Hoe het is om als alleenstaande ziek te zijn heb ik kort geleden mogen ervaren. Ik stond op, voelde me al een beetje roerig, maar nam toch nog gewoon mijn ontbijt tot mij. Even later voelde ik mij zieker dan ik mij ooit gevoeld had. Echt beroerd! Misselijk, duizelig, pijn in mijn gehele lichaam. Alles wat ik gegeten had kwam er spontaan weer uit. De wc zag er in korte tijd uit als die van een slecht verzorgde camping. Wanneer ik even zat, lag of stond, hield ik het al niet meer uit en moest wat gaan lopen. Een paar passen maar en dan probeerde ik het maar weer met zitten.
Ja, en dan sta je er dus helemaal alleen voor. Geen mens om je heen die bezorgd vraagt of het al wat beter met je gaat, even een doekje over de wc haalt of een kopje slappe thee met een beschuitje voor je klaar maakt. Op dat moment ben je je eigen vader, moeder, echtgenoot en CliniClown. (De grap van die clown heb ik gepikt van een nichtje dat regelmatig op het podium staat met haar cabaretvoorstellingen. (Ik moet dit wel melden, want zij leest deze weblog ook.) In ruil daarvoor mag zij één grap van mij uitzoeken en pikken.)
Gelukkig klaarde het tegen het einde van de dag weer helemaal op en was ik hersteld. Waarschijnlijk alleen maar iets verkeerds gegeten. Maar toch.... op zo'n moment voel je wel even hoe het is om als alleenstaande ziek te zijn. Niet leuk!
