Mijn herinneringen aan de jaren vijftig. De tijd dat geluk heel gewoon was.....
Kromzwaarden.
We legden heel grote spijkers op de treinrails, vlak voordat de trein eraan kwam. Nadat de trein er overheen gedenderd was, waren de spijkers zo plat als een dubbeltje en leken ze op een echt ridderzwaard. Wanneer je de spijker van te voren wat verboog, dan kreeg je een prachtig Turks kromzwaard. Hoe groter de spijker, hoe beter het effect natuurlijk. Het was vaak wel even zoeken wanneer de trein gepasseerd was, want de zwaarden werden meters ver weg geslingerd. Dat was maar goed ook, want wanneer je ze te snel beet pakte dan kon je lelijk je vingers branden aan het gloeiend hete metaal. Wij maakten die zwaarden altijd onderweg naar school, vlak bij de spoorbomen.
Spoorbomen.
Spoorbomen werden in die tijd altijd nog met de hand bediend, door een spoorman. Automatisch beveiligde spoorwegovergangen bestonden nog niet. Dat wij daar toch zo onze gang konden gaan kwam doordat bij deze bomen het wachtershuisje erg ver weg was geplaatst. De man die de bomen bediende moest namelijk ook ook de wat verderop gelegen spoorbrug openen en sluiten en het werd kennelijk belangrijker gevonden dat hij de vaarweg kon overzien, dan dat hij de spoorbomen, waar toch iedere dag vele tientallen schoolkinderen doorheen moesten, goed in de gaten kon houden. Dat bleek een verkeerde visie.
Op een dag stond ik op mijn fiets voor de gesloten bomen te wachten. De trein passeerde en de bomen gingen omhoog. Ik ging op de trappers staan en trok op. Een ijselijke gil achter mij deed mij stoppen. Op een metertje of twee schoot de trein van de andere kant langs mijn voorwiel voorbij. Ietsje meer snelheid, een paar meter minder rijweg, geen vrouw die gilde, of de bomen een seconde eerder omhoog en deze blog zou nooit geschreven zijn.
Ik fietste gewoon naar huis en weet eigenlijk niet eens of ik het wel thuis verteld heb. Er was nog geen claimcultuur en je beschouwde zoiets gewoon als een ongelukje dat kon gebeuren. De spoorman zal wel genoeg gestraft zijn voor zijn onoplettendheid: hij zal waarschijnlijk de eerste minuut wel niet in de richting van zijn bomen hebben durven kijken.
