Nog even......

Daarnet had je mij nog stevig in je knuistjes. Voordat ik besefte wat er gebeurde lag ik op de harde, koude grond. Kwam het doordat je moeder een onhandige beweging maakte toen zij haar fiets door dat smalle poortje moest laveren? Jij pakte haar geschrokken van achteren stevig bij haar jas en verloor daardoor de greep op mij. Ik glipte uit je hand en viel op de grond. Ik gaf nog een gil, van de schrik. Jij hoorde hem wel, maar jouw moeder niet.

Gelukkig kwam er een mevrouw die mij zag liggen, half tussen de struiken gerold. Zij zette mij bovenop deze paal, zodat je moeder mij wel mòèt zien wanneer zij mij bij thuiskomst mist en de weg terug fietst om mij te gaan zoeken. Dat zal ze zeker doen, want ze weet dat jij vannacht niet zult kunnen slapen wanneer ik niet naast je lig. Ze is nu vast al onderweg. Maak je maar niet ongerust hoor, straks ben ik weer fijn bij je.

Als de bladeren vallen.... (1)

Het is weer zover. Nu de bladeren weer van de bomen vallen, worden ze weer in grote getale tevoorschijn gehaald, de bladblazers.

Het begon met de gemeentelijke groenverzorgers die waarschijnlijk op initiatief van hun vakbond de bezem aan de wilgen hingen en met zo'n vele decibellen aan lawaai producerende machine aan de slag gingen. Natuurlijk komt er weer een tijd dat diezelfde vakbonden vinden dat het toch eigenlijk niet kan... dat gesjouw met die zware apparaten en de kans een ernstige gehoorbeschadiging op te lopen wanneer de drager ervan eens een keer vergeet zo'n onelegante 'koptelefoon' op te zetten wanneer hij bezig is. Bezems en bladharken keren weer terug in de parken, plantsoenen en straten!

Dank zij de Gamma en de Praxis heeft nu vrijwel iedereen die een tuin heeft van meer dan twee bij twee meter zo'n apparaat in het schuurtje staan. Zodra de eerste blaadjes beginnen te vallen, worden zij met behulp van dat onding op een hoopje geblazen, hetgeen straten ver luid en duidelijk te horen is. Gelukkig duurt het feest maar een paar weken, dan zijn de bomen kaal en verdwijnt de bladblazer weer uit het beeld. Opgeborgen in de schuur, tussen de andere Black and Deckers die het leven in de tuin zo gemakkelijk, maar soms ook zo lawaaierig maken.

Een kastje van 10 x 20 cm.

Hoewel ik open sta voor spiritualiteit, hoewel ik niet erg materialistisch ben ingesteld, hoewel ik weet dat gezondheid veel belangrijker is dan geld en bezit, zijn er toch wel een aantal materiele zaken die mij een geluksgevoel kunnen bezorgen. Ik schreef al over mijn kleine Acer computertje, mijn snoepie, waar ik nog steeds ontzettend veel plezier aan beleef. Er is nog een speeltje waarvan ik nog geen seconde spijt heb gehad dat ik het aangeschaft heb: mijn internetradio.

Het is maar een klein kastje, van zo'n tien bij twintig centimeter, maar het brengt de hele wereld in mijn huiskamer. Voornamelijk op muzikaal gebied. Door gebruik te maken van het internet kan ik hiermee zo'n 11.000 radiozenders beluisteren. Zenders die grotendeels niet via kabel of ether te beluisteren zijn. Zenders die meestal gespecialiseerd zijn in een bepaald genre, klassiek, jazz, populair, country, gospel, hip hop, oude hits van vroeger, en noem maar op. Natuurlijk beluister ik ze lang niet alle 11.000, een Turkse nieuwszender bijvoorbeeld hoef ik niet te horen, maar ik heb toch een paar dozijn zenders als favorieten gedestilleerd. Het fijne is dat je, wanneer je bijvoorbeeld opera wilt beluisteren, zeker weet dat op een bepaalde zender operamuziek wordt uitgezonden, altijd, vierentwintig uur per dag. Je bent niet meer afhankelijk van wat de publieke zenders je, nogal te hooi en te gras, aanbieden.

Als ik dan, alleen in de kamer, wat gedempt licht, lekker onderuit gezakt op de bank met een glaasje wijn en/of boek er bij naar mijn internetradio ligzit te luisteren wordt ik vervuld van een diep en intens geluksgevoel. Het geluk zit vaak in kleine dingen. Soms in een kastje van tien bij twintig centimeter.

Leven.

Soms denk ik wel eens: was het leven maar als een computer.

In veel computerprogramma’s zit zo’n handige ‘undo’-functie. Wanneer je bijvoorbeeld een foto aan het bewerken bent in een programma als Paint Shop, kun je altijd, wanneer je een stapje te ver bent gegaan, wanneer je een foutje hebt gemaakt, weer teruggaan naar de situatie daarvoor. Eén stap als je wilt, maar ook drie of twaalf of meer nog stappen. Je gaat gewoon terug naar het plaatje dat nog goed was en van daaruit sla je een andere weg in, waardoor het eindresultaat er heel anders en, dat is in ieder geval de bedoeling, er veel beter uit zal gaan zien.

Wat zou het gemakkelijk zijn wanneer je in het dagelijks leven ook een aantal stappen terug kon doen. Je zou dan bijvoorbeeld terug kunnen gaan tot vlak voor het moment waarop je tegen de verkeerde persoon ‘ja’ hebt gezegd, of misschien juist ‘nee’, en van daaruit een nieuw leven gaan bewandelen. Je kunt tot voor de dag van een sollicitatie terug gaan en daardoor verschoond blijven van een vervelende saaie baan met nare collega’s. Gewoon eens kijken of het met een andere baan beter zou gaan en als het tegenvalt, ach, je kunt toch altijd weer terug. Je kunt terug van een verkeerde aankoop, van gesloten vriendschappen, de aanschaf van een huisdier, van…… nou ja, eigenlijk dus van alles. Maar ook voor minder belangrijke zaken is het wel handig. Je zou kunnen voorkomen dat je net nog zo pijnlijk je hoofd stootte aan het deurtje van een keukenkastje door het alsnog even te sluiten.

Er is ook altijd een Delete-knop aanwezig op een computer. Je kunt er voor kiezen het bestand dat je wilt wissen op te bergen in de Prullenbak, maar je kunt het ook definitief verwijderen. Zou ook wel handig zijn als je vervelende herinneringen of ervaringen uit je geheugen wilt wissen. Volledig of in je prullenbak voor het geval dat je ze toch nog ooit eens nodig blijkt te hebben. Opgeruimd staat netjes en het kan je een hoop slapeloze nachten schelen.

De computer vraagt ook steeds wanneer je op het punt staat een belangrijke daad te verrichten of juist af te breken: Weet u het zeker? Vaak is dit bij het irritante af, maar soms ook behoedt het je voor een onomkeerbare, dramatische vergissing. Ook wel handig in het dagelijks leven, die kleine waarschuwing, die paar seconden extra bedenktijd.

De computer werkt alleen met enen en nullen. Lekker eenvoudig toch? In het dagelijks leven is nooit iets alleen 1 of 0, alleen maar goed of alleen maar slecht, alleen maar zwart of alleen maar wit. Er zit altijd een heel groot grijsgebied tussenin en dat maakt het vaak zo moeilijk keuzes te maken. Dat maakt het leven vaak zo vreselijk ingewikkeld.

Maar toch…… Van je fouten kun je leren. Soms, vaak na jaren, blijkt een slechte ervaring in je leven achteraf nog helemaal zo slecht niet te zijn geweest. Mensen die alleen in zwart en wit kunnen denken zijn doorgaans niet leuk en soms zelfs gevaarlijk. Je huisje-boompje-beestje leven is soms wel wat saai, maar ook vertrouwd en rustgevend. Soms heb je de herinneringen aan slechte tijden nodig om te beseffen hoe goed je het nù hebt. Een computer kent geen gevoel, geen liefde, geen verdriet maar ook geen vreugde, heeft geen geweten, allemaal dingen die het leven soms knap ingewikkeld kunnen maken, maar ook heel boeiend.

Nee, laat het leven maar zoals het is, soms fantastisch, soms erg moeilijk, meestal iets er tussenin, maar het is wel leven dat je doet en dat kan een computer niet zeggen.

(Deze tekst verscheen eerder als column in de PHCC-Nieuwsbrief)

Verslaving.

Orchidee (1)

De vensterbank aan de voorkant is gevuld met een rij prachtige orchideeën. Een van mijn lievelingspanten met schitterende, kleurrijke bloemen. Meestal bloeien ze uitbundig en hangen er grote, zware trossen bloemen aan de grillig gevormde stengels. Vaak vragen mensen mij: wat doe je er aan om ze zo mooi te houden? Nou, gewoon.... helemaal niks. Alleen één keer per week een beetje water geven, een enkele keer vermengd met wat speciale Pokon en verder met rust laten. Soms vallen de bloemen af en is zo'n stengel een lange tijd helemaal kaal en dan opeens zijn er weer knoppen en nog wat later biedt zij weer een fraaie bloemenpracht. Soms ziet alles er zo triest uit dat je de neiging krijgt de plant maar in de kliko te gooien, maar de ervaring heeft mij geleerd dat je dan gewoon een heleboel geduld moet hebben en dat zij vroeg of laat toch weer tot leven komt.

Een paar maanden geleden zag ik een klein groen puntje tevoorschijn komen uit zo'n doodgewaande plant. Dat puntje groeide uit tot iets wat wel eens een nieuwe stengel zou kunnen worden.


Inmiddels is het al een echte stengel. Al drie kootjes hoog. Uit de knop bovenin komt nog geen tros bloemen, maar nog steeds meer stengel. Hoe lang gaat dat door? Wanneer vindt de stengel zichzelf groot genoeg en besluit maar eens tot bloeien over te gaan? Ik heb geen idee, maar leuk en spannend is het wel.

Gedichtje voor Ans (2)

ik kom je zo vaak tegen nog,
op straat, in winkels, in het bos.
grijzende haren, kort geknipt, een bril,
een vrouw van drieënzestig, maar veel jonger om te zien.
en meestal ben je op de fiets.
je draagt dat rode jack.

maar als ik dichterbij je kom
zie ik dat ik
ook deze keer
mij lelijk heb vergist.

Whistle while you work.

Vanmorgen ben ik naar AH geweest en heb daar flink wat artikelen gekocht die ik niet echt nodig heb. Met het pak met 32 rollen toiletpapier kan ik nog heeeeeel lang voort, temeer daar ik al twee pakken met 24 stuks heb liggen. Die chocoladerepen zijn niet goed voor mijn buikje en de mandarijnen zijn elders goedkoper. Waarom zulk een onverstandig koopgedrag?

Zoals alle kruideniers tegenwoordig geeft ook AH weer een prulletje bij de boodschappen cadeau. Dit keer zijn het kleine Sneeuwwitje-figuurtjes. De verleiding van allerlei eerdere weggevertjes, Suske en Wiske-poppetjes, Smurfen, Aladin poppenkastpoppen, voetbalpuzzelstukjes en nog veel meer, heb ik zonder enige moeite kunnen weerstaan, maar dit keer ga ik helemaal voor de bijl.

In 1937 kwam Walt Disney met zijn eerste lange, avondvullende tekenfilm ‘Snowwhite and the Seven Dwarfs’ (Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen), gebaseerd op het sprookje van de gebroeders Grimm. Zoals iedereen ondertussen weet, werd het de eerste van een lange reeks succesvolle tekenfilms, maar zij werd, naar mijn idee, toch nooit overtroffen.



Ik heb de video ervan inmiddels al helemaal stukgedraaid en ga nu de dvd kopen. Iedere keer geniet ik er weer van alsof het de eerste keer is dat ik de film zie. Ik heb mijn hart verloren aan Sneeuwwitje en, misschien meer nog, aan de Zeven Dwergen met hun ontroerende, vrolijkstemmende, lachwekkende, interessante, nurkse, weerzinwekkende, bijzondere, maar in ieder geval ook heel herkenbare karaktertjes.


Ik moet en zal ze allemaal hebben, ook al weet ik dat ik ze straks op de Koninginnerommelmarkt voor een paar centen kan kopen. Dopey, Grumpy, Doc, Sneezy, Sleepy, Happy en Bashful en natuurlijk Sneeuwwitje. En daarna nog de jager, koningin, heks.... allemaal. Begeerte heeft mij aangeraakt. AH heeft een goeie aan mij, de komende weken.

Biodanza (2)

Ik zag veel ogen daar die avond
soms vochtig glanzend, vol met zachte tederheid
soms twinklend, door de kleine lampjes die daarachter brandden
soms ogen vol met passie, hartstocht, vol verlangen, pak me dan.

Ik zag daar ogen met de warmte van een knisprend houtvuur
ogen die vroegen, ogen die gaven, ach, wat is het verschil?
ogen waar 't plezier in sterretjes vanaf sprong.
ogen gevuld ook met een stil verdriet.

Dat was, ik was dus, wat mijn ogen daar toen zagen,
want ogen zijn niet slechts een spiegel van de ziel.
ik was het zelf, weerspiegeld in die ogen.
ik zag die avond in die ander ook mezelf.

Biodanza (1)

Ik heb een hekel aan dansen en ik ben stapelgek op dansen. Dat klinkt heel tegenstrijdig, dus dat moet ik dan maar even uitleggen. Eerst die hekel. Al mijn pogingen in het verleden om mij zwierig en elegant over de dansvloer te bewegen, strandden op het feit dat ik geen serie pasjes uit het hoofd kan leren. Het komt er, met enige overdrijving, op neer dat ik na iedere beweging na moest denken over wat toch ook al weer de volgende was, en op die manier wordt het dansen nooit een vloeiende beweging en nooit echt leuk. Het quick-quick-slow kreeg ik dus nimmer onder de knie. Een ernstige handicap, want voor meisjes was er in die tijd niets leukers als zich in de armen van een jonge man in het dansgewoel te storten. Kon je niet aan die wens voldoen dan had je al meteen een flinke achterstand. Gelukkig kwam er de Twist. Daarin kon je maar wat aanrommelen en was het al gauw goed. Ook bij het zogenaamde 'schuifelen' aan het einde van de avond maakte het niet zo veel uit hoe je je bewoog, zolang je maar niet op de tenen van je partner ging staan, en zo kon ik toch nog een beetje meedoen en ben ik uiteindelijk toch nog aan de vrouw gekomen.

Anderszijds vind ik het heerlijk om te bewegen op de muziek. Ik kan mij daar helemaal in inleven en in uitleven. Lekker uit mijn dak gaan. Dat kan bij Biodanza. Maar Biodanza is meer. Biodanza is dansen in het leven. Je hart openstellen en je laten leiden door je emoties. Je vindt nieuwe manieren om te communiceren, krijgt meer zelfvertrouwen en bent beter in staat om liefdevolle relaties te onderhouden.

Biodanza is opnieuw verliefd worden op het leven en weer zijn wie je in essentie bent.

Ik zal hier niet uitgebreid gaan uitleggen wat Biodanza is. Met wat geGoogle is daar wel achter te komen. Een goede, informatieve site is www.biodanza-hilversum.nl.

Maar uiteindelijk is het toch niet mogelijk het allemaal precies in woorden te vatten. Biodanza moet je ervaren; biodanza moet je doen!

Blote billetjes in het gras.

Vandaag heb ik voor het eerst van mijn leven 'Blote billetjes in het gras' gegeten. Eerst zelf klaargemaakt, natuurlijk, want er is niemand die dat voor mij doet. In dit gerecht, waar ik overigens nog nooit van gehoord had, spelen witte bonen (de blote billetjes) en tot smalle reepjes gemalen snijbonen (het gras) de hoofdrol.


Ik kookte vier grote, in blokjes gesneden aardappelen samen met zo'n 250 gram gesneden snijbonen in een kwartier gaar. Wat melk en boter erbij en met de stamper tot een smeuïge puree gestampt. Daarna de witte bonen (uit een potje van Hak en eerst even laten uitlekken) voorzichtig er door heen geroerd. Eigenlijk moet er dan nog een rookworst bij, maar als vegetariër heb ik reepjes Quorn-filet ter vervanging genomen. Reepjes door de stamppot roeren, op smaak maken met peper en zout en als het op het bord ligt een flinke klodder mosterd er bij. Smullen maar!

Een glimp van herkenning.

Nog steeds ben ik erg blij met de plek die wij uitgekozen hebben voor de verstrooiing van de as van Ans. Die plek is eigenlijk zo vanzelfsprekend dat het vreemd is dat ik er niet meteen op gekomen ben. Wij hebben samen zo vaak de paaltjesroute daar gelopen en daar iedere keer zo van genoten. Wij hebben zo dikwijls samen op de berg gestaan, uitkijkend over de omgeving, even verheven boven het gewone doen van daar beneden. Genietend van het weidse uitzicht boven de toppen van de bomen, van de wolken en luchten, de herkenning van gebouwen, van de wind, de zon, de regen. Het kan zo vreemd gaan. Wie had toen ooit kunnen bedenken dat dit slechts een korte tijd later de plek zou worden waar wij, haar man en kinderen, haar laatste stoffelijke overblijfselen zouden achterlaten?

Ik loop de route nog steeds graag en regelmatig. Omdat ik haar net in een uur kan lopen; precies voldoende om aan de dosis lichaamsbeweging te komen die ik mijzelf per dag heb opgelegd. Ook omdat de route zo ontzettend mooi en afwisselend is dat ik er iedere keer weer van geniet alsof het de eerste keer is. Maar meer natuurlijk omdat ik nu, daar tussen de bomen en velden, zo gemakkelijk en ongedwongen even bij Ans langs kan gaan.

Toen ik een paar weken geleden weer de berg beklom, kwam mij een nog vrij jonge man tegemoet die langzaam de treden afdaalde. Er was meteen een herkenning, niet van zijn gezicht, maar van de uitdrukking op zijn gezicht. Het stond zo intens droevig dat ik direct moest denken: volgens mij heeft ook hij hier, op deze plek, nog niet zo lang geleden, de as van een geliefde uitgestrooid. Ook hij is hier zojuist nog even bij zijn vrouw of vriendin langs geweest.

Bovenop de berg zag ik dat in de zanderige aarde een groot hart was getekend, met een stok of zoiets. De aarde was nog zo vers en vochtig dat het duidelijk was dat de tekening slechts hooguit een paar minuten eerder was aangebracht. Toen wist ik zeker dat ik het juist had aangevoeld.

NS zegt sorry.

Gisteren op de terugreis kwam de trein met een vertraging van tien minuten op de eindbestemming aan. Dat is niet zo bijzonder; ik kan mij geen treinreis herinneren die zowel op de heen- als de terugreis volgens het spoorboekje verliep. Je bent al blij als het maar
om tien minuten gaat. Nieuw voor mij was wel dat de NS zich hiervoor, bij monde van de conducteur door de luidsprekers, verontschuldigde. Wordt de NS dan toch nog klantvriendelijk?

Zus(je).

Vandaag ben ik naar mijn zusje geweest. Zij is, geloof ik, niet zo blij met dat verkleinwoordje, maar wanneer je de jongste bent van het gezin, dan blijf je toch altijd een zusje, net zoals ik, als oudste van het gezin, altijd de grote broer zal blijven.

Het was eigenlijk maar goed dat ik eerst met haar de afspraak had gemaakt dat ik vandaag, op haar verjaardag, naar haar toe zou komen en daarna pas op het internet ben gaan opzoeken hoe erg de reis zou gaan worden, anders had ik mij misschien nog wel bedacht. Ik ben niet in het bezit van een auto en met het openbaar vervoer is het nog steeds droevig gesteld, vooral als je naar een dorpje moet dat ver van een station ligt. Een bezoek aan de Reisplanner maakte mij niet vrolijk. Drie of vier keer overstappen en een reistijd van een dikke twee en een half uur. En dan moet je natuurlijk nog terug ook. Met de auto ben je er in een uurtje.

Ik ben toch al geen reiziger. Een bezoek aan de plaatselijke supermarkt is mij, bij wijze van spreken, al te veel en te ver. En dan twee maal twee en een half uur...... Ik ben meer voor de teleporter. Gewoon in een capsule stappen, de gewenste locatie intikken en flitzzzzzz..... luttele secondes later sta je op de plek waar je wezen wilt. Ik ben dus eigenlijk gewoon te vroeg geboren.

Toen ik mijn zus(je) per e-mail van mijn bevindingen op de hoogte bracht, mailde ze terug dat ik een extra knuffel zou krijgen. Dat maakte het natuurlijk al een stuk aantrekkelijker.

Hoe dan ook, inmiddels weer terug van weggeweest, ben ik blij dat ik gegaan ben. Mailen is leuk, bellen ook, maar er gaat toch niets boven een echt bezoek. Gewoon gezellig kletsen, lachen, herinneringen ophalen, wat eten en dan natuurlijk die knuf. Dat is die vijf uur reizen ruimschoots waard.

Mijn Snoepie.

Het was een echte impuls-aankoop en van dergelijke aankopen heb je meestal binnen de kortst mogelijke tijd al weer spijt. Dit keer ging het anders.

Ik zag haar (dat het een vrouwtje was, was mij onmiddelijk duidelijk) staan in de vitrine en was op slag verliefd op haar. Ik wist meteen dat ik haar wilde hebben en hààr alleen. Niet een van haar zusjes en broertjes die naast haar stonden, met klinkende namen als Samsung, Toshiba en Packard Bell. Ik viel op haar slanke uiterlijk, het smaakvolle jasje dat zij droeg, haar lichtgekleurde huid die mij uitnodigde haar liefdevol te strelen.

Vanaf het moment dat ik voor de eerste keer de stekker in het stopcontact stak, ben ik blij en gelukkig met haar geweest. Ik noem haar vertederd 'mijn snoepie', of ik verklein haar eigenlijke naam 'Acer' tot 'mijn Acertje'. Haar entree heeft de plaats die de echte, de grote computer in mijn huishouden had, volledig verdrongen.

Mijn Acertje is er altijd wanneer ik haar nodig heb. Ze is altijd bij mij in de buurt in de confortabel verwarmde huiskamer en staat niet in een kille kamer apart. Ik hoef maar even het juiste knopje te beroeren en zij begint te stralen en doet alles voor mij wat ik maar wil. Geduldig wacht zij, wanneer ik een berichtje voor deze weblog schrijf, tot de volgende zin bij mij opborrelt. Haar altijd vriendelijke glimlach inspireert mij.

Mijn kersverse netbookje heeft een led-scherm van slechts 10,1", maar de kleine lettertjes zijn voor mij nog goed te lezen zonder bril. Haar ingebouwde WiFi, webcam en microfoon stellen mij in staat volop gebruik te maken van alle geneugten die Internet biedt. Ik kan stottervrij films bekijken, niet slechter dan anders Skypen, foto's bewerken en teksten schrijven zo veel ik maar wil. Ik zie meteen wanneer er e-mail is, kijk even snel wat er vanavond op tv is en als ik iets vergeten ben te kijken ga ik even naar uitzendinggemist, wanneer er in een advertentie wordt verwezen naar een www.adres, en dat komt steeds vaker voor, kan ik daar even heel snel gaan kijken. Even een kaartspelletje er tussendoor? Geen probleem. Kortom..... het is zo prettig en handig zo'n klein dingetje erbij te hebben. Ik wil haar voor geen goud meer missen.

Hartstikke ziek.

Hoe het is om als alleenstaande ziek te zijn heb ik kort geleden mogen ervaren. Ik stond op, voelde me al een beetje roerig, maar nam toch nog gewoon mijn ontbijt tot mij. Even later voelde ik mij zieker dan ik mij ooit gevoeld had. Echt beroerd! Misselijk, duizelig, pijn in mijn gehele lichaam. Alles wat ik gegeten had kwam er spontaan weer uit. De wc zag er in korte tijd uit als die van een slecht verzorgde camping. Wanneer ik even zat, lag of stond, hield ik het al niet meer uit en moest wat gaan lopen. Een paar passen maar en dan probeerde ik het maar weer met zitten.

Ja, en dan sta je er dus helemaal alleen voor. Geen mens om je heen die bezorgd vraagt of het al wat beter met je gaat, even een doekje over de wc haalt of een kopje slappe thee met een beschuitje voor je klaar maakt. Op dat moment ben je je eigen vader, moeder, echtgenoot en CliniClown. (De grap van die clown heb ik gepikt van een nichtje dat regelmatig op het podium staat met haar cabaretvoorstellingen. (Ik moet dit wel melden, want zij leest deze weblog ook.) In ruil daarvoor mag zij één grap van mij uitzoeken en pikken.)

Gelukkig klaarde het tegen het einde van de dag weer helemaal op en was ik hersteld. Waarschijnlijk alleen maar iets verkeerds gegeten. Maar toch.... op zo'n moment voel je wel even hoe het is om als alleenstaande ziek te zijn. Niet leuk!

Vergeven.

vergeven is
erkennen dat je
ondanks je goede bedoelingen
zelf ook kunt falen.
vergeven is
inzien dat we
allemaal ons best doen
en geen van allen
volmaakt zijn.
vergeven is
de ander zien
in zijn totaliteit
en niet slechts
als een stukje.

iemand vergeven
doe je voor jezelf
want niet vergeven
treft slechts je eigen leven.

Handig.

Als computerexpert sta ik in hoog aanzien bij mijn familie, vrienden en kennissen. Wanneer er ook maar iets verkeerd gaat met hun computer bellen ze mij en in vrijwel alle gevallen weet ik het apparaat zover te krijgen dat het weer doet wat het doen moet. Knap? Jawel. Maar alles is betrekkelijk.

Zelfs het zetten van een kopje koffie met zo’n handig Senseo-apparaat gaat bij mij nog vele keren mis. Het komt regelmatig voor dat het hete water er van alle kanten uitspuit omdat ik vergeten ben de oude filter te verwijderen, of dat de koffie nergens naar smaakt omdat ik het al gebruikte pad niet vervangen heb.

Vroeger had ik een digitaal horloge dat zeer nauwkeurig liep, maar toch tweemaal per jaar moest worden bijgesteld vanwege de zomer- en de wintertijd. Er zat een gebruiksaanwijzing bij in piepkleine lettertjes in een taal die wel iets van het Nederlands had, maar kennelijk vertaald was door een Japanner die ooit eens tijdens een bliksembezoek aan Amsterdam zich wat Nederlandse woordjes had eigen gemaakt. Je moest dan knop A ingedrukt houden terwijl je drie keer op knop C moest drukken en daarna C moest loslaten nadat je B had ingedrukt…… zoiets dus en nou ja…. het lukte mij niet, dus nam ik het maar voor lief dat ik een half jaar lang steeds een uur van de aangegeven tijd moest aftrekken. Nu heb ik gelukkig weer een analoog horloge met wijzers en het verzetten van de tijd is zo eenvoudig dat zelfs ik het kan.

Een volautomatische thermostaat geeft soortgelijke problemen. Voor het invoeren van een weekprogramma is een hele serie handelingen nodig en wanneer ik halverwege ben en een beetje in de gebruiksaanwijzing moet zoeken waar ik ook alweer gebleven was, besluit dat kreng dat hij te lang op invoer heeft moeten wachten en laat mij gewoon weer helemaal opnieuw beginnen. Ik heb het uiteindelijk maar opgegeven en sta nu maar weer gewoon iedere ochtend een half uur eerder op dan ik zou moeten doen, klik het apparaat met de hand een aantal graden omhoog en kruip weer onder de dekens waar ik ga liggen wachten tot de kamer op temperatuur is.

Mijn magnetron is een wonderapparaat waarmee vrijwel alle gerechten moeiteloos zijn te bereiden. Zeggen ze. Ik weet nu inmiddels dat ik voor het ontdooien en consumptieklaar maken van een pizza vijf keer op de programmaknop moet drukken en dan vier keer op de gewichtknop. Als het tenminste een pizza van 400 gram is. Dan op de startknop drukken en dat is het. Maar de grill, heteluchtoven en nog meer faciliteiten blijven waarschijnlijk altijd voor mij ontoegankelijk.

Mijn fietsverlichting is al twee jaar niet in orde. De lamp voorop is namelijk niet zo'n gewone, ouderwetse, degelijke koplamp, aangesloten op een dynamo, maar een geavanceerd apparaat met verschillend gekleurde waarschuwingsledjes die op onvoorspelbare momenten beginnen te branden of te knipperen. Waarschijnlijk moet er dan een accu worden opgeladen of zo, maar ik ben er nog niet achter hoe. Dus maak ik mijn avondlijke fietstochten maar met een zaklantaarn in mijn hand.

Soms word ik er wanhopig van, maar gelukkig gaat er dan meestal wel weer ergens in mijn kennissenkring een computer raar doen en krijg ik de kans mijn ego weer wat op te vijzelen. ‘Wat ben jij toch handig……’ zeggen ze dan na afloop. ‘Ja ja……’ denk ik dan en stap weer op mijn fiets met een zaklantaarn in mijn hand, op weg naar mijn huis waar de Senseo weer enthousiast kokend water begint rond te sproeien wanneer ik een bakkie troost probeer te zetten en waar ik wat later in bed kruip, vergetend de thermostaat met de hand een aantal graden lager te zetten, waardoor ik de volgende ochtend dus voor niets een half uur te vroeg uit mijn bed kom.

(Deze tekst verscheen eerder als column in de PHCC-Nieuwsbrief)

Gedichtje voor Ans (1)

wat kan ik anders nu nog doen voor jou
dan doen wat ik nu doe......
een klein gedichtje schrijven waarin staat
‘Mijn lief, I still love you.’

Waarom.

Waarom, schreef iemand mij, ben je begonnen met zo'n blog, waar je helemaal geen geld voor krijgt? Waarom ga je bijvoorbeeld geen e-boeken schrijven? Daar kun je heel aardig mee verdienen, schijnt het. Het antwoord op deze vraag is even simpel als eenvoudig..... gewoon omdat ik het zo ontzettend verschrikkelijk fijn vind om te doen, dat schrijven. En ik vind het zo ontzettend verschrikkelijk fijn omdat ik er helemaal geen geld voor krijg en het alleen maar doe omdat ik het zo ontzettend verschrikkelijk fijn vind om te doen, dat schrijven.

Ik heb te lang gewerkt voor geld, alleen omdat het moest, terwijl ik mij iedere dag ongelukkiger ging voelen. Nu 'werk' ik voor de hoogste beloning: plezier.

Mediteren (1)

Op 6 september ben ik begonnen met iedere dag een kwartier lang te mediteren. Dat is nu 46 dagen geleden en ik heb nog geen dag overgeslagen. Ik schrijf dit nu zo even heel eenvoudig neer, maar iedereen die zich wel eens voorgenomen heeft om iedere dag iets te doen....een uur lang te wandelen, een serie yoga- of gym-oefeningen te doen, of een paar sigaretten minder te roken - en wie heeft dit niet - die weet dat zoiets helemaal niet zo eenvoudig is.

O ja, die eerste dagen lukt het wel, maar al snel zijn er dingen die vòor gaan, heb je geen tijd (= geen zin), of ben je de goede voornemens gewoon al weer helemaal vergeten. Dat ik het nu al 46 dagen heb volgehouden is dus wel degelijk heel bijzonder. Hoe ben je daar dan toch in geslaagd, Henc? Nou..... ik heb daar een heel aardig hulpmiddel voor gevonden.

In het tijdschrift Happinez was in de vorige editie een 100 dagen meditatieplan opgenomen. Het zag er een beetje uit als een vel waar je de Stoepjes-zegels op moet plakken. Voor iedere dag een genummerd rondje dat je kunt aftekenen met bijvoorbeeld een hartje, wanneer je die dag gemediteerd hebt. Voor het aanleren van een nieuwe gewoonte heb je zo'n honderd dagen nodig. Happinez gaat er vanuit dat, wanneer je na honderd dagen alle rondjes afgetekend hebt, het dagelijks mediteren je zo eigen is geworden als bijvoorbeeld iedere dag je tanden poetsen. Dan heb je geen hulpmiddel meer nodig. Dan wil en kun je het gewoon niet meer missen.

Wat je helpt die honderd dagen te 'volbrengen' is dat je met jezelf de afspraak maakt dat je, wanneer je één keer overslaat, weer helemaal opnieuw moet beginnen, bij dag 1 dus. En wanneer je bij dag 46 bent aangekomen zorg je er wel voor dat dat niet gebeurt. Ik ben er al eens 's nachts voor mijn bed uitgekomen. O jee, helemaal vergeten te mediteren vandaag, snel nog even doen!

Ik weet het..... het is een ontzettend kinderachtig systeem, te vergelijken met de plaatjes of stempeltjes die je als kleuter kreeg wanneer je op school erg je best had gedaan. Je zou je er bijna voor schamen, maar....... het werkt!

Het kon niet uitblijven.

Het kon gewoon niet uitblijven: in deze tijd waarin vrijwel iedereen die wel eens wat letters op papier zet een Blog bijhoudt, moest ik wel…… En ik doe het eigenlijk met veel plezier.

Een blog is een prachtige manier om veel van wat geschreven is, goede ideeen, leuke verhalen, ervaringen, herinneringen, tips en advies, reisverslagen en natuurlijk nog heel veel meer, aan de vergetelheid te onttrekken. Te veel van dit alles blijft vaak opgeslagen op morsige papiertjes ergens in een donkere la liggen. Nu is het zeker niet zo dat alles wat ik schrijf een literatuurprijs verdient, maar toch hoor ik vaak als reactie op mijn stukjes, colums, gedichten enz.: waarom publiceer je dat toch niet?!

Dat ga ik dan maar doen…. hier op deze blog-site. Ik beloof in ieder berichtje een glimlach, wellicht soms een schaterlach, misschien soms een traan.

Welkom…… en kom nog eens langs binnenkort…..

Vriend.

Het valt mij op dat de meeste mensen nog steeds een bijzonder lage dunk hebben van de computer. Toen ik al weer een tijdje geleden, nog volop in het rouwproces rond het overlijden van mijn vrouw Ans, aan wat mensen vertelde dat ik vrijwel elke dag meteen na het ontbijt en twee koppen koffie achter de computer ging zitten en daar dan soms een halve dag of langer met van alles bezig kon zijn, reageerden de meeste van hen met een meewarige, afkeurende blik en met opmerkingen en adviezen als: ‘dat moet je niet doen, je kunt beter een stuk gaan wandelen’, ‘niet achter dat kille apparaat gaan zitten’, ‘je moet je veel onder de mensen begeven’ en dat soort dingen. Het zo veel en zo vaak op een dag met de computer bezig zijn schijnt zo ongeveer het ergste te zijn wat ik mijzelf kon aandoen.

Waarom toch? De computer heeft mij juist in die ellendige tijd zoveel hulp en troost geboden. Natuurlijk, ik vind het ook altijd een beetje eng wanneer mensen verklaren dat hun huisdier hun beste vriend is en een computer is dan vast wel nog een graadje erger. Natuurlijk, het is niet goed wanneer de computer de plaats inneemt van normaal menselijk contact. Natuurlijk, je moet blijven uitgaan, blijven praten met mensen, wandelen en fietsen, maar het één hoeft het ander niet uit te sluiten en je kunt, dat is mijn ervaring, heel goed ‘bevriend’ zijn met je computer en tegelijkertijd een bevredigend en verantwoord sociaal leven leiden.

Het begon al tijdens de ziekte van Ans. Ik stuurde regelmatig een e-mail met de laatste ontwikkelingen aan onze familie, vrienden en kennissen en kon daarmee voorkomen dat wij àl te vaak gebeld zouden worden en steeds maar weer hetzelfde verhaal moesten aanhoren en vertellen. Allemaal heel lief bedoeld natuurlijk, maar onder die omstandigheden kan het je soms toch wat te veel worden. Ook later was voor mij de e-mail een effectief middel om levendige contacten te onderhouden met mijn vrienden. Ik kon met ‘lotgenoten’ gedachten en gevoelens uitwisselen. Met anderen gewoon gezellig wat ‘kletsen’ over alles wat mij bezig hield, op hoogte blijven van wat er om mij heen gebeurde. Ik kon websites bezoeken waarop mensen die hetzelfde hebben meegemaakt als ik, vertellen over hun ervaringen. Mij herkennen in hun verhalen. Verhalen die allemaal één ding gemeen hebben: het verschrikkelijke gemis van hun maatje, hun partner hun levensgezel.

Ik kon mijn tekstverwerker gebruiken om mijn soms zo chaotische en verwarrende gedachten en gevoelens ‘op papier’ te krijgen en er weer vat op te krijgen. Ik kon de woorden en zinnen die ordeloos door mijn geest spookten weer op een rijtje zetten, nalezen, begrijpen, bevatten. Ik kon zo via Word ook anderen laten delen in alles wat ik meemaakte in de vorm van gedichten en columns, soms ernstig en triest, vaak ook gelardeerd met humor. Met behulp van de computer kon ik de draad in mijn leven weer oppakken en mij weer helemaal storten in mijn ‘levenswerk’, het onderhouden van een website over toverlantaarns. Weer zin aan mijn leven geven. Voorkomen dat ik de hele dag naar de lucht zou gaan zitten staren of achter die spreekwoordelijke planten in de vensterbank zou gaan zitten wachten tot het avond werd.

O ja……… ik kon ook zo maar op die computer urenlang domme spelletjes spelen, niet één, maar tientallen malen achter elkaar. Gewoon om even alles te vergeten. Gewoon om even mijn gedachten af te leiden. Maar is dat zo erg? Beter toch dan vergetelheid te zoeken in de drank of in drugs.

Daarom wil ik verklaren dat ik erg blij ben met mijn vriend de computer die, naast al die lieve, begripvolle, troostende mensen om mij heen, mij zoveel hulp en steun gaf en geeft in de moeilijke tijd na het overlijden van mijn vrouw. Computer, bedankt.

(Deze tekst verscheen eerder als column in de PHCC-Nieuwsbrief)