Eventjes een foto van ons straatkonijn, dat ik inmiddels 'Gijs' ben gaan noemen. Ik heb eigenlijk steeds als vanzelf aangenomen dat het een mannetje is en weet ook niet hoe je dat zou moeten vaststellen zonder hem/haar aan een nauwkeurig onderzoek te onderwerpen. Hoewel Gijs steeds minder schuchter wordt en al niet meer op de loop gaat wanneer ik de voordeur open en naar buiten loop...... wanneer je hem al te dicht nadert gaat hij er toch vandoor. De klopjachten van al die enge mensen met vangnetten achter hem aan is hij kennelijk nog niet vergeten.
Eén van zijn favoriete plekjes is een hoekje van mijn voortuin waar hij lekker beschut zit door de lage buxushaag om hem heen. Ik betrap me er op dat ik me een beetje ongerust maak wanneer ik hem een lange tijd niet gezien heb en dat ik weer blij en opgelucht ben als ik zijn sneeuwwitte lijfje weer tussen de bosjes zie bewegen. Wanneer ik 's morgens de gordijnen open doe is hij meestal het eerste levende wezen dat ik zie en dat schept toch een band.
