Het leek wel even lente, vanmiddag in mijn tuin. Dat het toch echt wel degelijk herfst was, bleek echter uit een dikke laag bruingele bladeren die het grasveld bijna aan het oog onttrok. Dat vraagt natuurlijk om ingrijpen en zo stond ik even later de bladeren uit de tuin te halen. Nee, niet met zo'n vele decibellen producerende bladblazer waar iedereen volgens de Gamma's en Praxissen tegenwoordig echt niet meer buiten kan, maar nog gewoon met een bladerhark en een bezem. Bladerhark? Dat moet je tegenwoordig aan je kleinkinderen uitleggen, wat daarmee bedoeld wordt. Het schijnt dat er in het Oude Ambachten Museum in Terschuur nog één bewaard wordt.
Oké, wanneer je een tuin hebt als een voetbalveld kan zo'n ding misschien wel handig zijn, maar voor de doorsnee stadstuintjes waarmee wij bedeeld zijn, is een bladerhark echt wel voldoende. Ik weiger dan ook pertinent zo'n brullend bladmonster aan te schaffen, hetgeen mij veel hoon en spot oplevert, alsmede medelijdende blikken en dito opmerkingen, maar ik ga mijn eigen wijze weg en hou vol.
Tevreden sta ik de bladeren op een hoop te vegen, genietend van een weldadige rust. Vanuit de bomen rondom mij hoor ik de diverse vogels twinkeleren. Diepe gedachten wellen in mij op. Een gevoel van intens geluk vervult mijn ziel. Totdat.......
In de tuin wat verderop wordt een bladerblazer gestart. Voorbij is de rust. Voorbij is de stilte.
'Vluchten kan niet meer....' schreef Annie M.G. al vele jaren geleden, en dat in een tijd dat iedereen het nog gewoon met een hark deed.
