Er zijn natuurlijk heel veel mannen die met plezier en vlijt de huishouding runnen, maar ik behoor daar niet toe. Ik ben daarin niet de enige, want ik zie maar al te vaak om me heen hoe alleenstaande mannen er een zootje van maken en hun huis compleet laten verloederen. Een dikke laag stof op de meubels, het sanitair in een dergelijk vervuilde staat dat je liever klapt dan daar je plas te gaan doen, deurknoppen die te vies zijn om beet te pakken, van die dingen.
Toen ik er bijna drie jaar geleden alleen voor kwam te staan, kon ik in het begin nog wel de discipline opbrengen om alles goed te onderhouden. Ik lag op mijn knieën de badkamertegels te boenen, lapte de ramen en maakte de koelkast schoon. De laatste tijd echter, ik moet het bekennen, werden dergelijke werkzaamheden steeds minder frequent door mij uitgevoerd. De kamer stoffen en zuigen, de was draaien, mijn bed opmaken, dat ging allemaal nog wel, maar al dat schrobben en boenen stelde ik zo lang mogelijk, te lang eigenlijk, uit.
Sinds vanmorgen heb ik voor al die vervelende karweitjes een hulp in de huishouding. Wat een luxe, wat is dat heerlijk! Ik zat lekker ontspannen uitgebreid te kleppen door de telefoon met een vriendin terwijl er boven in de badkamer iemand voor mij aan het werk was. Mijn eerste indruk is dat ik het ontzettend met haar getroffen heb. Ik heb nog wel een beetje last van schuldgevoel; ik ben het niet gewend een ander voor mij te laten werken, maar aan de andere kant geniet ik er van met volle teugen. En aan verveling kom ik echt nog niet toe. Er blijven nog genoeg dingen over om te doen. Leuke dingen.
