Toen ik Lida, een wat oudere, goede kennis van mij, weer eens aan het helpen was met haar computerproblemen, vertelde ze mij terloops dat ze de vorige dag met de ouderenbond een bezoek had gebracht aan het Ambachtenmuseum in Terschuur. Daarin is echt van alles ondergebracht, je kunt het zo gek niet verzinnen. 'Ik denk dat ik een oud theelichtje dat ik hier nog heb staan er ook maar eens naar toe breng,' zei ze, 'daar zitten wat porseleinen tegeltjes in, waar het licht doorheen schijnt als er een lampje in brandt.' Ik sprong bijna overeind uit mijn stoel. 'Die tegeltjes dat zijn lithofanen,' riep ik uit, 'en ik ben al jaren op zoek naar zo'n theelichtje met lithofanen voor mijn verzameling toverlantaarns. Daar heeft het duidelijk mee te maken. Je moet dus dat theelichtje niet naar dat museum brengen, maar aan mijn verzameling schenken.' Lida vond het leuk dat ik zo enthousiast reageerde en haalde voorzichtig het theelichtje uit een kastje. Het zag er nog prima uit, alle vier de tegeltjes waren aanwezig en ze waren nog heel ook, en het mooiste van alles.... ik kreeg het van haar. Ik was natuurlijk dolgelukkig met deze nieuwe aanwinst voor mijn verzameling.
Veel van deze theelichtjes zijn weggegooid omdat mensen die het in handen kregen het geheim van die witte porseleinen plaatjes niet kenden, Ik ken het wel en heb dus meteen een kaarsje in het theelichtje gezet. Het was een betoverend gezicht, dat flakkerende vlammetje achter de wat rozig doorschijnende plaatjes porselein dat nu de schitterende afbeeldingen onthulde die daarin verborgen lagen.
