De weg naar het station was inmiddels niet onbekend meer voor mij, maar daarboven werd het al snel mooi en verrassend. Overijssel is vooral veel ruimte. Veel grote, weidse velden langs lange, rechte wegen. Lopend richting Holterberg bleef ik even als door de bliksem getroffen staan. Wat ik daar voor mij zag was voor mij helemaal Overijssel. Ik maakte er meteen een foto van.
Toen ik de woning passeerde werd ik aangesproken door de bewoonster. Die had gezien dat ik de foto maakte. We raakten in een gezellig gesprek en ze vertelde me dat ze achter het huis een klein vakantiehuisje had staan en dat sommige vakantiegangers daar al voor de twintigste maal kwamen. Ik kan het me voorstellen, want er is daar zoveel heerlijke ruimte en op een paar honderd meter begint het uitgestrekte bos- en berggebied. Ik hoefde er maar even de wat verderop gelegen Heksenweg voor in te gaan.
Het leuke is dat je in deze tijd van het jaar op zo'n wandeling vele, vele kilometers lang echt helemaal niets en niemand tegenkomt. Het fijne daarvan is de rust en het gevoel van vrijheid die het je geeft. Zo heb ik, laat ik er maar eerlijk over zijn, een keer zeer onbeschaamd staan wildplassen, zonder bang te hoeven zijn dat ik in de kraag zou worden gepakt door een paar zich vervelende en nog enkele diensturen voor de boeg hebbende Holtense Koddebeiers, die het heel normaal vinden iemand daarvoor aan te houden, in de boeien te slaan en voor nader onderzoek op te sluiten (zie mijn 2e verslagje).
Een nadeel is echter dat je niemand de weg kunt vragen wanneer je haar kwijt bent. En dat kan gemakkelijk gebeuren, want in zo'n omgeving hebben de bospaden geen naam, maar heten gewoon het 3e bospad RA bijvoorbeeld. Maar goed, dank zij mijn ingebouwd mannelijk oriëntatiegevoel (grapje hoor, lezeressen) en mijn mij altijd op mijn wandelingen vergezellende kompas (geen grapje, het heeft mij al zo vele malen uit de nood geholpen), kwam ik uiteindelijk toch steeds weer op het goede pad terecht. Bovendien, volgens één van mijn ingebouwde diepe levenswijsheden is elke weg de goede weg, zolang hij maar mooi is.
Ergens rond de Holterberg werd het plotseling vrij mistig. Schimmige witte slierten ijle mist trokken aan mij voorbij. De Witte Wieven dansen, dacht ik. Waarschijnlijk een toeristische attractie van de plaatselijke VVV.
De terugweg voerde mij langs de Canadese Erebegraafplaats. Ik ben daar nog een tijdje overheen gelopen, want ik hou wel van begraafplaatsen. Mooie foto's gemaakt. Talloze rijen jongens tussen de twintig en dertig die daar begraven liggen. Getuige de vele bloemen, geschenkjes en vooral de heel vele poppy's die ik daar aantrof zijn ze nog niet vergeten en worden hun graven nog regelmatig bezocht. Het graf van William J. Looser (private, age: 19) lag er wat kaal en verwaarloosd bij; daarom noem ik hem hier maar even met name. Bedankt Bill!
Sommigen vroegen mij of ik nu helemaal alleen op dat bungalowpark zat. Nee hoor, het valt me eigenlijk best wel mee. De zes tweepersoonshuisjes zijn volgens mij allemaal bezet, waarschijnlijk door krasse knarren zoals ik. Van de grotere huisjes niet zo veel, maar toch ook wel een aantal, waarschijnlijk bewoond door twee stellen krasse knarren, want gezinnen met kinderen zullen er nu niet inzitten.
