Vertraging.

Een tijdje geleden liep ik tijdens de heenreis naar mijn vakantiehuisje een aanzienlijke vertraging op. Nou gebeurt dat natuurlijk  zeeeeer regelmatig bij het reizen per spoor, maar dit keer was het wel heel bar. Ik heb daar gedetailleerd over geschreven in mijn vorige blog.
Vorige week dacht ik: 'Maar er bestaat toch zoiets als een geld-terug-bij-vertraging-regeling bij de NS. Volgens de regels voldoe ik ruimschoots aan de voorwaarden. Vanaf een vertraging van een uur heb je recht op teruggave van de volledige reissom. Voor mij vijftien euro. Best de moeite waard.' Gauw dus naar de NS-site, formuliertje invullen en...... kassa!

'Hoho, zegt de NS. 'Zo gemakkelijk gaat dat niet. Dan moet je je eerst inschrijven voor Mijn NS.'

Mìjn NS? Zo voel ik het niet bepaald, maar enfin, als dat zo moet dan moet het maar. Ik klik op Aanmelden en vul naam en wachtwoord in. Zo, dan kan ik nu........

'Hoho, zegt de NS. 'Niet zo snel! Ik wil wel eerst even het een en ander van u weten.'

Er volgt een lange lijst, waarin nog net niet gevraagd wordt naar mijn pincode en hoe vaak ik het doe. Er wordt een bevestigingsmail verstuurd naar mijn e-mail-adres. Daar moet ik dan weer op klikken om te verifiëren dat ik echt ben die ik ben. Maar dan kan ik toch eindelijk......

'Hoho, zegt de NS. 'Dat zou wel heel gemakkelijk zijn. Eerst nog een activeringscode invullen. We sturen een brief met de code naar uw huisadres.'

Drie dagen later ontvang ik brief met code. Gauw maar invullen nu, want dan hoor ik echt bij Mijn NS en mag ik het geld waar ik recht op heb terugvragen. Maar inderdaad.....

'Hoho, zegt de NS. 'Nu moet de OV-chipkaart nog worden gekoppeld aan Mijn NS. Jaja, u dacht dat het zo maar ging, maar mooi niet!'

Dus weer een lijst invullen en dan naar het station om mijn chipkaart voor de automaat te houden. Met dat magische gebaar wordt alles bekrachtigd. De techniek staat toch voor niets. En zou ik dan daarna echt.......?

Ik voer trillend van de spanning mijn koppelingscode in en krijg weer een lijst. Gelukkig, nu zijn er al een aantal gegevens ingevuld. Rekeningnummer moet nog worden ingevoerd. Logisch. Morgen gauw kijken of mijn geld er op staat.

'Hoho, zegt de NS via een mailtje. 'Zo gauw gaat dat niet. We gaan eerst eens even alles heel uitgebreid op ons gemak controleren en als we er ècht niet onderuit kunnen om te betalen, dan hoort u dit binnen zes weken. In dat geval maken we het geld naar u over. Wanneer? Ja, daar kunnen we natuurlijk niets over zeggen.'

Zes weken! Ik stel mij het gezicht voor van de conducteur die naar mijn treinkaartje vraagt en als antwoord krijgt: 'Beste man, Ik zal uw verzoek zes weken lang in overweging nemen en als blijkt dat u er recht op hebt dan stuur ik u dat kaartje nog wel toe. Eh....... wanneer mij dat zo eens een keertje uitkomt, maar dat spreekt vanzelf. '

Ze heette dit keer Marieke.

Kort geleden ben ik er een weekje tussenuit geweest. Kleine vakantie in Holten.

Vrijdagmiddag ging ik vroeg van huis. Volgens de Reisplanner zou ik zo'n kleine twee uur later het door mij gehuurde huisje kunnen binnengaan. Het liep echter allemaal anders. De borden op het station gaven het al aan: tussen Apeldoorn en Deventer zouden voorlopig geen treinen rijden. Aangeraden werd via Zwolle te reizen. Er waren bussen ingezet. Geen leuk bericht wanneer je daar staat met een loodzware trolley vol bagage. In de internationale trein naar Duitsland, waarmee ik tot Deventer kon reizen, werd omgeroepen dat ook deze trein via Zwolle zou gaan. Daar zou hij niet stoppen. Nou ja, dacht ik, dan hoef ik daar in ieder geval niet over te stappen en te zoeken. Gewoon een stuk later in Deventer, dat was nou ook weer niet zo'n ramp.

Maar, bij de NS kan het altijd nog erger. Dicht bij Zwolle, bij 't Harde, stopte de trein onverwacht aan het perron. Mededeling door de luidsprekers: er stond een defecte goederentrein op het traject en daar konden we niet omheen. Deuren open. Bellende mensen. Rokende mensen. Vragende mensen. Tegenstrijdige berichten van conducteurs. Reizigers naar verkeerd perron gestuurd. Chaos alom. Na lange tijd werd ons aangeraden met de stoptrein naar Zwolle te reizen. Misschien (!) zou dat sneller gaan. Wat te doen? Ik deed het maar en reisde in een sukkeldrafje tot Zwolle. Verder gingen er geen treinen richting Deventer. Dus informatie ingewonnen bij iemand met een rode pet.

Er zijn bussen ingezet naar Deventer, zei hij. Ja, waar staan die dan, vroeg ik. Ergens achter het station, was het antwoord. Ergens????? Ik liep met een loodzware koffer en moest verschillende hoge trappen op en af. De ervaring heeft mij geleerd dat in dat soort gevallen de NS de zoek-het-zelf-maar-uit-politiek hanteert. In mijn wanhoop deed ik wat ik altijd in noodgevallen doe: ik riep de hulp in van mijn beschermengel.

En daar was ze, mijn Guardian Angel. Dit keer heette ze Marieke en was ze vermomd als een jonge vrouw van in de twintig. Zij moest ook naar Deventer en moest dus ook die bus zien te vinden. Ze zag waarschijnlijk de wanhoop op mijn gezicht en knikte mij bemoedigend toe. Kom maar mee, zei ze, we komen er wel uit.

Wij samen naar de achterkant van het station. Trappen op en trappen af, want de liften waren overbezet. Aan de achterkant geen bus te zien. Ook geen roodpetten, ook geen pijlen, ook geen borden. Typisch NS dus. Wat was ik blij met Marieke. Na een tijdje vruchteloos zoeken keerden we weer terug naar de perrons. Weer een roodpet aangeschoten en wat zei deze man? Kijk, daar beneden staat de internationale trein, die kunt u nemen als u snel bent.

We renden de trap af naar de trein, waar we werden opgewacht door een lachende conductrice die ons nog herkende. We zaten amper of hij begon al te rijden. We waren dus gewoon precies op de goede tijd op precies de goede plek geweest. Stel je voor dat we hem net voor onze neus hadden zien wegrijden! Ja, achteraf gezien hadden we gewoon moeten blijven zitten. Maar dan had ik Marieke niet ontmoet en dan had ik niet een deel van de reis het aangename gezelschap gehad van een lieve, jonge vrouw.

In Deventer werd zij opgewacht door haar broer, maar zij hielp mij nog even met het vinden van de aansluiting naar Holten en samen brachten ze mij naar het perron.

Mag ik je een kus geven, Marieke, vroeg ik. Dat mocht.

The Sunny Side of Sex (2)

Allemaal koek en ei dus, daar in Oeganda, op het gebied van seks? Helaas niet. Terwijl het heel normaal en vanzelfsprekend is dat vrouwen of mannen onderling elkaar helpen bij het ontdekken van hun lichaam, is echte uitgesproken homo-seks daar een groot taboe en wordt zelfs vervolgd. Dat is niet altijd zo geweest. Nog niet lang geleden was het volledig geaccepteerd te houden van iemand van je eigen geslacht. Soms werden samenlevende vrouwen zelfs als een soort halfgoden gerespecteerd. De komst van Amerikaanse Evangelisten heeft dat dramatisch veranderd, want zij promootten op een fanatieke wijze homofobie en homohaat. In de VS mag je geen homohaat verspreiden en daarom gingen zij op zoek naar andere plekken om dat te doen. In een land waar meer dan 80% van de bevolking Christelijk is vonden hun verderfelijke  ideeën een vruchtbare voedingsbodem.

The Sunny Side of Sex (1)

Gisteravond een schitterende documentaire gezien op VPRO-televisie. Voor 'The Sunny Side of Sex' maakte Sunny Bergman een reis naar Oeganda om met de vrouwen daar te praten over seksualiteit, de liefde, vrouwelijkheid en het lichaam. Moet de opgroeiende jeugd hier in het Westen het maar grotendeels allemaal zelf zien uit te vinden hoe dat nou zit met seks, in Oeganda is dit een heel normaal onderdeel van het maatschappelijk leven waar vrijelijk over gesproken wordt en ook openlijk van wordt genoten. Meisjes krijgen al op jonge leeftijd lessen van een tante, jongens van een oom, waarbij hen wordt geleerd hoe zij genot kunnen ervaren van hun eigen lichaam en natuurlijk ook hoe zij hun bedpartner het beste kunnen plezieren. Het is een onderwerp dat heel goed kan worden aangeroerd tijdens een verjaardagsfeestje of zo, zonder ook maar enige gêne.

Illustratief is de verontwaardiging en het ongeloof van één van de vrouwen toen zij hoorde dat wij hier in Nederland spreken van 'schaamdelen', 'schaamlippen' enzovoort. 'Echt waar???? Dat kan toch niet?!' Ze moest er uiteindelijk vreselijk om lachen.

Het was mij uit het hart gegrepen. Zelf ben ik er al levenslang een voorstander van dat alle met 'schaam' samengestelde woorden die betrekking hebben op het menselijke lichaam, ogenblikkelijk uit het woordenboek worden geschrapt. Het gebruik daarvan is pas echt iets waarvoor wij ons verschrikkelijk zouden moeten schamen. Of moeten worden uitgelachen, zoals die Oegandese deed.

Hoe we ze dan wel moeten noemen? Afgaande op de glimlichtjes in de ogen van de Oegandese vrouwen wanneer zij het over seks hadden, moeten we het voortaan maar 'pretdelen' noemen, denk ik.

No Service!

Ik zou zo graag eens een keer iets aardigs over de NS willen schrijven, maar helaas.....

Een recente vakantie-ervaring. Vriendin en ik zouden met onze e-bikes met de trein naar Apeldoorn gaan om van daaruit naar onze vakantiebestemming te fietsen. Dan waren we meteen al een flink eind op weg. 'Lekker makkelijk,' zei mijn vriendin, 'met een krantje en een kopje koffie uit de thermoskan  erbij.... Prima toch?' Ik hield maar mijn mond, maar na talloze deprimerende ervaringen wist ik wel dat de kansen op een ontspannen treinreis minimaal waren.

De trein kwam aan en wij speurden naar een fiets-logo op één van de deuren. Niets te zien. We hadden gehoord dat in zo'n geval de fietsruimmte zich meestal achterin de trein bevindt. In een sukkeldrafje gingen wij met de fiets aan de hand de lange trein af. We moesten opschieten, want hij had al vertraging. Bijna aan het einde hadden we nog geen fiets op een deur gezien. Dan maar een gewoon balcon, beter dan hier te blijven staan. Eén deur verder stond de conducteur op de treeplank toe te kijken hoe wij onze fietsen met veel moeite naar binnen werkten. Terwijl mijn fiets nog half, en ik nog helemaal, op het perron stond blies hij al op zijn fluit.

Het balcon was veel te klein voor twee fietsen en het ergste was nog dat we de wc volledig blokkeerden. Na vijf minuten verscheen de conducteur. 'Ik ben hier niet blij mee.' sprak hij op barse toon. 'Nee, wij ook niet.' repliceerde ik. 'Die fietsen moeten op het balcon waar ik stond.' zei hij. Wij waren verbijsterd. Waar hij stond?! De man had zojuist bewegingloos staan toekijken hoe wij onze fietsen de trein in worstelden. Had hij niet even kunnen roepen of wenken dat wij daarheen moesten komen?!
'Ik ben verkouden, mijn stem is niet zo goed.' was zijn verklaring. Waarschijnlijk mankeerde hij ook iets aan zijn arm.

Krantje? Koffie? Vergeet het maar. We waren de hele reis druk bezig onze fietsen overeind te houden en heen en weer te schuiven wanneer medereizigers moesten plassen of in- en uitstappen. Service en NS...... never the twain shall meet.

Rustpunt.

Tijdens één van onze fietstochten over de prachtige Veluwe hoorde ik mijn vriendin, die achter mij reed, plotseling roepen: 'Hoho.... Hier even stoppen!'  We stonden voor een grote boerderij. Op een meter of tien van de weg stond een fraaie, blankgelakte blokhut. Aan de weg een bord met 'OPEN'  er op. 'Hier gaan wij even zitten.' zei vriendin met een brede lach op haar gezicht. Nog wat aarzelend liep ik achter haar aan het erf op, wachtend op de grommende herdershond of de boer-met-de-hooivork die nu ongetwijfeld zou verschijnen. Maar dat gebeurde niet.

Vriendin had enige tijd geleden de 'Rustpunten' ontdekt. Door het hele land zijn sinds enige tijd in de fietsgebieden plekken ingericht waar fietsers en wandelaars even kunnen uitrusten. Gewoon bij particulieren die dat leuk vinden. Er is daar altijd voor een gering bedrag koffie, thee, frisdrank of soep verkrijgbaar. Vaak ook koeken en Marsrepen. Je kunt de accu daar opladen of je band oppompen of een plas doen. Alledrie mag ook. Soms is er zelfs nog Wifi aanwezig. Geld deponeer je in goed vertrouwen in een potje. De Rustpunten verschillen allemaal van elkaar en dat maakt het ook weer zo leuk. Altijd weer spannend wat het worden gaat. Soms is het een hut, soms een simpel afdak, soms een hoekje in de stal en soms...... het kan van alles wezen. Vriendin had mij er niet over verteld omdat het haar zo leuk leek mij zo maar plotseling onderweg er mee te verrassen en dat was haar volledig gelukt.

Daarna planden we onze routes vaak bewust langs de Rustpunten. Ze staan gelukkig op veel kaarten aangegeven. We hebben er al flink wat gehad. De een was nog leuker dan de ander. Heerlijke plekjes om even bij te komen. Je zou bijna niet meer aan fietsen toekomen.

Bijladen.

Een paar weken geleden maakten vriendin en ik een fietstocht over de Veluwe. De capaciteit van mijn vriendin ligt een stuk onder de mijne, dat wil zeggen de capaciteit van de accu van haar e-bike, want voor de rest gaan we aardig gelijk op, en daarom moet zij onderweg wel eens die accu 'aan het infuus hangen'. Meestal niet zo'n probleem, want dan kunnen wij zelf ook weer even met koffie en boterham bijtanken en wat uitrusten.

Op de terugweg moesten wij met de pont van Strand Horst naar Zeewolde. Pont was net vertrokken en dat betekende een dikke 50 minuten wachten. Vervelend, vooral omdat wij gepland hadden om aan de overkant, op een recreatieterrein, de accu weer even te gaan opladen. Dat kostte dan dan ook weer een uur en bij elkaar geteld was het wel erg veel wachttijd.

Vriendin, ja, die van het knaapje over de waslijn, had nu ook een briljant idee. Naast de pont was een McDonald. Als we daar nu eens gingen kijken of we de accu bij konden laden. Dan maakten we onze wachttijd nog productief.
We reden om het gebouw heen maar konden buiten nergens een stopcontact ontdekken. Ja toch! Ergens achteraf verscholen stond een wat rommelige picknicktafel die daar duidelijk stond voor het personeel, om daar hun rustpauze, al dan niet met een nicotineshot, door te kunnen brengen. Daar was een stopcontact en wij plugden meteen in.

Een minuut of tien later werden wij gesnapt door een personeelslid. Hij stuurde ons niet weg en sommeerde ons ook niet om binnen wat te gaan gebruiken, maar bood ons heel vriendelijk een kopje koffie aan. Wij zouden al blij geweest zijn met een simpel bekertje, maar hij kwam terug met een volledige koffie, inclusief koekje en de rest.



Dat zijn toch leuke dingen voor de mensen! Vijf minuten voordat de pont zou vertrekken sprongen we weer verkwikt op de bike. De accu vol genoeg om de thuishaven te kunnen bereiken en wij weer opgeladen met blijde vakantiegevoelens.

Het huishouden gaat door.

Al meer dan een week word ik geplaagd door een bijna niet te harden pijn in mijn schouder en arm. Een peesschede, of schedepees, of slijmbeurs, of scheespede of weet ik wat voor ontsteking.... het doet in ieder geval gemeen pijn en heeft mij al vele malen wakker gehouden uit de nachtelijke slaap.

Maar het huishouden gaat gewoon door. Vanmorgen moest er toch echt weer eens een was gedraaid worden. Op zich geen probleem natuurlijk. Je stopt alles maar in de machine, knop indrukken en draaien maar. Maar dan komt het probleem. Die was moet op zolder over de waslijnen gehangen worden om te drogen. En daar kan ik nu dus niet bij met die pijnlijke arm, want ik kan hem nog niet eens ver genoeg optillen om de deodorantroller over mijn oksel te laten strijken, iets dat overigens weer tot heel andere problemen kan leiden, maar dit terzijde. Met één arm een overhemd met knijpers aan een waslijn ophangen blijkt een onmogelijkheid.

Een keukentrap er bij gehaald en steeds met één kledingstuk het enigszins wiebelende trapje beklommen. Dit vlak naast een gapend trapgat. Moeizaam met anderhalve arm het overhemd opgehangen, trapje weer afgedaald en daarna deze procedure weer herhaald en herhaald totdat de wasmand leeg was. Een half uur later doodmoe, maar het was me gelukt!

Ik vond mezelf behoorlijk inventief, maar werd al snel ontnuchterd door een mailtje van een vriendin die een veel gemakkelijker oplossing voorhanden had: het overhemd over een knaapje hangen en dat zo met één arm over de waslijn wippen. Daar moet je dan weer een vrouw voor zijn om met zo'n tip te kunnen komen. Die hou ik er in!

Maar hoe moet het nu straks met de lakens????

Verjaardagskadootje.

Wat geef je een zeventigjarige die alles al heeft?

Trend.

'Hoe' denk ik dan, 'is het mogelijk dat ik op mijn leeftijd nog een trendsetter kon worden?' Vele jaren geleden al plaatste ik in mijn tuin een boeddhabeeld. Waarom? Gewoon omdat ik in het boeddhisme veel wijsheid en schoons aantref. Het boeddhisme is geen godsdienst en dat vind ik een plus. Ik ben, zoals velen dat plegen te noemen, 'niks'. Zelf houd ik het liever op 'alles', want ik pik graag uit alle godsdiensten en levensovertuigingen het mooie en waardevolle. Alle godsdiensten hebben wel iets goeds, zolang ze zich maar niet gaan bezig houden met 'zending', want dan breekt de hel los. Van al die krenten die ik uit al die papjes haal, maak ik dan wel mijn eigen pap. Die smaakt me nog steeds het beste.

Maar ik dwaal af. Waar het om gaat is dat ik onlangs in de kranten las dat er een verschuiving heeft plaatsgevonden op het gebied van tuinbeelden. Beelden van Hans en Grietje of van de Venus van Milo worden nog maar zelden verkocht. Tuinkabouters zijn helemaal passé. Die kun je vandaag de dag echt niet meer in je tuin zetten. Wat wel goed loopt? Ja....... Boeddha's dus. Ze zijn niet aan te slepen. In iedere Blokker, Xenos of een willekeurig tuincentrum vind je er tientallen, in alle maten en verschijningen. Nooit geweten dat ik dus al jaren geleden een trend aan het setten was.

..... op het strand.

Vandaag was de beurt aan de leerlingen van Groep 5 van de Beatrixschool voor het volgen van een workshop zandfiguren maken. Na een uitleg van de professionals gingen ze enthousiast aan de slag. Nu werden er geen dolfijnen gemaakt, maar reusachtige schildpadden.

Mag ik ook meedoen???

Vandaag werd de laatste hand gelegd aan het kunstwerk. Remy, Paul en Ian, jullie hebben er iets moois van gemaakt!

De zandsculpturen zijn te bewonderen op de parkeerplaats van de Zomerkade in Huizen tot vrijdag 21 juni.

Beelden van zand.....

Het weer is er deze week niet beter op geworden. Het regent nu ook nog voortdurend. Het deert de zandartiesten niet en ook de belangstelling is er niet minder op geworden. Dagelijks is er een constante stroom bezoekers, waarvan velen iedere dag even een kijkje komen nemen. Remy, Paul en Ian gaan gewoon door met hun werk, dat nu de voltooing nadert. Achter de vrouw met Huizer kap zien we nu een lange pier de Zuiderzee in lopen. Een botter, of zoals hij in het Huizer dialect genoemd werd, een Bosschuit. De HZ 100. Een paar vrouwen lopen de pier af........

 ..... die is opgebouwd uit talloze zeshoekige basaltblokken; door Remy stuk voor stuk met een scherpe troffel gesneden uit het zand.

Jong geleerd met zand.

Het was vanmorgen opvallend druk op het strand rond het kunstwerk in wording. Leerlingen van groep 3 van de Beatrixschool kregen van de kunstenaars een echte workshop en leerden daar hoe ook zij met zand figuren kunnen maken. Wat later voegden zich ook hun ouders, grootouders en/of verzorgers daarbij. Na hun vertrek bleven een flink aantal dolfijnen op het strand achter. Vrijdagmiddag is Groep 5 aan de beurt.

Huizen had ook een unieke klederdracht, waarvan met name de Huizer kap een opvallend verschijnsel was. De Huizer vrouw heeft haar kap nu op.

Meisje van zand.

Het wapenschild draagt nu de beeltenis van het Huizer Melkmeisje, compleet met juk, in tegenstelling tot haar aanvankelijk door velen verguisde collega, die als een moderne plastic etalagepop het Raadhuisplein (ont)siert. Het paard heeft een lijf gekregen. Een jonge man leidt het aan de teugel door de golven en het vaak manshoge riet naar de kust.

Nog lang niet klaar, maar toch maar alvast de handtekening er op: Sandasrtist.com, het adres van hun website. Dat is altijd handig voor bezoekers die wat meer achtergrondinformatie willen. Hoeven ze niet honderd keer op een dag hetzelfde verhaal te vertellen.

Ik kreeg nu ook te zien hoe die 'frutseltjes' boven op die bogen gemaakt werden. Paul mengde wat zand met veel water, zodat een heel dunne blubber ontstond. Met zijn vingers maakte hij een tuitje, waardoor hij een dun stroompje modderwater druppelgewijs op het zand liet neervallen. Het water zakte meteen weg, het stevige zand bleef als grillige hoopjes liggen. En al die kleine hoopjes bij elkaar vormden dus die 'frutsels'.

Vormen in het zand.

Vandaag worden de eerste vormen van de figuren zichtbaar in het vochtige zand. Alle afbeeldingen hebben duidelijk te maken met het Huizen  in de tijd van de Zuiderzee: een Huizer botter, een paardenkop waarvan het bijbehorende lijf al wat zichtbaar wordt, karren waarmee de gevangen vis stiekem aan land moest worden gebracht. Een haven was er niet in Huizen en de buren, de Naarders, mochten er niets van merken. Links van de muur het begin van een wapenschild.Op het schild komt natuurlijk het Melkmeisje te staan. Remy heeft mij verzekerd dat dit meisje een juk op haar schouders zal dragen, zoals het hoort.

De zandartiesten hebben zich vooraf overal informatie gewonnen over de historische botters, de klederdracht van de Huizer vrouwen en mannen en de vissers, de nettenboeiers en de vissnijders. De afbeeldingen moeten niet alleen mooi, maar ook historisch verantwoord zijn.

Op de voorgrond zijn de ruwe vormen van een vrouwenhoofd al te herkennen, een oude vrouw zo te zien, waarschijnlijk met een Huizer kap.

De kunstwerken kunnen onder goede omstandigheden maanden blijven staan en in een afgedekte ruimte als het moet zelfs jaren. Regen is niet de grootste vijand. Het zand absorbeert het water en eigenlijk is het wel gemakkelijk, want dan hoeven zij het niet nat te houden. Wind kan wel schade aanrichten, maar wanneer het zand voldoende nat wordt gehouden valt dat ook nog wel mee. Dit werk in Huizen zal niet zo lang blijven staan. Waarschijnlijk maar een paar weken.

Vinden zij het niet jammer dat hun kunstwerken slechts een heel beperkte tijd meegaan? Remy: Nee, helemaal niet. We maken er wel altijd foto's van, dus helemaal verloren gaan ze niet. Maar wanneer een kunstwerk klaar is dan kunnen we er een poosje van genieten en daarna is het over, voorbij. Het is dan oké om het achter ons te laten en ons op nieuw werk te richten.

Bergen van zand.

De wind die vanaf het water over de Zomerkade waait is ijzig koud. Het hard werkende trio dat zich bezig houdt met de enorme berg zand schijnt het niet te voelen. Ze concentreren zich op waar ze mee bezig zijn: het scheppen van een kunstwerk uit de berg van veertig ton zand die voor hen ligt.

Remy Geerst, die 'gewoon' in Huizen woont en Paul Hoggard die uit de U.K. komt, werken al een jaar of tien samen, tegenwoordig onder de naam Sandartist Ltd. Zij zijn beiden full time kunstenaars die gespecialiseerd zijn in het 'beeldhouwen' van zandfiguren. Wanneer zij niet aan een kunstwerk werken, brengen zij veel tijd door op hun boerderij in Bulgarije. Binnen enkele dagen gaan ze trouwen en zal Remy haar achternaam inwisselen voor die van Paul.

Op hun website Sandartist.com is veel informatie te vinden over het kunstenaarsduo. Ze geven daar ook tips en cursussen voor hen die het werken met zand ook eens willen proberen.

Zand, heel veel zand.

Wat staat hier te gebeuren???????   Op de parkeerplaats van de Zomerkade in Huizen ligt zand. Veel zand. Hele bergen donker gekleurd zand. Erg vreemd is dat niet op deze plek, want regelmatig wordt het strand aan het Gooimeer van een laag nieuw zand voorzien. Maar waarom dat tentdak erboven? Een vrouw en twee mannen zijn druk in de weer met scheppen om het zand te verplaatsen, om het nat te houden met een tuinslang. Zij spreekt Nederlands; de beide mannen Engels. Wat doen zij daar?

Misplaatst?

............. maar ja, dan valt er weer een tijdschrift van een uitvaartvereniging in mijn brievenbus en lees ik hoe een man die zijn tienjarig dochtertje aan kanker moest verliezen ervaren heeft 'wat sociale media zoals Twitter, Facebook en blogs voor hem hebben betekend. Via die media voelden heel veel mensen zich betrokken. Hun reacties gaven de familie een positief gevoel en hielpen (en helpen nog steeds) mee aan de verwerking van het verlies.'

Misplaatst.

Mijn weerzin tegen Facebook, Hyves, Linkedln en al die andere social media troep wordt steeds groter. Zit ik een hartverscheurend verhaal te lezen van een vrouw die op indringende wijze haar depressie beschrijft. De tranen schieten je in de ogen. En dan staan daar onder het bericht de opgestoken duimpjes:

Zoetebroodjes vindt dit leuk.
Lifeisfuckingup vindt dit leuk.
Stomkop vindt dit leuk.   (Die kan ik nog begrijpen.)
Ravensblood vindt dit leuk.
en zo nog een heleboel anderen.

Ben ik nou gek?! Ben ik nou de enige die het helemaal niet leuk vind?

Gevallen engel.

Ik ben druk met het opruimen van mijn zolder. Dat was nodig, heel nodig zelfs. Daar lag en stond zoveel in de loop der jaren verzamelde rommel dat er duidelijk een grens werd overschreden en het me te veel werd.
Een tiental bananendozen volgestouwd met van alles en nog wat en ook nog veel losse artikelen die daar niet in pasten, gingen naar de kringloop; nog wat verkoopbare dingen kregen via Marktplaats een nieuwe eigenaar. Ook nog wat dingen weggegeven aan mensen die er blij mee waren. Wat overbleef werd weggegooid. Opgeruimd staat netjes.

Ook de engel die een paar jaar geleden (25-12-2010) nog gestalte gaf aan mijn kerstgevoelens moest het veld ruimen. De glans was er vanaf, zal ik maar zeggen, en dan is het einde nabij. Zo gaat dat met engelen. Je hoeft er de roddelbladen maar op na te lezen. Bij de kapper of de tandarts natuurlijk, want niemand leest die bladen thuis.
Engelen die de ene dag nog de hemel worden ingeprezen (terwijl ze daar toch al verblijven) kunnen zomaar de volgende dag tot vallen worden gebracht en erg hard terecht komen. De mijne kwam in de kliko terecht. Geen prettig einde voor een engel, maar zo gaat dat als er rigoureus geruimd moet worden.

't Wordt lente!

Na geen zomer, een schier eindeloze herfst en een barre winter, gaat het nu toch eindelijk echt lente worden.

Voor veel levende wezens om ons heen het jaargetijde om zich bezig te houden met het voortbestaan van hun soort. Padden nemen daar  alle tijd voor. Van een vluggertje willen ze niets weten. Toen ik vanmorgen richting supermarkt liep zag ik ze zitten, midden op het wandelpad. Natuurlijk net geen fototoestel bij me. Zou ik het nog even gaan ophalen thuis? Maar als ik dan terug kwam waren ze waarschijnlijk al lang verdwenen. Toch maar proberen.

Toen ik terug kwam leek er nauwelijks iets veranderd in de situatie. Ze lieten zich ongegeneerd uitgebreid fotograferen, als waren het geroutineerde spelers in een pornofilm. Na een uitgebreide fotoshoot deed ik op mijn gemak mijn boodschappen en op de terugweg waren zij nog druk in de weer. Nou druk.... er was nauwelijks enige beweging te bespeuren. Geen kunst dus dat ze het zo lang kunnen volhouden. Geeft niet. De boodschap is overgekomen. Het wordt nu eindelijk lente!

Ontevreden over de NS.

De NS toont zich een ware meester in het creëren en gebruiken van drogredenaties. Wat is het geval?

Onze Nederlandse Spoorwegen moeten een boete van 2,75 miljoen euro betalen; dit omdat de reiziger niet tevreden genoeg is over de dienstverlening van het bedrijf. Zij voldeed in 2011 niet aan alle afspraken over klanttevredenheid en kreeg daarvoor toen een voorlopige boete opgelegd. Nu de situatie in 2012 niet is verbeterd, moet de NS de 2,75 miljoen euro daadwerkelijk gaan betalen. Hoe zou dat nu toch komen dat de klanten van de NS zo ontevreden zijn?

'Dat komt', zegt de NS, 'door de goede prestaties van het bedrijf. Hierdoor heeft de klant steeds hogere verwachtingen en wordt hij extra teleurgesteld als deze verwachting niet wordt waargemaakt. Het afgelopen jaar reed 94,2 procent van de treinen op tijd.'

De reiziger weet wel beter, maar de NS is er heel handig in zo'n indrukwekkend percentage te bereiken:
- Laat zo min mogelijk treinen rijden. Treinen die niet rijden kunnen ook geen vertraging hebben. Dus bij drie herfstbladeren of wat sneeuwvlokken op de rails meteen een groot deel van de treinen in de remise laten staan.
- Vermijdt ten alle tijde het woord 'vertraging'. Wanneer een trein 10 minuten te laat zal binnenkomen wordt niet meer omgeroepen 'de trein naar Utrecht heeft een vertraging van 10 minuten', maar 'De trein naar Utrecht zal over enkele minuten vertrekken'. 'Fijn,' denk je dan als reiziger, maar de trein naar Utrecht is dan nog in geen velden of wegen te bekennen.

Treinen zonder wc, personeel dat zich tijdens de rit niet laat zien, laat staan aanspreken, slechte informatie in de trein en op de stations wanneer de boel weer eens ontregeld is, te korte treinen met te weinig zitplaatsen, smerige treinstellen, tsja..... hoe zou dat nu toch komen dat de klanten van de NS zo ontevreden zijn?

Het zou de NS sieren wanneer zij het boetekleed aan zou trekken en zou beloven dat het vanaf nu echt beter zal gaan. Op arrogante toon beweren dat je zo geweldig presteert is hier toch echt wel zeer ongepast.

Wel jammer dat het geld van de boete niet terugvloeit naar de reiziger. De treinkaartjes worden er niet minder duur door.

Lekker zuigen.

Vanmorgen  lekker gestofzuigd (stof gezuigd? stof gezogen?). Lekker? Jazeker. Ik heb nooit kunnen bevroeden dat ik stofzuigen nog eens leuk zou gaan vinden, maar met mijn onlangs aangeschafte Dyson DC 35 is dat wel het geval.

Door sommigen wordt dit handige apparaat wel gezien als een kruimeldief, maar van mij mag hij best stofzuiger heten. Hij laat zich gemakkelijk door de kamers manipuleren, past zich automatische aan aan tapijt of laminaat, glijdt onder kastjes en banken en haalt zo te zien heel wat meer stof uit het tapijt als mijn oude zuiger, vanwege de  roterende borstel in de zuigmond die door een apart motortje aangedreven wordt. Het is ook heel geriefelijk dat je niet steeds verbonden bent met een stopcontact doordat er een accu in zit. Die accu gaat per keer 15 minuten mee. Dat lijkt niet veel, maar ik kan er gemakkelijk de hele benedenverdieping mee doen. Er zit ook nog een maximum-stand op; dan gaat de accu wat minder lang mee, maar die heb ik nog nooit hoeven gebruiken. Na het zuigen van de vloer haal ik de stang er tussenuit en waardoor het apparaat meer op een kruimeldief gaat lijken en daarmee doe ik dan de kussens van de banken en ook nog eens de treden van de trap. Dan zit hij aardig vol. De zuiger is zakloos en laat zich heel gemakkelijk legen door boven de kliko een klepje te openen. Al het stof valt dan in de kliko. Na gedane arbeid gaat de zuiger in het dock aan de wand van de trapkast, waar hij vrijwel geen ruimte inneemt.

Koopje.

Sommige dingen kunnen mij heel erg gelukkig maken. Dat zijn vaak juist de heel kleine dingen. Wanneer je soms zo maar iets krijgt van iemand bijvoorbeeld. Het geluk zit hem dan niet in de grootte van het cadeau, maar in het gebaar.

Ik had op het internet een setje met een kabeltje besteld voor mijn iPad. Daar wordt standaard een eigenlijk veel te korte kabel bij geleverd (tsja, wat wil je nu ook voor € 500? :-) . Ik bestelde dus een tweemaal zo lange kabel voor een luttel bedrag bij zo'n internetbedrijf waar je iedere dag een bijzondere voordeelaanbieding krijgt aangeboden. Ik kreeg nog eens een welkomskorting op het toch al geringe bedrag en daar ging dan nog wat vanaf en verzendkosten hoefde ik ook al niet te betalen, zodat het eindbedragje op de factuur mij bijna met enige schaamte vervulde. De volgende dag werd het pakje keurig bezorgd.

Ondertussen was ik er al achter gekomen dat ik over het hoofd gezien had dat de kabel bestemd was voor de oude iPads, terwijl ik al de nieuwe heb. Kabeltje was voor mij dus niet te gebruiken. Eigen schuld, dikke bult. Voor die paar euro was dat natuurlijk geen ramp, maar ik herinnerde mij dat er een paar dagen geleden ook een adaptertje van oude iPad-aansluiting naar nieuwe aansluiting (lightning) was aangeboden. Ook weer voor een heel laag bedrag. Die aanbieding was inmiddels wel verdwenen van de website. Ik mailde of die adapter toch nog leverbaar was, omdat ik per abuis de verkeerde kabel had besteld.

Die avond kreeg ik als antwoord dat ik in ruil voor een Like op Facebook het adaptertje gratis en voor niets toegestuurd zou krijgen. De volgende dag lag het bij me in de brievenbus. Kijk.... dat is nog eens service! Van mij krijgt daarom het bedrijf www.koopjedeal.nl een warme douche op deze weblog.

O die iPad!

De iPad van Apple is erg duur, heel snel, ziet er gelikt uit en heeft eigenlijk maar één nadeel: je kunt er niks mee.

Nou niks is wel wat overdreven, want de foto's die er op staan worden perfect weergegeven, de filmpjes die er op staan worden haarscherp en zonder stotteren vertoond, de eBooks laten zich prettig lezen, de muziek klinkt acceptabel, er zijn  heel veel mooie apps verkrijgbaar, alleen......... het probleem is: hoe krijg je die foto's, films, boeken en muziek er op? Ja, kopen via iTunes, dat gaat heel gemakkelijk, maar ik bedoel al die zelfgemaakte filmpjes en andere producten. Op mijn oude (Android)tablet was dat een piece of cake, een fluitje van een cent. Gewoon even de usbstick met foto's in de usbpoort stoppen, de bestanden van de stick naar het tablet slepen en klaar was Kees, eh... Henc.

Apple moet gedacht hebben: waarom zou je het heel simpel doen wanneer het ook verschrikkelijk moeilijk kan? Je zoekt op de iPad dus tevergeefs naar een usbpoort en ook naar een gleuf waar zo'n handig SD-kaartje uit je fotocamera in past. Vanaf de eerste iPad die van de productieband kwam was iedereen daar verbijsterd over, maar de vierde versie die ik heb, heeft die slimme poorten nog steeds niet. Die poorten hadden het toch al zo prijzige apparaat misschien een dubbeltje duurder gemaakt in de productie. Dat dubbeltje zou ik heel graag betaald hebben, want dan had ik mijn iPad bijvoorbeeld kunnen kunnen gebruiken voor het laten zien van foto's en filmpjes van mijn kleinkinderen aan mijn kennissen.

Ik ben geen dummy op het gebied van computers. Zo'n dertig jaar geleden was ik één van de eersten die er één in huis had. Bij de computerlessen op mijn werk was ik het hele boek al door toen de anderen nog met het tweede hoofdstuk zaten te worstelen. Ik heb vele jaren lang iedereen om mij heen geholpen met de meest lastige computerproblemen. Zelfs met deze staat van dienst is het het mij echter nog niet gelukt een filmpje op de iPad te krijgen. Ook boeken en tijdschriften hielpen mij niet verder. Nergens vind ik een stap-voor-stap handleiding 'Hoe zet ik een filmpje op mijn iPad?'. Zoek het zelf maar uit. Dat heb ik vele uren lang geprobeerd, maar ik kom er niet uit. Ik word daar wanhopig, gefrustreerd, boos, beschaamd en verdrietig van. De iPad is mijn Waterloo geworden.

Alles kan.

alles kan
behalve een scheet
op een plankje timmeren
had opa hem geleerd
en vanaf die dag
wist hij één ding zeker:
hij zou de eerste zijn
die het gelukt was
een scheet
op een plankje te timmeren.

dat viel nog lang niet mee
want scheten zijn
zoals bekend
vluchtig van aard
en moeilijk om te vangen
en steeds wanneer hij dacht
- hé hé, een scheet -
was die weer weg
voordat hij zelfs nog maar
een hamer in de hand kon nemen.

pas heel veel jaren later
was het hem
dan toch gelukt
een flinke scheet te vangen
en met wat forse hamerslagen
werd de scheet
- het was een heel erg vieze -
genageld aan het houten plankje
dat hij voor dat doel
voortdurend bij de hand had.

natuurlijk wilde hij dat feit
vol trots nu
aan de mensheid tonen maar
helaas.......
wanneer hij iemand vroeg
het wereldwonder te aanschouwen
dan draaiden zij zich al van ver
vol walging en
vervuld van afschuw om en
niemand die nog maar een stapje
dichterbij wenste te komen.


en dus leren opa's
hun kleinkind nog steeds
dat alles kan........
behalve......
een scheet op een plankje timmeren.


(Ingesproken door de auteur, Henc de Roo)

 Tweelinggedicht bij het gedicht 'Alles kan.' van Roxane van Iperen.

Puist-op-de-bil.

Al een paar dagen wordt mijn linkerbil ontsiert door een grote puist. Erger nog dan het esthetische aspect is het vervelende feit dat het zeer pijnlijk is, vooral wanneer ik op mijn billen zìt, en laat dat nu juist zijn waar billen in de eerste plaats voor geschapen werden.

Dan zit je daar dan, met je puist-op-de-bil, en wat gebeurt er? Een vreemd natuurverschijnsel. Dan is daar opeens de zon! Dan kun je natuurlijk, ondanks puist-op-de-bil, niet binnen blijven zitten, al is het maar omdat er een elektrische fiets in de schuur staat die van tijd tot tijd eens bereden moet worden vanwege de accu. Toch maar gauw naar buiten dus.

De fiets- en wandelpaden zijn al meteen weer druk bevolkt met mensen die allemaal één ding gemeen hebben: een blijde, vrolijke uitdrukking op het gezicht. Eindelijk....... het kan weer! Genieten! En al die blijde, gelukkige gezichten maken dan dat je zelf ook blij en gelukkig wordt. Je vergeet even de puist-op-de-bil, totdat je er door een oneffenheid op je pad weer heel pijnlijk aan herinnerd wordt. Auwwwww.

Wie mooi wil gaan moet pijn doorstaan en wie blij wil worden kennelijk soms ook, dus ik maak toch nog maar aardig wat kilometertjes. De volgende tocht wordt echter vast wel weer groter, zonder die ellendige puist-op-de-bil.

Vertrouw nooit een dichter.

Ik was eigenlijk zeer verbaasd toen ik van verschillende kanten nogal geschrokken reacties kreeg op mijn laatste gedicht, Eenzame Kerst. Begrepen mijn lezers dan niet dat men de gedichten op mijn weblog meestal niet al te serieus en zeker niet als autobiografisch moet opvatten?!

Een paar maanden geleden schreef ik al dat ik begonnen was met het maken van tweelinggedichten. De dichteres Roxane van Iperen, ook bekend als de Pleitschrijver, stuurt wekelijks een gedicht aan degenen die zich daarvoor opgegeven hebben. Ook aan mij. Ik vond het een leuke en interessante opgave voor mijzelf daar dan iedere week een tweelinggedicht bij te schrijven. Geen eeneiige tweeling. Wel hetzelfde onderwerp, maar dan vanuit een geheel andere invalshoek. De laatste keer stuurde zij me, niet zo vreemd in deze tijd van het jaar, het gedicht Eenzame Kerst. Zij had daar zoals gewoonlijk weer heel wat ingewikkelde zinnen en woorden en moeilijke zinsconstructies voor nodig. Ik wilde het, ook zoals gewoonlijk, heel simpel houden en kreeg in een flits de ultime uitbeelding van een Eenzame Kerst door. Het werd het kortste gedicht dat ik ooit schreef en waarschijnlijk ook ooit zal schrijven. Ik kon volstaan met slechts één leesteken. Een punt.

Kennelijk trof ik met die ene, enkele punt wel heel goed de sfeer van een Eenzame Kerst, want verschillende mensen werden erdoor geraakt en betuigden mij hun medeleven. Ten onrechte, maar ik kan het zien als een compliment en dat doe ik dan ook maar.

Toch maar even voor de duidelijkheid: verreweg de meeste proza in mijn blogs is autobiografisch, zij het soms een tikkeltje aangedikt terwille van het effect. Mijn poëzie daarentegen is vrijwel nooit autobiografisch, behalve de gedichten die te maken hebben met Ans; die komen regelrecht uit mijn hart. Ingewikkeld hè?