Een paar weken geleden was ik op bezoek bij mijn zoon en zijn vriendin. Bij aankomst begroetten de kleinkinderen mij zoals gewoonlijk, maar ik hield ze een beetje van me af. 'Kom maar niet te dicht bij me,' zei ik, 'want ik ben zo verschrikkelijk verkouden. Ik ben bang dat ik jullie ook aansteek.'
Even later zaten kleinzoon en ik op de grote hoekbank, allebei op een uiteinde, ver van elkaar. 'Opa,' zei kleinzoon bedremmeld, 'ik vind het zo naar dat ik zo ver bij je vandaan moet blijven.' 'Ach joh,' zei ik, 'dan kom je toch gewoon lekker dicht bij me zitten. Wat kan ons het schelen. Ik hoorde dat jullie toch allemaal al verkouden zijn geweest hier in huis.' Even later zat kleinzoon naast me. Dicht tegen mij aangedrukt. Mijn arm om hem heen.
Zulke momenten kun je toch nooit meer vergeten. Zulke momenten zijn goud waard.
