Gedichtje voor Ans (6)

Zaterdagmorgen.

straks steekt gewoon
het voorwiel van je fiets
om't hoekje van de schuur en weet ik:
aah fijn, je bent weer thuis,
weer thuisgekomen van je werk.

en even later sta je op het plaatsje
en zet je fiets tegen de schuurmuur aan
met tassen bordevol geladen;
je bent nog naar de markt gegaan
en toen ook nog naar albert heijn.

je draagt een donkerbruine jas
die met die lekker dikke voering
de capuchon bedekt haast al je haar
je wangen zijn vuurrood gekleurd
en op je bril zit zelfs een beetje ijs.

je laat je niet weerhouden
door kou of wind of regen.
wat je moet doen dat doe je toch gewoon....
daar moet je niet om zeuren.
zo simpel zit jouw leven in elkaar.

de handschoenen gaan uit
je blaast je vingers warm
en gaat de tassen legen
en ik denk met een trots gevoel
maar meer nog met veel warmte:

- dat is Mijn Vrouw -




en dan vervaagt het beeld



en zie ik slechts een kale muur.


geen fiets, geen tassen en geen vrouw.


een kale, kale muur.







dat is al wat er overblijft.

een kale muur.