Mijn kleinkinderen hadden als dank voor de lekkere pannenkoeken een flink aantal vertederende, maar ook zeer vieze vette, handafdrukjes achtergelaten op de ramen aan de achterkant. Daar was ik blij mee, want ik had nu een signaal. Een signaal dat ik nu echt niet langer kon wachten met het lappen van de ramen. Mannen hebben voor dat soort dingen namelijk een signaal nodig. Daar waar vrouwen gewoon de ramen gaan lappen omdat het wel weer eens tijd wordt of omdat het in hun schema staat of doordat hun hormonen het hun influisteren, weet ik veel, moet het bij mannen overduidelijk nodig zijn, en dan met de nadruk op 'overduidelijk'. Daar waar vrouwen zich vol afschuw afkeren van een raam, een aanrecht of een vloer, denkt een man al gauw: 'Hmmm. het valt eigenlijk nog wel mee, we kunnen best nog wat wachten.' Ook ik dacht nog even: 'Ach, het is toch juist leuk, die kleine knuistjes op de ramen,' maar ik besefte dat ik mezelf weer voor de gek hield. Het signaal was overduidelijk. Ik moest echt aan de slag.
Nu kennen mannen in het huishouden slechts twee standen: of ze doen iets niet (meestal) of ze doen iets Groots en Grondig. Een tussenweg is er niet. Ik trok er dus een hele ochtend voor uit en ging met een emmer en de bijbehorende accessoires aan de slag. Alle ramen, binnen en buiten, voor en achter, hoog en laag, kregen een beurt.
Voor perfectionisten, zoals ik, is het huishouden een ramp, want het resultaat van bv een schoonmaakbeurt, stelt altijd, ik herhaal, altijd teleur. Zo ook de ramen. Steeds blijft er wel weer een vlekje of een streepje zichtbaar. Vrouwen denken dan: gelapt is gelapt, voor mannen mòet dat vlekje weg, totdat hij ontdekt dat het aan de binnenkant van de thermo-ruiten zit. Zo'n vlekje is niet leuk voor een man, want hij moet na afloop trots kunnen zijn.
Ik ken een man die er niet over zal denken om in het huishouden ook maar één aardappel te koken. Er is één ding dat hij wel kan en dat is lekkere pizza's bakken. Dat doet hij dan ook regelmatig en hij wordt daarvoor door alle gezinsleden de hemel in geprezen. Een pizza, daar kun je trots op zijn, op een aardappel niet, dat is het verschil. Zo werkt dat bij mannen.
Nu ik na afloop een welverdiende kop koffie zit te drinken en dit blogje type, denk ik, turend door nog niet helemaal naar mijn zin zijnde, maar wel iets meer doorzichtig geworden ramen: 'Het was toch ergens goed voor. Ik heb weer een blogje voor vandaag.'
