Al een paar dagen wordt mijn linkerbil ontsiert door een grote puist. Erger nog dan het esthetische aspect is het vervelende feit dat het zeer pijnlijk is, vooral wanneer ik op mijn billen zìt, en laat dat nu juist zijn waar billen in de eerste plaats voor geschapen werden.
Dan zit je daar dan, met je
puist-op-de-bil, en wat gebeurt er? Een vreemd natuurverschijnsel.
Dan is daar opeens de zon! Dan kun je natuurlijk, ondanks
puist-op-de-bil, niet binnen blijven zitten, al is het maar omdat
er een elektrische fiets in de schuur staat die van tijd tot tijd
eens bereden moet worden vanwege de accu. Toch maar gauw naar
buiten dus.
De fiets- en wandelpaden zijn al meteen weer druk
bevolkt met mensen die allemaal één ding gemeen hebben: een
blijde, vrolijke uitdrukking op het gezicht. Eindelijk....... het
kan weer! Genieten! En al die blijde, gelukkige gezichten maken
dan dat je zelf ook blij en gelukkig wordt. Je vergeet even de
puist-op-de-bil, totdat je er door een oneffenheid op je pad weer
heel pijnlijk aan herinnerd wordt. Auwwwww.
Wie mooi wil gaan moet pijn doorstaan en wie blij wil worden kennelijk soms ook, dus ik maak toch nog maar aardig wat kilometertjes. De volgende tocht wordt echter vast wel weer groter, zonder die ellendige puist-op-de-bil.
