Weg met Het Buikje! (8)

Het sporten op al die rare apparaten is voor mij net zoiets als seks hebben met een opblaaspop: het kàn wel en het wèrkt wel, maar het blijft toch een sneue bedoening.

Weg met Het Buikje! (7)

The Morning After....
Wanneer ik mij uit mijn bed laat rollen heb ik het gevoel dat mijn metabolische leeftijd minstens 85 is.

Ondanks de dichte mist, de kou en de vochtigheid geef ik toch maar weer de voorkeur aan een lekkere wandeling buiten in plaats van op zo'n helse machine.
Mijn tweede bezoek aan de sportschool schuif ik nog even op naar het eind van de week.

Weg met Het Buikje! (6)

Erik, mijn personal coach, bijna anderhalf maal zo lang als ik en een hoofd zo glad als een biljartbal, zat al achter de balie op me te wachten. Er liep een jonge vrouw voorbij. 'Zo Erik,' riep ze olijk in zijn richting, 'naar de kapper geweest?' 'Jaja,' antwoordde Erik, en toen de olijkerd buiten gehoorafstand was, 'die grap krijg ik zes keer per dag te horen.'

Net als gisteren moest ik weer plaatsnemen op zo'n bijzondere weegschaal. Ik kende de cijfers al. Ook de bloeddruk werd gemeten. Toen begon het echte werk en liepen we naar de apparaten die de grote zaal vulden. We gingen daar, volgens een bepaald plan, langs een stuk of zes machines en Erik noteerde de resultaten. Ik begon er gaandeweg zelfs een beetje plezier in te krijgen. Het deed me aan een kermis denken, waar je van de ene attractie in de andere rolt. Hier echter geen rupsbanen, spookhuizen, space shuttles en dat soort dingen, maar vernuftig samengestelde apparaten om de spieren te trainen. De resultaten waren niet slecht, maar Erik had alles niet al te zwaar ingesteld, omdat het de eerste keer was.

Het enige apparaat waar ik echt moeite mee had was dat ding voor de buikspieren. En daar ging het natuurlijk juist allemaal om. Daarvoor had ik mij in deze kermis gestort. Dat wordt dus nog flink oefenen de komende weken.

Als beloning voor mijn doorzettingsvermogen trakteerde ik mij nog op een lekkere sauna na afloop. Daar zal ik de beslist vaker gebruik van gaan maken. Lekker het luie zweet er uit werken.

Wel knap vermoeiend allemaal. Dus ga ik nu even lekker plat op de bank.

Weg met Het Buikje! (5)

Morgen is het zover. Al vroeg in de morgen ga ik voor de eerste keer sporten. Ik moet er een kwartiertje eerder zijn, want dan maken ze eerst nog even een vingerafdruk van me. Daarna gaan, door alleen maar even mijn vinger langs een scannertje te halen, alle poortjes elektronisch voor mij open. Binnen in de zaal word ik dan opgevangen door Erik, mijn 'personal coach', die mij de werking van al die apparaten zal uitleggen en ook mijn beginconditie vastlegt om deze te kunnen vergelijken met de eindconditie over 4 weken.

Vandaag is er in ons plaatselijke gezondheidscentrum een Open Dag van de diëtisten en dat past heel mooi in mijn programma in de strijd tegen Het Buikje, want ik wil wel eens weten hoe mijn situatie momenteel is en heb ook wel wat behoefte aan wat informatie. Met name de vraag 'Hoe voorkom ik het jojo-effect?' houd mij volop bezig.

Mijn antwoorden op de vragen van de lijst 'Hoe gezond eet jij?' leverde een score op van 26 punten van de max. 28 en dat was 'uitstekend'. Mijn schuldgevoel, ontstaan doordat ik uit gemakzucht doorgaans uit potjes Hak of diepvries eet, is op slag verdwenen. Daarna beklom ik de speciale weegschaal, die niet alleen het gewicht maar ook de vetpercentages nauwkeurig aangeeft. Ook die uitslag was voor mij beslist niet teleurstellend. Wat mij het meest plezier deed was dat daaruit blijkt dat mijn metabolische leeftijd 53 jaar is. Drieënvijftig jaar!

Het leuke is dat je je na zo'n uitslag ook meteen heel anders gaat voelen en gedragen. Je strekt je rug en loopt met veerkrachtige tred het gebouw uit. Krijgt de neiging over hekjes te springen. Pijntjes en kwalen zijn op slag verdwenen. Je hebt het gevoel dat alle vrouwen naar je lachen.

Toch ben ik bang dat, wanneer ik mij morgen overgeef aan die helse apparatuur van de sportschool, mijn metabolische leeftijd opeens minstens 83 is.

Weg met Het Buikje! (4)

'Wat is hier de dress code?' had ik aan Mirjam gevraagd. Ik had wel begrepen dat je niet zomaar kon gaan sporten in je dagelijkse klofje, maar dat dit een speciale outfit vraagt. Het bleek mee te vallen. 'Maakt niet zoveel uit' had Mirjam geantwoord, 'een trainingspak of een T-shirt met sportbroekje. Gewoon waar je je prettig in voelt.' Oké, zoiets had ik nog wel in huis. Wat mij, om mij heen kijkend, wel heel erg belangrijk leek waren de schoenen. Mijn comfortabele Eccos, waar ik mij nu juist zo prettig in voelde, kon ik hier echt niet dragen zag ik al gauw, dus de volgende dag naar de schoenenwinkel.

Het bleek dat zo'n beetje iedere sport zijn eigen schoenen moest hebben. Je had joggingschoenen, tennisschoenen, atletiekschoenen, voetbalschoenen, volleybalschoenen, en nog veel meer. Mijn keus viel op een model dat op een zeer breed terrein inzetbaar leek. Ze waren van Nike, dus dat moet wel goed zijn. De Griekse godin Nike is niet alleen de godin van de overwinning in de strijd, maar ook van het welslagen van een onderneming die met moeite en inspanning ten einde wordt gebracht. Dat het een hele onderneming was waar ik mee bezig was, was mij inmiddels wel duidelijk geworden en dat het mij ook veel moeite en inspanning zou gaan kosten deze onderneming tot een goed einde te brengen was ook zonneklaar. De schoenen zaten mij als gegoten, dus niet verder gezocht.


Ik ben er dus helemaal klaar voor. Alleen mijn lijf werkt niet mee. Pijntje hier, pijntje daar, stramme spieren, een opkomende verkoudheid. Het lijf zet alles in om deze drinkbeker aan zich voorbij te laten gaan. 'Ik heb geen zin' zeurt het. 'Ik voel me niet lekker' klaagt het. 'Waarom moet dit nou toch?' roept het opstandig.

'Gewoon omdat ik het zeg' antwoord ik met dezelfde onredelijkheid waarmee ouders hun lastige kinderen afpoeieren. 'We hebben A gezegd en zullen nu ook B zeggen.'

Weg met Het Buikje! (3)

Maandagavond had ik afgesproken met Mirjam, die me zou gaan vertellen wat de test en het daarbij behorende oefenprogramma inhield. Daarvan kwam niet zo veel terecht, want ze was erg gehaast omdat ze al behoorlijk achterliep op haar schema. Wel liet ze me de instrumenten zien waarmee ik de resultaten zou kunnen bereiken die ik wilde. 'Ik ben vooral geïnteresseerd in buikspieroefeningen' vertelde ik haar en ze liet me met enige trots een ingewikkeld apparaat zien waarop een man in een doorweekt T-shirt ronddraaiende bewegingen zat te doen. Niet echt wat ik in mijn hoofd had, want thuis doe ik dat soort oefeningen door met mijn bovenlichaam, vanuit liggende houding, een aantal malen omhoog te komen. Om het niet al te moeilijk te maken steek ik dan mijn voeten onder de radiator van de cv. Dat soort simpele oefeningen, daar hielden ze daar kennelijk niet van, want ik zag daar niemand liggen met zijn voeten onder de radiator. Wel stonden er apparaten. Heel veel apparaten. Voor iedere spier was er wel een apparaat, kreeg ik de indruk.

Boven stonden machines opgesteld waarop je kon wandelen. Ze waren allemaal voorzien van een televisiescherm zodat je tijdens het oefenen niet je favoriete soap hoeft te missen. De gekte ten top, naar mijn idee, maar Mirjam vond het prachtig en ik wilde haar niet kwetsen en in dit stadium ook nog niet vragen of ze ook speciale films voor mij konden draaien. Wat ik passend zou vinden was een gefilmde boswandeling, compleet met kwinkelerende vogels en een reetje dat plotseling je pad kruist. Wat dennengeur uit een spuitbus erbij en dan wordt het misschien toch nog leuk.

Mirjam toonde mij de kleedruimte, waar ze zelf niet naar binnen mocht, en slaagde er tenslotte in toch nog wat enthousiasme bij mij teweeg te brengen door te melden dat er ook een sauna was waar ik onbeperkt gebruik van zou kunnen maken.

Weg met Het Buikje! (2)

Al op de Lagere School, zoals dat toen nog heette, had ik al een bloedhekel aan de gymlessen. Ik werd al onpasselijk van de geur van gymschoenen vermengd met verschaald jongenszweet. Wanneer er twee groepen gevormd moesten worden voor trefbal was ik steevast de laatste die gekozen werd. Ik ervoer dat niet als vervelend of vernederend, maar kon er alle begrip voor opbrengen. Aan mij hadden ze immers toch niets en ach, ik had weer andere kwaliteiten. Later, op de Kweekschool, slaagde ik er in om een heel jaar weg te blijven van de gymlessen. Toen ik het daaropvolgende jaar noodgedwongen wel mee moest doen, heb ik mij aan de gymleraar voorgesteld als zijnde een nieuwe leerling.

Mijn aversie werd nog versterkt toen ik tijdens een voetbalwedstrijd van zeer korte afstand een bal in mijn kruis getrapt kreeg. Daarna bestond mijn activiteit op het voetbalveld er voornamelijk uit te proberen zo ver mogelijk bij die bal vandaan te blijven. Van al die rare spelregels begreep ik ook niets. Buitenspel? Was het maar waar. Ik stond toch gewoon op het veld?!

Ook op het ijs ging ik het niet maken. Ieder jaar probeerde ik het. Steeds weer opnieuw achter een stoel met die Nooitgedacht doorlopers waarvan de oranje banden zo strak geknoopt waren dat je tenen er af vielen. Steeds wanneer ik de slag enigszins onder de knie kreeg viel de dooi weer in en moest ik het volgende jaar weer helemaal opnieuw beginnen. Aan mijn schaatscarrière kwam een definitief einde toen ik in de sloot bij ons achter door het ijs zakte. Daar kwamen toen nog alle rioleringen op uit, dus dat was geen feest.

Toen ik mij een keer tijdens een logeerpartij bij familie liet overhalen een voetbalwedstrijd op de tv te volgen viel ik halverwege de wedstrijd in slaap, en dat terwijl deze wedstrijd nu nog door veel liefhebbers wordt gememoreerd als zijnde een heel bijzondere. Ook nu nog is het eenmaal noemen van het woord 'sport' op de televisie al voldoende om mij bliksemsnel naar de afstandbediening te laten grijpen.

Ik had een hekel aan sport, maar wel het meeste aan competitiesport. Waarom zou ik in hemelsnaam moeten wedijveren met anderen? Ik deed gewoon wat ik kon en dat was mij genoeg. Waarom zou ik mij uit de naad moeten rennen om nul komma zoveel seconden sneller te zijn als een ander? Het is een leefwijze voor mij geworden: ik doe wat ik kan en dat is mij genoeg. En dat geeft een hoop rust.

En nu dus naar de sportschool! Wat moet dat in hemelsnaam worden?????

Weg met Het Buikje! (1)

Wat ik niet voor mogelijk had gehouden is gisteravond gebeurd. Ik heb de binnenkant van een sportschool gezien!

Ik heb altijd al een enorme aversie gehad tegen sport en tegen sportscholen in het bijzonder. Met verbijstering zie ik hoe mensen hun auto voor de deur parkeren en dan daarbinnen op een soort helse machine een stuk gaan wandelen.

'Rij dan even door' denk ik dan. Daar heb je een prachtig bos waar je kilometers kunt wandelen in een heel wat verheffender entourage dan die martelkelder daarbinnen. Ik heb een hekel aan sport, maar hou van bewegen. Ik fiets en wandel zo veel en zo vaak ik maar kan, pak overal de trap in plaats van de lift en kom in ieder geval iedere dag ruimschoots aan het uur beweging dat gezond voor ons zou zijn.


Hoe kom ik dan toch in die sportschool terecht???? Tsjaa..... Bij mijn laatste afvalronde ben ik bijna tien kilo kwijtgeraakt, voornamelijk afkomstig van het vet dat zich rond mijn middel verzameld had. Ik was mijn buikje kwijt en voelde me over de hele lijn een stuk beter. Maarrrrr....... het jojo-effect ligt dan op de loer en nu, een half jaartje later, merk ik dat ieder grammetje vet dat er bij komt zich regelrecht spoedt naar de plek waar ik het nou juist absoluut niet wil hebben. Inderdaad, linea recta richting buik. Ik wil daar geen vet, ik wil daar spieren!

'Testpersonen gezocht' stond op de folder die afgelopen week in mijn bus viel. Een plaatselijk fitnesscentrum zocht 100 mannen en vrouwen in de leeftijdsgroep vanaf 35 jaar om samen met hen te testen of het mogelijk is binnen 4 weken tijd significante verbeteringen van gezondheid en welzijn te realiseren. De deelnemers gaan in 4 weken 8 keer een speciaal trainingsprogramma volgen, afgestemd op hun gezondheidsprofiel. Vier weken, acht keer, dat is te overzien, dacht ik. Dat moet ik kunnen doorstaan.

Ik heb, in het kader van de strijd tegen Het Buikje, voordat ik me weer zou kunnen bedenken, de telefoon gepakt en me opgegeven.

(c) foto: Coronel Sports Huizen.

Klappen voor een scherm?

Gisteren draaide de op film opgenomen opera Tosca van Puccini hier in de bioscoop. Ik was erbij en heb er met volle teugen van genoten. Niemand minder dan Angela Georghiu zong de hoofdrol en alles was opgenomen in het Royal Opera House in Londen, een gebouw waarbij vergeleken onze Stopera een boerenschuur is. Een prachtige shot van achteruit de zaal naar het doek gaf je al meteen aan het begin de illusie erbij aanwezig te zijn, want de bioscoopzaal vormde als het ware een verlengde van de zaal in het Opera House. Dat gevoel er live bij te zijn bleef de hele voorstelling aanwezig, zodat je steeds na een prachtig gezongen aria bijna vanzelf mee wilde gaan klappen met het opzwellende applaus. Ook bij het open doekje aan het einde, kreeg je de neiging op te staan en enthousiast mee te klappen en bravo te roepen. Maar dat doe je dan niet, want wie gaat er nou zitten klappen voor een bioscoopscherm?!

Hoewel..... Een goede kennis van mij, een echte filmliefhebber, zal aan het eind van een film altijd blijven zitten totdat de hele aftiteling voorbij is. Wanneer veel andere bezoekers al weer buiten hun sigaret aansteken, zit hij er nog. Gewoon, uit respect voor de mensen die de film gemaakt hebben. Dat er niemand van de filmmakers is die het ziet, deert hem niet. Eigenlijk vind ik dat helemaal niet zo gek. Ik heb mezelf inmiddels die gewoonte ook enigszins eigen gemaakt, ook al omdat mij gebleken is dat het een aangename, want geleidelijke, overgang is van de wereld van het witte doek naar de wereld buiten.

Nu is het wel zo dat sommige filmmakers het mij wel heel moeilijk maken. Sommige aftitelingen gaan eindeloos door, omdat echt iedereen genoemd wordt. Wanneer ze zijn aangekomen bij de mevrouw die het stofdoekenmandje heeft gevuld dan haak ik af. Maar eigenlijk was dat applaus voor het scherm dus nog helemaal niet zo gek geweest.

Het ultieme vakantiegevoel.

Thuis eet ik iedere morgen als ontbijt een kom halfvette kwark vermengd met een paar handjesvol muesli. Terwijl ik de kom gedachteloos leeglepel, neem ik al even de e-mail door die de afgelopen nacht is binnengekomen, bedenk wat ik die dag zoal ga doen en zet de tv aan om te kijken wat voor weer het wordt.

Wanneer ik, zoals kort geleden, een nacht doorbreng in een hotel, dan mòet daar van mij gewoon een ontbijt-buffet bij. Als een kind in een speelgoedwinkel loop ik dan langs alle uitgestalde broodjes, belegjes, sapjes, vruchten, en andere heerlijkheden en maak mijn keus. Een eitje er bij? Lekker. Wat is dat voor broodje? Gewoon proberen.

Mijn bordje raakt vol. Niet tè vol, want dan kan ik straks nog een keer. Terug, aan ons tafeltje, bekijk ik nog even genietend wat er allemaal voor mij ligt. Naast de koffie staat ook nog eens een glas met echte jus d'orange. Niet afgeleid door andere bezigheden neem ik de eerst hap. Een knapperig broodje. Hmmmmmmmmmmmm..... heerlijk! Dit is voor mij het ultieme vakantiegevoel!

Waarom doe ik dit niet zo iedere dag, vraag ik mij af, maar natuurlijk weet ik ogenblikkelijk het antwoord al. Iets is nu eenmaal vaak juist zo leuk omdat je het maar af en toe doet. En bovendien zou in dat geval al snel mijn slanke, atletische (ahum) gestalte uitgroeien tot een volgevreten, uitgezakt lijf.

Mijn bordje is leeg en ik sta op voor nog een feestgang langs al dat lekkers. Ontdek nog iets dat ik de eerste keer overzien had. Schenk nog een glas jus in. Dat croissantje kan er nog wel bij, dat is toch allemaal lucht; Lekker dik jam er op. Gelukkig heb ik een grote maag, maar spijtig besef ik dat ik het toch hierbij zal moeten laten.

Vanmorgen, weer thuis, was er weer de kwark met muesli. Terwijl ik het naar binnen werk, start ik de computer al op om dit stukje te gaan schrijven. Weg vakantiegevoel. Het normale leven is weer begonnen.

Voorbij is de rust.

Het leek wel even lente, vanmiddag in mijn tuin. Dat het toch echt wel degelijk herfst was, bleek echter uit een dikke laag bruingele bladeren die het grasveld bijna aan het oog onttrok. Dat vraagt natuurlijk om ingrijpen en zo stond ik even later de bladeren uit de tuin te halen. Nee, niet met zo'n vele decibellen producerende bladblazer waar iedereen volgens de Gamma's en Praxissen tegenwoordig echt niet meer buiten kan, maar nog gewoon met een bladerhark en een bezem. Bladerhark? Dat moet je tegenwoordig aan je kleinkinderen uitleggen, wat daarmee bedoeld wordt. Het schijnt dat er in het Oude Ambachten Museum in Terschuur nog één bewaard wordt.

Oké, wanneer je een tuin hebt als een voetbalveld kan zo'n ding misschien wel handig zijn, maar voor de doorsnee stadstuintjes waarmee wij bedeeld zijn, is een bladerhark echt wel voldoende. Ik weiger dan ook pertinent zo'n brullend bladmonster aan te schaffen, hetgeen mij veel hoon en spot oplevert, alsmede medelijdende blikken en dito opmerkingen, maar ik ga mijn eigen wijze weg en hou vol.

Tevreden sta ik de bladeren op een hoop te vegen, genietend van een weldadige rust. Vanuit de bomen rondom mij hoor ik de diverse vogels twinkeleren. Diepe gedachten wellen in mij op. Een gevoel van intens geluk vervult mijn ziel. Totdat.......

In de tuin wat verderop wordt een bladerblazer gestart. Voorbij is de rust. Voorbij is de stilte.

'Vluchten kan niet meer....' schreef Annie M.G. al vele jaren geleden, en dat in een tijd dat iedereen het nog gewoon met een hark deed.