De man zette met een iets te harde klap zijn bierglas terug op tafel en sprak: ‘Ik zou het echt niet meer weten.’ Ik ging niet in op zijn verzuchting, wetende dat er vanzelf wel een vervolg zou komen. Dat kwam er. ‘Ach weet u, meneer,’ ging hij verder, ‘de mensen denken er zo gemakkelijk over. Die denken dat het zo uit je mouw rolt. Maar dat is niet zo. Het is werken meneer, hard werken.’ Ik kon zijn bewering niet beamen en ook niet ontkennen, niet wetende waarover hij het had, en hield dus mijn mond.
‘Tien jaar.’ zei hij na een minuut van stilte en een slok van zijn bier. ‘Tien jaar, dat is geen kattenpis. Tien maal vier is veertig. Veertig maal heb ik de schijn proberen hoog te houden dat het allemaal zo leuk was. Maar het was niet leuk, het is niet leuk en het zal ook nooit leuk worden.’
‘Eh… wat?’ vroeg ik aarzelend, bang dat de man het mij ernstig kwalijk zou nemen dat ik hem niet direct begreep. Hij reageerde als door een wesp gestoken. ‘Dat computeren natuurlijk. Tien jaar schrijf ik er stukkies over, voor een computerblad. Tien jaar lang vier stukkies. Dat is nog wel te doen hoor, maar het ergste is dat het ook altijd lèuk moest zijn. Een computer is niet leuk, meneer. Computers zijn interessant, handig, verbazingwekkend, niet meer weg te denken en noem maar op, maar leuk….??? Helemaal niet!’
Ik opende mijn mond om zijn woorden wat te relativeren, maar hij ging al verder. ‘Het is slopend meneer, om steeds maar weer wat aardigs te verzinnen, maar het is me gelukt. Tien jaar lang. Maar nu is het over, uit, finito. Ik kap er mee! Voor altijd. Voorgoed!’. Ik zag hoe zijn gezicht zich langzaam ontspande. De vermoeide trekken maakten plaats voor opluchting terwijl hij er toch nog wat verontschuldigend aan toevoegde: ‘Tsja...... aan alles komt een einde.’
De man stond op, maakte een gebaar naar de wat slonzige vrouw achter de bar dat betekende dat zij er voor mij nog maar één moest inschenken en slofte naar de deur. Zijn rug leek nog wat krommer dan toen hij naast me zat. Het gordijn bij de deuropening viel achter hem dicht en ik hoorde hoe zachtjes vanuit het niets de muziek inzette. Een wat weemoedige saxofoon die Duke Ellingtons ‘In a sentimental Mood’ speelde.
| Duke Ellington - In a Sentimental Mood .mp3 | ||
 | ||
 | Found at bee mp3 search engine |  |
