Home no more home to me
Dit huis is nu mijn thuis niet meer
Robert Louis Stevenson (1850-1894)
vertaling: Henc R.A. de Roo (1943-heden)
Dit huis is nu mijn thuis niet meer, waarheen moet ik mij wenden?
De honger spoort mij aan en drijft mij voort.
Een koude winterwind waait over heuveltop en heide;
De regen valt in stromen neer; het vuil ligt in de poort.
Ooit bood dit huis een onderkomen aan mijn vrienden.
Ze waren altijd welkom, nooit liet ik hen staan --
Ik zie nog hun gezichten bij het licht der vlammen.
Maar nu klopt niemand van die oude lieden hier nog aan.
Dit huis was nog een thuis, vol vrolijke gezichten.
Het was een plek, mijn lief, waar ooit een kind gelukkig was.
Het vuur werd sprankelend weerspiegeld in de glazen ramen.
Wij bouwden zingend een paleisje daar, tussen het wilde gras.
Als straks de zon verschijnt boven de heuvels op de heide,
Ligt nu het huis er stil, verlaten bij; de schoorsteen rookt niet meer.
Laat het maar staan zo, alle vrienden zijn nu toch vertrokken.
Met heel hun hart beminden zij die oude plek zo zeer.
De lente keert terug en roept het sneeuwhoen op tot broeden.
Zij brengt de zon en regen weer, de bijen zijn bereid.
De heide staat straks weer in bloei, op heuvels en in dalen,
En zachtjes stroomt het beekje voort, zo vloeiend als de tijd.
Het daglicht is nog net zo helder als toen ik een kind was --
Het strijkt zacht over ‘t huis, de deur staat open nog voor mij;
De vogels maken veel kabaal en kwinkeleren in de schoorsteen --
Maar ik vertrek voor altijd……… het is nu echt voorbij.
vrijdag 27 januari 2012
donderdag 26 januari 2012
Poëzievertaalwedstrijd 2012 (2)
De jury heeft gesproken en de winnaar van de Poëzievertaalwedstrijd 2012 is bekend. Helaas, ik ben het niet geworden. De prijs ging naar Martijn Kos uit Huizen en hieronder staat zijn winnende vertaling:
Thuis is niet meer thuis voor mij, waarheen moet ik gaan?
Met honger als voerman, ga ik waarheen ik gedreven word.
Koud blaast de winterwind over heuvel en heide;
In dichte vlagen jaagt de regen, en mijn dak is ingestort.
Geliefd door wijze mannen was de beschutting van mijn dak.
Het waarachtige welkomstwoord werd in de deur vernomen --
Dierbare dagen van weleer, met de gezichten in de vuurgloed,
Lieve mensen van vroeger, jullie zullen nooit meer komen.
Thuis was thuis toen, mijn beste, vol vriendelijke gezichten,
Thuis was thuis toen, mijn beste, gelukkig voor het kind.
Haardvuur en de ramen fonkelden helder op de heide;
Gezang, welluidend gezang, bouwde een paleis tegen weer en wind.
Nu, wanneer de dag daagt op de heuveltop van de heide,
Staat het huis er verlaten bij en de schoorsteen rookt niet meer.
Laat het daar verlaten staan nu alle vrienden zijn vertrokken,
De goedhartige, trouwe mannen, die hielden van de plek van weleer.
De lente zal komen, weer komen, en de vogels roepen,
De lente zal zon en regen brengen, bloemen en dieren;
Rood zal de heide bloeien over heuvel en dal,
Zacht stroomt de beek door de onveranderlijk stromende uren;
Bevallig schijnt de dag zoals ze scheen op mijn kinderjaren --
Bevallig schijnt de dag in de open deur van het huis;
Vogels komen, roepen daar en tjilpen in de schoorsteen --
Maar ik ga voor altijd en kom niet meer thuis.
De mijne plaats ik in mijn blog van morgen.
Thuis is niet meer thuis voor mij, waarheen moet ik gaan?
Met honger als voerman, ga ik waarheen ik gedreven word.
Koud blaast de winterwind over heuvel en heide;
In dichte vlagen jaagt de regen, en mijn dak is ingestort.
Geliefd door wijze mannen was de beschutting van mijn dak.
Het waarachtige welkomstwoord werd in de deur vernomen --
Dierbare dagen van weleer, met de gezichten in de vuurgloed,
Lieve mensen van vroeger, jullie zullen nooit meer komen.
Thuis was thuis toen, mijn beste, vol vriendelijke gezichten,
Thuis was thuis toen, mijn beste, gelukkig voor het kind.
Haardvuur en de ramen fonkelden helder op de heide;
Gezang, welluidend gezang, bouwde een paleis tegen weer en wind.
Nu, wanneer de dag daagt op de heuveltop van de heide,
Staat het huis er verlaten bij en de schoorsteen rookt niet meer.
Laat het daar verlaten staan nu alle vrienden zijn vertrokken,
De goedhartige, trouwe mannen, die hielden van de plek van weleer.
De lente zal komen, weer komen, en de vogels roepen,
De lente zal zon en regen brengen, bloemen en dieren;
Rood zal de heide bloeien over heuvel en dal,
Zacht stroomt de beek door de onveranderlijk stromende uren;
Bevallig schijnt de dag zoals ze scheen op mijn kinderjaren --
Bevallig schijnt de dag in de open deur van het huis;
Vogels komen, roepen daar en tjilpen in de schoorsteen --
Maar ik ga voor altijd en kom niet meer thuis.
De mijne plaats ik in mijn blog van morgen.
Holten 7
Gisteren trof ik tijdens mijn wandeling in de bossen rond Holten een verloren OV-chipkaart aan, midden op een bospad. Op het moment dat je je bukt om zo'n ding op te rapen, laad je natuurlijk meteen al een grote verantwoordelijkheid op je schouders, want als eerlijke vinder zul je daarna aan de slag moeten gaan om de kaart te laten terugkeren naar de ongelukkige verliezer, de rechtmatige eigenaar. Het koste mij in dit geval niet veel moeite om eerlijk te zijn, want zelfs als ik mijn snor zou afscheren en een rokje aan zou trekken zou ik geen enkele conducteur ervan kunnen overtuigen dat ik echt die vrolijk lachende jonge meid was die op de foto stond.
'Thuis', in mijn vakantiehuisje, ging ik eerst maar even Googlen op haar naam. Meestal levert dat wel wat op. Ieder jong mens heeft toch tegenwoordig Facebook of Hyves of zoiets?! Zij dus niet. Jammer. Ik had zo graag even de studente S.A. D. willen bellen om haar gerust te stellen:
O Sonja, Sandra, Silvia (?)
Ik wil je graag verblijden
en je, door middel van de telefoon,
niet langer laten lijden.
Ik vond jouw kaart hier in het bos
tussen de kale struiken
en stuur hem op, want kan helaas
hem toch niet zelf gebruiken.
Op internet lees ik dat je zo'n gevonden kaart kunt inleveren bij de balie van een een ov-bedrijf. Op het station in Holten zit echter geen aardige dame achter een loket, maar staat slechts een kille, gele kaartjesspuwer. Dan moet ik de kaart morgen maar afgeven in Hilversum of zo. Sofietje, Selma, Saskia D., je zult dus helaas nog even in een martelende onzekerheid moeten blijven verkeren.
Dank zij mijn internetverbinding was ik vanmorgen al snel op de hoogte van de uitslag van de Poëzievertaalwedstrijd. Ook de winnende vertaling was gepubliceerd. Tsja, wat zal ik er van zeggen? Iedere vorm van kritiek zal toch al snel beschouwd worden als kinnesinne. Laat ik het zo zeggen: ik vind het niet erg verloren te hebben, maar ik vind het wel erg verloren te hebben van dìt winnende gedicht. De jury heeft duidelijk veel belang gehecht aan een zo letterlijk mogelijke vertaling, ook als dit ten koste ging van het verkrijgen van een goed lopend gedicht in mooie zinnen en bewoordingen. Om te komen tot een goed eindproduct, dat wil hier zeggen een fraai stukje poëzie, is het soms onvermijdelijk je bij de vertaling wat 'dichterlijke vrijheden' te veroorloven en je los te maken van het keurslijf van een al te letterlijke vertaling. Een gedicht letterlijk vertalen kan mijn Google-translator uiteindelijk ook. Erg mooi wordt het dan niet; het levert op zijn best een slecht stukje proza op. Er een mooi gedicht van maken, dat kan slechts een mens, een dichter.
Het lijkt er op dat deze jury deze wedstrijd in de eerste plaats heeft beschouwd als een vertaalwedstrijd en daarbij uit het oog verloor dat het hier toch echt een poëzievertaalwedstrijd betrof. In de aankondiging van de wedstrijd in de Gooi en Eemlander van 17 november 2011 wordt de heer Schuitemaker geciteerd: 'Het gaat ook niet om een letterlijke vertaling. De ziel van een gedicht moet geraakt worden'. De opvatting van de jury is daarmee duidelijk in tegenspraak gebleken.
Zelf ben ik begonnen met het maken van een zeer letterlijke vertaling, met het woordenboek erbij. Daarna ging ik bedenken wat de dichter bedoeld zou kunnen hebben en vervolgens ben ik alles in mooie, goedlopende zinnen met goed klinkende woorden gaan gieten. Ik heb er toen een gedicht van gemaakt, dus. Achteraf gezien had ik dus beter de eerste, ruwe versie kunnen insturen.
Mijn vakantie zit er bijna op. Wat heeft een mens toch eigenlijk weinig nodig, denk ik wanneer ik om mij heen kijk. In deze beperkte ruimte bevindt zich eigenlijk alles wat je moet hebben. Straks zit ik weer in mijn huis met vijf kamers, twaalf kasten en dozen vol overbodige troep. Allemaal ballast, alle bezit is last. Een hemd in de kast, een hemd in de was en een hemd aan je bast, meer heb je toch niet nodig. Nou ja..... wel nog een goede laptop natuurlijk, dat spreekt vanzelf. En als het kan een beetje liefde.....
'Thuis', in mijn vakantiehuisje, ging ik eerst maar even Googlen op haar naam. Meestal levert dat wel wat op. Ieder jong mens heeft toch tegenwoordig Facebook of Hyves of zoiets?! Zij dus niet. Jammer. Ik had zo graag even de studente S.A. D. willen bellen om haar gerust te stellen:
O Sonja, Sandra, Silvia (?)
Ik wil je graag verblijden
en je, door middel van de telefoon,
niet langer laten lijden.
Ik vond jouw kaart hier in het bos
tussen de kale struiken
en stuur hem op, want kan helaas
hem toch niet zelf gebruiken.
Op internet lees ik dat je zo'n gevonden kaart kunt inleveren bij de balie van een een ov-bedrijf. Op het station in Holten zit echter geen aardige dame achter een loket, maar staat slechts een kille, gele kaartjesspuwer. Dan moet ik de kaart morgen maar afgeven in Hilversum of zo. Sofietje, Selma, Saskia D., je zult dus helaas nog even in een martelende onzekerheid moeten blijven verkeren.
Dank zij mijn internetverbinding was ik vanmorgen al snel op de hoogte van de uitslag van de Poëzievertaalwedstrijd. Ook de winnende vertaling was gepubliceerd. Tsja, wat zal ik er van zeggen? Iedere vorm van kritiek zal toch al snel beschouwd worden als kinnesinne. Laat ik het zo zeggen: ik vind het niet erg verloren te hebben, maar ik vind het wel erg verloren te hebben van dìt winnende gedicht. De jury heeft duidelijk veel belang gehecht aan een zo letterlijk mogelijke vertaling, ook als dit ten koste ging van het verkrijgen van een goed lopend gedicht in mooie zinnen en bewoordingen. Om te komen tot een goed eindproduct, dat wil hier zeggen een fraai stukje poëzie, is het soms onvermijdelijk je bij de vertaling wat 'dichterlijke vrijheden' te veroorloven en je los te maken van het keurslijf van een al te letterlijke vertaling. Een gedicht letterlijk vertalen kan mijn Google-translator uiteindelijk ook. Erg mooi wordt het dan niet; het levert op zijn best een slecht stukje proza op. Er een mooi gedicht van maken, dat kan slechts een mens, een dichter.
Het lijkt er op dat deze jury deze wedstrijd in de eerste plaats heeft beschouwd als een vertaalwedstrijd en daarbij uit het oog verloor dat het hier toch echt een poëzievertaalwedstrijd betrof. In de aankondiging van de wedstrijd in de Gooi en Eemlander van 17 november 2011 wordt de heer Schuitemaker geciteerd: 'Het gaat ook niet om een letterlijke vertaling. De ziel van een gedicht moet geraakt worden'. De opvatting van de jury is daarmee duidelijk in tegenspraak gebleken.
Zelf ben ik begonnen met het maken van een zeer letterlijke vertaling, met het woordenboek erbij. Daarna ging ik bedenken wat de dichter bedoeld zou kunnen hebben en vervolgens ben ik alles in mooie, goedlopende zinnen met goed klinkende woorden gaan gieten. Ik heb er toen een gedicht van gemaakt, dus. Achteraf gezien had ik dus beter de eerste, ruwe versie kunnen insturen.
Mijn vakantie zit er bijna op. Wat heeft een mens toch eigenlijk weinig nodig, denk ik wanneer ik om mij heen kijk. In deze beperkte ruimte bevindt zich eigenlijk alles wat je moet hebben. Straks zit ik weer in mijn huis met vijf kamers, twaalf kasten en dozen vol overbodige troep. Allemaal ballast, alle bezit is last. Een hemd in de kast, een hemd in de was en een hemd aan je bast, meer heb je toch niet nodig. Nou ja..... wel nog een goede laptop natuurlijk, dat spreekt vanzelf. En als het kan een beetje liefde.....
woensdag 25 januari 2012
Holten 6
Vanmorgen stond er op de weerkaart van het journaal één zonnetje getekend en dat stond precies op de goede plaats wat mij betreft: vlak bij mijn vakantieadres. Dat werd dus weer een dagje toeristisch recreëren. Ik had nog het Natuurdiorama op de Holterberg op mijn programma staan en daar was het nu een mooie dag voor. Dus de wandelschoenen weer aan en op pad.
De weg naar het diorama maakte weer deel uit van het wereldtijdpad en het leuke was dat dit gedeelte over 'mijn' tijd ging. De kubusjes over de jaren vijftig en zestig heb ik allemaal gelezen en dat leverde natuurlijk heel veel zoete herinneringen op. 'De Speeltuin' van Heleentje van Capelle, de eerste oudejaarsconference van Wim Kan, de komst van Donald Duck en Coca Cola in ons land, van dat soort dingen. Natuurlijk was ik erg benieuwd naar de kubus van mijn geboortejaar. Daar heb ik wat foto's van gemaakt.
Ik kwam weer in de buurt van de Canadese begraafplaats en besloot daar eerst nog even langs te gaan om nog een paar foto's te maken. Toen zag ik dat het informatiecentrum ernaast geopend was. Mijn eerste gedachte was: 'ach, wat moet ik daar?' maar ik ging toch naar binnen en had daar geen spijt van.
Het voordeel van een vakantie in januari is dat je niet één van de vele uit een blik met toeristen bent, maar dat je als individu binnenkomt en ook zo behandeld wordt. De mensen zijn blij met je komst en nemen alle tijd voor je om je alles te laten zien en je van alles te vertellen. Van zo'n bezoek steek je altijd weer iets op. Gisteren had ik al gezien dat er op een aantal grafstenen grote grintstenen waren neergelegd. Nu leerde een filmpje mij dat de beheerder van de begraafplaats die stenen aanvankelijk regelmatig met enige ergernis van de graven geveegd had. 'Zeker door kwajongens daar neergelegd'. Totdat een bezoeker hem er op wees dat hij dat niet doen moest. Het waren joodse graven en de stenen werden daar door de nabestaanden neergelegd om hun verdriet te uiten. Die grintstenen waren versteende tranen.
Er ligt maar één vrouw op de begraafplaats, een meisje van 19 jaar. Zij was smoorverliefd op een militair van dezelfde leeftijd en ze besloten te trouwen. Er werd hun een jeep ter beschikking gesteld als trouwauto. 's Morgens werd het huwelijk voltrokken, 's middags werden ze betrokken bij een verkeersongeluk en kwamen daar allebei bij om. Hun trouwdag werd ook hun beider sterfdag. Hoe wreed kan het lot soms zijn!
Ook leerde ik dat de begraafplaats op Canadees grondgebied ligt. De Nederlandse regering heeft het aan Canada geschonken, zodat de militairen in hun eigen grond begraven zouden kunnen worden.
Het daarna door mij bezochte diorama was zeker ook leuk, mooi, interessant en noem maar op, maar toch minder.
Vanavond staat er bij mij op het menu: Macédoine de legumes, Mini-Grenailles en een flink stuk Unox rookworst.
De weg naar het diorama maakte weer deel uit van het wereldtijdpad en het leuke was dat dit gedeelte over 'mijn' tijd ging. De kubusjes over de jaren vijftig en zestig heb ik allemaal gelezen en dat leverde natuurlijk heel veel zoete herinneringen op. 'De Speeltuin' van Heleentje van Capelle, de eerste oudejaarsconference van Wim Kan, de komst van Donald Duck en Coca Cola in ons land, van dat soort dingen. Natuurlijk was ik erg benieuwd naar de kubus van mijn geboortejaar. Daar heb ik wat foto's van gemaakt.
Ik kwam weer in de buurt van de Canadese begraafplaats en besloot daar eerst nog even langs te gaan om nog een paar foto's te maken. Toen zag ik dat het informatiecentrum ernaast geopend was. Mijn eerste gedachte was: 'ach, wat moet ik daar?' maar ik ging toch naar binnen en had daar geen spijt van.
Het voordeel van een vakantie in januari is dat je niet één van de vele uit een blik met toeristen bent, maar dat je als individu binnenkomt en ook zo behandeld wordt. De mensen zijn blij met je komst en nemen alle tijd voor je om je alles te laten zien en je van alles te vertellen. Van zo'n bezoek steek je altijd weer iets op. Gisteren had ik al gezien dat er op een aantal grafstenen grote grintstenen waren neergelegd. Nu leerde een filmpje mij dat de beheerder van de begraafplaats die stenen aanvankelijk regelmatig met enige ergernis van de graven geveegd had. 'Zeker door kwajongens daar neergelegd'. Totdat een bezoeker hem er op wees dat hij dat niet doen moest. Het waren joodse graven en de stenen werden daar door de nabestaanden neergelegd om hun verdriet te uiten. Die grintstenen waren versteende tranen.
Er ligt maar één vrouw op de begraafplaats, een meisje van 19 jaar. Zij was smoorverliefd op een militair van dezelfde leeftijd en ze besloten te trouwen. Er werd hun een jeep ter beschikking gesteld als trouwauto. 's Morgens werd het huwelijk voltrokken, 's middags werden ze betrokken bij een verkeersongeluk en kwamen daar allebei bij om. Hun trouwdag werd ook hun beider sterfdag. Hoe wreed kan het lot soms zijn!
Ook leerde ik dat de begraafplaats op Canadees grondgebied ligt. De Nederlandse regering heeft het aan Canada geschonken, zodat de militairen in hun eigen grond begraven zouden kunnen worden.
Het daarna door mij bezochte diorama was zeker ook leuk, mooi, interessant en noem maar op, maar toch minder.
Vanavond staat er bij mij op het menu: Macédoine de legumes, Mini-Grenailles en een flink stuk Unox rookworst.
Poëzievertaalwedstrijd 2012 (1)
Ook dit jaar heeft de Bibliotheek van Huizen-Laren-Blaricum weer een poëzievertaalwedstrijd georganiseerd. Dit keer werd gekozen voor een uit het Engels te vertalen gedicht van de beroemde Schotse schrijver Robert Louis Stevenson, onder meer bekend van zijn boeken Treasure Island en The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde. De titel van het gedicht uit 1895 is 'Home no more home to me.'
Ik heb aan die wedstrijd meegedaan. Om de prijs, een dubbel-cd, hoefde ik het niet te doen want ik hèb al een cd, maar ik hou van taal en van schrijven en dichten, dus deed ik er met plezier aan mee. Het was geen gemakkelijke tekst, vond ik, en ik moet bekennen dat ik mij diverse malen in totale verwarring heb afgevraagd wat de auteur nou toch in hemelsnaam met bepaalde passages wellicht eventueel misschien mogelijkerwijs bedoeld zou kunnen hebben. Maar ik kwam er uit, d.w.z. er kwam een gedicht op papier dat hopelijk in voldoende mate de bedoelingen van de schrijver benadert, zodat Robert Louis zich niet om mij in zijn graf zal hoeven om te draaien.
Vanavond is de uitslag. Ik heb geen enkele illusie dat ik gewonnen heb, want dan had ik naar alle waarschijnlijkheid wel al een mailtje gehad waarin mij op bedekte wijze werd aangeraden vanavond bij de prijsuitreiking aanwezig te zijn. Toch vind ik het heel jammer er niet bij te kunnen zijn, want het belooft een erg leuke culturele happening te worden. Morgen lees ik het uitgekozen gedicht hopelijk wel op internet. Daarna verschijnt de door mij vertaalde versie op mijn blog.
Dit is het gedicht waar het om gaat:
Home no more home to me, whither must I wander?
Hunger my driver, I go where I must.
Cold blows the winter wind over hill and heather;
Thick drives the rain, and my roof is in the dust.
Loved of wise men was the shade of my roof-tree.
The true word of welcome was spoken in the door --
Dear days of old, with the faces in the firelight,
Kind folks of old, you come again no more.
Home was home then, my dear, full of kindly faces,
Home was home then, my dear, happy for the child.
Fire and the windows bright glittered on the moorland;
Song, tuneful song, built a palace in the wild.
Now, when day dawns on the brow of the moorland,
Lone stands the house, and the chimney-stone is cold.
Lone let it stand, now the friends are all departed,
The kind hearts, the true hearts, that loved the place of old.
Spring shall come, come again, calling up the moorfowl,
Spring shall bring the sun and rain, bring the bees and flowers;
Red shall the heather bloom over hill and valley,
Soft flow the stream through the even-flowing hours;
Fair the day shine as it shone on my childhood --
Fair shine the day on the house with open door;
Birds come and cry there and twitter in the chimney --
But I go for ever and come again no more.
Er zijn 24 Nederlandse versies van dit gedicht gemaakt. Ik zou ze allemaal wel willen lezen. Heel benieuwd wat de anderen ervan gebrouwen hebben.
Ik heb aan die wedstrijd meegedaan. Om de prijs, een dubbel-cd, hoefde ik het niet te doen want ik hèb al een cd, maar ik hou van taal en van schrijven en dichten, dus deed ik er met plezier aan mee. Het was geen gemakkelijke tekst, vond ik, en ik moet bekennen dat ik mij diverse malen in totale verwarring heb afgevraagd wat de auteur nou toch in hemelsnaam met bepaalde passages wellicht eventueel misschien mogelijkerwijs bedoeld zou kunnen hebben. Maar ik kwam er uit, d.w.z. er kwam een gedicht op papier dat hopelijk in voldoende mate de bedoelingen van de schrijver benadert, zodat Robert Louis zich niet om mij in zijn graf zal hoeven om te draaien.
Vanavond is de uitslag. Ik heb geen enkele illusie dat ik gewonnen heb, want dan had ik naar alle waarschijnlijkheid wel al een mailtje gehad waarin mij op bedekte wijze werd aangeraden vanavond bij de prijsuitreiking aanwezig te zijn. Toch vind ik het heel jammer er niet bij te kunnen zijn, want het belooft een erg leuke culturele happening te worden. Morgen lees ik het uitgekozen gedicht hopelijk wel op internet. Daarna verschijnt de door mij vertaalde versie op mijn blog.
Dit is het gedicht waar het om gaat:
Home no more home to me, whither must I wander?
Hunger my driver, I go where I must.
Cold blows the winter wind over hill and heather;
Thick drives the rain, and my roof is in the dust.
Loved of wise men was the shade of my roof-tree.
The true word of welcome was spoken in the door --
Dear days of old, with the faces in the firelight,
Kind folks of old, you come again no more.
Home was home then, my dear, full of kindly faces,
Home was home then, my dear, happy for the child.
Fire and the windows bright glittered on the moorland;
Song, tuneful song, built a palace in the wild.
Now, when day dawns on the brow of the moorland,
Lone stands the house, and the chimney-stone is cold.
Lone let it stand, now the friends are all departed,
The kind hearts, the true hearts, that loved the place of old.
Spring shall come, come again, calling up the moorfowl,
Spring shall bring the sun and rain, bring the bees and flowers;
Red shall the heather bloom over hill and valley,
Soft flow the stream through the even-flowing hours;
Fair the day shine as it shone on my childhood --
Fair shine the day on the house with open door;
Birds come and cry there and twitter in the chimney --
But I go for ever and come again no more.
Er zijn 24 Nederlandse versies van dit gedicht gemaakt. Ik zou ze allemaal wel willen lezen. Heel benieuwd wat de anderen ervan gebrouwen hebben.
dinsdag 24 januari 2012
Holten 5
Ik moest vanmorgen vroeg de weersvoorspelling op teletekst een paar maal overlezen voordat ik het kon geloven. Regen zou vooral gaan vallen in het noorden en het zuidwesten van het land en voor de rest zou het overal best wel eens een heel mooie dag kunnen worden. Dus trad meteen plan RW in werking. De afgelopen dagen heb ik ook best wel veel gewandeld, maar dat was steeds tussen de buien door en meer om de omgeving een beetje te leren kennen. Nu werd het tijd voor het betere werk: Een echte Recreatieve Wandeling rond de Holterberg. Ik had in mijn altijd grenzeloze optimisme een paar wandelroutes van huis meegenomen en één daarvan ging door het fraaie gebied tussen Holten en Nijverdal.
De weg naar het station was inmiddels niet onbekend meer voor mij, maar daarboven werd het al snel mooi en verrassend. Overijssel is vooral veel ruimte. Veel grote, weidse velden langs lange, rechte wegen. Lopend richting Holterberg bleef ik even als door de bliksem getroffen staan. Wat ik daar voor mij zag was voor mij helemaal Overijssel. Ik maakte er meteen een foto van.
Toen ik de woning passeerde werd ik aangesproken door de bewoonster. Die had gezien dat ik de foto maakte. We raakten in een gezellig gesprek en ze vertelde me dat ze achter het huis een klein vakantiehuisje had staan en dat sommige vakantiegangers daar al voor de twintigste maal kwamen. Ik kan het me voorstellen, want er is daar zoveel heerlijke ruimte en op een paar honderd meter begint het uitgestrekte bos- en berggebied. Ik hoefde er maar even de wat verderop gelegen Heksenweg voor in te gaan.
Het leuke is dat je in deze tijd van het jaar op zo'n wandeling vele, vele kilometers lang echt helemaal niets en niemand tegenkomt. Het fijne daarvan is de rust en het gevoel van vrijheid die het je geeft. Zo heb ik, laat ik er maar eerlijk over zijn, een keer zeer onbeschaamd staan wildplassen, zonder bang te hoeven zijn dat ik in de kraag zou worden gepakt door een paar zich vervelende en nog enkele diensturen voor de boeg hebbende Holtense Koddebeiers, die het heel normaal vinden iemand daarvoor aan te houden, in de boeien te slaan en voor nader onderzoek op te sluiten (zie mijn 2e verslagje).
Een nadeel is echter dat je niemand de weg kunt vragen wanneer je haar kwijt bent. En dat kan gemakkelijk gebeuren, want in zo'n omgeving hebben de bospaden geen naam, maar heten gewoon het 3e bospad RA bijvoorbeeld. Maar goed, dank zij mijn ingebouwd mannelijk oriëntatiegevoel (grapje hoor, lezeressen) en mijn mij altijd op mijn wandelingen vergezellende kompas (geen grapje, het heeft mij al zo vele malen uit de nood geholpen), kwam ik uiteindelijk toch steeds weer op het goede pad terecht. Bovendien, volgens één van mijn ingebouwde diepe levenswijsheden is elke weg de goede weg, zolang hij maar mooi is.
Ergens rond de Holterberg werd het plotseling vrij mistig. Schimmige witte slierten ijle mist trokken aan mij voorbij. De Witte Wieven dansen, dacht ik. Waarschijnlijk een toeristische attractie van de plaatselijke VVV.
De terugweg voerde mij langs de Canadese Erebegraafplaats. Ik ben daar nog een tijdje overheen gelopen, want ik hou wel van begraafplaatsen. Mooie foto's gemaakt. Talloze rijen jongens tussen de twintig en dertig die daar begraven liggen. Getuige de vele bloemen, geschenkjes en vooral de heel vele poppy's die ik daar aantrof zijn ze nog niet vergeten en worden hun graven nog regelmatig bezocht. Het graf van William J. Looser (private, age: 19) lag er wat kaal en verwaarloosd bij; daarom noem ik hem hier maar even met name. Bedankt Bill!
Sommigen vroegen mij of ik nu helemaal alleen op dat bungalowpark zat. Nee hoor, het valt me eigenlijk best wel mee. De zes tweepersoonshuisjes zijn volgens mij allemaal bezet, waarschijnlijk door krasse knarren zoals ik. Van de grotere huisjes niet zo veel, maar toch ook wel een aantal, waarschijnlijk bewoond door twee stellen krasse knarren, want gezinnen met kinderen zullen er nu niet inzitten.
De weg naar het station was inmiddels niet onbekend meer voor mij, maar daarboven werd het al snel mooi en verrassend. Overijssel is vooral veel ruimte. Veel grote, weidse velden langs lange, rechte wegen. Lopend richting Holterberg bleef ik even als door de bliksem getroffen staan. Wat ik daar voor mij zag was voor mij helemaal Overijssel. Ik maakte er meteen een foto van.
Toen ik de woning passeerde werd ik aangesproken door de bewoonster. Die had gezien dat ik de foto maakte. We raakten in een gezellig gesprek en ze vertelde me dat ze achter het huis een klein vakantiehuisje had staan en dat sommige vakantiegangers daar al voor de twintigste maal kwamen. Ik kan het me voorstellen, want er is daar zoveel heerlijke ruimte en op een paar honderd meter begint het uitgestrekte bos- en berggebied. Ik hoefde er maar even de wat verderop gelegen Heksenweg voor in te gaan.
Het leuke is dat je in deze tijd van het jaar op zo'n wandeling vele, vele kilometers lang echt helemaal niets en niemand tegenkomt. Het fijne daarvan is de rust en het gevoel van vrijheid die het je geeft. Zo heb ik, laat ik er maar eerlijk over zijn, een keer zeer onbeschaamd staan wildplassen, zonder bang te hoeven zijn dat ik in de kraag zou worden gepakt door een paar zich vervelende en nog enkele diensturen voor de boeg hebbende Holtense Koddebeiers, die het heel normaal vinden iemand daarvoor aan te houden, in de boeien te slaan en voor nader onderzoek op te sluiten (zie mijn 2e verslagje).
Een nadeel is echter dat je niemand de weg kunt vragen wanneer je haar kwijt bent. En dat kan gemakkelijk gebeuren, want in zo'n omgeving hebben de bospaden geen naam, maar heten gewoon het 3e bospad RA bijvoorbeeld. Maar goed, dank zij mijn ingebouwd mannelijk oriëntatiegevoel (grapje hoor, lezeressen) en mijn mij altijd op mijn wandelingen vergezellende kompas (geen grapje, het heeft mij al zo vele malen uit de nood geholpen), kwam ik uiteindelijk toch steeds weer op het goede pad terecht. Bovendien, volgens één van mijn ingebouwde diepe levenswijsheden is elke weg de goede weg, zolang hij maar mooi is.
Ergens rond de Holterberg werd het plotseling vrij mistig. Schimmige witte slierten ijle mist trokken aan mij voorbij. De Witte Wieven dansen, dacht ik. Waarschijnlijk een toeristische attractie van de plaatselijke VVV.
De terugweg voerde mij langs de Canadese Erebegraafplaats. Ik ben daar nog een tijdje overheen gelopen, want ik hou wel van begraafplaatsen. Mooie foto's gemaakt. Talloze rijen jongens tussen de twintig en dertig die daar begraven liggen. Getuige de vele bloemen, geschenkjes en vooral de heel vele poppy's die ik daar aantrof zijn ze nog niet vergeten en worden hun graven nog regelmatig bezocht. Het graf van William J. Looser (private, age: 19) lag er wat kaal en verwaarloosd bij; daarom noem ik hem hier maar even met name. Bedankt Bill!
Sommigen vroegen mij of ik nu helemaal alleen op dat bungalowpark zat. Nee hoor, het valt me eigenlijk best wel mee. De zes tweepersoonshuisjes zijn volgens mij allemaal bezet, waarschijnlijk door krasse knarren zoals ik. Van de grotere huisjes niet zo veel, maar toch ook wel een aantal, waarschijnlijk bewoond door twee stellen krasse knarren, want gezinnen met kinderen zullen er nu niet inzitten.
maandag 23 januari 2012
Holten 4
Tussen de buien door is het droog en schijnt zelfs regelmatig uitbundig de zon. Daarom ook vandaag weer behoorlijk veel gewandeld. Vanmorgen naar het dorp voor de inkopen. Ik ben gek op winkelen en heb daardoor de neiging veel te veel in te slaan. Thuis is dat niet erg, want daar gaat alles wat te veel is de voorraadkast in, maar hier moet ik alles wat over is straks als ik huiswaarts keer meesjouwen in mijn rugtasje. Weggooien is geen optie, want 'ik heb de hongerwinter nog meegemaakt'.
Holten heeft in z'n gemeentewapen een tekening van drie wilde zwijnen en op het pleintje bij de kerk staan die zwijnen in het brons te kijk. Hopelijk blijven ze daar nog even staan want vandaag werd bekend dat het bronzen beeld van Simon Carmiggelt en zijn vrouw in stukken gezaagd werd teruggevonden bij de koperdieven.
Ook even bij de Aldi geweest, voor mij iets bijzonders, want 'dâ hewwe nie bei us in't darp'. Daarheb ik nog een Bluetooth Stereo zender/ontvanger gescoord voor 'wènig'.... Voor de niet-techneuten....: Bluetooth moet je hebben tegenwoordig. Daar kun je echt niet buiten. Wat ik met dit apparaat doen moet is mij nog niet helemaal duidelijk, maar daar kom ik de komende dagen nog wel achter. Van de eveneens daar aangeschafte cognac-chocoladetruffels ben ik nu al misselijk omdat ik ze allemaal achter elkaar heb opgegeten, terwijl ik ze gekocht had voor vanavond, bij de koffie.
Ik wilde deze minivakantie eens een beetje uitproberen hoe het was, na een lange tijd weer er even op uit. Een huisje huren, zoals vroeger zo vaak met Ans. Ik heb het nog steeds geweldig naar mijn zin en ik vermaak mij uitstekend, alleen............
Ik mis haar zo.
Holten heeft in z'n gemeentewapen een tekening van drie wilde zwijnen en op het pleintje bij de kerk staan die zwijnen in het brons te kijk. Hopelijk blijven ze daar nog even staan want vandaag werd bekend dat het bronzen beeld van Simon Carmiggelt en zijn vrouw in stukken gezaagd werd teruggevonden bij de koperdieven.
Ook even bij de Aldi geweest, voor mij iets bijzonders, want 'dâ hewwe nie bei us in't darp'. Daarheb ik nog een Bluetooth Stereo zender/ontvanger gescoord voor 'wènig'.... Voor de niet-techneuten....: Bluetooth moet je hebben tegenwoordig. Daar kun je echt niet buiten. Wat ik met dit apparaat doen moet is mij nog niet helemaal duidelijk, maar daar kom ik de komende dagen nog wel achter. Van de eveneens daar aangeschafte cognac-chocoladetruffels ben ik nu al misselijk omdat ik ze allemaal achter elkaar heb opgegeten, terwijl ik ze gekocht had voor vanavond, bij de koffie.
Ik wilde deze minivakantie eens een beetje uitproberen hoe het was, na een lange tijd weer er even op uit. Een huisje huren, zoals vroeger zo vaak met Ans. Ik heb het nog steeds geweldig naar mijn zin en ik vermaak mij uitstekend, alleen............
Ik mis haar zo.
zondag 22 januari 2012
Holten 3
De zondag is, wanneer ik thuis ben, meestal een vervelende, saaie dag. Alle winkels gesloten en ook de bibliotheek en eigenlijk alles is dicht, behalve de kerken.
Vanmorgen de dag begonnen met een lekker ontbijtje, compleet met een eitje-erbijtje. Thuis werk ik altijd achteloos mijn portie kwark met muesli naar binnen, maar nu ga ik er even lekker voor zitten. Deze vakantie is voor mij ook een cursus onthaasten. Daarna maar meteen op pad gegaan voor het maken van een stevige wandeling. Het was nog droog tenslotte. Halverwege begon het wel te regenen, maar daartegen hebben ze al vele jaren geleden een geweldig instrument uitgevonden. Je drukt gewoon op een knop en meteen is het droog. Er hoeven zelfs geen batterijen in. Dat ding heet een paraplu. Ik heb een heel mooi kleurrijk exemplaar, ooit als relatiegeschenk van mijn bankier gekregen.
Dat is het fijne van vakantie houden: als je nu thuis zit met dit weer dan ga je er niet op uit maar blijft lekker bij de warme kachel zitten maar wanneer je met vakantie bent dan ga je er gewoon op uit, en achteraf heb je nooit spijt. Ook nu weer een heerlijke wandeling gemaakt. Ik leer al aardig de omgeving kennen Soms simuleer ik even de weg kwijt te zijn en spreek een autochtoon aan, hetgeen dan soms een aardig gesprekje oplevert.
Gisteren kwam ik ze ook al tegen en nu weer: de houten, van een jaartal voorziene palen waaraan een groene, metalen kubus is bevestigd met interessante gebeurtenissen die in dat jaar plaats vonden. Zij maken deel uit van het Wereldtijdpad. In het buitengebied van Rijssen-Holten zijn ruim 2000 van zulke jaarpalen geplaatst. Op vier vlakken van de kubus staan verhalen over de Wereld, Europa, Nederland en Regio. Dit is een uniek pad dat je nergens anders aantreft. Alleen.......... zou er iemand zijn die al wandelend al die 2000 x 4 verhalen heeft gelezen? Misschien iemand met etalagebenen?
Inmiddels raast er een gure storm rond mijn huisje. Tijd voor echte winterkost. Er staat voor vandaag hutspot op het menu. Zonder klapstuk, maar wel met een flink stuk warme worst.
Vanmorgen de dag begonnen met een lekker ontbijtje, compleet met een eitje-erbijtje. Thuis werk ik altijd achteloos mijn portie kwark met muesli naar binnen, maar nu ga ik er even lekker voor zitten. Deze vakantie is voor mij ook een cursus onthaasten. Daarna maar meteen op pad gegaan voor het maken van een stevige wandeling. Het was nog droog tenslotte. Halverwege begon het wel te regenen, maar daartegen hebben ze al vele jaren geleden een geweldig instrument uitgevonden. Je drukt gewoon op een knop en meteen is het droog. Er hoeven zelfs geen batterijen in. Dat ding heet een paraplu. Ik heb een heel mooi kleurrijk exemplaar, ooit als relatiegeschenk van mijn bankier gekregen.
Dat is het fijne van vakantie houden: als je nu thuis zit met dit weer dan ga je er niet op uit maar blijft lekker bij de warme kachel zitten maar wanneer je met vakantie bent dan ga je er gewoon op uit, en achteraf heb je nooit spijt. Ook nu weer een heerlijke wandeling gemaakt. Ik leer al aardig de omgeving kennen Soms simuleer ik even de weg kwijt te zijn en spreek een autochtoon aan, hetgeen dan soms een aardig gesprekje oplevert.
Gisteren kwam ik ze ook al tegen en nu weer: de houten, van een jaartal voorziene palen waaraan een groene, metalen kubus is bevestigd met interessante gebeurtenissen die in dat jaar plaats vonden. Zij maken deel uit van het Wereldtijdpad. In het buitengebied van Rijssen-Holten zijn ruim 2000 van zulke jaarpalen geplaatst. Op vier vlakken van de kubus staan verhalen over de Wereld, Europa, Nederland en Regio. Dit is een uniek pad dat je nergens anders aantreft. Alleen.......... zou er iemand zijn die al wandelend al die 2000 x 4 verhalen heeft gelezen? Misschien iemand met etalagebenen?
Inmiddels raast er een gure storm rond mijn huisje. Tijd voor echte winterkost. Er staat voor vandaag hutspot op het menu. Zonder klapstuk, maar wel met een flink stuk warme worst.
zaterdag 21 januari 2012
Holten 2
De eerste nacht goed doorgekomen. Ik werd al heel vroeg wakker (dacht ik), zo rond half twee en kon daarna niet meer in slaap vallen. Een beetje soezend kon ik het nog rekken tot iets over vieren (dacht ik). Het verbaasde me dat er zo vroeg al zoveel licht door de gordijnen viel. Oké, in het oosten komt de zon wel iets vroeger op dan in het midden van het land, maar zoveel scheelt dat nou toch ook weer niet?! Toen ik opstond en maar eens op mijn telefoon ging kijken, bleek dat ik mijn horloge op z'n kop had neergezet op het nachtkastje naast mijn bed en dat het al half tien was. Half tien al, tot zo lang heb ik nog nooit in bed gelegen! Maar ja.......... het is vakantie, dus dan mag dat.
Ze doen hier op het bungalowpark erg aan het milieu en alles is energiezuinig ingericht. Weinig verlichting en dan ook nog met spaarlampen.
De verwarming gaat weliswaar tot een 24 graden, maar door de speciale thermostaat loopt dat, wanneer er een tijdlang geen beweging is geconstateerd, terug tot 15 graden, en het duurt heel lang voordat de temperatuur weer aanvaardbaar is. Dus toen ik vanmorgen in mijn naturistenpyjama uit bed stapte was dat onaangenaam koud. Voortaan dus maar wat eerder opstaan om de thermostaat te starten en dan nog even een uurtje onder de wol duiken.
De afstand naar het dorp is zo'n twee kilometer en dus heel goed te lopen. Net mooi om in ieder geval aan de minimaal vereiste beweging te komen. Boodschappen gedaan, er is een ruime keus aan supermarkten, en ik heb nu genoeg eten in huis om de rest van de week door te komen. Paraplu meegenomen, maar geen regen gehad onderweg.
Wat gebeurt er zoal in Holten?
Een stoplicht springt op rood, een stoplicht springt op groen. In Holten Overijssel, is altijd wat te doen.
Ja, en er gebeuren ook heel schokkende dingen:
Krantenbericht:
Op 15 januari rond 04:40 zagen surveillerende agenten een aantal mannen staan op de M...weg. Een van hen was aan het wildplassen. Toen de agenten hem een beuring daarvoor wilden geven, gaf hij een valse naam op. Hij werd aangehouden. De man, een 27-jarige man uit Rijssen, verzette zich en werd uiteindelijk geboeid.
Een tweede man, een 23-jarige uit Rijssen, bemoeide zich met de aanhouding en werd toen zelf wegens ambtsbelemmering aangehouden. Dit was het sein voor een derde man, een 24-jarige uit Holten, om zich ook met de zaak te bemoeien en ook hij werd aangehouden voor ambtsbelemmering.
De drie mannen zijn voor nader onderzoek ingesloten.
Vanmiddag een lekkere, stevige wandeling gemaakt om de omgeving te leren kennen. Tsja, als je vakantie hebt met dit weer dan moet je vooral niet binnen blijven zitten, maar gewoon er op uit gaan en meestal valt het dan best wel mee. Nu ook weer zo'n twee uur heerlijk gewandeld en.... geen spatje regen gehad. Op de wegen had de overvloedige regen van de laatste dagen wel zijn sporen nagelaten.
Voor het slapen gaan nog even mijn hoofd uit het raam gestoken en een paar maal heel hard 'roekoehhh, roekoehhh' geroepen, maar geen duivin die antwoord geeft. Dus helaas, er wordt vanavond weer niet getorteld.
Ze doen hier op het bungalowpark erg aan het milieu en alles is energiezuinig ingericht. Weinig verlichting en dan ook nog met spaarlampen.
De verwarming gaat weliswaar tot een 24 graden, maar door de speciale thermostaat loopt dat, wanneer er een tijdlang geen beweging is geconstateerd, terug tot 15 graden, en het duurt heel lang voordat de temperatuur weer aanvaardbaar is. Dus toen ik vanmorgen in mijn naturistenpyjama uit bed stapte was dat onaangenaam koud. Voortaan dus maar wat eerder opstaan om de thermostaat te starten en dan nog even een uurtje onder de wol duiken.
De afstand naar het dorp is zo'n twee kilometer en dus heel goed te lopen. Net mooi om in ieder geval aan de minimaal vereiste beweging te komen. Boodschappen gedaan, er is een ruime keus aan supermarkten, en ik heb nu genoeg eten in huis om de rest van de week door te komen. Paraplu meegenomen, maar geen regen gehad onderweg.
Wat gebeurt er zoal in Holten?
Een stoplicht springt op rood, een stoplicht springt op groen. In Holten Overijssel, is altijd wat te doen.
Ja, en er gebeuren ook heel schokkende dingen:
Krantenbericht:
Op 15 januari rond 04:40 zagen surveillerende agenten een aantal mannen staan op de M...weg. Een van hen was aan het wildplassen. Toen de agenten hem een beuring daarvoor wilden geven, gaf hij een valse naam op. Hij werd aangehouden. De man, een 27-jarige man uit Rijssen, verzette zich en werd uiteindelijk geboeid.
Een tweede man, een 23-jarige uit Rijssen, bemoeide zich met de aanhouding en werd toen zelf wegens ambtsbelemmering aangehouden. Dit was het sein voor een derde man, een 24-jarige uit Holten, om zich ook met de zaak te bemoeien en ook hij werd aangehouden voor ambtsbelemmering.
De drie mannen zijn voor nader onderzoek ingesloten.
Vanmiddag een lekkere, stevige wandeling gemaakt om de omgeving te leren kennen. Tsja, als je vakantie hebt met dit weer dan moet je vooral niet binnen blijven zitten, maar gewoon er op uit gaan en meestal valt het dan best wel mee. Nu ook weer zo'n twee uur heerlijk gewandeld en.... geen spatje regen gehad. Op de wegen had de overvloedige regen van de laatste dagen wel zijn sporen nagelaten.
Voor het slapen gaan nog even mijn hoofd uit het raam gestoken en een paar maal heel hard 'roekoehhh, roekoehhh' geroepen, maar geen duivin die antwoord geeft. Dus helaas, er wordt vanavond weer niet getorteld.
vrijdag 20 januari 2012
Holten 1
Tijdens de busreis naar het station viel het water met bakken uit de hemel. De weergoden deden echt hun uiterste best mijn vakantiegevoel te verstieren, wat hen natuurlijk niet lukte. Ik dacht maar steeds aan de eeuwenoude wijsheid: Wat nu valt kan straks niet vallen.
Ik had een trein met internetverbinding. Het speet mij dat ik nu mijn nieuwe tablet niet bij mij had, want dan had ik dat eens mooi kunnen uitproberen. Hoewel? Nu kwam ook meteen de minder goede kanten van het internet-in-de-trein boven water, want een paar opgeschoten jongens zaten via hun tablet en laptop speelfilms te bekijken, uiteraard met het bijbehorende, doordringende geluid. Na een reprimande van de conducteur ('Sie sind hier doch nicht alleine', het was een trein die doorging naar Berlin) werd het geluid teruggeschroefd tot bijna uit. Je moet ze soms gewoon een beetje opvoeden. Alleen de mobiele bellers hebben helaas nog steeds niet door dat 'sie hier doch nicht alleine sind' en maken nog steeds zonder enige gêne de trein of bus waarin zij reizen tot hun privé-telefooncel.
In Holten stond bij het station de taxi al op mij te wachten. Het huisje bleek mooi, leuk, netjes, comfortabel, schoon, nieuw, doelmatig en wat je verder maar voor positieve eigenschappen kunt verzinnen. Het heeft de lieflijke naam 'Tortelduifje'.
Veel tortelen zal ik hier helaas niet gaan doen, maar het blijft toch een beetje de fantasie prikkelende naam. Het huisje is wel heeeeeeeel erg energiezuinig ingericht, met zeeeeeeeer spaarzame verlichting, maar bij het tortelen heb je natuurlijk ook niet zo veel licht nodig. De naam van het Bungalowpark, 'de Lindenberg', doet me een beetje aan een sanatorium denken, of erger nog, een gekkengesticht. 'Hij is opgenomen in de Lindenberg'.... dat zou toch maar zo kunnen?!
Natuurlijk als eerste de laptop aangesloten op het internet. Dat lukte, zij het met enige beperkingen. Je moet bv inloggen met naam en wachtwoord. Maar ondertussen heb ik de eerste Skype verbinding al gehad met mijn zusje, dus dat gaat prima. Ik ga mij hier niet vervelen.
Het is gewoon al heel fijn om even in een heel andere omgeving te zijn. Een ander uitzicht te hebben als je uit het raam kijkt. Wat andere mensen te spreken. Een ander levensritme te hebben. En ik heb toch nog wel plannen om te gaan wandelen en fietsen, al geven de weersvooruitzichten daarop weinig hoop.
In ieder geval moet ik morgen naar het dorp, voor het inslaan van wat proviand. Vanavond staat er boerenkool met worst op het menu, in diepgevroren toestand meegenomen van huis. Later op de avond laat ik lekker het bad vollopen en ga een uurtje liggen weken in de ezelinnenmelk, of bij gebrek daaraan in een gewoon sopje van water met wat badzeep en een lekker geurtje. Glaasje wijn bij de hand, muziekje op de achtergrond. Gewoon genieten! Daarna filmpje kijken (meegenomen op DVD).
Ik had een trein met internetverbinding. Het speet mij dat ik nu mijn nieuwe tablet niet bij mij had, want dan had ik dat eens mooi kunnen uitproberen. Hoewel? Nu kwam ook meteen de minder goede kanten van het internet-in-de-trein boven water, want een paar opgeschoten jongens zaten via hun tablet en laptop speelfilms te bekijken, uiteraard met het bijbehorende, doordringende geluid. Na een reprimande van de conducteur ('Sie sind hier doch nicht alleine', het was een trein die doorging naar Berlin) werd het geluid teruggeschroefd tot bijna uit. Je moet ze soms gewoon een beetje opvoeden. Alleen de mobiele bellers hebben helaas nog steeds niet door dat 'sie hier doch nicht alleine sind' en maken nog steeds zonder enige gêne de trein of bus waarin zij reizen tot hun privé-telefooncel.
In Holten stond bij het station de taxi al op mij te wachten. Het huisje bleek mooi, leuk, netjes, comfortabel, schoon, nieuw, doelmatig en wat je verder maar voor positieve eigenschappen kunt verzinnen. Het heeft de lieflijke naam 'Tortelduifje'.
Veel tortelen zal ik hier helaas niet gaan doen, maar het blijft toch een beetje de fantasie prikkelende naam. Het huisje is wel heeeeeeeel erg energiezuinig ingericht, met zeeeeeeeer spaarzame verlichting, maar bij het tortelen heb je natuurlijk ook niet zo veel licht nodig. De naam van het Bungalowpark, 'de Lindenberg', doet me een beetje aan een sanatorium denken, of erger nog, een gekkengesticht. 'Hij is opgenomen in de Lindenberg'.... dat zou toch maar zo kunnen?!
Natuurlijk als eerste de laptop aangesloten op het internet. Dat lukte, zij het met enige beperkingen. Je moet bv inloggen met naam en wachtwoord. Maar ondertussen heb ik de eerste Skype verbinding al gehad met mijn zusje, dus dat gaat prima. Ik ga mij hier niet vervelen.
Het is gewoon al heel fijn om even in een heel andere omgeving te zijn. Een ander uitzicht te hebben als je uit het raam kijkt. Wat andere mensen te spreken. Een ander levensritme te hebben. En ik heb toch nog wel plannen om te gaan wandelen en fietsen, al geven de weersvooruitzichten daarop weinig hoop.
In ieder geval moet ik morgen naar het dorp, voor het inslaan van wat proviand. Vanavond staat er boerenkool met worst op het menu, in diepgevroren toestand meegenomen van huis. Later op de avond laat ik lekker het bad vollopen en ga een uurtje liggen weken in de ezelinnenmelk, of bij gebrek daaraan in een gewoon sopje van water met wat badzeep en een lekker geurtje. Glaasje wijn bij de hand, muziekje op de achtergrond. Gewoon genieten! Daarna filmpje kijken (meegenomen op DVD).
vrijdag 6 januari 2012
Hij staat....... hij gaat.
Het is vandaag Driekoningen. Dat is de dag waarop je alle kerstversiering die je in huis hebt moet opruimen, want wanneer je na de 6e januari nog een kerstboom of andere kerstversiering hebt staan of hangen dan brengt dat ongeluk volgens de overleveringen.
Ieder jaar haal ik de basis van een kerststukje naar beneden en maak het op met wat naaldtakken en rode hulstbessen. Ieder jaar ziet het er weer fris en als nieuw uit.
Het stond daar prachtig, op de salontafel, en het droeg in ruime mate bij aan de feestvreugde, maar vandaag moest het toch echt weer het veld ruimen. Takjes en bessen er uit en de kale restanten weer richting zolder.
Tot volgend jaar dus......
O ja, elkaar een Gelukkig Nieuwjaar wensen mag ook maar tot en met Driekoningen.
Ieder jaar haal ik de basis van een kerststukje naar beneden en maak het op met wat naaldtakken en rode hulstbessen. Ieder jaar ziet het er weer fris en als nieuw uit.
Het stond daar prachtig, op de salontafel, en het droeg in ruime mate bij aan de feestvreugde, maar vandaag moest het toch echt weer het veld ruimen. Takjes en bessen er uit en de kale restanten weer richting zolder.
Tot volgend jaar dus......
O ja, elkaar een Gelukkig Nieuwjaar wensen mag ook maar tot en met Driekoningen.
woensdag 4 januari 2012
Strooppot..
Al een hele tijd had mijn computer, of liever gezegd één van mijn computers, want ik heb er inmiddels vijf draaiende, ernstig last van verstopping. Het was bijzonder irritant: Na het aanzetten werkte hij een tijdje normaal, maar na een minuut of 20 leek hij plotseling te veranderen in een grote pot met stroop en waren de programma's waar ik mee bezig was, niet meer vooruit te branden. Zelfs het uitschakelen was dan niet meer mogelijk langs de normale weg en moest heel bruut door het indrukken van de aan/uitschakelaar gebeuren. Opnieuw opgestart hield hij het dan weer zo'n twintig minuten vol om daarna weer in de stroopstand te gaan. Daar viel niet meer mee te werken.
Eerst maar wat programma's verwijderd waar ik toch nooit iets mee deed. Geen resultaat. Vanavond besloot ik er maar eens wat dieper in te duiken. Via de taakmanager kwam ik er achter dat een proces met de naam vm_sti.exe maar liefst 99% van de cpu-tijd in beslag nam. Dat betekende dus dat alle overige taken het met een miezerige 1% moesten doen. Geen wonder dat die nog maar nauwelijks vooruit kwamen.
Na wat geGoogle werd duidelijk dat ik niet de enige was met dit probleem. Dit programma werd vaak meegeïnstalleerd met de driver van een webcam, zo bleek. Dat zou wel kunnen, want die computer heeft geen ingebouwde camera en ik heb er wel eens een losse camera aangehangen. De symptomen kwamen overeen met die van mij.
Ik heb het programma opgezocht en verwijderd en daarna via regedit alle verwijzingen naar dit programmaatje uit het register gehaald. De computer weer gestart en alles loopt weer als een tiet, treintje, tielelier of wat je maar wilt. Meteen na het opstarten werkt hij nu ook al een stuk sneller dan daarvoor, merkte ik.
De webcamera was overigens niet van een obscuur merk, maar was gemaakt door de 'gloeilampenfabrikant uit het Zuiden des lands'.
Eerst maar wat programma's verwijderd waar ik toch nooit iets mee deed. Geen resultaat. Vanavond besloot ik er maar eens wat dieper in te duiken. Via de taakmanager kwam ik er achter dat een proces met de naam vm_sti.exe maar liefst 99% van de cpu-tijd in beslag nam. Dat betekende dus dat alle overige taken het met een miezerige 1% moesten doen. Geen wonder dat die nog maar nauwelijks vooruit kwamen.
Na wat geGoogle werd duidelijk dat ik niet de enige was met dit probleem. Dit programma werd vaak meegeïnstalleerd met de driver van een webcam, zo bleek. Dat zou wel kunnen, want die computer heeft geen ingebouwde camera en ik heb er wel eens een losse camera aangehangen. De symptomen kwamen overeen met die van mij.
Ik heb het programma opgezocht en verwijderd en daarna via regedit alle verwijzingen naar dit programmaatje uit het register gehaald. De computer weer gestart en alles loopt weer als een tiet, treintje, tielelier of wat je maar wilt. Meteen na het opstarten werkt hij nu ook al een stuk sneller dan daarvoor, merkte ik.
De webcamera was overigens niet van een obscuur merk, maar was gemaakt door de 'gloeilampenfabrikant uit het Zuiden des lands'.
Abonneren op:
Posts (Atom)