De weg naar het diorama maakte weer deel uit van het wereldtijdpad en het leuke was dat dit gedeelte over 'mijn' tijd ging. De kubusjes over de jaren vijftig en zestig heb ik allemaal gelezen en dat leverde natuurlijk heel veel zoete herinneringen op. 'De Speeltuin' van Heleentje van Capelle, de eerste oudejaarsconference van Wim Kan, de komst van Donald Duck en Coca Cola in ons land, van dat soort dingen. Natuurlijk was ik erg benieuwd naar de kubus van mijn geboortejaar. Daar heb ik wat foto's van gemaakt.
Ik kwam weer in de buurt van de Canadese begraafplaats en besloot daar eerst nog even langs te gaan om nog een paar foto's te maken. Toen zag ik dat het informatiecentrum ernaast geopend was. Mijn eerste gedachte was: 'ach, wat moet ik daar?' maar ik ging toch naar binnen en had daar geen spijt van.
Het voordeel van een vakantie in januari is dat je niet één van de vele uit een blik met toeristen bent, maar dat je als individu binnenkomt en ook zo behandeld wordt. De mensen zijn blij met je komst en nemen alle tijd voor je om je alles te laten zien en je van alles te vertellen. Van zo'n bezoek steek je altijd weer iets op. Gisteren had ik al gezien dat er op een aantal grafstenen grote grintstenen waren neergelegd. Nu leerde een filmpje mij dat de beheerder van de begraafplaats die stenen aanvankelijk regelmatig met enige ergernis van de graven geveegd had. 'Zeker door kwajongens daar neergelegd'. Totdat een bezoeker hem er op wees dat hij dat niet doen moest. Het waren joodse graven en de stenen werden daar door de nabestaanden neergelegd om hun verdriet te uiten. Die grintstenen waren versteende tranen.
Er ligt maar één vrouw op de begraafplaats, een meisje van 19 jaar. Zij was smoorverliefd op een militair van dezelfde leeftijd en ze besloten te trouwen. Er werd hun een jeep ter beschikking gesteld als trouwauto. 's Morgens werd het huwelijk voltrokken, 's middags werden ze betrokken bij een verkeersongeluk en kwamen daar allebei bij om. Hun trouwdag werd ook hun beider sterfdag. Hoe wreed kan het lot soms zijn!
Ook leerde ik dat de begraafplaats op Canadees grondgebied ligt. De Nederlandse regering heeft het aan Canada geschonken, zodat de militairen in hun eigen grond begraven zouden kunnen worden.
Het daarna door mij bezochte diorama was zeker ook leuk, mooi, interessant en noem maar op, maar toch minder.
Vanavond staat er bij mij op het menu: Macédoine de legumes, Mini-Grenailles en een flink stuk Unox rookworst.
