Toen de beelden leerden lopen (2).

Gisteren schreef ik over de prachtige film 'Hugo'. Er was in deze film een scene die mij bijzonder trof. Een van de hoofdrolspelers bediende hierin een oeroude Pathé filmprojector. Niet aangedreven met een motortje, maar nog gewoon met de hand door middel van een grote slinger. Ik herkende het naaimachineachtige geratel van de projector, maar meer nog herkende ik de jongensachtige glans in de ogen van de man die het apparaat bediende.


Dat was precies de glans in de ogen die ik ook had gezien wanneer één van mijn collega-toverlantaarn-en-film-verzamelaars een soortgelijke projector bediende. Een glans die eigenlijk niet te beschrijven is. Een glans die alleen de ogen kan doen oplichten van een man die zoiets bijzonders doet als het bedienen van zo'n oeroude filmprojector. Een man die, als bij toverkracht, op een scherm de beelden ziet verschijnen die hij met dat apparaat weet op te roepen. Een glans die uniek is.