Vandaag worden de eerste vormen van de figuren zichtbaar in het vochtige zand. Alle afbeeldingen hebben duidelijk te maken met het Huizen in de tijd van de Zuiderzee: een Huizer botter, een paardenkop waarvan het bijbehorende lijf al wat zichtbaar wordt, karren waarmee de gevangen vis stiekem aan land moest worden gebracht. Een haven was er niet in Huizen en de buren, de Naarders, mochten er niets van merken. Links van de muur het begin van een wapenschild.Op het schild komt natuurlijk het Melkmeisje te staan. Remy heeft mij verzekerd dat dit meisje een juk op haar schouders zal dragen, zoals het hoort.
De zandartiesten hebben zich vooraf overal informatie gewonnen over de historische botters, de klederdracht van de Huizer vrouwen en mannen en de vissers, de nettenboeiers en de vissnijders. De afbeeldingen moeten niet alleen mooi, maar ook historisch verantwoord zijn.
Op de voorgrond zijn de ruwe vormen van een vrouwenhoofd al te herkennen, een oude vrouw zo te zien, waarschijnlijk met een Huizer kap.
De kunstwerken kunnen onder goede omstandigheden maanden blijven staan en in een afgedekte ruimte als het moet zelfs jaren. Regen is niet de grootste vijand. Het zand absorbeert het water en eigenlijk is het wel gemakkelijk, want dan hoeven zij het niet nat te houden. Wind kan wel schade aanrichten, maar wanneer het zand voldoende nat wordt gehouden valt dat ook nog wel mee. Dit werk in Huizen zal niet zo lang blijven staan. Waarschijnlijk maar een paar weken.
Vinden zij het niet jammer dat hun kunstwerken slechts een heel beperkte tijd meegaan? Remy: Nee, helemaal niet. We maken er wel altijd foto's van, dus helemaal verloren gaan ze niet. Maar wanneer een kunstwerk klaar is dan kunnen we er een poosje van genieten en daarna is het over, voorbij. Het is dan oké om het achter ons te laten en ons op nieuw werk te richten.
