Met zo'n elektrieke is het zo heel anders rijden dan als op een gewone fiets. Vroeger raakte ik soms ergens halverwege een lange tocht in paniek en dacht.... ohhhhh, we moeten nog zo vreselijk ver rijden en ik ben al zo moe. Nu maakt het me niks meer uit. Dat motortje brengt me wel thuis. Een wegomleiding was vaak een flinke onverwachte extra belasting. Nu lach ik er om; wat maken die paar extra kilometertjes nou uit? Zie ik een wegwijzer met een plaatsje dat me wel wat lijkt.... ik gooi gewoon het stuur om en breid m'n tocht uit met een kilometer of tien. Geen probleem, motortje brengt me wel weer thuis. Ik stap op de fiets zonder vooropgezet plan en improviseer voortdurend. Ga waar het me leuk lijkt.
Gisteren voor het eerst de accu opgeladen. De eerste keren moet je hem helemaal leeg rijden, zeiden ze in de fietsenwinkel, dus dat heb ik maar gedaan. De accu deed er wel zo'n 95 km over voordat hij in die toestand was. Ik heb uitsluitend in de Standaardmode gereden. In de Ecomode haalt hij waarschijnlijk nog meer kilometers. En dan zegt het instructieboekje: - In het begin kan de actieradius wat tegenvallen. Pas na een keer of 5 opladen is de accu op zijn volle conditie. - Nou, 95 km vindt ik al heel mooi voor een dagtrip. Valt me echt niet tegen.
Vandaag trok ik er weer op uit met een boordevolle accu, zonder vast plan. Eerst door de polder van Eemnes, de plek waarover Hans Dorrestijn ooit dichtte:
De wereld is een schepping van de duivel, van Mefistofeles
Het bewijs voor deze stelling is de polder van Eemnes.
Ach, Dorrestijn is, zoals we allemaal weten, een cabaretier met een zeer zwartgallige stijl en natuurlijk heeft hij ongelijk. De polder met zijn uitgestrekte weiden, idyllische sluisjes en kronkelige paadjes langs de Eem kent talloze schitterende plekken.
Met de pont over de Eem en dan richting Spakenburg/Bunschoten. Via een mooie weg die ik tot nu toe altijd heb laten liggen omdat het zo'n stuk om was. Nu konden die extra kilometers me niets schelen. In Spakenburg wilde ik het fietspad op langs het Eemmeer. Dat bleek te zijn afgesloten. Een wegomleiding, nog verdwaald ook, veel extra kilometertjes voordat ik weer op het pad was, ik lachte erom.
De brug bij Nijkerk naar de Flevopolder nam ik met gemak met zo'n 25 km/uur. Dan over het fietspad langs het water weer terug richting huis. Nog even aangelegd bij het Laakse Strand. Kleertjes uit, bammetje gegeten in de zon. Dat is vrijheid, dat is genieten!
