Home no more home to me
Dit huis is nu mijn thuis niet meer
Robert Louis Stevenson (1850-1894)
vertaling: Henc R.A. de Roo (1943-heden)
Dit huis is nu mijn thuis niet meer, waarheen moet ik mij wenden?
De honger spoort mij aan en drijft mij voort.
Een koude winterwind waait over heuveltop en heide;
De regen valt in stromen neer; het vuil ligt in de poort.
Ooit bood dit huis een onderkomen aan mijn vrienden.
Ze waren altijd welkom, nooit liet ik hen staan --
Ik zie nog hun gezichten bij het licht der vlammen.
Maar nu klopt niemand van die oude lieden hier nog aan.
Dit huis was nog een thuis, vol vrolijke gezichten.
Het was een plek, mijn lief, waar ooit een kind gelukkig was.
Het vuur werd sprankelend weerspiegeld in de glazen ramen.
Wij bouwden zingend een paleisje daar, tussen het wilde gras.
Als straks de zon verschijnt boven de heuvels op de heide,
Ligt nu het huis er stil, verlaten bij; de schoorsteen rookt niet meer.
Laat het maar staan zo, alle vrienden zijn nu toch vertrokken.
Met heel hun hart beminden zij die oude plek zo zeer.
De lente keert terug en roept het sneeuwhoen op tot broeden.
Zij brengt de zon en regen weer, de bijen zijn bereid.
De heide staat straks weer in bloei, op heuvels en in dalen,
En zachtjes stroomt het beekje voort, zo vloeiend als de tijd.
Het daglicht is nog net zo helder als toen ik een kind was --
Het strijkt zacht over ‘t huis, de deur staat open nog voor mij;
De vogels maken veel kabaal en kwinkeleren in de schoorsteen --
Maar ik vertrek voor altijd……… het is nu echt voorbij.
