29 Syracuse Street.

Hoe oud zal ik geweest zijn? Een jaar of zes, zeven? Mijn ouders waren een keer op bezoek geweest bij een oom van me en ze waren teruggekomen met het verhaal dat die oom een apparaat had waarmee hij hun stem had kunnen vastleggen op een metalen draad. Een wire recorder heette zo'n ding. Het geluid van hun stemmen kon daarna, wonder boven wonder, ook weer worden weergegeven. Ik wist meteen dat ik -ooit - ook zo'n ding zou gaan kopen.

Pas een jaar of tien later kon ik mijn droom realiseren. De wire recorder was inmiddels een tape recorder geworden omdat het geluid nu werd opgenomen op een dunne, van een laagje metaaloxide voorziene, plastic band. In die tijd was zo'n apparaat een vrijwel onbetaalbare luxe en mijn ouders vonden, zeer terecht, dat ik daar dan maar zelf voor moest gaan werken. Het hele jaar door een krantenwijk en in de vakantie hard werken bij de Zuid Hollandse Loonbedrijven. Het werk dat we daar moesten doen was eentonig en saai. Eindeloos terugkerend handwerk, zoals het aan elkaar plakken van twee pakken Sunil, omdat die op die manier, als twee-voor-de-prijs-van-een in de aanbieding zouden komen.

Er was ook een periode dat we plastic bakjes moesten vullen met bloembollen. Die waren bestemd voor de export en gingen naar Amerika. Ik stopte op een dag een klein briefje tussen de bollen in het bakje, met daarop mijn naam en adres. 'Please write me and I'll write you back.' stond er op. Ik schatte de kans dat ik ooit iets zou horen op vrijwel nihiel, maar toch werd ik enige tijd later verrast met een leuke brief van een allerliefst meisje uit New York. Karen Richards heette ze. Er zat ook een foto bij.

Best een knappe meid! Ik weet nog steeds heel precies haar naam en adres. We hebben lange tijd met elkaar gecorrespondeerd, maar uiteindelijk is dat natuurlijk toch een keer gestopt. Ik heb er wel eens aan gedacht om nu nog, na zo'n 50 jaar, te proberen haar terug te vinden. Het lijkt me heel leuk te vernemen hoe het met haar gegaan is. De kans haar te vinden is echter natuurlijk zo goed als nul. Bij vrouwen speelt ook nog het probleem dat ze meestal getrouwd zijn en een andere naam hebben aangenomen. Karen Richards kan nu wel Karen Johnson heten bijvoorbeeld en zoek haar dan maar eens op. Ze woont ook vast niet meer in de Syracuse Street en tenslotte.... ze kan wel al lang dood en begraven zijn. Ik ga maar niet zoeken. Haar foto bewaar ik nog steeds in een oud fotoalbum van me en verder blijft ze gewoon een heel leuke, dierbare herinnering.