Meisje van zand.

Het wapenschild draagt nu de beeltenis van het Huizer Melkmeisje, compleet met juk, in tegenstelling tot haar aanvankelijk door velen verguisde collega, die als een moderne plastic etalagepop het Raadhuisplein (ont)siert. Het paard heeft een lijf gekregen. Een jonge man leidt het aan de teugel door de golven en het vaak manshoge riet naar de kust.

Nog lang niet klaar, maar toch maar alvast de handtekening er op: Sandasrtist.com, het adres van hun website. Dat is altijd handig voor bezoekers die wat meer achtergrondinformatie willen. Hoeven ze niet honderd keer op een dag hetzelfde verhaal te vertellen.

Ik kreeg nu ook te zien hoe die 'frutseltjes' boven op die bogen gemaakt werden. Paul mengde wat zand met veel water, zodat een heel dunne blubber ontstond. Met zijn vingers maakte hij een tuitje, waardoor hij een dun stroompje modderwater druppelgewijs op het zand liet neervallen. Het water zakte meteen weg, het stevige zand bleef als grillige hoopjes liggen. En al die kleine hoopjes bij elkaar vormden dus die 'frutsels'.