Weer als vanouds.

Mijn culinaire vaardigheden waren in het verleden nooit om trots op te zijn, maar één keer in het jaar kon ik mijn ster laten schitteren: met oudejaar bakte ìk altijd de bollen en de flappen. Wanneer Ans dan thuiskwam van het boodschappen doen, pikte ze altijd, nog voordat zij haar jas had uitgetrokken, meteen wat van de 'mislukkelingetjes', die ik speciaal daartoe vervaardigd had. De 'echte', daar mochten we pas mee beginnen wanneer ik klaar was met bakken. Ze waren, al zeg ik het zelf, altijd verrukkelijk.

De laatste twee jaren heb ik voor mezelf een paar bollen gehaald bij de bakker, want 'om nou voor jezelf alleen te gaan staan bakken.....'


Dit jaar stond ik vanmorgen in alle vroegte toch maar weer de olie heet te maken, want 'waarom zou je eigenlijk niet alleen voor jezelf gaan bakken.....' Ik bracht er wat van rond en mijn schoondochter kwam langs met vier kleinkinderen. De schaal is nu al half leeg. Wat zijn ze toch weer lekker!

Het zijn alleen nog oliebollen, dit jaar; Volgend jaar komen de appelflappen daar weer bij.

O, die N.S.!

De gedachtegangen van de Nederlandse Spoorwegen zijn niet altijd gemakkelijk te volgen. Een paar weken geleden begon er opeens sneeuw te vallen in Nederland en dat is iets waar onze spoorwegen ogenblikkelijk volledig door van streek raken, net als van vallende herfstbladeren en van alles wat maar even buiten het normale valt. En dat is nogal wat.

Er waren toen talloze reizigers die geen reiziger konden zijn, omdat de N.S. de treinen niet liet rijden. Zij brachten vele uren door op een stervenskoud station en moesten uiteindelijk vaak ook nog huiswaarts keren wanneer bleek dat hun trein echt niet meer zou komen. Nu is het normaal gesproken zo, dat wanneer mensen ergens schade oplopen, de gedupeerden hun schade vergoed krijgen. Bij de N.S. werkt dat niet zo. Zij laat gewoon de gedupeerden nu ook nog eens figuurlijk in de kou staan en maakt het goed aan andere passagiers die helemaal geen last hebben gehad van bovengenoemde ns-troubles.

Ik had daar mazzel bij want ik ging vandaag toevallig naar de verjaardag van mijn schoonzus en mocht nu met 40% korting reizen. Leuk, maar ik had het niet verdiend, want die koude dagen had ik lekker thuis doorgebracht.

Voor de mensen die een abonnement hebben, had de N.S. een andere verrassing: zij mochten gratis iemand meenemen vandaag. Leuk verzonnen. Buurman belt in alle vroegte bij je aan en zegt: 'Vandaag mag ik jou gratis meenemen als ik met de trein naar mijn werk ga.' - 'O ja? Wat leuk! Maar als we dan om half acht bij station Hoofddorp uitstappen, wat moet ik dan gaan doen? Jij gaat werken.' - 'Ja....., natuurlijk....., maar er is daar op het perron zo'n glazen huisje met een metalen bank, daar zal het wel niet zo heel erg koud zijn. Neem een thermoskan mee en een boek, dan vliegt de tijd. Om vijf uur ben ik al weer vrij en dan kun jij weer met mij mee terugreizen. Gratis natuurlijk!!! Nou, wat vind je ervan?!'

Ze zijn echt helemaal compleet gestoord geworden bij de N.S. Enfin, ik had er mazzel bij, dus ik moet niet zeuren. Bedankt lieve anonieme klanten van de N.S. die die barre dagen voor mij hebben staan kleumen op een onherbergzaam perron. Die ergens in the middle of nowhere gestrand zijn. Die niet naar hun werk konden gaan en snipperdagen moesten opnemen. Die niet hun zieke moeder konden bezoeken. Het was allemaal niet voor niets. Het diende een goed doel. Ik mocht vandaag lekker goedkoop reizen vanwege jullie ellende, dat moet toch een geweldige troost zijn.

Een groet.

Het waren jòuw planten, die orchideeën op een rij in de vensterbank. Ze bloeiden vaak en uitbundig. Je kreeg er dikwijls complimentjes voor.

Toen werd je ziek en ook jij zelf wist al snel dat je niet meer zou genezen. Ik moest de verzorging van jouw planten overnemen, want jij kon ook dat al gauw niet meer zelf. De orchideeën leken nog meer hun best te doen als daarvoor. Er hingen grote, zware trossen kleurige bloemen aan de takjes.

'Het is een laatste groet aan mij.' zei jij dan en ik denk dat je gelijk had. De planten wilden jou nog één keer laten genieten van hun volle bloemenpracht, als dank voor al jouw goede zorgen.

Nu jij er niet meer bent, geef ik de planten volgens jouw instructies water en af en toe een beetje Pokon, en gelukkig, ook bij mij doen ze het niet slecht. Vandaag was er weer een nieuwe bloem.......


En steeds als er zo'n bloem verschijnt is dat voor mij een groet van jou.

Orchidee (4)

Het is toch echt niet te geloven! Even een klein beetje meer aandacht als anders, een foto, een berichtje op de blog, een paar vriendelijke woorden en mijn orchidee gaat opeens extra haar best doen en verrast mij de eerstvolgende dag al met haar eerste bloem.

Orchidee (3)

Op 16 november zaten er aan de stengel die zich vorige keer aan het vormen was bij mijn orchidee, nog allemaal kleine knopjes. 'Wat zouden dat worden?' vroeg ik mij af, 'Vertakkingen of misschien bloemen?' Inmiddels weet ik het.


Twee van die knopjes zijn uitgegroeid tot zijtakjes waaraan weer nieuwe knopjes ontspruiten, de overigen zijn al echte, mooie, grote knoppen geworden. Ik zie ze niet echt groter worden, want ik kijk er iedere dag naar en het gaat heeeeeeeeel langzaam. Een paar zien er uit of ze zich ieder moment kunnen gaan openen, maar dat is al weken zo. Iedere dag hoop ik, als ik opsta, een bloem te zien; ik denk echter dat het nog wel even duren gaat. De belofte is er echter: negen knoppen!

Zomaar opeens was hij stuk.

Een paar dagen geleden, net voor de Kerst, heeft onze (mijn) magnetron het begeven. Hij had daarvoor een beetje ongelukkig moment uitgekozen, maar daarover wil ik niet klagen, want hij heeft uiteindelijk maar liefst bijna twintig jaren lang zijn dienst onafgebroken en tot volle tevredenheid van iedereen gedaan.

In 1990 kochten wij hem bij de Megapool. Combimagnetrons waren toen nog maar pas op de markt en derhalve erg duur. We betaalden maar liefst 1000 gulden voor het apparaat, toen een fors bedrag, te vergelijken met zo'n 1000 euro nu, maar er was een actie dat je na tien jaar het volledige bedrag terug zou krijgen en dat trok ons over de streep. Tien jaar later, in 2000, konden wij dus onze 1000 gulden weer in ontvangst nemen. Megapool had er op gerekend dat tegen die tijd de meeste deelnemers die actie wel vergeten zouden zijn, maar dat viel tegen. Een paar bedrijven die een soortgelijke actie hadden gehouden, overleefden het niet en ook Megapool kreeg een forse financiële aderlating te verwerken.

Onze tron bleef ook daarna gewoon zijn werk doen. Ans hoopte wel eens dat hij kapot zou gaan, zodat ze weer eens wat nieuws kon kopen, maar ja.... zolang hij het nog goed doet....

Maar nu was het dan zover. Zomaar van de ene dag op de andere was het voorbij. Er moest een nieuwe komen. En snel, want ik wilde met de kerst wel even een banketstaaf kunnen opwarmen. De vraag van de verkoper wat voor soort magnetron ik in gedachten had, kon ik beantwoorden met: 'Ik wil er een diepgevroren pizza in kunnen doen en die er lekker warm en knapperig weer uit kunnen halen.' 'Dan moet u er één met een crisp-functie hebben.' was zijn advies en hij wees er één aan die dat had. De koop was snel gesloten. Mijn nieuwe tron ziet er moderner en mooier uit en heeft (nog) meer functies, maar of hij ook de twintig jaar gaat halen????????

Een kerstvoorstelling met de toverlantaarn.

Ook dit jaar zijn de televisiezenders weer rijkelijk gevuld met speciale kerstshows en allerlei andere, in een kerstjasje gestoken, programma's. Hoe slaagden de mensen erin zich te amuseren in de tijd dat er nog geen sprake was van televisie? Vader haalde de toverlantaarn van zolder en gaf een voorstelling voor zijn rijke kinderschaar. In een klein zaaltje toonde een rondtrekkende lantaarnist zijn kunsten aan een verbaasd publiek. Maar ook nu nog zijn er in Nederland een aantal enthousiaste lantaarnisten die de tijden van vroeger laten herleven en optreden voor een publiek dat, net als toen, vol verbazing toekijkt en geniet.

Deze geanimeerde toverlantaarnvoorstelling van mijn collega verzamelaar en bekend lantaarnist Henk Boelmans Kranenburg uit Den Haag is echt grandioos. Trek er even een klein kwartiertje voor uit, schakel het beeld op Full Screen, vergeet het geluid niet, en leun even lekker achterover in je stoel.

Voor de zekerheid.

o
ik
denk
dat ik
ook dit
jaar weer
vergeten ben
je een kaartje te
sturen met de wens
dat je heel fijne kerst-
en nieuwjaarsdagen zult
hebben en dat je veel geluk
en gezondheid mag ontvangen in
2010
dus nu nog maar even
voor de zekerheid:


Heel prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!

Toen was geluk..... (3)

Mijn herinneringen aan de jaren vijftig. De tijd dat geluk heel gewoon was.....

Kaarten.
Een spelletje dat bij jongens en meisjes populair was, werd gespeeld met sigarettendoosjes. Niet alle doosjes waren daarvoor geschikt. Je had in die tijd Amerikaanse sigaretten zoals Player, Roxi, Lexington, Lucky Strike en Hunter, en Engelse Virginia sigaretten, zoals Chief Whipp (op ieders lip), Golden Fiction en Miss Blanche. De verpakking van de Amerikaanse, van gewoon papier, waren waardeloos voor ons, maar de kartonnen doosjes van de Engelse sigaretten waren een gewild spelobject.

Wanneer je de voor- en achterkanten doormidden knipte dan had je een soort speelkaart. Er bestonden ook tien-stuks verpakkingen; die hoefde je niet doormidden te knippen, want die hadden al het juiste formaat. De spelregels waren erg eenvoudig: beide spelers maakten van hun kaarten een stapeltje met de onbedrukte kanten boven. Nu legden de spelers om de beurt een kaart met het merk naar boven op een stapeltje tussen hen in. Degene die een kaart van hetzelfde merk op de kaart van de ander legde, had gewonnen en werd eigenaar van alle neergelegde kaarten. Daar ging je dan mee door totdat de ander blut was en op zoek moest gaan naar nieuwe weggeworpen sigarettendoosjes.

Verjaardagen.
Het was in de jaren vijftig ook heel gewoon dat je bij verjaardagen en zo, overal bekertjes met sigaretten neerzette voor de gasten. En je zorgde er wel voor dat niemand zich beledigd hoefde te voelen omdat zijn merk er niet bij was. Ook voor hààr waren er sigaretten. Vrouwen begonnen aarzelend aan iets dat een inhaalslag zou gaan worden; ook zij staken er wel eens één op. Maar alleen binnenshuis. Op straat zou je een echte dame beslist nooit zien roken.

Toen was geluk..... (2)

Mijn herinneringen aan de jaren vijftig. De tijd dat geluk heel gewoon was.....

Maggi-kanon.
We maakten een kanon van een Maggi-blikje, dat toentertijd in elke keuken te vinden was. Zo’n blikje had een losse deksel die stevig in de rand vastgeklemd zat om te voorkomen dat de kubusvormige Maggiblokjes vocht zouden aantrekken, en dat maakte de lege blikjes zo uitermate geschikt voor ons doel.

We sloegen met een spijker een gaatje in de bodem. In het blikje deden we een stukje ongebluste kalk en daaroverheen ging dan een flinke klodder spuug. Er begon zich dan al snel een gas te vormen. De deksel ging erop en werd stevig aangedrukt. Blikje werd op de grond gelegd en met de voet er bovenop op zijn plaats gehouden. Dan werd een brandende lucifer bij het gaatje in de bodem gehouden en met een vreselijke knal vloog het dekseltje metersver weg. Niet ongevaarlijk, lijkt mij nu, maar je deed toen zulke dingen. Ik zou niet meer weten hoe we aan die ongebluste kalk kwamen. Ik geloof dat het door een klasgenoot werd gepikt van een bouwbedrijf.

Overigens: Het is niet zo dat de maggiblokjes gemaakt worden van de maggiplant (Levisticum Officinalis), iets wat veel mensen denken. Het is juist andersom: De plant wordt wel zo genoemd omdat smaak en geur overeenkomen met die van een maggiblokje. De officiële naam is Lavas.

Toen was geluk..... (1)

Over de jaren vijftig is al veel geschreven. Die boeken schetsen weliswaar meestal een uitgebreid maatschappelijk beeld van de tijd van toen, maar gaan vaak te weinig in op de wereld van het kleine. De wereld waarin je als kind toen leefde, wat je toen deed op school, na schooltijd onderweg naar huis en thuis. Ik schreef wat op van wat ik mij nog herinner van mijn leven als kind in de jaren vijftig. De tijd dat geluk nog gewoon was....

Bedriegertje.
'Bedriegertje' was een zeer geliefd spelletje dat gespeeld werd op en rond het schoolplein. Het is niet zo eenvoudig uit te leggen hoe het ging, maar ik zal het proberen. Eén van de jongens, want het waren eigenlijk alleen maar jongens die zich met dit ruwe spel bezig hielden, ging voor een groepje anderen staan. Hij hield de rechterhand als een oogklep naast zijn gezicht en de andere hand werd, onder de rechteroksel door, naar achteren gebracht. Nu moest één van de jongens uit het groepje met zijn vlakke hand een flinke klap geven tegen de vlakke hand van de jongen die voor hem stond. Daarna trok hij bliksemsnel zijn hand terug en hield dan, net als de overige jongens, zijn beide handen in een vuist voor zich uit, met de duimen omhoog gestoken. Die vuist waarschijnlijk om te verbergen dat zijn hand rood was geworden van het slaan, de zin van die duim omhoog is me eigenlijk altijd ontgaan. Daarna draaide het slachtoffer zich om en moest aanwijzen welke jongen geslagen had. Wanneer hij de juiste jongen aanwees dan was die de klos en moest op zijn beurt voor de anderen gaan staan om een dreun te incasseren.

Ja, een dreun, want het waren echt geen zachte tikjes die werden uitgedeeld. Het was voor ons jongens een uitgelezen gelegenheid de anderen onze kracht te tonen en het gebeurde niet zelden dat degene die de klap ontving, daarvan omtuimelde.

Natuurlijk werd gebruik gemaakt van allerlei trucs om het slachtoffer te misleiden, maar die werden al snel doorzien: de jongen met een van pijn vertrokken gezicht had het beslist nìet gedaan maar degene die met een onschuldig gezicht naar de blauwe lucht stond te staren, die zou het best eens geweest kunnen zijn.

Wat is het.....

Ventje.

Toen mijn moeder ruim zes jaar geleden begraven werd, kwam een nichtje van mij naar voren en zong terwijl zij zichzelf begeleidde op haar gitaar met een heldere, zuivere stem een kinderliedje dat oma vroeger vaak met haar gezongen had:

‘k Droomde gister van een ventje
en zijn buikje was van koek.
Van sukade was zijn neusje
en van chocola zijn broek.
Ventje liep op witte klompjes
en die waren van fondant.
En een wandelstok van suiker
hield hij in zijn rechterhand.

Weet je wat zijn oogjes waren:
kleine ronde stukjes drop
en hij had zowaar een hoedje
van rozijnen tulband op.
Droeg daarbij een heel kort jasje
en dat was van pannenkoek.
En dat stond hem toch zo netjes
bij zijn chocolade broek.

Hij stak zijn armpjes recht naar boven,
En sprak ‘nu ben ik een reus’.
En hij maakte van zijn handjes
Voor de grap een lange neus.
Toen ging hij een dansje maken.
En hij zong van tralala!
En tot slot kreeg ik een stukje
van zijn broek van chocola.

Dat zijn van die dingen die je nooit meer vergeet.....

Pas op voor nawraak.

In de oorspronkelijke versie van mijn vorige berichtje had ik de hoofdpersoon met naam en toenaam genoemd. Ik kon er niet toe komen het te plaatsen. Het voelde niet goed. Het voelde als wraak. In dit geval, na al die jaren, als nawraak.

Wraak is niet zoet en ook niet goed. Wraak is een vergif dat zich niet alleen op de ander richt, maar ook jezelf van binnenuit verteert. Ik heb al eens geschreven dat ik het niet leuk vind om ouder te worden. Eén van de weinige voordelen van het ouder worden is echter dat je, als het goed is, steeds milder gaat worden tegenover je medemens. Gewoon omdat je steeds meer gaat beseffen dat alles betrekkelijk is. Dat je zelf ook niet altijd 100% oké bent. Dat, zoals in dit geval, ook een B.N. maar een mens is.

Misschien was die B.N. op het moment van schrijven zo verblind door de liefde en bewondering voor zijn zoon dat hij de schrijnende werkelijkheid van diefstal en bedrog even helemaal uit het oog verloor. Mensen kunnen rare dingen doen wanneer zij zich uitsluitend laten leiden door hun emoties. En soms doen ze dan ook zomaar eens iets heel doms.

Pas op voor namaak.

'Krantenbezorgers die niet de echte bezorger zijn. Ze duiken ieder jaar weer op rond de feestdagen. Met een nepkaartje in de hand hopen ze snel wat geld op te halen.' zo waarschuwt een lokaal krantje mij voor deze verwerpelijke wandaad.

Het herinnert mij er aan hoe heel lang geleden mijn oudste zoon zo'n krantje bezorgde. Tegen de kerst ging hij in de ijzige vrieskou de deuren langs om Nieuwjaar te wensen en, natuurlijk, de fooi te ontvangen waarvoor hij in zijn wijk een jaar lang trouw door weer en wind de krant had bezorgd. Maar overal waar hij kwam kreeg hij te horen: 'Alweer? Ze zijn hier al geweest....' Mijn zoon begreep er niets van. Ik ook niet.

Een week later las ik in een tijdschrift de column van een B.N. (Bekende Nederlander), die zijn zoon de hemel in prees en tot voorbeeld stelde, omdat het toch zo'n bliksems handige jongen was. Die was op het idee gekomen om zelf kaartjes te laten drukken en ging daarmee langs de deuren.... Die jongen zou het vast nog ver schoppen.

Schrijnende bijzonderheid was nog dat die B.N. toentertijd een functie vervulde als helper van de zwakkeren in deze samenleving. De man tot wie je je kon wenden wanneer je ergens onrecht was aangedaan! De familie B.N. woonde bij ons in het dorp; de puzzelstukjes vielen op hun plaats.

Wit !!!

Uitzicht vanuit mijn huiskamerraam, voorzijde, 8:53 uur.

Santiago de Compostela.

Soms is iets zo mooi dat het niet in woorden te vangen is, dat heb ik vandaag weer eens kunnen ervaren. In de bibliotheek van Huizen kon ik vanmorgen genieten van een optreden van de zangeres Simone Awhina die haar toehoorders door middel van haar volle, prachtige stem, gevoelige teksten en inspirerende woorden meenam op een buitengewone reis, haar pelgrimstocht naar Santiago de Compostella in augustus 2008.

Een mooie vrouw met een prachtige uitstraling: rust, geluk, blijdschap, warmte, liefde. Haar stem, haar woorden ontroerden me, boeiden me, raakten me en namen me mee als in een droom. Van 'Wonderful, Marvellous' tot 'Ave Maria', van 'You are so Beautiful' tot 'It's a Wonderful World' in het Hebreeuws, en dat alles afgesloten met een krachtige en prachtige vertolking van 'La Vie en Rose' van Edith Piaff.

Tegen het einde van haar optreden vertelde zij dat ze het fijn vond om te knuffelen en dat, wie dat wilde, dat gewoon kon doen na afloop van haar voorstelling. Ze had me dat niet hoeven te vertellen, want voor mij stond het al vast dat er geen betere manier was om haar te bedanken voor al het moois dat zij mij gegeven had. Die warme, liefdevolle knuf wederzijds was gewoon een vanzelfsprekend verlengstuk van haar heerlijke optreden.

Buiten was het beneden nul, maar in mijn hart was het lekker warm. Dank je wel, lieve Simone, je bent een heel bijzonder mens.

(c) foto Simone: www.simoneawhina.com.

Mediteren (3)

Honderd maal een kwartier is 100:4=25 uur. Meer dan een etmaal dus. Meer dan een etmaal lang heb ik de afgelopen 100 dagen mediterend doorgebracht. In porties van één kwartier, weliswaar, maar toch! Een kwartier is erg lang wanneer je op de volgende bus moet wachten als er net één voor je neus vertrokken is, een kwartier is niks wanneer je lekker aan het vrijen bent, en een kwartier mediteren ligt daar wat tussenin. Ik gebruikte een digitaal kookwekkertje, dat mij met zachte piepjes waarschuwde wanneer de 15 minuten verstreken waren. Soms zat ik ongeduldig wiebelend te wachten op de verlossende piep, een enkele keer kwam zij onverwacht vroeg.

Heeft het gewerkt? Het vervelende is dat je dit soort vragen nooit goed kunt beantwoorden omdat je niet weet hoe het anders zou zijn geweest. Ook bent ik er onzeker over of ik het goed gedaan heb. Wanneer is mediteren nog mediteren en wanneer zit je maar wat weg te dromen?

Vond ik het fijn om te doen? Tsja, het was wat dubbel, net als zoveel dingen. Vooraf had ik er meestal geen zin in, zag ik ertegenop, maar terwijl ik ermee bezig was vond ik het ook wel weer prettig en was ik blij het weer gedaan te hebben. Maar of ik het vol zal gaan houden zonder die stok achter de deur......? Ik weet het niet. Echt verlicht voel ik mij nog niet.

Wat in ieder geval wel heeft gewerkt was het 'zegeltjes-systeem'. Ik denk dat het op veel andere gebieden, waarbij je een afspraak maakt met jezelf, ook toepasbaar is. Honderd dagen niet roken, honderd dagen lijnen, honderd dagen een goede daad..... Het is voor vele dingen te gebruiken en dat ga ik vast nog wel eens doen ook.

Mediteren (2)

Vandaag is het een bijzondere dag. Ruim 50 dagen geleden schreef ik dat ik bezig was met het 100 Dagen Meditatieplan. Dat komt er op neer dat je van te voren met jezelf afspreekt dat je het 100 dagen vol gaat houden iedere dag een kwartier lang te mediteren. Om dat goed bij te houden kun je op een vel papier aftekenen dat je die dag gemediteerd hebt. Ben je het een keer vergeten of had je geen zin, dan moet je weer opnieuw, bij dag 1, beginnen. Dat is dus de 'stok achter de deur' die wij allemaal maar al te vaak nodig blijken te helpen wanneer wij dat soort afspraken maken met onszelf.


Ik kan nu wel zeggen dat het werkt. Gisteren heb ik dag 99 afgetekend en de kans is dus groot dat ik het de 100e keer ook nog wel ga doen, vandaag dus. Er waren nogal wat dagen dat ik eigenlijk helemaal geen zin had of het (bijna) vergat, maar dank zij dit 'zegeltjes-sparen-systeem', zoals ik het maar noem, ging ik er toch iedere dag weer voor zitten. Zonder het systeem was ik het zeker al snel gaan versloffen en was ik al spoedig helemaal afgehaakt, dat weet ik zeker.

En was het ergens goed voor? Het tijdschrift Happinez beloofde mij dat ik al snel in een positieve spiraal zou komen en dat de verplichting van het elke dag mediteren zou veranderen in een heerlijk dagelijks moment van ontspanning. Het iedere dag mediteren zou al snel net zo gewoon en vanzelfsprekend worden als tanden poetsen..... Morgen vertel ik er meer over.

Schoon schip.

De zondagmorgen is voor mij traditioneel het tijdstip dat ik gewapend met stofdoek, - zuiger en nog wat schoonmaakspullen de benedenverdieping te lijf ga. Dat was al zo toen Ans nog leefde en dat doe ik nog steeds. Die regelmaat hou ik er in, want mannen hebben nu eenmaal de eigenschap dat zij minder snel 'vuil' zien dan vrouwen. Als mannen louter afgaan op hun gezichtsvermogen wordt het al gauw een zootje en dus is het voor mij veiliger gewoon de kalender te laten bepalen wanneer ik aan een schoonmaakbeurt toe ben.

Waar ik toen al, en waar ik nu nòg van geniet is het moment dat het klaar is. Geen stofje meer op de kast te bekennen, planten uitgeschud en dode blaadjes opgeruimd, rondslingerende administratie, folders en tijdschriften weggestopt, een vergeten theekopje opgeruimd, stoelen in het gelid, een verdwaalde sok teruggevonden, kussens op de bank waar ze horen, alles perfect!

Met voldoening en genoegen overzie ik de huiskamer, wetend dat deze toestand maar kort zal duren. Voordat we een uurtje verder zijn kun je al weer zien dat hier iemand woont. En zo hoort het ook natuurlijk. Maar dat korte moment, even alles schoon, even alles netjes, even alles ordelijk, dat korte moment blijf ik koesteren.

Een nieuwe theepot.

Ik heb het al vaker ervaren, maar het werd weer eens duidelijk gedemonstreerd toen ik een nieuwe theepot moest kopen: ontwerpen voor nieuwe producten worden tegenwoordig op de computer gemaakt en niet eerst grondig in de praktijk uitgeprobeerd voordat ze op de markt verschijnen.

De eerste theepot die ik kocht was zo gemaakt dat de deksel er zo wiebelig oplag dat deze al halverwege het inschenken van de pot moest vallen, met alle dramatische gevolgen van dien. Natuurlijk, je kunt zo'n deksel vasthouden tijdens het inschenken en dat gaat tien keer goed, maar de elfde keer vergeet je het, omdat het bij de goede oude theepot nooit hoefde, en valt de deksel op je dure Wedgewood kopje. Oortje van je kopje er af, tafelkleed drijfnat, nooit meer helemaal verdwijnende vochtvlekken op het tafelblad, je goede humeur op slag tot nul gereduceerd, enz, enz. Ik kon de pot gelukkig nog naar de leverancier terugbrengen en ging met mijn verworven kennis op zoek naar een exemplaar met twee lipjes aan de deksel.

Ik vond er één waarbij je zelfs nog enige moeite moest doen om de deksel te openen. Wel wat prijzig, want gemaakt door een gerenommeerd merk, maar alla..... een goede pot mag wel wat kosten. De vreugde verdween op slag toen ik mijn eerste kopjes thee inschonk. Toen bleek de uitschenkopening zodanig gemaakt dat de thee er in één grote, onbeheersbare golf uitkwam, waarbij de helft weer langs de tuit omlaag liep, op het tafelblad. Lag het aan mij? Was ik zo onhandig? Neen, ik heb echt al mijn kennissen uitgedaagd het eens te proberen en geen van hen slaagde er in een kop thee in te schenken zonder er danig bij te morsen.

Dan denk ik toch..... Stel dat Kalle (mijn theepot was van Finse makelij) wekenlang bezig is geweest een nieuwe theepot te ontwerpen op de computer. Het programma waar hij mee werkt maakt er draadmodellen van en 3D-uitvoeringen met glanzende structuren, want zo'n programma kan echt enorm veel tegenwoordig. Op een gegeven moment heeft hij iets waarvan hij zegt: 'Oké, dat ziet er gelikt uit. Niets meer aan doen…… (maar dan in het Fins natuurlijk)!' Je zou verwachten dat er dan eerst eens heel voorzichtig een proefexemplaar van de pot gemaakt gaat worden en dat die vervolgens door Kalle mee naar huis wordt genomen om hem daar even goed door zijn vrouw te laten uitproberen.

Natuurlijk had Lotte dan diezelfde avond nog tegen hem gezegd: ‘Nou Kalle, het is echt een hartstikke mooi ontwerp hoor, je hebt er erg je best opgedaan, dat kan ik wel zien. Er is echter één klein minpuntje..... je kunt er geen thee mee inschenken. Misschien moet je morgen op de zaak toch nog maar eens wat anders gaan ontwerpen (dit alles natuurlijk ook in het Fins).’

Maar dat gebeurt dus kennelijk niet. Uitgaande van een grenzeloos vertrouwen in het computerprogramma, wordt zo'n ontwerp direct op de lopende band geslingerd en wat later zijn duizenden huisgezinnen gedupeerd, omdat ze met hun duur aangeschafte designpot nog niet eens de planten water kunnen geven.

(Dit is een ingekorte tekst van een column die eerder verscheen in de PHCC-Nieuwsbrief.)

Een Kerstverhaal (2)

Een citaat uit 'A Christmas Carol' van Charles Dickens:

'.... for it is good to be children sometimes, and never better than at Christmas, when its mighty Founder was a child himself'.

'.... het is goed om af en toe een kind te kunnen zijn, vooral met het Kerstfeest, toen de grote Grondlegger nog zelf een kind was.'

Een Kerstverhaal (1)

'Zet nog maar eens zo'n mooie kerstplaat op je blog, dan komen we een beetje in de stemming....'. Dat verzoek kreeg ik als reactie op een bericht van een week geleden, waarin ik een inderdaad heel fraaie toverlantaarnplaat met de kerstman liet zien. Nou, dan doen we dat toch!


Hier een toverlantaarnplaat uit een serie van maar liefst 25 platen. Een serie afbeeldingen die één van de mooiste kerstverhalen die ik ken illustreert, 'A Christmas Carol' van Charles Dickens. Het verhaal is talloze keren bewerkt voor theater, film en televisie. Rond de Kerst wordt er altijd wel één daarvan op de televisie uitgezonden en altijd ga ik weer kijken. Het verhaal van de gierigaard Ebenezer Scrooge en de geest van zijn overleden collega Marley, van de door en door goede kantoorklerk Bob Cratchit, van de zielige, maar flinke Kleine Tim. Zelden slaag ik er in het tot het einde toe droog te houden.

Deze platen werden in het begin van de jaren 1900 vervaardigd door het beroemde bedrijf van Newton & Co. uit Londen. De afmetingen zijn 8,2 x 8,2 cm.

Beetje pech.

Het is mij toch weer gelukt een aardige maaltijd te bereiden. In de keuken schep ik mijn bord vol en kijk met enige voldoening naar het resultaat. 'Dat ziet er weer professioneel uit', zo geef ik mijzelf mijn traditionele complimentje. Met het bord in de hand begeef ik mij naar de huiskamer om het daar met een sierlijke beweging op de tafel te plaatsen, tussen het gereed liggende bestek. Dat was tenminste het plan, maar helaas.... ik blijf daarbij met mijn mouw achter de deurknop haken. Bord vliegt uit mijn hand op de grond en is in scherven. De maaltijd, bestaande uit mootjes aardappel in de schil, blokjes wilde zalm, bloemkoolroosjes, romanesco, Parijse worteltjes en lenteui in een zachte romige mix van groene kruiden, ligt verspreid door de kamer.

Ik probeer alles redelijk schoon te houden, maar het gaat mij toch te ver om van de vloer te gaan eten, dus..... opruimen maar, uithuilen en opnieuw beginnen.

Het Pauperparadijs (2)

Er is nu veel veranderd. Vrijwel alle 'armen' van vandaag leven in rijkdom als je het vergelijkt met de levensomstandigheden die in Jansen's boek worden beschreven. Wat echter niet veranderd is, is de vaak mensonterende wijze waarop zij worden bejegend door de overheid en de 'Sociale' instellingen. Nog steeds moeten zij daar hun hele leven blootleggen voor een vreemde, ieder tientje dat op hun girorekening is bijgestort verantwoorden, verklaren hoe ze een paar dagen met vakantie konden gaan. Ze moeten gelaten een vergaande betutteling en bevoogding ondergaan, want ook nu zijn ze nog overgeleverd aan de luimen van een ambtenaar of geitenwollensokkenfiguur. Ieder verkeerd antwoord kan hun uitkering beknotten of zelfs laten stoppen. Ze moeten zwijgen wanneer hen onrecht is aangedaan. Er kan immers zomaar een 'boete' worden opgelegd waar geen enkel verweer tegen mogelijk is, zoals ik zelf heb kunnen ervaren toen ik voor een paar jaar in de WAO belandde.

Het is verschrikkelijk als je lot in handen komt te liggen van mensen die alle menselijkheid verloren hebben. Die handelen als kille robots volgens de 'regels zijn regels' methode. Ik kon het, met het gevaar van sancties, toch niet nalaten hun vernederend gedrag te beantwoorden met de uitspraak: 'Ik hoop dat jullie ooit nog eens aan de andere kant van het loket terechtkomen.'

Het Pauperparadijs (1)

Ik heb het uit, dat mooie boek van Suzanna Jansen: Het Pauperparadijs. Het is een boeiende en aangrijpende familiegeschiedenis die het leven beschrijft van de vijf generaties die haar voorgingen. Die geschiedenis voerde haar al snel naar het Drentse Veenhuizen, vanouds een plek waar armen, drankverslaafden en thuislozen werden opgeborgen.

Ik dacht altijd dat 'Veenhuizen' slechts een plek was waar mensen die zich misdragen hadden werden opgesloten, maar de werkelijkheid bleek heel anders. De 'gestichten' waren opgezet om de armen uit onder meer de grote steden een plek te bieden waar hen zou worden bijgebracht hoe zij hun leven zouden kunnen verbeteren. Ze moesten leren weer zelfstandig te worden en op eigen benen te kunnen staan. Van die idealen kwam helemaal niets terecht. De armen lieten zich niet zo gemakkelijk verplaatsen naar een streek die voor hen even vreemd was als Afrika, en hoe konden deze mensen leren zelfstandig te worden als zij vanaf de eerste minuut dat zij daar aankwamen, gevangen zaten in een militaristische discipline? Bovendien werden de mensen door hun verblijf in 'Veenhuizen' voor het leven getekend en konden alle hoop op enige verbetering in de toekomst wel laten varen. Wat begon als een goed plan om de onderklasse te verheffen, veranderde al snel in een fuik waaruit slechts weinigen wisten te ontsnappen.

Het is bijna niet voor te stellen, de treurige omstandigheden waaronder deze mensen moesten leven. Niemand die er echt iets aan deed. Men geloofde dat deze sloebers door hun geboorte al een minder slag mensen was, een gedegenereerde soort. Men geloofde dat zij er zelf voor kozen om dit armetierige leven te leiden en, het ergst van alles, dat God de armen had voorbestemd voor dit vreselijke lot en dat zij, de rijken, niet op de stoel van de Almachtige mochten gaan zitten om daar verandering in te brengen. De standen waren van God gegeven.


Ik ben er heel veel jaren geleden een keer geweest, in het museum daar, en herinner mij slechts de rechthoekige metalen kooien waarin de mensen sliepen. Zo groot als een bed met nog een paar stappen ruimte om je aan- en uit te kleden. Het leek mij 'bij de beesten af', maar in het boek lees ik dat de kooien door de mensen zelf als een verbetering werd ervaren. Daarvoor sliepen zij, dicht naast elkaar, in hangmatten die overdag werden opgehesen om meer ruimte te krijgen. Die kooi gaf hen tenminste nog enig gevoel van privacy.

'Het Pauperparadijs' is een geweldig boek, dat ik iedereen aan kan raden te lezen.

(Foto slaapkooien: Gevangenismuseum Veenhuizen.)

Hard werken.

Het was voor mij vandaag geen rustdag; integendeel, ik heb keihard gewerkt. Maar weer eens een nieuw item toegevoegd aan mijn toverlantaarnsite. Een pagina over de Amerikaanse Pettibone Manufacturing Company. Dit bedrijf fabriceerde aan het eind van de 19e eeuw een aantal prachtige, opvallende toverlantaarns, zoals deze:


Zijn bijnaam is de 'Peacock', de Pauw, en je kunt zelf wel bedenken waarom.

Daar ben je dan maar zo een hele werkdag mee bezig. Nauwelijks tijd voor een boterham tussen de middag en koffie en thee terwijl je doorwerkt. Foto's uitzoeken, bewerken, gegevens opzoeken, teksten schrijven, woordenboek raadplegen, opmaak bedenken, html-pagina van maken, nog iets veranderen, wat verbeteren..... vele uren werk dus. Zo hard heb ik vroeger bij mijn baas nooit gewerkt. Het is, denk ik, ook niet voor niets dat mensen die reageren op mijn site het meestal hebben over 'jullie' site. Ze kunnen zich kennelijk niet voorstellen dat alles gedaan wordt door slechts één persoon. Dat ìs ook eigenlijk niet te doen. Ik ben dan ook op zoek naar een heel knappe en ook nog heel knappe secretaresse die mij daarbij kan helpen.

De Engelse versie is nu zo goed als klaar. Daar begin ik altijd mee. Vroeger maakte ik eerst de Nederlandse, maar dan zag ik zo tegen het vertalen op, dat het weleens een tijdje bleef liggen. Vandaar nu dus andersom. Wanneer de Engelse teksten klaar zijn heb je immers toch de Nederlandse al in je hoofd en is het neerschrijven daarvan een 'piece of cake'.

Meestal moet alles na een paar dagen nog even wat bijgepoetst worden, hier en daar. Dat is vaak zo met teksten. Maar het item staat nu op de site. Of al dat werk er ook aan af te zien is? Kijk maar eens op www.luikerwaal.com/merk_pettibone_uk.htm.

5 december.

Vandaag is de dag, zoals je wel weet,
dat een ieder zich plots'ling gedraagt als poëet.
Gewoon maar iets schrijven kan echt dus niet meer.
Ik doe het in dichtvorm nu, voor deze keer.

Vandaag is de dag, dat men rijmt en dicht
zonder dat iemand zijn hempie oplicht.
Vandaar dat ook ik nu de woorden maar lijm
tot een hoop flauwekul, maar dan wel op rijm.

Ik weet dat de Sint weer heel lang moest denken
wat of hij mij dit jaar nu toch zou schenken.
Het is mij inmiddels een paar keer verteld.
Vervelend voor hem, maar wat echt geldt

is dat de dichter zijn best heeft gedaan
om mij te verrassen. Ik zie hoe de maan
schijnt door de bomen en voel mij heel fijn
en smul van de mierzoete marsepein.

Zoals dat behoort sluit ik af, zo je ziet,
met de vriend'lijke groeten van

                                                Sint en Piet.

Sint of Santa.

Er is al jarenlang een strijd gaande tussen de kindervriend Sint Nicolaas en zijn verre neef de Kerstman. Even leek het er op dat de Sint het zou gaan verliezen. Pedagogen vreesden dat kinderen, nadat zij ontdekt hadden dat de goedheiligman een verzinsel was, niet meer zouden weten wat ze nu wel en niet moesten geloven. Anti-racisten vonden dat de Zwarte Pieten niet meer konden vanwege hun huidskleur, maatschappelijk werkers haalden de roe uit de uitrusting van Pieterbaas omdat die deed denken aan mishandeling en op last van de psychologen verdween ook de reis naar Spanje voor stoute kindertjes uit het pakket omdat de kinderzieltjes daarvan trauma's en complexjes zouden kunnen oplopen. Die reis gaat nu naar brave huisvaders- en moeders, want de tijd dat er alleen kleine pakjes en surprises cadeau werden gegeven met Sinterklaas ligt ook achter ons. Maar hoe dan ook, de Sint heeft het allemaal overleefd!

De pafferige, te pas en te onpas 'Ho ho ho' om zich heen roepende creatie van Coca-Cola, Santa Claus, wint wel terrein. Vroeger wachtte hij nog netjes tot Sinterklaas was vertrokken. Op 6 december werden alle etalages en inrichting van winkels razendsnel veranderd. Chocoladeletters werden vervangen door kerstkransen, de pepernoten door pieken en ballen. Nu liggen de etalages begin oktober al vol met kerstspullen. Ieder spoedt zich al ver voor Sinterklaas naar de tuincentra om de voorraad kerstprullaria te verversen en aan te vullen.

Tot vreugde en tevredenheid van de commercie vieren steeds meer mensen nu beide feesten, allebei compleet met steeds groter en duurder wordende cadeaus. Sint of Santa, de echte winnaar is toch de lachende derde, de middenstand, want net als Moederdag, Valentijn, Pasen en noem maar op.... het zijn toch vooral feesten geworden voor de middenstand. En dat is toch wel een beetje jammer.

Eerst Sint, dan Santa.

Terwijl de goede Sint nog langs moet komen, ben ik al helemaal in de kerstsfeer. Dat komt omdat ik de hele dag bezig ben geweest met mijn toverlantaarnsite, in het bijzonder met het uitbreiden van een item over Kerstmis met een flink aantal nieuwe lantaarnplaten. Daar zitten zulke mooie bij, zoals deze, waarop te zien is hoe Santa Claus de kousen van de slapende kinderen vult met lekkernijen. (www.luikerwaal.com/kerstmis_nl.htm)


Ik heb ook de Engelstalige welkomspagina al voorzien van een kerst- en nieuwjaarswens. De Nederlandse bezoekers krijgen die pas na 5 december te zien. Sorry Santa, je moet hier toch echt nog even op je beurt wachten.

Een rijk gevoel (1)

Een kistje mandarijnen in de kamer, waar je zomaar de hele dag door uit kunt graaien.

Geachte heer/mevrouw,

Ik ben op het gebied van het tutoyeren erg gemakkelijk. In een persoonlijke situatie vind ik het al snel onprettig met 'u' aangesproken te worden en ik ben er dan ook meestal heel snel bij om voor te stellen: zeg maar 'jij'. Er is echter één situatie waarin ik er prijs op stel met enig respect benaderd te worden en dat is in een verkoper-klant verhouding. Juist daar gaat het heel vaak mis.

Het is geloof ik allemaal ooit begonnen met Ikea en Veronica en daarna nam het een snelle vlucht. Klanten werden door bedrijven en andere instellingen in advertenties en folders steeds meer schaamteloos met 'je' en 'jij' aangesproken. Wanneer ik de advertenties in een willekeurig tijdschrift turf, dan word ik in ca 70% van de advertenties aangesproken met 'je'. Ook in de winkels wordt je meestal benaderd of je nog met de verkoper in de klas hebt gezeten. Voor iemand die opgegroeid is met het idee dat de klant Koning was, geen prettige ervaring.

Ik kreeg zojuist een brief van BonBonBloc. De aanhef is zoals zij hoort: 'Geachte heer/mevrouw', maar dan gaat het al na twee woorden de verkeerde kant op: 'Onlangs heb je....' In de brief, die uit slechts zes regels bestaat, wordt vervolgens tien keer 'je' of 'jou' gebruikt daar waar het 'u' zou moeten zijn. 'Hallo,' denk ik dan, 'laat dan ook dat 'geachte heer' maar weg en begin uw brief maar gewoon met iets als 'Hé maatje.....'