Als computerexpert sta ik in hoog aanzien bij mijn familie, vrienden en kennissen. Wanneer er ook maar iets verkeerd gaat met hun computer bellen ze mij en in vrijwel alle gevallen weet ik het apparaat zover te krijgen dat het weer doet wat het doen moet. Knap? Jawel. Maar alles is betrekkelijk.
Zelfs het zetten van een kopje koffie met zo’n handig Senseo-apparaat gaat bij mij nog vele keren mis. Het komt regelmatig voor dat het hete water er van alle kanten uitspuit omdat ik vergeten ben de oude filter te verwijderen, of dat de koffie nergens naar smaakt omdat ik het al gebruikte pad niet vervangen heb.
Vroeger had ik een digitaal horloge dat zeer nauwkeurig liep, maar toch tweemaal per jaar moest worden bijgesteld vanwege de zomer- en de wintertijd. Er zat een gebruiksaanwijzing bij in piepkleine lettertjes in een taal die wel iets van het Nederlands had, maar kennelijk vertaald was door een Japanner die ooit eens tijdens een bliksembezoek aan Amsterdam zich wat Nederlandse woordjes had eigen gemaakt. Je moest dan knop A ingedrukt houden terwijl je drie keer op knop C moest drukken en daarna C moest loslaten nadat je B had ingedrukt…… zoiets dus en nou ja…. het lukte mij niet, dus nam ik het maar voor lief dat ik een half jaar lang steeds een uur van de aangegeven tijd moest aftrekken. Nu heb ik gelukkig weer een analoog horloge met wijzers en het verzetten van de tijd is zo eenvoudig dat zelfs ik het kan.
Een volautomatische thermostaat geeft soortgelijke problemen. Voor het invoeren van een weekprogramma is een hele serie handelingen nodig en wanneer ik halverwege ben en een beetje in de gebruiksaanwijzing moet zoeken waar ik ook alweer gebleven was, besluit dat kreng dat hij te lang op invoer heeft moeten wachten en laat mij gewoon weer helemaal opnieuw beginnen. Ik heb het uiteindelijk maar opgegeven en sta nu maar weer gewoon iedere ochtend een half uur eerder op dan ik zou moeten doen, klik het apparaat met de hand een aantal graden omhoog en kruip weer onder de dekens waar ik ga liggen wachten tot de kamer op temperatuur is.
Mijn magnetron is een wonderapparaat waarmee vrijwel alle gerechten moeiteloos zijn te bereiden. Zeggen ze. Ik weet nu inmiddels dat ik voor het ontdooien en consumptieklaar maken van een pizza vijf keer op de programmaknop moet drukken en dan vier keer op de gewichtknop. Als het tenminste een pizza van 400 gram is. Dan op de startknop drukken en dat is het. Maar de grill, heteluchtoven en nog meer faciliteiten blijven waarschijnlijk altijd voor mij ontoegankelijk.
Mijn fietsverlichting is al twee jaar niet in orde. De lamp voorop is namelijk niet zo'n gewone, ouderwetse, degelijke koplamp, aangesloten op een dynamo, maar een geavanceerd apparaat met verschillend gekleurde waarschuwingsledjes die op onvoorspelbare momenten beginnen te branden of te knipperen. Waarschijnlijk moet er dan een accu worden opgeladen of zo, maar ik ben er nog niet achter hoe. Dus maak ik mijn avondlijke fietstochten maar met een zaklantaarn in mijn hand.
Soms word ik er wanhopig van, maar gelukkig gaat er dan meestal wel weer ergens in mijn kennissenkring een computer raar doen en krijg ik de kans mijn ego weer wat op te vijzelen. ‘Wat ben jij toch handig……’ zeggen ze dan na afloop. ‘Ja ja……’ denk ik dan en stap weer op mijn fiets met een zaklantaarn in mijn hand, op weg naar mijn huis waar de Senseo weer enthousiast kokend water begint rond te sproeien wanneer ik een bakkie troost probeer te zetten en waar ik wat later in bed kruip, vergetend de thermostaat met de hand een aantal graden lager te zetten, waardoor ik de volgende ochtend dus voor niets een half uur te vroeg uit mijn bed kom.
(Deze tekst verscheen eerder als column in de PHCC-Nieuwsbrief)
