Tijdens de Glühwein-borrel van de Kunstuitleen in Huizen keek ik weer eens rond tussen de daar uitgestalde kunstwerken. Veel daarvan zijn gemaakt door mij goed bekende kunstenaars uit Huizen en omgeving. Ik vind niet alles mooi, maar veel ervan wel. Mijn oog bleef rusten op een groot schilderwerk van Ivan Mijatovitch, een schilder die ik persoonlijk ken en wiens werk ik altijd tijdens de jaarlijkse Atelierroute volop, uitgebreid bewonder. Zijn schilderijen doen mij iets, de felle kleuren, de techniek, de vaak erg dik aangebrachte verflagen.... De laatste keer had ik lang naar dit werk van hem, Machu Picchu, staan kijken en had zelfs overwogen het te kopen. Ik had nog wel wat twijfels. Zou het passen in mijn huiskamer, kwam het goed uit op de toch niet al te grote muur? A thing of beauty is a joy forever, jawel, maar op een gegeven moment wil je toch wel weer eens tegen iets anders aankijken misschien.
's Avonds in bed drong het pas goed tot me door dat dit natuurlijk een prachtige kans was zo'n mooi schilderij bij mij aan de muur te krijgen. Voor een luttel bedrag per maand kon ik het huren en in het onwaarschijnlijke geval dat het toch tegen zou vallen, kon ik het zo weer vervangen. Nu is het met dat soort dingen vaak zo dat wanneer je eenmaal een besluit hebt genomen, het ook zo snel mogelijk ten uitvoer wilt brengen. De volgende morgen belde ik meteen Lucille van de Kunstuitleen en vroeg haar met klem Ivan even een paar dagen voor mij vast te houden. Ik kon pas na het weekend naar de Praxis en moest daar nog wat ophangmateriaal kopen. Maandagavond stuurde ik haar het volgende gedicht:
eerst naar de winkel gaan
en kopen wat je nodig hebt
of nodig denkt te hebben.
de boor erbij, het waterpas,
een schroevendraaier, hamer, tang, plamuurmes.
dat is wel wat je hebben moet
om het karwei echt goed te kunnen klaren.
hard werken, spanning, twijfel, vrees.
zal het nu wèl, of zal het niet zo goed gaan?
hangt het niet scheef, zit het goed vast?
is het precies geworden zoals ik het wilde hebben?
en als het klaar is allemaal
dan rest er nog maar slechts één ding.......
het ongeduldig eind'loos wachten.
het lijkt waarachtig wel of ik
een kamer inricht voor de nieuwe baby.
enfin...... het is nu klaar.
dus laat de kleine nu maar komen.
welkom straks
kleine, grote Ivan!
ik wacht op je.......
kom nu maar gauw.
