Eenzame Kerst.

                           .

Sneeuw.

verwacht van mij geen lofgedicht
waarin ik de schoonheid van sneeuw belicht.

sneeuw is nat
sneeuw is koud
sneeuw is glad
sneeuw is fout
sneeuw is raar
sneeuw is prut
sneeuw is naar
sneeuw is ... kommer en kwel ...
kort samengevut.

sneeuw doet het wel goed op een ansichtkaart
en een sneeuwwitte kerst is wel leuk uiteraard,
als dan tweede kerstdag maar het feest gaat voltooien
door al die troep weer heel snel
weg te
laten
do
oi
e
n
.


Tweelinggedicht bij het gedicht 'Sneeuw' van Roxane van Iperen.

Schijt aan de bacillen!

Een paar weken geleden was ik op bezoek bij mijn zoon en zijn vriendin. Bij aankomst begroetten de kleinkinderen mij zoals gewoonlijk, maar ik hield ze een beetje van me af. 'Kom maar niet te dicht bij me,' zei ik, 'want ik ben zo verschrikkelijk verkouden. Ik ben bang dat ik jullie ook aansteek.'

Even later zaten kleinzoon en ik op de grote hoekbank, allebei op een uiteinde, ver van elkaar. 'Opa,' zei kleinzoon bedremmeld, 'ik vind het zo naar dat ik zo ver bij je vandaan moet blijven.' 'Ach joh,' zei ik, 'dan kom je toch gewoon lekker dicht bij me zitten. Wat kan ons het schelen. Ik hoorde dat jullie toch allemaal al verkouden zijn geweest hier in huis.' Even later zat kleinzoon naast me. Dicht tegen mij aangedrukt. Mijn arm om hem heen.

Zulke momenten kun je toch nooit meer vergeten. Zulke momenten zijn goud waard.

Milking.

Je wilt zo ontzettend graag beroemd worden, maar je bent nergens goed in. Je hebt het IQ van een bijzettafeltje en de creativiteit van een banaan. Je kunt geen zinnetje tekst onthouden, dus meedoen in een soap is geen optie en je ogen staan scheel dus zelfs trappen tegen een balletje lukt ook niet.
Misprijzend bekijk je het lunchpakket dat je zorgzame moeder je heeft meegegeven. Weer geen cola! Melk..... melk!!! Wat moet je daar nu mee?
Uit louter balorigheid open je het pak en giet het boven je hoofd leeg. Dat is leuk, dat is humor! Je klasgenoten gieren het uit. Eén van hen heeft er zelfs een filmpje van gemaakt met zijn mobieltje. Dat gaat natuurlijk meteen op YouTube!

En zo is er wederom een nieuwe internethype geboren. Milking. Hoe kunnen we dergelijke sneue figuren bijbrengen dat je, wanneer je echt helemaal niks kan, ook maar het beste helemaal niks doen kunt?

Goedemorgen! (2)

Stoere Jongen stapt de bus binnen. Ook hij haalt de portemonnee even nonchalant over de scanner, maar er is zowaar 'een soort van' groet. 'Hoi!' zegt hij tegen de chauffeur op een toon of hij op straat een vriendje tegenkomt. Erg veel respect voor de man die er voor moet zorgen dat hij straks behouden zijn bestemming bereikt, klinkt er niet uit. Ook hij is even later volop bezig met zijn smartphone.

2012. Nog nooit eerder in de geschiedenis werd er zoveel gecommuniceerd als in de laatste jaren. Via de Blackberry, Galaxy, iPhone of hoe al dat fraais ook moge heten. Electronisch, digitaal, de hele dag door. Maar een vriendelijk goedemorgen klinkt nog maar zo zelden in de bus.

Goedemorgen!

Vanmorgen zag ik het weer. Mooi Meisje stapt in de bus. Achteloos strijkt ze met haar portemonnee over de ov-chipautomaat. De chauffeur ziet zij niet eens. Een goedemorgen kan er niet af; zelfs geen knikje. Voor haar is de man achter het stuur waarschijnlijk gewoon een verlengstuk van de bus. De chauffeur groet nog, maar dat schijnt ze niet te horen. Haar gedachten zijn nog bij het tweetgesprek dat zij voerde toen zij bij de halte stond te wachten. Ze gaat zitten en nog voordat haar billen de stoel raken heeft zij al weer haar blueberry in de hand. Razendsnel glijden haar slanke vingers over het schermpje. Er moet immers gecommuniceerd worden! Facebook, mailtjes, tweets en smsjes. De hele dag door. Ze is niet de enige in de bus die zo'n ding in de handen heeft. Al haar leeftijdgenoten zijn voortdurend digitaal verbonden met de wereld om hen heen. Ze kunnen zich een busreis zonder smartphone waarschijnlijk niet meer voorstellen. Stel je voor dat je even onbereikbaar zou zijn voor je facebookvrienden?!

Ik kan het niet helpen, maar kan wel janken als ik zulke taferelen zie. Het zal wel komen doordat ik een oude lul aan het worden ben, maar ik kan soms zo terugverlangen naar de tijd dat je nog gewoon vriendelijk goedemorgen tegen een chauffeur zei en daarna gewoon tijdens de reis in gedachten verzonken wat voor je uit zat te dommelen.

Huwelijksreis.

Zoals ik een maandje geleden in deze blogs al aankondigde, probeer ik iedere week na het verschijnen van een nieuw gedicht van De Pleitschrijver een tweelinggedicht te schrijven. Over hetzelfde onderwerp, maar met en heel andere insteek. Het gedicht van Pleitschrijver was dit keer heel erg kort:

Huwelijksreis.
De dolfijn had een stijve
Hij wel

Ik had voor de tweeling wat meer woorden nodig:

Huwelijksreis.

strikt genomen
duurde hun huwelijk
nog korter dan de huwelijksreis
want nadat ze
een dag of tien
naast elkaar en met elkaar
voor elkaar en achter elkaar
links van elkaar en rechts van elkaar
over elkaar en tussen elkaar
onder elkaar en boven elkaar
en nooit eens
een uurtje
zonder elkaar
hadden geleefd hadden ze het eigenlijk wel
helemaal gehad met elkaar
en wisten ze.....
de rest wordt alleen nog maar uitzitten.


Tweelinggedicht bij het gedicht 'Huwelijksreis' van Roxane van Iperen.

Goed leven.

mijn oma zegt
terwijl zij voor 't laatst haar ogen sluit:
het leven was goed
en nu is het uit.

er is geen wrok, wrevel, spijt of berouw of verdriet,
geen angst en geen woede en ook heeft ze niet
een hoop op een hemel of vrees voor een hel
en of zij ons weer ziet.... dat merkt ze dan wel.
zij berust in wat was en wat nu komen gaat.
haar leven is uit en het was niet zo kwaad.

mijn oma leert me
je leven was goed
wanneer je ook weet
hoe je sterven moet.

    (Ingesproken door de auteur, Henc de Roo)

 Tweelinggedicht bij het gedicht 'Goed Leven' van Roxane van Iperen.

Multitasken of Mindfulness.

Ik ben iemand die bij voorkeur gewoon zijn eigen weg gaat, maar ik weet ook wel dat het soms goed is acht te slaan op mensen die je tegenkomt op je pad; mensen die je een andere richting wijzen. Ik was in behandeling bij een fysiotherapeut wegens ademhalings-/benauwdheidsproblemen en was niet erg tevreden met de resultaten. Het was dus beter om er maar mee te stoppen. Tijdens het afrondingsgesprek wees zij mij op Mindfulness. Ik had daar natuurlijk wel eens van gehoord en over gelezen, maar daar was het bij gebleven. Er zijn, net als verschillende diëten, talloze zelfhulpmethoden die je van alles beloven. De ene goeroe tuimelt daarbij over de andere. Ze hebben, net als diëten, allemaal gemeen dat je je er aanvankelijk enthousiast in stort, maar het na een tijdje uit pure gemakzucht wel weer voor gezien houdt.

Ik ben iemand die het altijd druk druk druk heeft, die geen twee minuten niks kan doen, die bij voorkeur meerdere dingen tegelijk moet doen. Multitasken dus, doorgaan, haasten, hollen, snel, snel, onrust, verder gaan. Zij gaf mij de raad de volgende dag eens een keer één ding uit te kiezen om met volle aandacht te doen. Dat leek me wel wat, want ik besefte maar al te goed dat mijn gehaaste manier van leven verre van gezond en verstandig was. De keuze van een onderwerp lag ook voor de hand. Het ontbijt. Na het opstaan maakte ik altijd een ontbijt klaar van kwark en muesli. Ondertussen zette ik alvast het koffiezetapparaat aan, nam wat pillen, starte de computer op, bekeek de e-mails, nam niet de tijd om te gaan zitten maar liep heen en weer, bedacht tijdens het onachtzaam oplepelen van de kwark alvast wat ik zou gaan doen die dag, enz. enz. enz. Een slechte start van de dag.

De volgende dag heb ik dus aandachtig de beker kwark opengemaakt, kwark in de kom gedaan, de muesli toegevoegd, alles door elkaar geroerd, een eerste hap genomen, geproefd wat ik at... de smaak van de kwark, hoe het over je tong gaat, de vloeibare kwark en de knapperige brokjes muesli , het geluid dat het maakt als je de mueslibrokjes stuk bijt, er rustig bij gaan zitten en lepel na lepel bewust naar de mond brengen.... alles heel rustig, alles heel kalm. Niet bedacht wat ik ga doen of wat ik gedaan had, maar de aandacht volledig bij het hier en nu. Wat een heerlijk rustgevend begin van de dag! Die rust bleef de hele dag bij me.

Ik heb ondertussen al aardig wat over Mindfulness gelezen en het trekt mij aan. Ik ga dus voorlopig nog even door op de mij aangewezen en  ingeslagen weg. Vol aandacht.

De geur van zelfgebakken brood (2)

'Dat gatenbrood heeft ook wel wat, vind ik. Geen plakjes snijden, maar gewoon brokken er van af trekken. Brood zoals brood bedoeld is.' kreeg ik als reactie op mijn blog van vanmorgen van een vriendin. Ze heeft natuurlijk helemaal gelijk. Brood is veel lekkerder wanneer je er gewoon, zonder vork en mes maar met je tien geboden, een homp van aftrekt, deze in de honing dipt of met wat jam bedekt of er wat kaas bij frommelt. Of er een klontje roomboter op laat smelten als het nog warm is. Of gewoon bloot verorbert, zonder ook maar iets erop!

Dan heb ik het toch nog niet zo gek gedaan. Als in mijn volgende brood geen gaten zitten, dan maak ik ze er wel in :-)

De geur van zelfgebakken brood.

Vroeger bakte Ans zelf altijd ons brood. Aanvankelijk liet ze dat doen door een complete broodbakmachine. Zo één van 'ingredienten er in, tijdklok instellen en 's morgens gewekt worden door de geur van warm, zelfgebakken brood'. Dat was geen succes. Een betere oplossing bleek het zware werk, het kneden dus, te laten doen door een machine en daarna zelf het deeg in de broodvormen te doen, te laten rijzen en te laten bakken in de oven. Of het resultaat van deze al met al toch best complexe werkzaamheden nu echt beter was dan de broden van de warme bakker weet ik niet. Het was voornamelijk het idee, denk ik, dat ons de broden zo goed deed smaken.

De kneedmachine stond er jarenlang een beetje zielig ongebruikt bij en omdat ook alle overige attributen nog aanwezig waren, besloot ik het zelf weer eens te gaan proberen. Ik kocht een grote zak met speltmeel bij de molen, kan het ambachtelijker?, en vanmorgen was ik klaar voor de eerste poging.

De recepten op het internet verschilden nogal van elkaar, maar het lukte me toch er één te vinden waarmee het zou moeten gaan lukken. Alle ingrediënten gingen in de grote metalen kom, alles op de machine en kneden maar.
Misschien ging het daar al mis. Eerst ontstond er een mooie, compacte deegbal, maar toen bedacht ik dat ik het zout was vergeten. Alsnog wat zout in de kom en toen veranderde het deeg in korte tijd van vastigheid. Toch de wat kledderige massa  maar in de ingevette bakblikken gedaan en laten rijzen. Er ontstond al snel een aangename zwelling onder de natte theedoek die er overheen moest. Ik durfde niet te kijken, want wist dat dit de heleboel weer zou kunnen laten inzakken. Na een uur verwijderde ik enigszins gespannen de theedoek en zag dat het deeg er aan bleef plakken. Het was een verschrikkelijke kliederboel, maar in ieder geval was het deeg gerezen. Misschien zelfs wat teveel. Toch maar de blikken in de inmiddels tot 210 graden voorverwarmde oven geschoven.

Toen de blikken er na een minuut of vijftig weer uitkwamen zag het er op het eerste gezicht wel aardig uit. Helaas, ik kon de broden er niet losjes uitschudden maar moest ze er met behulp van messen, vorken en andere keukenattributen met bruut geweld uit breken, wippen en schrapen. Wat er uit de vormen kwam rook wel wat naar brood, smaakte enigszins naar brood, maar zag er helemaal niet uit als brood.

Niet bepaald iets om vol trots aan je kennissen te laten zien: Kijk eens wat ik gebakken heb.... mijn eigen brood!!!!! Het blijkt weer eens dat ik vroeger te weinig opgelet heb toen Ans van alles bakte en zelf maakte. Het brood gaat niet de kliko in. Hoewel het er niet aantrekkelijk uitziet is de smaak niet slecht. Ik eet het dus gewoon op. Niet in keurige sneetjes, maar in grote hompen. Wat maakt het uit. En het volgende baksel, want ik ga gewoon door, zal echt wel een stuk beter uit gaan vallen.

Misschien, ik kan me dat niet meer herinneren, zagen de eerste broden van Ans er ook wel zo uit.

Geluk.

nou.....je hebt nog geluk gehad.
zeiden de mensen om haar heen,
toen ze dan weliswaar
haar fiets die in de kreukels lag,
maar net nog niet haar linkerbeen,
of meer nog, na dat ongeval,
daar op de straat moest achterlaten.

je hebt geluk gehad hoor, zeiden ze
toen ze die avond door de gek
die haar op straat van geld en pas beroofde
en met een mes in't wilde weg
uit pure ongeduld begon te steken
daarbij toen, op een centimeter na,
nog net niet dodelijk geraakt was.

wat had je een geluk, zeg, zeiden ze
toen ze de avond van de brand
toevallig net niet in haar huis was.
die spullen kun je altijd weer vervangen.
was het gebeurd terwijl je daar
heel diep en vredig lag te slapen
dan was het vast veel erger afgelopen. 

ze had ook weer geluk toen zij die winter
plots door het zwakke ijs heen ging.
het was er net niet diep genoeg
om in het koude water te verdrinken
en met veel moeite werd zij weer
behouden naar de kant gedragen.
je had geluk dat wij je hoorden roepen.

dokters en zusters kwamen haar
toen zij, kaal hoofd en voelend als een wrak,
totaal ontluisterd in het ziekbed lag.
feliciteren met het resultaat.
mevrouw, u hebt geluk.
de chemokuur is aangeslagen.


ja,
sommige mensen
hebben ook altijd mazzel.


Tweelinggedicht bij het gedicht 'Geluk' van Roxane van Iperen.

Tweelinggedichten.

Een tijdje geleden al weer trad bij ons in het Kunstcafé de juriste en dichteres Roxane van Iperen op. Zij publiceert haar gedichten onder meer op het internet onder de naam Pleitschrijver.
Die avond kon je je op een wekelijkse toezending van een e-mail met één van haar gedichten abonneren en dat heb ik gedaan. Iedere maandag vind ik nu een nieuw gedicht van haar in mijn In-box.
Ik lees haar gedichten met plezier en....... ze prikkelen mij ook tot creatieve productiviteit. Ik vatte het plan op om iedere keer na het verschijnen van haar gedicht een tegenhanger te schrijven over hetzelfde onderwerp. Een soort tweelinggedicht dus eigenlijk, maar zeker geen eeneiige tweeling, want het is niet mijn bedoeling haar te kopiëren in andere bewoordingen. Het moet een oorspronkelijk gedicht worden met alleen dus dat onderwerp als gezamenlijkheid. Het gaat mij er ook niet om welk gedicht het mooiste of het beste is, want elke vorm van competitie is mij vreemd, zeker daar waar het de (dicht-)kunst betreft waar begrippen, als mooi en niet mooi altijd zeer betrekkelijk en persoonsgebonden zijn. Het is voor mij gewoon een spelletje. Een uitdaging ook wel, een beetje.

Vorige week dichtte zij over Kunst. Mijn vorige blogje bevatte mijn versie met een totaal andere invalshoek. Deze week had haar gedicht de titel Geluk. Mijn versie komt er aan........... ik zit al op het ei, het moet nog even uitgebroed worden.

Abstracte kunst.

ben ik dat?
vroeg zij licht verbijsterd
toen zij het naaktportret bekeek
dat hij van haar geschilderd had.
die vlekken en die strepen
die blokken en die kleuren door elkaar
ik kan mezelf daar echt niet in herkennen.

de schilder daarentegen was
tevreden met zijn werk
en wierp nog snel een steelse blik
op het verrukkelijke lichaam dat al deels
door kleding aan zijn ogen werd onttrokken.
haar volle borsten
gladgeschoren gleufje en de
ronde heuvels van haar kont
de zachte lijnen van haar buik
het putje van haar navel en nog meer
dat hem in't uur van 't schilderen
zoveel genoegen had geschonken.

tevreden was hij met zijn werk
maar toch zei hij beschaamd
zonder zijn vreugde door te laten klinken
misschien heb je gelijk
het is nog niet perfect.
we moeten het dan toch nog maar
een and're keer opnieuw proberen.


Tweelinggedicht bij het gedicht 'Kunst' van Roxane van Iperen.

29 Syracuse Street.

Hoe oud zal ik geweest zijn? Een jaar of zes, zeven? Mijn ouders waren een keer op bezoek geweest bij een oom van me en ze waren teruggekomen met het verhaal dat die oom een apparaat had waarmee hij hun stem had kunnen vastleggen op een metalen draad. Een wire recorder heette zo'n ding. Het geluid van hun stemmen kon daarna, wonder boven wonder, ook weer worden weergegeven. Ik wist meteen dat ik -ooit - ook zo'n ding zou gaan kopen.

Pas een jaar of tien later kon ik mijn droom realiseren. De wire recorder was inmiddels een tape recorder geworden omdat het geluid nu werd opgenomen op een dunne, van een laagje metaaloxide voorziene, plastic band. In die tijd was zo'n apparaat een vrijwel onbetaalbare luxe en mijn ouders vonden, zeer terecht, dat ik daar dan maar zelf voor moest gaan werken. Het hele jaar door een krantenwijk en in de vakantie hard werken bij de Zuid Hollandse Loonbedrijven. Het werk dat we daar moesten doen was eentonig en saai. Eindeloos terugkerend handwerk, zoals het aan elkaar plakken van twee pakken Sunil, omdat die op die manier, als twee-voor-de-prijs-van-een in de aanbieding zouden komen.

Er was ook een periode dat we plastic bakjes moesten vullen met bloembollen. Die waren bestemd voor de export en gingen naar Amerika. Ik stopte op een dag een klein briefje tussen de bollen in het bakje, met daarop mijn naam en adres. 'Please write me and I'll write you back.' stond er op. Ik schatte de kans dat ik ooit iets zou horen op vrijwel nihiel, maar toch werd ik enige tijd later verrast met een leuke brief van een allerliefst meisje uit New York. Karen Richards heette ze. Er zat ook een foto bij.

Best een knappe meid! Ik weet nog steeds heel precies haar naam en adres. We hebben lange tijd met elkaar gecorrespondeerd, maar uiteindelijk is dat natuurlijk toch een keer gestopt. Ik heb er wel eens aan gedacht om nu nog, na zo'n 50 jaar, te proberen haar terug te vinden. Het lijkt me heel leuk te vernemen hoe het met haar gegaan is. De kans haar te vinden is echter natuurlijk zo goed als nul. Bij vrouwen speelt ook nog het probleem dat ze meestal getrouwd zijn en een andere naam hebben aangenomen. Karen Richards kan nu wel Karen Johnson heten bijvoorbeeld en zoek haar dan maar eens op. Ze woont ook vast niet meer in de Syracuse Street en tenslotte.... ze kan wel al lang dood en begraven zijn. Ik ga maar niet zoeken. Haar foto bewaar ik nog steeds in een oud fotoalbum van me en verder blijft ze gewoon een heel leuke, dierbare herinnering.

Facebook.

met vierhonderd en achtenzestig vrienden
op Facebook
sliep zij voor altijd  in en was daarbij alleen.

ook na haar dood
bleef nog de lijst met vrienden groeien
maar geen van hen stond aan het graf
toen zij daar neergelaten werd
met niemand om haar heen.

vrienden op Facebook...
ontkrachting van een prachtig woord.
vierhonderd en achtenzestig vrienden
is daar hetzelfde als geen een.

..... een klein hoekje.

Vanmorgen kwam ik langs de woning van één van de door mij meest bewonderde kunstenaars van Huizen en zag een poster die aankondigde dat zij daar vandaag en morgen een expositie hield van haar eigen werk en dat van haar cursisten. Dat was voor mij een prima gelegenheid om weer eens bij haar langs te gaan, het was al weer een tijdje geleden. Het weerzien met Dominique Prins en haar man Ton was zoals altijd weer heel plezierig en na alles wat er uitgestald was bewonderd te hebben en een paar geanimeerde gesprekken te hebben gevoerd was het weer tijd om te vertrekken. Dominique vroeg nog iets waarvoor ik haar telefoonnummer nodig had, zij gaf me haar visitekaartje, ik draaide me om, om naar buiten te gaan en toen gebeurde het. De Ramp. Hoe het precies ging, dat weet je in zulke gevallen nooit, maar op de een of andere manier trok ik een tafeltje mee en het daarop tentoongestelde kunstwerk van één van haar cursisten gleed er af en kwam met een door hart en ziel gaand geluid van brekend keramiek op de tegelvloer terecht. In tientallen stukken. Op zo'n moment krimp je in elkaar van narigheid. Gevoelens van schaamte, schuld, verwarring, ellende en verdriet, overvallen je allemaal tegelijk. Ik kon wel janken en voelde me beroerder dan ik me in tijden gevoeld heb.

Wanneer je bij iemand bijvoorbeeld een vaasje van Blokker van een tafel stoot dan is dat heel vervelend, maar dat kan vervangen worden. Maar iets wat iemand zelf heeft gemaakt met haar eigen handen is niet te vervangen. Dit beeldje was een stukje van de maakster zelf en ik had dat kapot gemaakt, ook al ging het dan niet met opzet. Een ongeluk zit in een heel klein hoekje.

Natuurlijk wil ik proberen het nog een beetje goed te maken. Ik heb haar e-mail-adres gekregen en heb met Dominique en Ton, die overigens heel lief reageerden, afgesproken,  haar morgenavond, na de expositie, een mailtje te sturen om me te verontschuldigen. Dat wordt een heel moeilijk mailtje.

Mijn gyrus fusiformus.

Ik heb een nare eigenschap. Nou ja, wel meer dan één, maar ik zal ze hier nu niet allemaal belichten. Ik kan geen gezichten onthouden. Zelfs mensen die ik regelmatig ontmoet en al jarenlang ken, kan ik zo maar voorbij lopen op straat. Niet uit onvriendelijkheid, maar ik herken ze domweg niet. Die eigenschap heeft mij natuurlijk al ontzettend vaak in zeer vervelende en pijnlijke situaties gebracht. Te dikwijls wordt er dan gedacht: 'Hij wil me zeker niet zien....', maar dat is echt niet waar, want ik vind het juist zo leuk om zo maar een bekende op straat tegen het lijf te lopen en daar even een gezellige babbel mee te hebben. Ik ben dan ook altijd blij wanneer ze mìj aanspreken. Dan herken ik ze wel weer. Soms na verloop van tijd.

Die lastige eigenschap brengt ook nog met zich mee dat ik geen film kan volgen waarin laten we zeggen een stuk of vijf mensen een belangrijke rol spelen. Al na een klein kwartiertje zit ik mij vertwijfeld af te vragen: 'Wie is dat nu toch ook alweer in hemelsnaam, heb ik die al eerder gezien?' Een erg prettige film voor mij om naar toe te gaan was de film die ik vorige week nog zag, 'Jacky'. Daarin speelden drie vrouwen de hoofdrol en verder waren het alleen maar onbelangrijke bijfiguren. Twee waren zussen, vaak een probleem voor mij, maar wat een geluk, de één had donker haar en de andere was blond; de derde was hun moeder en dus duidelijk een heel stuk ouder. Dat lukte dus prima om die drie uit elkaar te houden, maar veel moeilijker moet het niet worden.

Ik schaamde mij een beetje voor die eigenschap, want soms voelt het wat dom, maar gelukkig kwam ik door een boek waarin Het Brein behandeld wordt er achter hoe het komt. Het probleem wordt veroorzaakt door letsel aan een gebied van de hersenen dat de gyrus fusiformus (spoelvormige winding) heet en dat verantwoordelijk is voor de gespecialiseerde taak van gezichtsherkenning. Een heel klein stukje binnen in mijn hersenen doet dus zijn werk niet goed. Daar kan ik ook niks aan doen. Maar als ik nu het verwijt krijg: 'Je wilde me zeker niet zien?' kan ik altijd antwoorden: 'O sorry.... ik sukkel nogal met mijn gyrus fusiformus.' Ik wijs dan vaagjes naar mijn voorhoofd en kreeg een keer als antwoord: 'Ja, mijn ogen gaan ook sterk achteruit de laatste tijd.'

Dagdroompje.

zij bracht haar volvootje naar de garage
het was tijd voor de kleine beurt
of zou het toch een grote moeten worden?
hij maakte soms een raar geluid.

toen zij de autosleutels afgaf aan
die mooie jongen in zijn strakke jeans
   -zij ziet onder de blauwe stof een schim van zijn geslacht en-
en hij haar vroeg wat of er moest gebeuren
   - ruikt hoe hij naar vet en olie, maar ook naar muskus geurt -
sloot zij heel even in een korte droom haar ogen
en sprak, terwijl gevoelens vochten met verstand,
   - hij zal toch minstens veertig jaren jonger zijn als ik ben -
vanuit haar roes, haar stem klonk bijna smekend
   - ik lijk wel gek -
de woorden uit die haar vanzelf ontglipten:
   - ik lijk wel stapelgek -
'een grote beurt...... een grote beurt!'

Kortstondig plezier.

een van de aangenaamste dingen
om tegenaan te kijken
is toch wel een schoon en opgeruimd
aanrecht
en dat dan wel in het bijzonder
wanneer de afwas van het
hoog opgestapeld vaatwerk
weer eens veel te lang
was uitgesteld.

helaas
de vreugde duurt maar kort
want slechts één maaltijd later
staat daar weer

1 koekenpan groot
1 koekenpan klein
1 pan om in te koken
1 steelpan
2 borden
en vorken, lepels,
2 kleine lepeltjes en ook 2 glazen schaaltjes
van het toetje
2 kopjes van de koffie
waarvan 1 met een  lepeltje
wat messen en ook nog
1 teflon spatel voor het keren
van de schnitzels


kortom
het is meteen alweer een zootje.

Respect.

Een van de meest vreemde opvattingen waar ik vaak mee te maken krijg is wel het idee dat ik altijd maar voor andermans opvattingen en geloofsovertuigingen respect zou moeten hebben. Vooral aanhangers van een religieuze groepering maken graag gebruik van deze dooddoener. ‘Al geloof je er dan zelf niet in…. Je zou toch in elk geval respect moeten hebben voor het geloof van een ander.’ Dank je de koekoek……. Er zijn binnen de verschillende religies en ook daarbuiten overtuigingen waar ik niet ook maar zelfs een greintje respect voor kan opbrengen. Waarom zou ik uitingen van onverdraagzaamheid, vrouwonvriendelijkheid en een ongelofelijke domheid moeten respecteren? Het merkwaardige vind ik dan altijd dat degene die respect opeist voor zijn mening, absoluut geen enkel respect blijkt te hebben voor mijn overtuiging. Hoeft ook niet ook, hoor. In tegenstelling tot veel Marokkaanse jongeren vind ik dat respect niet iets is waar je vanzelfsprekend recht op heb. Respect moet je verdienen. Ik heb bijvoorbeeld respect voor iemand die na veel onderzoek en twijfels zich, voor zichzelf, een (levens)wijze mening heeft gevormd. Die daarbij openstaat voor de afwijkende visie van een ander en er van doordrongen is dat er niet slechts één waarheid bestaat. Die zijn overtuiging zelf heeft opgebouwd en niet slechts verkregen heeft vanuit een boekje.

Ik schrijf op deze blog over van alles en nog wat. Meestal gaat het over onderwerpen waar ik geen buil aan kan vallen. Soms zijn het echter stukjes waar niet iedereen zich in kan vinden. Ik zal nooit iemand met opzet tegen de schenen schoppen, waarom zou ik, maar het is niet te vermijden dat sommige mensen zich erdoor gekwetst zullen voelen. Soms komt dat omdat ze denken dat ik geen respect zou hebben voor hun heilige overtuiging. Dat is dan meestal ook zo. Nou en….?

Toevalligheden.

Het gedicht ‘Wanneer….’ dat ik een paar dagen geleden op deze Weblog publiceerde, ontstond vanuit de fascinerende gedachte dat alles wat er in dit universum plaats vindt, gebeurt door een aaneenschakeling van op zich ontzettend kleine toevalligheden. Ik paste deze gedachte toe op het feit dat, dat ik hier nu op deze aarde rondwandel niet meer is dan een toeval waarvan de kans dat het ging zoals het ging bijna gelijk is aan nul komma nul. Ik ging hiervoor terug naar de avond van de twintigste oktober 1942 of daaromtrent toen mijn ouders samen iets deden waaruit ik zou ontstaan.

Nu kun je bij dat soort gedachten natuurlijk ook veel verder teruggaan. Een tiental jaren geleden heb ik de genealogie van mijn familie uitgezocht en op schrift gesteld. Ik heb inmiddels de familiegeschiedenis kunnen terugvoeren tot ca. 1625 toen ene Arijen Cornelisz, die misschien vanwege zijn rode haren wel “ ’t Rootje” werd genoemd, en zijn echtgenote Trijntje Davitdr hetzelfde deden als mijn ouders in 1942 en daarmee een zoon op de wereld zetten. Wanneer zij dat toen niet gedaan hadden dan had ik mijn genealogie nooit kunnen samenstellen. Natuurlijk in de eerste plaats omdat ik er dan zelf niet geweest zou zijn, maar ook omdat al die andere personen die tientallen bladzijden vullen, er ook niet zouden zijn geweest. Als je zo’n lijst met mensen op papier ziet dan lijkt het zo vanzelfsprekend dat zij ooit bestaan hebben, maar dat is het dus niet.

Nu was het in dit geval niet zo vreselijk erg geweest in het licht van de wereldgeschiedenis, maar ik bedenk wel eens hoe het gegaan was wanneer bijvoorbeeld mevrouw Hitler op het moment dat haar man ejaculeerde eventjes gekucht had. Zeer waarschijnlijk was, door deze op zich slechts zeer geringe trilling van haar onderbuik, dan niet zaadje Adolf, maar misschien zaadje Wilhelm of zaadje Gertrud het eerst bij het eitje aangekomen. We zouden het nooit geweten hebben welke gigantische impact dat zou hebben gehad op de wereldgeschiedenis. Dat kleine kuchje van toen had het leven gered van miljoenen mensen. Niet te bevatten zoiets.

Nu is het niet alleen het toeval dat de wereld heeft laten worden zoals zij is. Het feit dat wij mensen nu rechtop lopen bijvoorbeeld is voortgekomen uit de gedachte dat we aan twee poten (die we daarna benen zijn gaan noemen) eigenlijk wel genoeg hadden om ons voort te bewegen en daardoor onze voorpoten als armen konden gaan gebruiken. Die waren dan (letterlijk) handig bij het maken van gereedschappen of om een pijl en boog mee te richten.

Toch…. terugkijkend op mijn eigen leven blijkt dat grotendeels bepaald door kleine toevalligheden. Als het meisje waarmee ik had afgesproken niet ziek was geworden dan had ik nooit het meisje dat later mijn vrouw zou worden, gevraagd met mijn mee te gaan naar dat feestje. Wanneer ik toen die advertentie niet had gezien in het Leidsch Dagblad dan was ik nooit bij de televisie gaan werken en in Het Gooi terecht gekomen. Zo zijn er talloze ‘toevalligheden’ die mijn leven een totaal andere wending hadden kunnen geven wanneer zij anders gegaan waren.

Het is dan zeer verleidelijk de hele gang van zaken toe te schrijven aan een hogere macht. Veel mensen doen dat ook en schrijven alles wat er gebeurt toe aan de bemoeienissen van een god, een universum, een natuurkracht of een ‘iets’. Ik zou het echt niet weten of dat ook zo is. Het maakt het leven wel een stuk gemakkelijker. Maar dat het leven niet gemakkelijk is, daar was ik toch wel al achter. Daar moet ik dan maar gewoon mee zien te leven.

Wanneer......

wanneer mijn vader hem er toen
die avond
een ietsje eerder uitgetrokken had
dan had de schade zich beperkt
tot een paar vlekken in het beddenlaken.

wanneer mijn moeder zich toen op
die avond
wat meer of mindertjes bewogen had
dan was het vast een ander zaadje wel
gelukt als eerste bij het eitje te geraken.

wanneer er voor hen beiden toen
die avond
laat nog een spannend hoorspel*) was geweest
dan hadden zij geen puf gehad meer om zich
zo laat nog in het bed wat te vermaken.

     (kortom, als je het zo bekijkt,
     dan mag het best een wonder heten dat
     ik hier nu ben als het gevolg van toen.
     de kans daarop was toch beslist
     vele miljoenen malen kleiner dan
     het toch al zeer geringe kansje dat je hebt
     om ooit een keer de hoofdprijs te gaan winnen
     in de bankgiroloterij of dat
     saturnus ooit de maan een keertje aan zal raken.)

nou ja,

nu ik dan als gevolg van toen
die avond
hier toch moest zijn zoals ik hier nu ben
dan moet ik maar uit zelfbehoud
er toch nog maar iets leuks van zien te maken.


*) Voor de wat jongere lezertjes:  Televisie hadden ze toen nog niet; het amusement kwam uit de radio.

Een muzikaal kadootje.

Woensdagavond 26/9. Plaats: Theater De Boerderij, voor deze avond weer even omgedoopt tot Kunstcafé Huizen. De werkgroep die zich bezighoudt met de samenstelling van het programma van deze culturele ontmoetingsavonden heeft het weer goed gedaan.

Na de pauze is het podium voor een tweetal musici van grote klasse. De pianist Rob van Kreeveld, die jarenlang muzikaal leider was van cabaret Pepijn van Paul van Vliet en daar voor hem onder meer de prachtige song 'Meisjes van Dertien' componeerde, en klarinettist Ben Vrauwdeunt, die niet alleen een voortreffelijke klarinettist blijkt te zijn, maar ook op humoristische wijze de nummers aan elkaar kan praten. De zaal luistert ademloos toe wanneer hij op verzoek de chalumeau, een kleine blokfluitachtige voorloper van de klarinet bespeelt. Opvallend is de ongelooflijk lage klank in relatie tot de afmetingen. Wanneer de laatste tonen zijn weggestorven is een uitbundig applaus zijn deel.

Samen vormen zij al vele jaren lang een duo en dat is te merken aan de voortreffelijke manier waarop zij op elkaar inspelen. Heerlijke muziek waar je in wegzakt als in een warm bad. Wat een weelde na alle muzikale droefheid die je dagelijks via tv- en radiokanalen over je heen gestort krijgt. De bagger van de popsterretjes; de Jannen Smit en Gordons. Iedereen die twee akkoorden op een gitaar kan spelen, ondersteund door een synthethische doem-doem-doemmekadaboe uit een drumcomputer, mag zich een Ster noemen. Iedereen lijkt tegenwoordig te zijn vergeten hoe echte muziek klinkt. Zo dus............ zoals dat hier gebracht wordt op dat kleine podium in Huizen.

Foto: Facebook.

En dan beklimt de zangeres Ingrid Vliegenthart het podium. Zij vervangt een ziek geworden zangeres en volgens hun zeggen hebben de drie niet eens van te voren gerepeteerd. Dat is nauwelijks te geloven als je hun perfecte samenspel beluistert. Wanneer Ingrid 'I can't give you anything but Love, Baby' zingt dan wordt je daar tegelijkertijd warm en koud van.... wat een stem... wat een timing.... wat een talent.

Het wordt laat. Er gaan al mensen naar huis om de babysit te kunnen ontlasten. De heren musici spelen lekker door. Als de presentator de boel wil afsluiten roep Ben: 'We kunnen best nog wel een paar nummertjes spelen. hoor.' En ze spelen er nog een paar. Wat een avond.... wat een kadootje. Van mij mogen ze de hele nacht nog doorspelen. Heerlijk!

Zo gek nog niet.

Na een tweetal boeken van Maarten 't Hart waarin het Christelijke geloof tot in de kleinste details onderuit gehaald wordt, vond ik het tijd worden voor het lezen van een boek waarin ook, ja juist, de positieve kanten van religie werden genoemd. 'Religie voor Atheïsten' was de intrigerende titel op de omslag. Ik hou nu eenmaal van een zeker evenwicht in mijn leven en bekijk als humanist en vrijdenker allerlei beweringen in de eerste plaats kritisch en bovendien van tenminste twee kanten.

Helaas viel het laatstgenoemde boek mij tegen. Na een aardige start, waarin ook bijvoorbeeld het Joodse geloof en de Islam belicht worden, richt Alain de Botton zich verder nog maar vrijwel geheel op de goede kanten van het Christelijke, en daarin dan weer voornamelijk op die van het Rooms Katholieke, geloof.

Komend uit een Protestants nest heb ik altijd een beetje vreemd tegen het Rooms-Katholicisme aangekeken. Al die overdaad in de kerkgebouwen, al die poespas met mannen in lange jurken en vooral al die beelden van zogenaamde heiligen.... moest dat nou allemaal zo nodig? Na de uitleg van De Botton ben ik dat alles wel wat beter gaan begrijpen. De Mariafiguur bijvoorbeeld. Zoeken wij niet allemaal wel eens in ons leven naar een moederfiguur bij wie we weer als een kind in de armen kunnen liggen? De afbeeldingen van het lijden van Jezus. Is het niet goed om, als je je eens niet zo lekker voelt, langs de 14 Kruiswegstaties in een kerk te kunnen lopen en dan te bedenken: 'Ach, zo rot heb ik het nou toch ook weer niet.'?

Eén van de meest opmerkelijke gedeeltes in het boek vond ik dit (aangaande heiligenbeelden):

Bovendien is het volgens het katholicisme nuttig om driedimensionale miniatuurversies van onze ideale vrienden bij ons in huis te kunnen zien. We moeten niet vergeten dat de meesten van ons in onze eerste levensjaren koesterende relaties hadden met beren en andere beesten, waartegen we konden praten en die zich op hun beurt stilzwijgend tot ons richtten. Hoewel ze niet bewogen, waren deze dieren er toch bedreven in met hun troostrijke en inspirerende persoonlijkheden tot ons door te dringen. We spraken tegen ze wanneer we verdrietig waren en voelden ons getroost wanneer we zagen hoe ze aan de andere kant van de slaapkamer stoïcijns namens ons de nacht uitzaten.

Toen bedacht ik opeens: 'Verrek..... ik heb ook zo'n 'teddybeer'!' In de hoek van mijn huiskamer staat het beeld van een mediterende Boeddhistische monnik. Ik ben blij dat hij daar iedere morgen weer zit en streel hem soms als een eerbiedige liefkozing over zijn gladde, kale schedel. Ik vraag hem dagelijks om raad en levenslessen in de vorm van een bedrukt kartonnen kaartje. 'Wat gisteren waar was, hoeft dat vandaag niet te zijn.' was zijn boodschap van vandaag. Gisteren vond ik al dat heiligenbeeldengedoe nog een tikje belachelijk. Nu besef ik dat het verschijnsel zo gek nog niet is.

La Route Creative.

Het afgelopen weekend vond in Huizen La Route Creative plaats, een nieuwe kunstroute waarbij een kleine twintig enthousiaste kunstenaars hun werk tentoonstelden. Ik ben gek op dat soort gebeurtenissen. Het is zo ontzettend fijn om kennis te maken met kunst. Om je te laten verrassen; om je in weg te laten zakken. Je komt op zo'n route van alles tegen... veel moois en ook veel dat je minder kunt waarderen. Maar wat is mooi? Je wordt gewoon door het ene schilderij of beeldhouwwerk meer geraakt dan door het andere.

De eerste schilderes bij wie ik op bezoek ging was Janine Boot. Haar werk dat aan de muren hing sprak me direct aan. Het is natuurlijk in de eerste plaats ongelovelijk knap geschilderd. Laag over laag brengt zij de olieverf aan op het linnen, monochroom of met een zorgvuldig bij het karakter uitgezocht kleurgebruik. Toevoegingen als abstracte vormen en symboliek versterken het geportretteerde karakter. Daarnaast gaat er ook iets van haar schilderwerk uit.... iets dat herkenning oproept, iets dat je een spiegel voorhoudt.

Momenteel portretteert Janine een achttal archetypen aan de hand van 11 sterren en planeten. Ieder portret is een weerspiegeling van het temperament en de mystieke krachten die bij dat hemellichaam horen. De elegante kragen en kapsels van de, steeds vrouwelijke, typen geven haar werk iets tijdloos. Zij haalt inhoudelijk haar inspiratie uit de mythologie, psychologie, astrologie, kosmologie en morfologie. Het heeft 'een hoog Happinez-gehalte' zoals ik het samenvatte, zij noemt het magisch realistisch.

Pluto.
Pluto zorgt voor de dwang tot transformatie. Pluto daagt je uit om oude gewoonten en dingen los te laten om een nieuwe fase in te kunnen gaan.

Het was zaterdagochtend het eerste adres dat ik bezocht en zondagmiddag ging ik tegen het einde van het kunstweekend nogmaals even bij haar langs om nog een kwartiertje te kunnen genieten van haar schitterende creaties, en........ laat ik eerlijk zijn..... van haar eigen schoonheid, want Janine is een prachtige vrouw. En daarmee werd voor mij, een klein beetje magisch realistisch, de cirkel gesloten.

Aangrijpend zwart-wit.

Soms kom je zomaar, ergens in een krant, in een tijdschrift, een foto tegen die je aangrijpt.

Een groep jongens van, hoe oud zullen ze zijn? Een jaar of tien, twaalf, enkelen wat ouder. Bij geen van hen speelt er ook maar een spoor van een glimlach om de lippen. Het zijn ongetwijfeld bleekneusjes, want veel daglicht krijgen ze niet te zien, maar dat wordt verborgen door het vettig zwarte laagje dat hun gezichten bedekt. Gezichten waaruit alle hoop op betere tijden is verdwenen. Gezichten die je nooit meer vergeet. Jongens die kolen hakken bij een mijn in Pennsylvania. 1909.



Vanaf vandaag toont het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam een deel van het oeuvre van de sociaal bewogen fotograaf Lewis Hine die een eeuw geleden de harde leefomstandigheden in New York vastlegde.

Hij maakte zijn foto's op Ellis Island, de toegangspoort tot Amerika voor miljoenen Europese emigranten, en glipte de mijnen en fabrieken in om daar, meestal tegen de zin van de eigenaren, kinderen te fotograferen die voor een grijpstuiver in treurige omstandigheden moesten werken. Indringende portretten in zwart-wit zijn het geworden, aanklachten tegen miserabele leefomstandigheden.

De foto's zijn daar tot en met 6 januari te zien.

Toverlantaarn of...........?

Een alleraardigste mevrouw uit Zevenhuizen (Gr.) bood mij een aantal toverlantaarnplaatjes aan. Gratis. Natuurlijk mailde ik haar terug dat ik die plaatjes graag wilde hebben, dat de reis naar Zevenhuizen per Openbaar Vervoer wat bezwaarlijk voor mij was en of zij ze wilde opsturen. Dat was prima. Er ontstond een geanimeerde mailwisseling waarin zij op een gegeven moment mededeelde dat zij ook nog een toverlantaarn had gevonden en of ik die ook wilde hebben. 'Alleen' schreef ze, 'heb ik de indruk dat de filter ontbreekt.' Een filter in een toverlantaarn??? Ik vroeg haar of ze wel zeker wist dat het een toverlantaarn was en niet een koffiezetapparaat. Dat 'koffiezetapparaat' bleef daarna als een rode draad door de daarop volgende e-mails lopen. We maakten er talloze grappen over.

Toen het pakket bij mij werd afgeleverd werd mijn vermoeden bewaarheid. Dat 'filter' was natuurlijk de lens die ontbrak. Heel jammer, want op die manier zou hij natuurlijk nooit kunnen projecteren. Voortbordurend op onze grappen maakte ik nog even snel een foto die ik haar toestuurde om te laten zien dat het apparaat prima werkte.

De lantaarn was een beetje een teleurstelling dus, maar de plaatjes die er bij zaten maakten alles weer goed. Leuke, lieflijke lantaarnplaatjes voor een kinderlantaarn in een overwegend uitstekende staat. Zomaar aangeboden door een alleraardigste mevrouw uit Zevenhuizen. Het zijn vaak de kleinste dingen die mij blij en gelukkig maken.

Mijn Elektrieke (2)

..... en vandaag ben ik een hele tijd achter een man op een racefiets blijven hangen omdat ik het zo zielig voor hem vond ingehaald te worden door een oude man op een damesfiets.

Mijn Elektrieke.

Drie echte ritten heb ik inmiddels gemaakt op mijn nieuwe fiets, 'de elektrieke', en ik kan niet anders zeggen dan dat ik, ondanks alle bezwaren, vooroordelen en weerstanden die ik tot nu toe had, nog geen seconde spijt heb gehad van mijn aankoop. Het fietsen op zo'n ding is in één woord gezegd, een genot.

Met zo'n elektrieke is het zo heel anders rijden dan als op een gewone fiets. Vroeger raakte ik soms ergens halverwege een lange tocht in paniek en dacht.... ohhhhh, we moeten nog zo vreselijk ver rijden en ik ben al zo moe. Nu maakt het me niks meer uit. Dat motortje brengt me wel thuis. Een wegomleiding was vaak een flinke onverwachte extra belasting. Nu lach ik er om; wat maken die paar extra kilometertjes nou uit? Zie ik een wegwijzer met een plaatsje dat me wel wat lijkt.... ik gooi gewoon het stuur om en breid m'n tocht uit met een kilometer of tien. Geen probleem, motortje brengt me wel weer thuis. Ik stap op de fiets zonder vooropgezet plan en improviseer voortdurend. Ga waar het me leuk lijkt.

Gisteren voor het eerst de accu opgeladen. De eerste keren moet je hem helemaal leeg rijden, zeiden ze in de fietsenwinkel, dus dat heb ik maar gedaan. De accu deed er wel zo'n 95 km over voordat hij in die toestand was. Ik heb uitsluitend in de Standaardmode gereden. In de Ecomode haalt hij waarschijnlijk nog meer kilometers. En dan zegt het instructieboekje:  - In het begin kan de actieradius wat tegenvallen. Pas na een keer of 5 opladen is de accu op zijn volle conditie. - Nou, 95 km vindt ik al heel mooi voor een dagtrip. Valt me echt niet tegen.

Vandaag trok ik er weer op uit met een boordevolle accu, zonder vast plan. Eerst door de polder van Eemnes, de plek waarover Hans Dorrestijn ooit dichtte:
De wereld is een schepping van de duivel, van Mefistofeles
Het bewijs voor deze stelling is de polder van Eemnes.
Ach, Dorrestijn is, zoals we allemaal weten, een cabaretier met een zeer zwartgallige stijl en natuurlijk heeft hij ongelijk. De polder met zijn uitgestrekte weiden, idyllische sluisjes en kronkelige paadjes langs de Eem kent talloze schitterende plekken.

Met de pont over de Eem en dan richting Spakenburg/Bunschoten. Via een mooie weg die ik tot nu toe altijd heb laten liggen omdat het zo'n stuk om was. Nu konden die extra kilometers me niets schelen. In Spakenburg wilde ik het fietspad op langs het Eemmeer. Dat bleek te zijn afgesloten. Een wegomleiding, nog verdwaald ook, veel extra kilometertjes voordat ik weer op het pad was, ik lachte erom.

De brug bij Nijkerk naar de Flevopolder nam ik met gemak met zo'n 25 km/uur. Dan over het fietspad langs het water weer terug richting huis. Nog even aangelegd bij het Laakse Strand. Kleertjes uit, bammetje gegeten in de zon. Dat is vrijheid, dat is genieten!

Over op elektrisch.

Elektrische fietsen vielen voor mij tot voor kort in de categorie van hoorapparaten, contactlenzen, kunstgebitten, pruiken, metalen heupen, rollators en elastieken kousen. Allemaal prachtige en nuttige hulpmiddelen, daar niet van, maar dan wel voor anderen en niet voor mij. De krasse knarren die mij op het fietspad voorbij zoefden werden door mij met een mengeling van spot en misprijzen bekeken wanneer ik zag dat de energie die hun fiets zo snel deed voortbewegen niet uit hun kuiten kwam, maar uit een zilverkleurige doos op de achterbagagedrager. 'Ja, zo kan ik het ook!'

Van fietsen word je soms behoorlijk moe en je krijgt er soms pijn van in je benen, maar wat geeft dat? Na afloop wil je toch kunnen voelen dat je een flink eind gefietst hebt en die vermoeidheid en pijntjes wegen niet op tegen het enorme plezier dat fietsen je kan geven. Beter dan met je luie gat in een auto zitten. Een auto is een transportmiddel en een fiets is een genotmiddel; zo is het toch?

Maar helaas, met het klimmen der jaren zie ik ieder jaar de curve van mijn fysieke omstandigheden met een omgekeerd evenredige kromme richting nullijn gaan. Het maken van wat langere fietstochten gaat mij steeds moeilijker af. Ik krijg steeds meer moeite met de heuvels en tegenwind die ik op mijn (fiets)pad ontmoet en besef dat ik, wanneer ik nog een tijdje zou willen kunnen blijven genieten van het fietsen, en dat wil ik, er niet meer onderuit kan over te schakelen op elektrisch. Ik heb de strijd opgegeven.

Een proefrit maken dus. Ik moest toegeven dat het een stuk gemakkelijker fietst met zo'n motortje. De heuvels die mij al vaak bijna dwongen af te stappen, nam ik nu moeiteloos. Maar die eerste fiets die ik testte was erg duur en bovendien, hoe kun je een keuze maken wanneer je de andere niet geprobeerd hebt?! Dus winkel in, winkel uit, de verkooppraatjes aanhoren, weer een testrit maken, folders doorbladeren en dan, wanneer je eindelijk een keus hebt kunnen maken, ontdekken dat de fiets van je keuze niet te leveren is of sterk wordt afgeraden door andere verkopers die natuurlijk wel net dat merk en die fiets verkopen die dan wel ideaal voor mij zou zijn. Dodelijk vermoeiend en zeer verwarrend allemaal.

En dan.... ja dan kom je zoals het zo vaak gaat toch weer uit op de eerste keuze. Het enige dat me tegen hield was het prijskaartje dat er aan hing, maar ik wist wel dat ik, wanneer ik deze fiets niet zou kopen, steeds met het idee zou rondrijden dat het op een tweede keus was. Dan maar wat dieper in de buidel getast.

De fiets is besteld en nu moet ik nog een aantal nachtjes slapen voordat ik er op kan rijden. In het begin zal ik vast nog wel met enige weemoed naar al die krasse knarren kijken die het nog zonder motortje doen. Ik passeer ze moeiteloos en in mijn rug voel ik hun misprijzende blikken. 'Ja, zo kan ik het ook!'

Swappen.

Iedere bezitter van een tablet (zo'n schootcomputer die alleen maar uit een beeldscherm bestaat) zal wel eens Wordfeud hebben gespeeld. Eigenlijk is het gewoon Scrabble met een paar aangepaste spelregels. Ik speel het graag samen met mijn zus.

Meestal win ik het spel en volgens haar komt dat doordat zij altijd de 'rotletters' krijgt. 'Ja, dat zeggen ze allemaal', geef ik dan als antwoord. 'Als je echt allemaal rotletters hebt dan moet je gewoon een keer swappen (omruilen)' geef ik als advies.

Gisteren deed ze dat en ruilde al haar 'rotletters' om. En wat kreeg ze er voor terug?????

 

Ans.

 

Een Maatje minder.

Nog geen twee weken geleden schreef ik een blogje over mijn vrienden, 'De beste Maatjes'. Ik eindigde het stukje met: 'Ik ben een rijk man met al die Maatjes en dat besef ik. Zij zijn mij zeer dierbaar, zij zijn mij lief'.

Dat het hebben van vrienden niet alleen een rijk bezit, maar ook een zeer kwetsbaar bezit is, daar kwam ik vandaag weer achter. Van de ene op de andere dag had ik één Maatje minder. Een vriend verliezen doet pijn. Ik herinner mij nu nog hoe ik als jongen, ik zat in de laatste klas van de Lagere School, bevriend was met een klasgenoot die mij, totaal onverwacht en zonder opgave van reden, mededeelde dat hij geen vriend meer met mij wilde zijn. Ik was daar helemaal kapot van. Hoe kon dat nu? Vriendschap heb je toch voor het leven?

Inmiddels heb ik flink wat eelt op mijn ziel gekregen en ik ben er in de bijna zeven decennia dat ik nu leef wel achter gekomen dat vriendschap, en zeker vriendschap voor het leven, een illusie is. Ik ben er nu niet meer kapot van, maar het verdriet om zo'n verlies voel ik nog steeds.

Het 'huis in Domburg'.

Toen Beweegmaatje mij uitnodigde voor een weekje vakantie in een 'huis in Domburg' ging er meteen een lampje bij me branden. Vroeger, als kind, hoorde ik mijn oom en tante vaak over het 'huis in Domburg' praten. Het was een familiehuis waar zij vaak de vakanties doorbrachten. Misschien zou ik dat huis daar nog te zien krijgen, maar ja.... er zijn natuurlijk heel veel huizen in Domburg.

Wie schetst mijn verbazing toen mijn neef, nadat ik hem mijn vakantieadres had gemaild, meteen reageerde met 'jullie gaan naar ons vroegere familiehuis'. Het was bijna niet te geloven. Van al die huizen in Domburg gingen wij uitgerekend naar het huis waar mijn neef als kind zo vaak gelogeerd had en, zoals hij zei, heel wat voetstappen had liggen. Het was dan ook een heel vreemde ervaring toen ik daar voor de deur stond. Zo heeft ook mijn familie daar vele jaren geleden gestaan. De hal leek niet veel veranderd. Alles was groot en ruim. De schuifdeuren tussen de twee grote zitkamers waren nog aanwezig. De tegeltjes in de keuken en wc waren zonder twijfel dezelfde die zij daar ooit zagen. Zelfs delen van het meubilair konden nog door hen zijn achtergelaten. Het enige dat zij beslist niet hadden gezien waren de zonnepanelen op het dak.

We troffen het bijzonder met het weer en hebben dan ook vaak in de geweldig grote tuin kunnen zitten. Wanneer wij de behoefte hadden even lekker alleen te zijn dan bood het huis daar genoeg ruimte voor. Je hoefde maar de weg over te steken om via smalle bospaadjes naar het strand of naar het dorp te kunnen wandelen. In de omgeving was het schitterende natuurgebied 'Oranjezon' waar we verschillende wandelroutes hebben gevolgd. Een bezoek aan het nabijgelegen Veere was ook beslist de moeite waard. Kortom.... het was helemaal vakantie!

De beste Maatjes.

Al meerdere malen schreef ik in deze blogs over mijn Beweegmaatje. Met haar kwam ik in contact via het internet doordat wij allebei iemand zochten met wie wij wekelijks flinke, stevige wandelingen konden maken, in de omgeving en wat verder weg. Al na de eerste wandeling was het duidelijk dat het klikte. Zelfde tempo, zelfde afstanden, zelfde belangstelling en..... wat toch wel het belangrijkste is, het samen intens kunnen genieten van al het moois dat we tijdens die wandelingen tegenkomen. Gedeelde pret is dubbele pret!

Gisteren introduceerde ik al mijn Gezelligheidmaatje. Regelmatig wisselen wij bij een kopje thee of koffie, niet zelden in combinatie met zoete lekkermijen, ons wel en wee uit en soms gaan we samen de grote stad in of naar een bioscoop- of toneelvoorstelling. Wij kunnen bij elkaar steen en been klagen over het weer en over het ouder worden, maar kunnen er gelukkig ook hartelijk om lachen. Naast deze lijfelijke ontmoetingen, meerdere malen per week, hebben wij dagelijks e-mailcontact om elkaar te laten weten dat we nog bestaan.

Ik ben in het gelukkige bezit van nog meer maatjes.

Mijn Saunamaatje, de naam spreekt voor zichzelf. Met haar ga ik regelmatig richting Almere om het luie zweet kwijt te raken en zij vind het heerlijk wanneer ik bij die gelegenheid haar rug stevig masseer met scrubzout totdat die helemaal rood ziet. Het is een zwijgzaam type, maar niet heus, zodat na afloop ook mijn oren gloeien.

Dan is er een Computermaatje. Ik help haar soms met computerproblemen en het fijne van haar is dat zij dan niet ondertussen passief zit toe te kijken, maar creatief meedenkt en zelf ook een heel duidelijk aandeel heeft in de oplossing van de problemen. Zij heeft van mij het bewerken van foto's geleerd; inmiddels kan ik op dit gebied heel veel van haar leren.

Mijn Warmtemaatje en ik hebben allebei een groot verlies meegemaakt en voelen als geen ander aan hoe dat is. In een heerlijk warme knuf kunnen wij elkaar troost en begrip geven. Maar ook over luchtiger zaken als haar kippen, rommelmarktjes en de computer kunnen we gezellig babbelen. Ze neemt vaak zelfgeplukte bloempjes voor me mee.

Allemaal vrouwen?

Neen. Ik heb een mannelijk Borrelmaatje. Hij heeft voor mij, toen ik geplaagd werd door een hevige buikgriep, de wc schoon gemaakt en dat vergeet ik nooit. We kunnen, onder het genot van een lekker borreltje, elkaar onze vakantiefilmpjes tonen op de computer en over van alles praten. Computers, de tuin en ja.... ook over vrouwen. Ik ben, zo zegt hij, de enige (naast zijn vrouw) voor wie hij geen geheimen heeft en dat is natuurlijk best fijn om te horen.

Eén van mijn vele toverlantaarnkennissen beschouw ik als een maatje. Misschien omdat wij allebei echte gevoelsmensen zijn en niet in de laatste plaats omdat wij hetzelfde gevoel voor humor hebben. Niet te tellen hoe vaak wij elkaar reeds in een deuk hebben laten liggen met ons ronduit kolderiek gedrag. Ik noem hem dus maar mijn Koldermaatje. Wanneer mijn blog een tijdje in de versukkeling is geraakt is hij meestal degene die mij weer aanspoort te gaan schrijven.

Dan is er nog mijn oude Schoolmaatje die nu al vele jaren samenwoont met een vriend. Een jaar of vijf geleden werd het contact hernieuwd toen we een reunie organiseerden van de Christelijke Jeugdvereniging waar we allebei lid van waren. Ze wonen wat verder weg en daarom logeren we soms een weekendje bij elkaar. Ze sturen mij regelmatig in hun mailtjes 'veel liefs'.

Ik ben een rijk man met al die Maatjes en dat besef ik. Zij zijn mij zeer dierbaar, zij zijn mij lief.