Vorige week waren mijn kleinkinderen op bezoek, vier stuks in totaal, in de leeftijd van vier tot acht. Op een gegeven moment kwam kleinzoon de kamer binnen met twee euromunten die op het plankje in de gang lagen. Ik legde uit dat die daar lagen om aan de folderbezorgers te geven wanneer zij aanbelden om hun nieuwjaarsfooi in ontvangst te nemen. "Leg ze maar weer terug op dat plankje." vroeg ik en hij ging terug naar de gang om de munten terug te leggen.
Toen het hele stel zou vertrekken zag ik dat er nog maar één euro op het plankje lag. "Waar is die andere euro gebleven, jongens?' vroeg ik. Ze keken mij allevier met de meest onschuldige gezichtjes aan. Het was onmogelijk een dader er uit te pikken. Het kon zijn dat degene die de munten terug moest leggen er één achter gehouden had, maar het kon ook zo zijn dat hij ze wel had teruggelegd en dat één van de anderen er één had weggenomen. Nu lig ik niet wakker van die ene gepikte euro, maar ik raadde wel mijn zoon aan er toch nog even op door te vragen als ze in de auto zaten en de dader duidelijk te maken dat zo iets echt niet kan.
Een paar dagen waren ze er weer. Al snel kwam een van m'n kleindochters naar me toe en vroeg of ik die euro al weer gevonden had. Ik antwoordde dat dat niet zo was. 'Maar er liggen er nu wel twee op het plankje.' zei ze. Dat klopte. Ik zal waarschijnlijk nooit weten wie de euro heeft weggenomen en eigenlijk wil ik dat niet eens weten. Het belangrijkste is dat de dader, uit eigen beweging of onder zachte dwang van de ouders, heeft ingezien dat het verkeerd was iets van een ander weg te pakken en zijn of haar daad weer netjes gecorrigeerd heeft.
