Morgen is het zover. Al vroeg in de morgen ga ik voor de eerste keer sporten. Ik moet er een kwartiertje eerder zijn, want dan maken ze eerst nog even een vingerafdruk van me. Daarna gaan, door alleen maar even mijn vinger langs een scannertje te halen, alle poortjes elektronisch voor mij open. Binnen in de zaal word ik dan opgevangen door Erik, mijn 'personal coach', die mij de werking van al die apparaten zal uitleggen en ook mijn beginconditie vastlegt om deze te kunnen vergelijken met de eindconditie over 4 weken.
Vandaag is er in ons plaatselijke gezondheidscentrum een Open Dag van de diëtisten en dat past heel mooi in mijn programma in de strijd tegen Het Buikje, want ik wil wel eens weten hoe mijn situatie momenteel is en heb ook wel wat behoefte aan wat informatie. Met name de vraag 'Hoe voorkom ik het jojo-effect?' houd mij volop bezig.
Mijn antwoorden op de vragen van de lijst 'Hoe gezond eet jij?' leverde een score op van 26 punten van de max. 28 en dat was 'uitstekend'. Mijn schuldgevoel, ontstaan doordat ik uit gemakzucht doorgaans uit potjes Hak of diepvries eet, is op slag verdwenen. Daarna beklom ik de speciale weegschaal, die niet alleen het gewicht maar ook de vetpercentages nauwkeurig aangeeft. Ook die uitslag was voor mij beslist niet teleurstellend. Wat mij het meest plezier deed was dat daaruit blijkt dat mijn metabolische leeftijd 53 jaar is. Drieënvijftig jaar!
Het leuke is dat je je na zo'n uitslag ook meteen heel anders gaat voelen en gedragen. Je strekt je rug en loopt met veerkrachtige tred het gebouw uit. Krijgt de neiging over hekjes te springen. Pijntjes en kwalen zijn op slag verdwenen. Je hebt het gevoel dat alle vrouwen naar je lachen.
Toch ben ik bang dat, wanneer ik mij morgen overgeef aan die helse apparatuur van de sportschool, mijn metabolische leeftijd opeens minstens 83 is.
