In de oorspronkelijke versie van mijn vorige berichtje had ik de hoofdpersoon met naam en toenaam genoemd. Ik kon er niet toe komen het te plaatsen. Het voelde niet goed. Het voelde als wraak. In dit geval, na al die jaren, als nawraak.
Wraak is niet zoet en ook niet goed. Wraak is een vergif dat zich niet alleen op de ander richt, maar ook jezelf van binnenuit verteert. Ik heb al eens geschreven dat ik het niet leuk vind om ouder te worden. Eén van de weinige voordelen van het ouder worden is echter dat je, als het goed is, steeds milder gaat worden tegenover je medemens. Gewoon omdat je steeds meer gaat beseffen dat alles betrekkelijk is. Dat je zelf ook niet altijd 100% oké bent. Dat, zoals in dit geval, ook een B.N. maar een mens is.
Misschien was die B.N. op het moment van schrijven zo verblind door de liefde en bewondering voor zijn zoon dat hij de schrijnende werkelijkheid van diefstal en bedrog even helemaal uit het oog verloor. Mensen kunnen rare dingen doen wanneer zij zich uitsluitend laten leiden door hun emoties. En soms doen ze dan ook zomaar eens iets heel doms.
