Daarnet had je mij nog stevig in je knuistjes. Voordat ik besefte wat er gebeurde lag ik op de harde, koude grond. Kwam het doordat je moeder een onhandige beweging maakte toen zij haar fiets door dat smalle poortje moest laveren? Jij pakte haar geschrokken van achteren stevig bij haar jas en verloor daardoor de greep op mij. Ik glipte uit je hand en viel op de grond. Ik gaf nog een gil, van de schrik. Jij hoorde hem wel, maar jouw moeder niet.
Gelukkig kwam er een mevrouw die mij zag liggen, half tussen de struiken gerold. Zij zette mij bovenop deze paal, zodat je moeder mij wel mòèt zien wanneer zij mij bij thuiskomst mist en de weg terug fietst om mij te gaan zoeken. Dat zal ze zeker doen, want ze weet dat jij vannacht niet zult kunnen slapen wanneer ik niet naast je lig. Ze is nu vast al onderweg. Maak je maar niet ongerust hoor, straks ben ik weer fijn bij je.
