Bolstruik.

Shakespeare heeft het al zo mooi geschreven: What's in a name? Zou een roos anders hebben geroken wanneer hij een andere naam zou hebben gehad? Lijkt mij niet. Ik maak me dan ook niet zo druk over de namen van de planten en struiken in mijn tuin. Ik vind ze mooi of niet mooi, of ze nou Anemoon of Sansevieria heten, het maakt mij niets uit. De grote, bolvormige struik in mijn tuin, die daar, strategisch opgesteld des zomers mij enige privacy biedt, heet voor mij dan ook simpelweg Bolstruik. Bolstruik ziet er ieder jaar om deze tijd heel bruin en dood en kaal en treurig uit. Je zou geen stuiver voor hem bieden. Ook dit jaar hebben diverse mensen om mij heen zich weer met een bezorgd gezicht naar mij gewend met de vraag: 'Zou dat nou nog wel wat worden????'


'Jawel,' antwoord ik dan opgewekt, mijn eigen twijfels zo goed mogelijk verbergend, 'dat komt echt weer helemaal goed.' Soms geloofde ik het eerlijk gezegd zelf ook niet meer. Het was dit jaar wel een winter met temperaturen van beneden de 20 graden. Heel wat andere planten hadden het niet overleefd, dus of Bolstruik het echt nog wel zou gaan redden???

Menigmaal heb ik al die dorre takjes aan een nauwkeurig onderzoek onderworpen, hopend op een klein groen puntje, het begin van een knopje, een blaadje, een teken van leven, en vanmorgen......


Ja vanmorgen was het zover. Niet eens meer een paar groene puntjes, maar al wat echte knopjes waren als uit het niets verrezen.

Ik voelde me blij en opgelucht. Nu wist ik het dan zeker: Het komt ook dit jaar echt weer helemaal goed met Bolstruik.