Zoals alle kruideniers tegenwoordig geeft ook AH weer een prulletje bij de boodschappen cadeau. Dit keer zijn het kleine Sneeuwwitje-figuurtjes. De verleiding van allerlei eerdere weggevertjes, Suske en Wiske-poppetjes, Smurfen, Aladin poppenkastpoppen, voetbalpuzzelstukjes en nog veel meer, heb ik zonder enige moeite kunnen weerstaan, maar dit keer ga ik helemaal voor de bijl.
In 1937 kwam Walt Disney met zijn eerste lange, avondvullende tekenfilm ‘Snowwhite and the Seven Dwarfs’ (Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen), gebaseerd op het sprookje van de gebroeders Grimm. Zoals iedereen ondertussen weet, werd het de eerste van een lange reeks succesvolle tekenfilms, maar zij werd, naar mijn idee, toch nooit overtroffen.
Ik heb de video ervan inmiddels al helemaal stukgedraaid en ga nu de dvd kopen. Iedere keer geniet ik er weer van alsof het de eerste keer is dat ik de film zie. Ik heb mijn hart verloren aan Sneeuwwitje en, misschien meer nog, aan de Zeven Dwergen met hun ontroerende, vrolijkstemmende, lachwekkende, interessante, nurkse, weerzinwekkende, bijzondere, maar in ieder geval ook heel herkenbare karaktertjes.
Ik moet en zal ze allemaal hebben, ook al weet ik dat ik ze straks op de Koninginnerommelmarkt voor een paar centen kan kopen. Dopey, Grumpy, Doc, Sneezy, Sleepy, Happy en Bashful en natuurlijk Sneeuwwitje. En daarna nog de jager, koningin, heks.... allemaal. Begeerte heeft mij aangeraakt. AH heeft een goeie aan mij, de komende weken.
