het niet in woorden te vangen is, dat heb ik vandaag weer eens kunnen ervaren. In de bibliotheek van Huizen kon ik vanmorgen genieten van een optreden van de zangeres Simone Awhina die haar toehoorders door middel van haar volle, prachtige stem, gevoelige teksten en inspirerende woorden meenam op een buitengewone reis, haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostella in augustus 2008.
Een mooie vrouw met een prachtige uitstraling: rust, geluk, blijdschap, warmte, liefde. Haar stem, haar woorden ontroerden me, boeiden me, raakten me en namen me mee als in een droom. Van 'Wonderful, Marvellous' tot 'Ave Maria', van 'You are so Beautiful' tot 'It's a Wonderful World' in het Hebreeuws, en dat alles afgesloten met een krachtige en prachtige vertolking van 'La Vie en Rose' van Edith Piaff.
Tegen het einde van haar optreden vertelde zij dat ze het fijn vond om te knuffelen en dat, wie dat wilde, dat gewoon kon doen na afloop van haar voorstelling. Ze had me dat niet hoeven te vertellen, want voor mij stond het al vast dat er geen betere manier was om haar te bedanken voor al het moois dat zij mij gegeven had. Die warme, liefdevolle knuf wederzijds was gewoon een vanzelfsprekend verlengstuk van haar heerlijke optreden.
Buiten was het beneden nul, maar in mijn hart was het lekker warm. Dank je wel, lieve Simone, je bent een heel bijzonder mens.
(c) foto Simone: www.simoneawhina.com.
