Al vaker schreef ik op deze blog over de orchideen in mijn vensterbank. Ooit waren zij de trots van Ans en later, toen ik de verzorging noodgedwongen over moest nemen, van mij. Niet dat ik aan die verzorging een dagtaak had, een kleine hoeveelheid water per week en heel af en toe wat pokon stelde hen al tevreden en ze beloonden mij met een verrassende, schitterende bloemenpracht, steeds weer opnieuw.
Tot de wolluis (Pseudococcus maritima) bezit van hen nam. Voor de gelukkigen die nog nooit met dit diertje kennis hebben gemaakt, het volgende:
Wolluizen kunnen een plaag vormen voor alle planten, maar ze hebben een duidelijke voorkeur voor de Phalenopsis. Op een gegeven moment ontdek je witte vlokjes en wolachtige ophopingen achter de bloemen, in de oksels van de stengel en tussen de bladeren. De milimeter grote diertjes die daarin verborgen zijn steken met hun monddelen in een plantencel, zuigen deze leeg en brengen, al dank voor het aangenaam verpozen, giftig speeksel terug in de cel. Er ontstaan verkleuringen en later bruine plekken. Wanneer je er niets aan doet wordt de plant al snel overdekt door deze plaag. Beschadiging bij jong blad geeft vervormingen. Er ontstaat ook honingdauw waardoor de plant plakkerig aanvoelt en glimt en op die manier weer extra gevoelig wordt voor schimmels en virussen. Het vrouwtje legt 300-500 eieren die na 10 dagen uitkomen, waarna het vrouwtje sterft. Als de eieren uitkomen zoeken de jonge beweeglijke luizen een goed plaatsje op de plant op om er van te gaan eten. De mannelijke wolluis vliegt ondetussen vrolijk van plant tot plant om de vrouwtjes te bevruchten zodat het feest nog lang kan doorgaan. Klaar ben je er mee!
Ze zijn te bestrijden met chemische bestrijdingsmidelen die erger zijn dan de kwaal, maar ook het regelmatig verwijderen van de witte vlokken met een penseel gedoopt in spiritus zou moeten helpen. De vlokjes lossen op in de spiritus en dan pas zie je de rose/bruinachtige diertjes die zoveel leed veroorzaken. Eén keer behandelen is onvoldoende. Je moet echt wekenlang iedere dag de penseel met spiritus ter hand nemen.
Het is een gevecht van de mens tegen nauwelijks zichtbare diertjes, van Goliath tegen David. Wie de strijd gaat winnen weet ik nog niet, maar de geschiedenis heeft geleerd het dat niet altijd de grootste is die wint......
