Vanmorgen zag ik het weer. Mooi Meisje stapt in de bus. Achteloos strijkt ze met haar portemonnee over de ov-chipautomaat. De chauffeur ziet zij niet eens. Een goedemorgen kan er niet af; zelfs geen knikje. Voor haar is de man achter het stuur waarschijnlijk gewoon een verlengstuk van de bus. De chauffeur groet nog, maar dat schijnt ze niet te horen. Haar gedachten zijn nog bij het tweetgesprek dat zij voerde toen zij bij de halte stond te wachten. Ze gaat zitten en nog voordat haar billen de stoel raken heeft zij al weer haar blueberry in de hand. Razendsnel glijden haar slanke vingers over het schermpje. Er moet immers gecommuniceerd worden! Facebook, mailtjes, tweets en smsjes. De hele dag door. Ze is niet de enige in de bus die zo'n ding in de handen heeft. Al haar leeftijdgenoten zijn voortdurend digitaal verbonden met de wereld om hen heen. Ze kunnen zich een busreis zonder smartphone waarschijnlijk niet meer voorstellen. Stel je voor dat je even onbereikbaar zou zijn voor je facebookvrienden?!
Ik kan het niet helpen, maar kan wel janken als ik zulke taferelen zie. Het zal wel komen doordat ik een oude lul aan het worden ben, maar ik kan soms zo terugverlangen naar de tijd dat je nog gewoon vriendelijk goedemorgen tegen een chauffeur zei en daarna gewoon tijdens de reis in gedachten verzonken wat voor je uit zat te dommelen.
