Helaas, helaas, ik heb de strijd verloren. De wolluis, een diertje dat je nauwelijks met het blote oog kunt waarnemen, heeft gewonnen. Nu is het natuurlijk wel zo dat zij met zeer velen waren en ik in m'n eentje; dat vijzelt mijn gevoel van eigenwaarde weer wat op. Het was gewoon een ongelijke strijd.
Bijna dagelijks ging ik de witte vlokjes te lijf met een penseel en een kommetje spiritus. Steeds wanneer ik weer wat hoop begon te krijgen dat ze de strijd hadden opgegeven, kwamen ze toch weer terug. Vier orchideeën had ik al in de loop van de tijd weggegooid; vandaag heb ik alle moed verzameld en ook de laatste vier in de kliko gedeponeerd. Best wel pijnlijk, want de orchideeën waren mijn trots. Ze schonken mij een geweldige bloemenpracht, vele jaren lang.
Wat nu? Eerst maar even alles grondig schoonmaken, vensterbank, ramen, gordijnen, en dan, als ik zeker weet dat er zich geen enkele wolluis meer verscholen heeft in een hoekje of gaatje, voorzichtig weer een enkele orchidee aanschaffen. Wanneer dat goed gaat, kunnen er meer volgen. De vensterbank is wel erg kaal geworden.
