De geur van zelfgebakken brood.

Vroeger bakte Ans zelf altijd ons brood. Aanvankelijk liet ze dat doen door een complete broodbakmachine. Zo één van 'ingredienten er in, tijdklok instellen en 's morgens gewekt worden door de geur van warm, zelfgebakken brood'. Dat was geen succes. Een betere oplossing bleek het zware werk, het kneden dus, te laten doen door een machine en daarna zelf het deeg in de broodvormen te doen, te laten rijzen en te laten bakken in de oven. Of het resultaat van deze al met al toch best complexe werkzaamheden nu echt beter was dan de broden van de warme bakker weet ik niet. Het was voornamelijk het idee, denk ik, dat ons de broden zo goed deed smaken.

De kneedmachine stond er jarenlang een beetje zielig ongebruikt bij en omdat ook alle overige attributen nog aanwezig waren, besloot ik het zelf weer eens te gaan proberen. Ik kocht een grote zak met speltmeel bij de molen, kan het ambachtelijker?, en vanmorgen was ik klaar voor de eerste poging.

De recepten op het internet verschilden nogal van elkaar, maar het lukte me toch er één te vinden waarmee het zou moeten gaan lukken. Alle ingrediënten gingen in de grote metalen kom, alles op de machine en kneden maar.
Misschien ging het daar al mis. Eerst ontstond er een mooie, compacte deegbal, maar toen bedacht ik dat ik het zout was vergeten. Alsnog wat zout in de kom en toen veranderde het deeg in korte tijd van vastigheid. Toch de wat kledderige massa  maar in de ingevette bakblikken gedaan en laten rijzen. Er ontstond al snel een aangename zwelling onder de natte theedoek die er overheen moest. Ik durfde niet te kijken, want wist dat dit de heleboel weer zou kunnen laten inzakken. Na een uur verwijderde ik enigszins gespannen de theedoek en zag dat het deeg er aan bleef plakken. Het was een verschrikkelijke kliederboel, maar in ieder geval was het deeg gerezen. Misschien zelfs wat teveel. Toch maar de blikken in de inmiddels tot 210 graden voorverwarmde oven geschoven.

Toen de blikken er na een minuut of vijftig weer uitkwamen zag het er op het eerste gezicht wel aardig uit. Helaas, ik kon de broden er niet losjes uitschudden maar moest ze er met behulp van messen, vorken en andere keukenattributen met bruut geweld uit breken, wippen en schrapen. Wat er uit de vormen kwam rook wel wat naar brood, smaakte enigszins naar brood, maar zag er helemaal niet uit als brood.

Niet bepaald iets om vol trots aan je kennissen te laten zien: Kijk eens wat ik gebakken heb.... mijn eigen brood!!!!! Het blijkt weer eens dat ik vroeger te weinig opgelet heb toen Ans van alles bakte en zelf maakte. Het brood gaat niet de kliko in. Hoewel het er niet aantrekkelijk uitziet is de smaak niet slecht. Ik eet het dus gewoon op. Niet in keurige sneetjes, maar in grote hompen. Wat maakt het uit. En het volgende baksel, want ik ga gewoon door, zal echt wel een stuk beter uit gaan vallen.

Misschien, ik kan me dat niet meer herinneren, zagen de eerste broden van Ans er ook wel zo uit.